Ik ben zo voor advertenties. Mijn leven zou verschralen met een ‘nee-nee’-sticker op de deur. Ik ben verslaafd aan reclamefolders. Heerlijk dat gevoel van schaarste dat van de pagina’s spat, maar waar je niet aan toegeeft. Reclame die ik kan weerstaan, geeft mijn zelfvertrouwen een enorme boost. Dus mag dat ook best digitaal. Alleen verwacht ik daar wel wat intelligentere verleidingen. En dat moet, met alle metrieken die van mij worden bijgehouden, toch geen enkel probleem zijn. Gek genoeg is het dat wel. Hoe moeilijk is het nu om mij een boek voor te stellen over 1) journalistiek, 2) moderne geschiedenis, 3) internet of 4) opvoeden (Bol.com)? Hoe lastig kan het zijn om mij een broek aan te smeren (Zalando)? Apple-toebehoren? De nieuwste iPhone voor een stevige korting (ik heb een iPhone, surf met Safari)? Kaarten voor concerten (Spotify) of krantenabonnement (6000 feeds)? Ik wacht. Het zijn logische aanbiedingen op basis van informatie die elke site moeiteloos kan bijhouden. Je kan je kwaad maken over wat sites allemaal van je bijhouden, kwader word ik van het resultaat waar die enorme data-opslag toe leidt. De aangeboden waar passen zonder uitzondering bij de onderwerpen in mijn inbox, mijn tweets van de afgelopen 24 uur, mijn blogs bij WordPress of mijn vrienden op Facebook. Probleem: de aangeboden waar past niet bij mij. Ik heb er geen kak aan. Ik heb dus geen hekel aan advertenties als ik surf, ik word moedeloos van de slechte advertenties als ik surf. Die ergernis komt omdat ik geen advertenties krijg waar ik wat aan heb, maar advertenties krijg die zijn gebaseerd op mijn surfgedrag. En daartussen – tussen wat ik op internet doe en wie ik ben, zit een diepe, diepe kloof. En daarom heb ik eigenlijk een hele grote diepe hekel aan advertenties. Ze zijn zo dom, zo ongericht, zo niet geïnteresseerd in wie ik werkelijk ben.
Horloges staan in advertenties altijd op 10 over 10, of daar heel dicht in de buurt. Maar waarom eigenlijk?
En waarom kopen mensen eigenlijk überhaupt nog horloges?
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
COLUMN - Eind november maakte ik met een groep vrienden een eerste set afspraken over hoe we willen eten, en waar we onze kleding willen kopen. Afgelopen zondag zijn we weer bij elkaar gekomen om onder meer reclame en digitale activiteiten te bespreken.
Wat bleek? Deze onderwerpen zijn een stuk moeilijker om heel concrete afspraken over te maken dan eten en kleding. Toch hebben we een aantal nieuwe stappen op papier gekregen.
Met het spits afgebeten en een goede portie enthousiasme gingen we vorige week verder met nieuwe afspraken. Veel van onze thema’s zijn gerelateerd aan duurzaam leven, met oog voor ecologische houdbaarheid, maar ons project is breder dan dat. ‘Je losmaken van passief consumentisme,’ zoals ik eerder ons doel omschreef, betekent ook dat je je bewust wordt van de greep die je maatschappelijke context op je heeft.
Daarom stond reclame op ons lijstje. Reclame klinkt misschien als een futiel onderwerp – als je die reclame niet wilt zien, dan kijk je er toch niet naar? Reclames en advertenties zijn echter een zeer agressief en hardnekkig symptoom van het soort samenleving waarin we terecht zijn gekomen. Waar je ook gaat, je wordt geconfronteerd met de boodschap: koop. Koop! KOOP!!!
Waarin de auteur zich ergert aan flitsende internetadvertenties.
Lang geleden volgde ik een cursus in de computertaal COBOL, een taal die in vakkringen nu doorgaans ‘oude meuk’ wordt genoemd. Een van de commando’s in die taal was het woord Marquee. Daarmee konden wij vrij makkelijk bewegende en knipperende dingen op het scherm krijgen en dat vonden wij in het begin wel leuk. Onze docent, met de toepasselijke naam Co, adviseerde echter om dit commando niet te gebruiken, want al het geflits en geknipper leidt te zeer af. Gelijk had hij.
Ik weet niet wat Co nu doet, maar aangezien hij toen ook al wat ouder was, zal hij niet meer als docent actief zijn. Zijn adviezen worden in ieder geval niet meer opgevolgd, want op internet wemelt het tegenwoordig van flitsende en knipperende reclame.
Vroeger was reclame iets voor de televisie. Daar zijn de speelfilms op de commerciële netten immers al veel langer dan op de publieke omroep door de vele reclame-onderbrekingen. Maar tegenwoordig komt ook op internet steeds meer reclame. De grote matchmaker is daarbij vooral Google AdSense. Daarmee kan iedereen reclame op zijn website plaatsen en daar eventueel ook nog een heel klein beetje geld mee verdienen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“Tot voor kort aarzelden marketeers om waarde expliciet ter sprake te brengen, omdat ze bang waren dat zo de pretenties van een product zouden verwateren.”
Maar vanwege de kredietcrisis proberen adverteerders hun potentiële klanten weer te vertellen dat ze waar voor hun geld krijgen in plaats van poeha, analyseert Stephen Hoch, hoogleraar marketing aan de University of Pennsylvania.
OSOCIO – Great new campaign launched today in Switzerland from Solidar, the fair trade organization. They want George Clooney to take his role as UN ambassador serious. He is also the face in all recent Nespresso marketing.
With this campaign Solidar ask people the sign the petition asking Nespresso to stop the exploitation of coffee pickers.
The petition text:
Dear George,
… you campaign as a UN ambassador as well as a champion of peace and justice. That is truly fantastic. But promoting a company that does nothing to stop the exploitation of coffee pickers is really not right.
I would therefore like to ask you make Nestle choose:
either fair trade coffee or no more George Clooney in the Nespresso commercials.
More at the campaign website.
Advertiser:
Solidaritas International
Agency:
Spinas Civil Voices
Oorspronkelijk artikel bij Osocio.
Mexico is dik. Mexico heeft diabetes. Mexico’s politieagenten hebben problemen met het vangen van boeven, omdat ze door hun eigen gewicht en een zittend bestaan amper nog een sprintje kunnen trekken. Mexico moet gaan fietsen, gaan bewegen. En het is allemaal de schuld van de adverteerders. Toch?
Voor wie het nog niet wist: volgens sommige indices heeft Mexico inmiddels de Verenigde Staten ingehaald als het dikste land ter wereld. Waar het obesitas bij kinderen betreft, was het dat al een tijdje. Kinderen in Mexico zien jaarlijks zo’n 12.000 advertenties voor comida chatarra, junkfood. Dat zijn er ruim dertig per dag. Reden voor consumentenorganisatie El Poder del Consumidor om de noodklok te luiden. Directeur Alejandro Calvillo stelt dat er per uur 11,25 advertenties voor ongezond voedsel op televisie verschijnen, en beschuldigt adverteerders ervan de gezondheid schade te berokkenen door zoveel fast food-advertenties de ether in te slingeren. Want kinderen kunnen zich daar niet tegen verdedigen, meent Calvillo.
Het bestempelen van reclame en fast food restaurants als oorzaak van de Mexicaanse obesitas-golf is een populaire bezigheid onder pratende hoofden. En het klinkt geloofwaardig. Kinderen kunnen immers niets ondernemen tegen de grote boze adverteerder, toch? De oplossing van het dikteprobleem zou dan ook deels op te lossen zijn door dergelijke advertenties strenger te reguleren.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.