De Aboriginals hebben het gedaan. Er bestond al zo'n donkerbruin vermoeden, maar een recente publicatie maakt de beschuldiging een stuk overtuigender. Ooit bestond er in Australië een indrukwekkende en unieke fauna. (Dat krijg je op zo'n continent dat zijn eigen evolutionaire gang kan gaan.) Maar dan ineens, 45.000 jaar geleden, is die fauna in een paar duizend jaar compleet verdwenen. Uitgeroeid. Door de Aboriginals, blijkt nu. Er waren ooit vele soorten reuzenloopvogels, er waren schilpadden zo groot als Volkswagen Kevers, angstaanjagende vleesetende kangoeroes (sommige soorten besprongen hun prooi vanuit de bomen) en wombats zo groot als (om in stijl te blijven) een Ford Fiesta. En dan waren er de reuzenleguanen, zoals nu alleen te vinden op Komodo. Smakelijke hapjes voor die reuzenkangoeroes, dat begrijpt u. Kortom, Australië was tot zo'n 45.000 jaar geleden een continent vol fabulous beasts. En in een paar duizend jaar was het afgelopen. In die periode gebeurden er twee dingen: ten eerste, de mens arriveerde. Ten tweede, het klimaat schommelde in die millennia ook wel wat. Tientallen jaren lang werd er gediscussieerd over de vraag wat nu de oorzaak geweest zou kunnen zijn van het verdwijnen van die horror-sprookjes-fauna. Was het de mens of het klimaat? Beide opvattingen hadden hun voorstanders. De Aboriginals zeiden dat ze zich niks konden herinneren.
Onlangs bracht de Australische premier Tony Abbott enige tijd door in Arnhem land, een actie die door voorstanders van aboriginalrechten als een farce werd neergezet. Abbott is namelijk niet van plan een verdrag met de aboriginals te sluiten waarin hun rechten op het land hersteld worden. Dat verdrag is het onderwerp van deze song van Yothu Yindi, die er hun grootste hit mee scoorden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“Wij gaan hetzelfde doen met de indianen als jullie deden met de Aboriginals” (videofragment). Curt Trennepohl, directeur van het Braziliaanse milieu-instituut IBAMA en medeverantwoordelijk voor de aanleg van de omstreden Belo Monte stuwdam dacht dat de camera de kamer uit was …maar de microfoon op het jasje van zijn gesprekspartner stond nog aan. In het Australische programma 60 Minutes (aflevering: Damned) liet Trennepohl weten dat zijn enige rol is ‘die van het minimaliseren van de impact’. Strikt genomen klopt dat ook, maar zijn voorganger trad af omdat hij zijn akkoord voor de aanleg van deze megadam in het Amazonewoud niet wilde geven. Door de aanleg van het stuwmeer en het afdammen van de waterloop zullen veel Braziliaanse indianen hun bestaansmiddelen verliezen en gedwongen worden om te verhuizen. Toen de presentatrice Allison Langdon hierop doorvroeg liet Trennepohl het interview beëindigen. Hij wilde nog wel even met haar onder vier ogen spreken. De cameraman werd de kamer uitgebonjourd maar de woorden van de IBAMA directeur werden -zonder dat hij zich daarvan bewust was- vastgelegd door een microfoon.
Om zijn standpunt te verduidelijken trok de directeur van IBAMA de vergelijking met de Aboriginals in Australië (red: ook zij stonden immers expansie van mijnbouw en landbouw in de weg). Langdon is vervolgens journalistiek zo gewiekst dat ze Trennepohl in de mond legt dat de Brazilianen hetzelfde gaan doen met de indianen als de Australiërs met de Aboriginals. Wellicht wat manipulatief van deze dame maar zijn bevestigende antwoord klinkt ook wel weer heel vastberaden: “yes, yes, yes!”. Het blijft natuurlijk wel de vraag of deze Braziliaan exact weet wat er met de Aboriginals is gebeurd? In de 19de eeuw loofde de Australische kolonisten een premie uit voor iedere gedode Aboriginal. Of Trennepohl hierop ja zei is nog maar de vraag? Het kan ook een droge wetenschappelijke constatering zijn geweest dat er van de Braziliaanse indianenstammen straks weinig meer over is en dat IBAMA als pianospeler daar toch geen invloed op heeft. Hoe dan ook is de uitspraak van deze directeur een grote PR-blunder voor de Braziliaanse overheid.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.