minimax

COLUMN - Liegen. Ik ken mensen die het kunnen. Ikzelf kan het niet. Bij mij drukt de leugen onmiddellijk op mijn schuldgevoel. Bij aartsleugenaars gebeurt er iets anders. Niet zij worden door de leugen getransformeerd, de leugen transformeert de waarheid. De leugen wordt de waarheid. Daarom kunnen ze het zo goed. Omdat ze niet liegen als ze liegen. Ze vertellen de waarheid als ze liegen. En de waarheid is eenvoudig vol te houden. Als iemand er gaten in probeert te slaan, dan vul je die op met andere leugens die waarheid worden. Alsof het geen enkele moeite kost, bouwen ze verder. Totdat iemand zo’n groot gat in het bouwwerk slaat dat het niet meer te repareren valt. Meestal kunnen ze hun bouwwerk nog wel een tijdje overeind houden. Maar dat is meer voor henzelf. De rest van de wereld ziet alleen nog maar dat enorme gat. Het is dan vaak een kwestie van tijd dat eer ze ook zelf moeten erkennen dat hun waarheid gebaseerd is op een leugen. Misschien zelfs zonder het zelf te geloven.

Ik weet nog goed dat Rasmussen door de Raboploeg uit de Tour werd gehaald, terwijl hij grote kans maakte deze te winnen. Furieus was hij. In de wielerwereld ben je pas schuldig als je gesnapt wordt. Rasmussen was niet gesnapt, hij had een dopingcontrole gemist. Er was één presentator die het opnam voor de Deen. Michael Boogerd zei, terwijl hij naast Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot zat, dat hij te doen had met Rasmussen. Ik vond het dapper en sympathiek van Boogerd om zijn voormalige ploeggenoot niet af te vallen. Tegelijkertijd begreep ik toen dat Boogerd hiermee onbewust bekende dat hem ook had kunnen overkomen wat Rasmussen nu overkwam.