De elektronische enkelband is nu nog voorbehouden aan tbs’ers met verlof, maar die tijden zijn binnenkort wellicht voorbij. Met de nodige EU-subsidies is men aan het University College London bezig met de ontwikkeling van een heus elektronisch trackingsysteem voor vliegtuigpassagiers. Een en ander in het kader van terrorismebestrijding veiligheid. Maar de techniek zou ook uitkomst kunnen bieden bij het lokaliseren van zoekgeraakte kinderen, zo legt ontwikkelaar Paul Brennan uit.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Verkiezingstijd is dé tijd om de kiezer eens flink in het hart te raken. En wat gaat de kiezer meer aan het hart dan televisieprogramma’s. Je kon de klok dan ook gelijk zetten op de ophef en kamervragen over Lingo en De Gouden Kooi. Toen ik gisteren al zappend bij de TMF-awards uitkwam, was ik getuige van de volgende rel. Een stadion vol pubers, broze en kneedbare kinderzielen nog, werd getrakteerd op een optreden van vaderlandse rockers Kane.
Het was een even stuitende als verontrustende vertoning. Zanger Dinand Woesthoff verscheen met twee blauwe ogen ten tonele, ging op z’n bek, goot een fles champagne over zichzelf leeg, verkrachtte Helter Skelter van The Beatles, en riep met het schuim op de mond iets over rock ’n roll.
Tot zover Kane. We weten nu ook waarom Ozzy Osbourne altijd direct even een tetanusshot haalt nadat hij de kop van een vleermuis heeft afgebeten. Maar kan iemand Dinand dat vertellen?
Het publiek reageerde ook enigszins ontsteld. ‘Hebben jullie zin in een feestje?!’, was de retorische vraag die Dinand hen vooraf toeschreeuwde. Nou, dat hadden ze wel. Wisten zij veel dat Kane dit bal der hondsdolheid bedoelde. Een paar rappende straatjongens met bitches en een hoop bling, dat is wat de meeste TMF-kijkers onder een feestje verstaan. Geen delirische Beatles-cover.
Het Noorse Nobel Instituut heeft na milieuactivist Wangari Maathai in 2004 wederom een activist gelauwerd (in 2005 won de IAEA en haar directeur Mohamed ElBaradei). Deze keer is het de econoom en bankier Muhammad Yunus en de door hem opgerichtte Grameen Bank. De scope wordt verlegd. Het zijn niet meer automatisch diplomaten die de prijs winnen -de Finse oud-premiers Ahtisaari was een beetje teleurgesteld naar het schijnt- maar activisten: een erkenning dat mensenrechten en democratie vrede dichterbij brengen.
Yunus is een kandidaat die acceptabel moet zijn voor links en rechts. Hij maakt bezwaar tegen simpelweg geld weggeven aan de armen (hij kapittelde onlangs Bush omdat die Katrina-getroffenen wel geld gaf), maar stelt dat leningen mensen ertoe aanzetten verantwoordelijk met hun geld om te gaan. Tegelijkertijd hamert hij op de waardigheid van armen.
Het schokte Yunus als beginnend econoom hoeveel woekerrente armen moesten betalen omdat zij geen toegang hadden tot bankaire leningen. De Grameen Bank begon met een leninkje van 27 dollar dat een groep van 43 families in staat stelde kleine investeringen te doen in een eigen zaak. Met dat weinig geld waren zij in staat zich te bevrijden uit een cirkel van armoede.
Daarmee was Yunus de uitvinder van het inmiddels zeer populaire microkrediet. Voor een lening vraagt men geen onderpand, maar een groep leners staat garant voor elkaar. Dat garandeert een goede investering en een hoge terugbetaling en bovendien steunen de leners elkaar in hun onderneming. Microkrediet geeft ons een belangrijke les over geld: het draait niet om de hoeveelheid maar om wat je ermee doet. Yunus vindt dan ook dat krediet krijgen een fundamenteel mensenrecht is.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Zojuist is de twaalfde partij tussen Topalov en Kramnik in een remise geëindigd en daarmee is het de wereldkampioenschapsmatch tussen de twee grootheden in ander vaarwater gekomen. Officieel wordt nu de bedenktijd verkort naar 25 minuten per partij en gaan de twee onvervaard verder in hun bloedige houten strijd. Het alternatief is een rechtzaak; Kramnik heeft immers een partij verloren door iets te vaak naar de WC te gaan. Pardon? Ja, het WK schaken heeft een lange traditie op het gebied van absurditeiten en Elista 2006 is geen uitzondering.
Laten we eens voor de leek uitleggen waarom deze match zo spannend is. De afgelopen jaren is er in de schaakwereld zoveel ruzie gemaakt en zijn er zoveel rommelige matches en knock-out toernooien georganiseerd dat er nogal vreemde ‘wereldkampioenen’ zijn ontstaan. Tot en met Kasparov gaat nagenoeg iedereen ervan uit dat de beste speler van de wereld de ranglijsten aanvoerden en tot 2000 was er sprake van een onvervalste eregalerij van alom bewonderde schaakreuzen die bliksemflitsen en rotsblokken naar elkaar smeten. Daarna, vooral door ego’s, ruzies en corruptie (vergelijk het met de bokswereld) zijn schakers opgescheept met weinig tot de verbeelding sprekende types als Ponomariov, Kasimdzhanov en Khalifman. Voordat ze wereldkampioen werden had ik in ieder geval nauwelijks van ze gehoord.
U bent de discussie waarschijnlijk wel tegengekomen, de afgelopen dagen. PvdA-Kamerleden Martijn van Dam en Jeroen Dijsselbloem willen een gedragscode voor televisiemakers, naar aanleiding van het Talpa-programma De Gouden Kooi. De twee vinden dat de deelnemers “verleid worden fysieke, emotionele en ethische grenzen over te gaan die ze in het normale leven nooit zouden passeren.”
Over Dijsselbloem kan ik niet spreken, maar ik snap de betrokkenheid van Martijn van Dam op dit gebied. Hij zal zelf nog regelmatig ’s nachts wakker worden van zijn deelname aan BNN presenteert AVRO’s Sterrenslag in 2004 (Kijk dan! volledige uitzending, WMP). Met de ethische grenzen valt het in dit programma weliswaar mee, maar de herinneringen aan het hoppen op een grote plastic opblaasrol, met een mountainbike door de modder rennen en dan ook nog verliezen, kan van Dam nog niet vergeten zijn. Het was gelukkig geen verkiezingstijd.
Het is natuurlijk nobel dat Martijn van Dam iets wil doen aan trillende billen om zeven uur ’s avonds, en moeders die hun kinderen uit handen geven om in een villa te kunnen wonen. Maar zou er misschien ook nog een persoonlijk belang meespelen? Zou van Dam met deze gedragscode niet meteen iets willen doen voor al die Kamerleden en ministers die in ruil voor wat publiciteit bijna alles moeten doen wat de camera van ze vraagt?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.