Nooit geweten dat Nederland zoveel primatologen herbergt. De afgelopen dagen bleek namelijk opeens dat iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen verstand heeft van apen. En dan niet alleen lieden als Frans de Waal, maar ook NRC’s Stine Jensen, voorheen vooral bekend door haar strijd tegen de schaamlipcorrectie, bleek plots een heuse apenkenner. Sterker nog, zelfs de bakker bij mij op de hoek liep op luide toon te verkondigen wat iedereen blijkbaar al jaren wist: dat je nooit een aap in de ogen moet kijken, dat je ze niet de fles moet geven als ze een baby zijn, dat als ze grijnzen dat betekent dat ze je eigenlijk het liefst honderd keer over je hele lichaam bijten en dat ze weliswaar als de dood zijn voor water, maar dat ze als je maar lang genoeg steentjes naar ze gooit, ze voor jou met liefde een uitzondering maken. Nee, agressief zijn ze niet, maar als mens moet je natuurlijk nooit bij ze in de buurt komen, dat spreekt voor zich. Dat die vrouw bijna doodgebeten is, is dan ook vooral haar eigen domme schuld. Iedereen weet toch hoe die apen in elkaar steken.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De parlementaire journalistiek is een doorn in het oog van veel Nederlandse Kamerleden, zo blijkt uit een enquête onder politici door de Amsterdam School of Communications Research (ASCoR) van de Universiteit van Amsterdam. Een paar bevindingen uit het onderzoek:
* 2/3 van de Kamerleden vindt dat de media te veel macht hebben.
* 1/2 van hen denkt dat de media bepalen welke thema’s in Den Haag belangrijk zijn.
* 1/3 van hen denkt dat parlementaire journalisten zelf macht willen uitoefenen.
* 3/4 van hen is van mening dat incidenten de politieke verslaggeving domineren.
Hoe journalisten erover denken? Klik hier, want ook zijn werden ondervraagd. Intussen rijst de vraag: als de media de thema’s bepalen, wat doen die politici in Den Haag dan eigenlijk? Vergaderen over het aantal koffiepauzes? Neuspeuterbezoeken afleggen? Heel die honderd-dagen-toernee is gewoon weggegooid belastinggeld. Leuk voor de media, maar aan thema’s levert het niets op. Die worden immers door de media bepaald. Dus niks goede ideetjes uit de samenleving omzetten in beleid. Srebrenica, Pim Fortuyn, Van Gogh, Hirsi Ali, Mabel Wisse Smit, Kutmarokkaantjes, Lingo, Schiphol, Gloeilampen!
Een actualiteit van de afgelopen week cryptisch omschreven:
Roi
Als u de oplossing weet, graag deze even met “[ color=#EBE6E4]” voor en “[ /color]” achter de tekst verborgen houden (maar dan zonder de spaties na het openingshaakje). Dan ziet bijna niemand het, maar kan ik nog wel aangeven of het goed of fout is.
Overigens is dit voorlopig de laatste cryptoblog. Het zoeken en denken kost net iets te veel tijd iedere week en het levert, in mijn ogen, net iets te weinig op. Op naar het volgende experiment.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.