In Slate staat een artikel door Darius Rejali waarin voor de zoveelste keer wordt uitgelegd waarom martelen niet deugt.
Martelen leidt ertoe dat je twee soorten soldaten maakt:
“It is only a matter of time before new rot sets into the U.S. military, thanks to the new MCA. This is inevitable when you codify a two-track interrogation system. In the 1970s, the Brazilian military had a similar two-track system, and the state had to eliminate its torturers in order to preserve itself. As Brazilian journalist Elio Gaspari observed at the time: “Unless everyone in the army participates in torture, you very quickly develop two kinds of soldiers.” He called them “the combatants,” who fight the terrorists with torture, and the “bureaucrats,” who are committed to preserving the military’s everyday functioning and discipline. In Brazil, the day came when the combatant-torturers refused to accept the orders of the bureaucrats and regarded with contempt their peers who were committed to army discipline. The generals eventually concluded that “[t]he torturers were going to have to be isolated, marginalized and eliminated, so as to save the Army.”
De gebruikte marteltechnieken komen later bij gewone politie activiteiten terug, doordat militairen vaak een tweede carriere beginnen bij de gewone politie, waar ze hun cleane marteltechnieken aan hun collega’s leren.
Two-track interrogation systems have similar corrupting influences in domestic policing, particularly as former interrogators and MPs seek jobs as police officers after being decommissioned. The military tortures in the Franco-Algerian War soon seeped into French policing in the 1960s. And in the United States, this kind of slippage has happened twice: initially, as the water tortures of the Spanish-American War began appearing in police stations in the 1920s, and again as electrical techniques used during the Vietnam War appeared in Chicago policing in the 1970s. These torturers-turned-policemen-turned-torturers were especially attracted to techniques that were clean, and there is every reason to believe that the clean techniques now approved in the Iraq war will, sooner or later, appear in a neighborhood near you.”
Als je de hoogstaande principes van je land wilt redden van een slechterik door deze te martelen ben je net zo naïef als iemand die via een korte carrière bij de mafia een groot vermogen denkt te verwerven: je probeert bij een slang te slapen, de slang wil dat best, maar eet je daarna op.
Reacties (4)
Eens een misdadiger altijd een misdadiger is hier de redenering. Dat klinkt nogal conservatief.
Laten we meteen de doodstraf inroepen dan besparen we op al die duidelijk onnodige gevangenissen. of geldt dit alleen voor ambtenaren?
Geloof niet zozeer dat de uitvoerenden de oorzaak zijn. Het is het systeem waar ze in gevormd zijn. Er was acceptatie en die kan je dus weer krijgen. De focus moet m.i. meer liggen op het bestuur, de verantwoordelijken maar dat willen zij niet. Is nl slecht bij verkiezingen e.d. Leuk artikel, leuke redenatie, beleidsmakers zullen ervan smullen kunnen ze hun handen wassen.
Knut, ik kan, bijna zoals gewoonlijk, niet begrijpen wat je bedoelt.
Waar haal je vandaan dat hier bedoeld wordt “eens een misdadiger altijd een misdadiger”?
Wat is “het inroepen van doodstraf”?
Hoezo zouden beleidsmakers hun handen kunnen wassen (in onschuld bedoel je) als martelen gewoon illegaal blijft, of in de USA weer illegaal wordt?
Heb je het stuk uit Slate van Darius Rejali waar dit naar linkt gelezen?
@troebel: Ik snap hem wel. Hij bedoelt dat je, als je ooit gemarteld hebt, je dat altijd zal blijven doen. Je normbesef is vervaagd (Eens martelen, altijd martelen).
Zijn laatste alinea ligt m.i. redelijk in jouw straatje, hoewel hij zegt dat het meer vanuit boven komt. Daar komt de eerste aanzet vandaanm inderdaad. Maar daarna wordt het opgepakt door de samenleving. En dan is het niet meer te stoppen zonder drastische maatregelen.
@3 bedankt bedoelde dit idd. Om het wat minder te vertroebelen effe uitgeschreven:-)
De redenatie was dat op uitvoerende niveau, de man met de pet, als die ooit martelt hij dat een volgende keer weer zal doen. Stug doorzetten van die denktrant leidt tot de conclusie dat mensen zich niet kunnen beteren. Als mensen zich niet kunnen beteren waarom zou je foute mensen dan ooit weer uit de gevangenis vrijlaten. ALs je ze toch niet vrijlaat kan je ze beter meteen de doodstraf geven want dat bespaart ons veel kosten.
Zelf geloof ik daar niet zo in dus vroeg me af wat zou zo’n man wel kunnen bewegen om oude patronen te doorbreken. Dus dacht een goed rolmodel, bij voorkeur een die hem eerder ook op het foute pad bracht. Dus leg de verantwoording waar hij in 1e instantie ook lag. Bij de beleidsmaker. Nu is een beleidsmaker daar nooit blij mee. DIe eerdere redenatie dat het op een bepaald moment buiten zijn invloed is is veel aangenamer (geeft “speel”ruimte) en geeft de mogelijkheid om zich te bedenken en daarna geen gevolgen meer te voelen voor de trent die eerder ingezet is. En daar moet de beleidsmaker vanaf want hij is wel de oorzaak.
Al moet ik misschien eens lezen wat die “drastische” maatregelen zijn.