Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Dit maal opnieuw een bijdrage van lsdimension. Deze bijdrage is ook terug te vinden op zijn eigen blog. Twee berichten in de krant afgelopen donderdag waaruit de grote macht van onafhankelijke marktautoriteiten over de samenleving blijkt. Dit zijn instanties zoals de Nederlandse Mededingingsautoriteit (NMa), de Onafhankelijke Post en Telecommunicatie Autoriteit (OPTA), de Directie Regulering Energie en Vervoer (DREV), de Autoriteit Financiële Markten (AFM), de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) en de Consumentenautoriteit (CA), die door de politiek op een afstand zijn gezet, vele verstrekkende regels over markten mogen formuleren, en waarmee burgers en belanghebbende partijen vooral een adviserende relatie hebben.
Het is niet rechtvaardigbaar dat werknemers verplicht pensioenpremies afdragen, terwijl honderdduizenden Nederlandse zzp’ers hun oudedagsvoorziening onbeperkt uitstellen. Daarom moeten ook zelfstandigen verplicht pensioen gaan opbouwen, stelt de Autoriteit Financiële Markten (AFM) in een vandaag gepubliceerde ‘pensioenvisie.’ Werknemers in loondienst moeten juist de mogelijkheid krijgen om minder premie af te dragen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Dit is een gastbijdrage van Hugo Vlam.
De discussie over de bonussen wordt opgeklopt om de werkelijke verantwoordelijken van de kredietcrisis te ontzien. De bonuscultuur is een secundaire oorzaak van de kredietcrisis, primair zijn het de complexe financiële producten met een onterechte goede kredietwaardigheid die de financiële markten verziekt hebben. De grootste Nederlandse banken hebben deze producten zoals collateralized debt obligations en credit default swaps met grote gretigheid ingekocht en zijn dus op de eerste plaats zelf verantwoordelijk. Maar omdat de financiële wereld de laatste decennia zo ongelofelijk complex is geworden hebben we diverse instituties met controlerende taken ingesteld die als onafhankelijke organen oordelen moesten vellen over de risico’s in deze ondoorzichtige markt. De belangrijkste controlerende taken lagen bij De Nederlandsche Bank (DNB) en de Autoriteit Financiële Markten (AFM) en laten het nu juist deze organisaties zijn die de banken toestemming hebben gegeven om te investeren in producten met ingewikkelde financiële constructies waarin risico’s op een briljante manier verborgen werden gehouden.
Het gedrag van banken dient zo snel mogelijk gewijzigd te worden en dit wordt nu getracht door de huidige bonuscultuur aan de schandpaal te nagelen. Veel logischer is het om te beginnen bij de bron van het kwaad namelijk de producten zelf. Beleggers die deze producten gekocht hebben dienen nu hun verlies te nemen waarna het verder verboden moet worden dit soort ondoorzichtige producten aan te bieden. Maar wie neemt zo’n beslissing in een tijd waarin alle financiële markten over de hele wereld met elkaar verbonden zijn? Deze taak moet niet aan de banken zelf overgelaten worden omdat deze dan toch wel weer een of andere financiële whizzkid vinden die het beestje een ander naampje kan geven. De beslissing om een halt toe te roepen aan dit soort producten moet normaliter op internationaal niveau genomen worden door een gezamenlijke actie van de Amerikaanse FED en de Europese Centrale Bank (ECB). Maar helaas is de FED privé-bezit van een aantal grote banken en haalt de ECB zijn geld uit de nationale centrale banken van de landen die Euro hebben ingevoerd waardoor we van een onafhankelijke houding weinig hoeven te verwachten. In Nederland wordt nu uit pure onmacht de schuld in de schoenen van de bonuscultuur geschoven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“De conclusies van AFM en DNB zijn zorgvuldig tot stand gekomen. Via het rapport van Scheltema liggen hun meningen nu op straat. Dus nu is zichtbaar dat de mening van de AFM en DNB tegengesteld zijn. Zuiver juridisch kun je dan zeggen dat DNB het eindoordeel moet vellen. Maar praktisch is in de financiële sector de vertrouwensvraag cruciaal. Je kunt als bankbestuurder gewoon niet verder als een toezichthouder geen vertrouwen meer in je heeft.”
(Meer op Adriaan’s eigen webstek)
