minimax Archives - Pagina 2 van 2

Klein stukje van Max Molovich dat over van alles (en nog wat) kan gaan.

minimax | Bankiers

6 februari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

MINIMAX - Joris Luyendijk legde een aantal weken geleden in Tegenlicht uit dat veel van de moderne bankiers die hij bestudeerde voor zijn blog op The Guardian psychopaten zijn. Of autisten. Het ging over een bepaald type bankier. Het type dat geen idee heeft hoe mensen in elkaar zitten. Cijferfreaks die in andere tijden op de brandstapel geëindigd waren. En nu de dienst uitmaken. Revenge of the nerds.

Een wetenschapper liet zien dat sommige bankiers langere ringvingers dan middelvingers hebben. Of langere wijsvingers. Of ging dat niet over bankiers maar over autisten? De precieze reden van het fragment ontging mij. Maar de boodschap was duidelijk: de top van de financiële wereld bestond uit Patrick Batemannen. Ze praatten over miljoenen alsof het Monopoly-geld was. Totaal van de wereld losgezongen. In een ander programma had ik al gezien: hoe hoger de bonus, hoe groter de teleurstelling. Het is altijd te weinig. Probleem is ook dat er geen malus tegenover de bonus staat. Als je het slecht doet, wordt het geld dat je al hebt verdiend niet teruggepakt.

Een week eerder las ik in Trouw een interview met de Amerikaanse econome Deirdre McClosky. Zij noemde kapitalisme een vorm van liefde.

Foto: daisy.images (cc)

Gaap | Gerard van Olphen

4 februari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

Gerard van Olphen zat met een glas cognac in zijn hand naar het vrolijk dansende vuur in zijn open haard te kijken. “SNS Rrrroyale’, grapte hij tegen het vuur. Hij had een speciaal flesje opengetrokken om zijn nieuwe baan te vieren. Het volk was verontwaardigd omdat hij elk jaar 550.000 euro van de staat kreeg om een bank van de ondergang te helpen. Tss. Wisten de mensen wel wat hij daarvoor liet liggen? Hij ging er verdomme bijna een miljoen per jaar op achteruit! Het was puur plichtsbesef dat hij ja had gezegd tegen deze functie.

550.000 euro, wat is dat nu? 1506 euro per dag. Een krappe 62 euro per uur. Peanuts. Een vrij modaal inkomen. Goed, dan ga je er wel vanuit dat je 24 uur per dag werkt. Maar dat beseffen nogal weinig mensen: bankdirecteur ben je 24 uur per dag. Zeven dagen per week. Ook als je slaapt ben je bankdirecteur.

Gerard van Olphen gooide de inhoud van zijn glas in de haard, keek toe hoe het vuur heel even oplaaide en schonk zichzelf nog maar eens in.

Foto: daisy.images (cc)

Gaap | Mart Smeets

2 februari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

MINIMAX - Mart Smeets stond onder de douche. Al anderhalf uur. En toch wilde hij maar niet schoon worden. Integendeel. Het werd alleen maar erger. Hij leunde met gestrekte armen tegen de muur. Kin op de borst, water kletterend over dat grote hoofd en die machtige schouders. Hij keek naar zijn penis. Die hing roerloos en volmaakt onschuldig op het doucheputje gericht. Mart hief zijn hoofd op. Hij keek naar zijn handen en begreep ineens als bij toverslag wat het was waardoor hij zich nu al wekenlang zo smerig voelde. Raar eigenlijk dat het kwartje nu pas viel.

Het was nog niet makkelijk om dat armbandje over die enorme klauwen heen te krijgen. Rubber wordt toch wat stroef door water. Maar het lukte. Hij slaakte een oerkreet en vervloekte de Texaanse oplichter in bewoordingen waar de honden geen brood van lusten.”Mag ik dat zeggen”, grapte Mart toen hij uitgeraasd was.

Later die ochtend zouden Mart en Tjerk nog een flinke ruzie krijgen over wie de beste basketballer van dit moment was. Terwijl ze het gele bandje uit de doucheput viste, hoorde mevrouw Smeets hoe haar zoon zijn vader de tyfus toewenste. Ze borg het bandje veilig tussen zijn sokken. Voor het geval Lance ooit bereid zou zijn toch nog een keer met hem voor de camera te verschijnen.

Foto: daisy.images (cc)

Gaap | Het Stedelijk Museum te Amsterdam

30 januari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

COLUMN - Minstens één keer per maand fiets ik langs het Stedelijk Museum te Amsterdam. En pas deze week viel de nieuwe vleugel mij op. Terwijl dat ding toch moeilijk te missen is. De kunstcriticus van The New York Times vindt het bagger. Een van de lelijkste gebouwen ooit. Kijken naar moderne meesterwerken in een gebouw dat er uit ziet als een badkuip, is als luisteren naar iemand die Bach speelt in een clownskostuum.

Ik kende de mening van de kunstcriticus. Desondanks vond ik het wel wat hebben, die badkuip. Toen ik er langs fietste, besloot ik om het even van alle kanten te bekijken. Het lijkt alsof het gebouw geen naden heeft en uit één strak wit stuk gegoten kunststof bestaat. Ik stelde me voor hoe de mensen dit over vierhonderd jaar zullen beoordelen. Ik denk positief. Als een soort teken des tijds. Het getuigt toch van lef. Zo’n gigantisch wit, organisch gevaarte met bovenin wat kleine, blauwe raampjes. Het leek elk moment op te kunnen stijgen. Zodra Han Solo ‘m aan de praat zou hebben gekregen.

In het restaurant op de begane grond zag ik twee tweelingzusjes van een jaar of zeventig zitten. Een kruising tussen Liesbeth List en de zusjes L.A. Raeven. Leuk was anders.

Foto: daisy.images (cc)

Gaap | Oranje

28 januari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

COLUMN - Oranje is een fles Toscaanse prosecco krijgen wanneer je een hypotheek hebt afgesloten. Zou iedereen dat krijgen, vroeg ik me af. Of kon meneer de hypotheekadviseur aan ons zien dat wij er wel eentje lusten? Zou ie wellicht in de voorgesprekken hebben achterhaald wat voor levensstijl wij erop nahouden? Voor moslims is er neem ik aan een heel ander cadeautje. (Of misschien ook niet, want er bestaan natuurlijk helemaal geen moslims die hypotheken nemen. Mag niet van hun god. En al helemaal niet van hun profeet.) Nu kun je vaak wel inschatten of iemand islamitisch is. Inschatten of iemand gewoon zoveel zweet omdat de spanning van al die grote bedragen hem teveel wordt, of net een maandje nuchter is na jaren van alcoholisme, dat is een stuk moeilijker.

Toen las ik het kaartje dat rond de hals hing. ‘Omdat u ons niet mag vergeten,’ stond erop. Vond ik wat dramatisch overkomen. Alsof onze bank het heel erg vindt dat wij elkaar niet meer zullen zien nu wij eenmaal die hypotheek hadden afgesloten. Uit het oog, uit het hart. Bang als ze zijn dat wij over zeven jaar, als onze rentevaste periode afloopt, niet meer weten wie ons die fijne hypotheek had aangesmeerd. Of ze willen ons er gewoon aan helpen herinneren dat we elke maand onze financiële verplichtingen dienen na te komen. Het stikt van de wanbetalers, moet u weten.

Foto: daisy.images (cc)

Gaap | Goed Volk

25 januari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

Een keurig bebaarde krullenbol kijkt mij aan vanaf de stationsposter. Vriendelijke gelaatsuitdrukking. Donkere, stijlvolle winterjas. Overduidelijk een ruimdenkend, beschaafd jongmens. ‘Goed Volk schreeuwt niet’, lees ik in het Volkskrant-lettertype.

Behalve niet schreeuwen schijnt goed volk tegen een grapje te kunnen, niet snel bang te zijn, altijd meer te willen weten, een open geest te hebben, benieuwd te blijven, etc.

Goed volk. Dat zeg je tegen de hond van de buren als ie begint te blaffen. In de hoop dat ie je niet in de kloten bijt. Er is een cartoon van Kamagurka waarin een man voor een herberg staat. De herberg heet ‘In Den Stinkende Roede’. Ter hoogte van het kruis van de man heeft Kama stankwalmpjes getekend. ‘Goed volk’, roept de man naar binnen. Goed volk zeg je om aan te geven dat je geen kwaad in de zin hebt. De Volkskrant echter gebruikt goed volk om een schifting te maken. Tussen mensen die deugen en mensen die niet deugen. Dubieus.

Foto: daisy.images (cc)

Gaap | Sylvie en Raaf

4 januari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

MINIMAX - Het komt steeds vaker voor. Er gebeurt iets onbenulligs. Iedereen heeft het erover. En even later heeft iedereen het erover dat iedereen het over iets onbenulligs heeft. En vraagt iedereen zich af waarom zoiets onbenulligs kan uitgroeien tot iets waar iedereen het over heeft. De aangekondigde scheiding van Sylvie & Raaf was zoiets onbenulligs.

De conclusie van de metadiscussie kwam eigenlijk op het volgende neer: media (ook serieuze media) berichten hierover omdat het traffic oplevert. En het levert traffic op omdat iedereen het wilt lezen. Vraag en aanbod. Maar waarom wil iedereen het lezen? Lang niet elke scheiding van een bekende Nederlander heeft het in zich zulk groot nieuws te worden. Volgens mij heeft het twee dingen te maken. 1) Timing is alles, en 2) Er valt een zorgvuldig geregisseerd imago door de mand. Al die tijd heeft Sylvie, met behulp van Rafaël, haar best gedaan om zichzelf als een soort little miss perfect neer te zetten, met een huwelijk, een gezin en een leven waarin alles is zoals het hoort te zijn. Zelfs kanker wist ze te clichématiseren.

Maar dan blijkt het toch niet perfect te zijn. Op Oudejaarsavond barst de bom. Een dag later vertellen de twee tegen hun zoontje dat ze gaan scheiden. En nog diezelfde dag vertellen ze het aan Bild en blijken ze al een heel proces van verdriet, woede, machteloosheid, spijt, aanvaarding en vergeving achter de rug te hebben. De snelheid is verbijsterend. Geen haar op hun hoofd dat zich afvraagt of het wel verstandig is om zo snel de schijnwerpers op te zoeken. En iedereen ziet wat ze proberen te doen: zelfs deze scheiding wil Sylvie (want ik denk toch echt dat zij het meesterbrein is) tot in de puntjes regisseren.