Overzicht

serie

Kort

Foto: daisy.images (cc)

In de serie KORT schrijven Sargasten kort en scherp hun mening over een actueel onderwerp. Voor discussie op de late avond.


Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Morele superioriteit

, door

Net toen ik gisteren op de bank – glaasje vintage whisky erbij, biologisch kaasje, u kent dat wel – zat te genieten van mijn morele superioriteit, werd ik er door gelijkgezinden in mijn tijdlijn weer eens op gewezen dat die niet langer vanzelfsprekend is. Vanuit de andere kant van het politieke spectrum rukken horden op die vinden dat niet wij maar zij recht hebben op de hoogste ethische medaille.

De waarheid is dat ik mij hier ongemakkelijk bij voel. Mijn morele superioriteit is mijn raison d’être, het fundament waarop mijn bedilzucht gegrondvest is. En dan krijgen we ineens van die gasten met hun fokkin arrogante pretenties die onze superioriteit proberen af te pakken, alleen maar omdat ze te lui zijn om een eigen opbouwende gedachte te verzinnen. Dacht het niet. Ik zeg: kom in verzet! Rot op naar je eigen ideologie!

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Grootmoefti

, door

Sinds we weten dat de grootmoefti van Jeruzalem de aanstichter is van de Holocaust, mogen we stellen dat iedereen die wel eens ‘hallo’ gezegd heeft tegen een Palestijn niet alleen een smerig terroristenvriendje is, maar ook een antisemitische fascistennazi. Ik vrees dat ik voor die kwalificatie in aanmerking kom, want ik heb wel eens een hotel geboekt in Oost-Jeruzalem.

Enfin, zodra er ongeorganiseerd geweld uitbreekt in die regio, kun je er donder op zeggen dat de Sargasso-spambox vol loopt met propaganda. Sinds de eerste intifada heeft de Palestijnse elite en middenklasse het gebied al goeddeels verlaten. De Israëlische exodus begint ook op gang te komen: wie een toekomst wil voor zichzelf en zijn kinderen, pakt zijn biezen naar Berlijn. Wat overblijft zijn de fanatici die hun identiteit ontlenen aan de haat jegens de ander, tot in het zevende geslacht.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Ajse uit Aleppo

, door

Terwijl de keyboardwarriors van Twitter en omstreken elkaar nog altijd met het slijm op de lippen voor rotte vis uitmaken, mogen we constateren dat de asieltsunami door de Nederlandse golfbrekers naar behoren wordt opgevangen. Goed, er zijn auto’s in de fik gestoken en een kogelbrief verstuurd, maar het huis van de staatssecretaris staat er nog. Dat is wel eens anders geweest. Dankzij loslippigheid van Constant Kusters weten we bovendien dat het telkens dezelfde raddraaiers zijn die in den lande het democratische proces verstoren. Goed dat hij een podium kreeg bij Pauw: nu weten we hoe marginaal het verzet werkelijk is.

Velen maken zich terecht zorgen of de dijken het wel houden (juist als we dat niet deden, zouden ze bezwijken), maar uiteindelijk is het business as usual. De staat zorgt voor de basics, de kerken pikken de rest op. Wir schaffen dass, al zuchtend en mopperend zoals het zuinige Hollanders past. Over vijf jaar gaat de buurt de straat op omdat Ajse uit Aleppo teruggestuurd dreigt te worden naar haar oudtante in Beirut.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Kindbruidje

, door

In de trein vond ik een exemplaar van Tubantia, zo’n fijn regionaal dagblad waarin men het onvertogen woord zorgvuldig mijdt en gloedvol weet te spreken over de eigen voetbalclub of kruidkoek. Er stond een interview in met een echtpaar dat al zeventig jaar bij elkaar was. Zij was als geëvacueerde jonge wees uit Rotterdam in het schone Twente beland en dreigde naar een internaat gestuurd te worden. Dan maar liever trouwen, dacht ze, als zestienjarige.

Een kindbruidje! Door de gruwel van de oorlog in de armen van een vijf jaar oudere man gedreven! Met wie ze nu al zeventig jaar haar leven moest slijten! Tubantia mocht het dan presenteren als een vertederend liefdesverhaal, dit was nou precies waar ons alerte parlement tegen in actie was gekomen. Je mocht toch hopen dat dit huwelijk snel ontbonden zou worden. Maar nee, Zijne Koninklijke Hoogheid had zelfs felicitaties gestuurd.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Tegen het hek

, door

Dezer dagen moet ik nog wel eens denken aan de damherten in de overbevolkte waterleidingduinen waarvan we vonden dat ze beter konden creperen tegen het hek dan dat ze zich tegoed deden aan de toch al schaarse heesters in Bloemendaalse tuinen. Ik heb indertijd bepleit de beesten af te knallen en op te eten. Ik ben nu eenmaal iemand die vindt dat je ook ergens verantwoordelijk voor kunt zijn als je erbij staat en niks doet. Alleen dan kun je het geweer als een lichter te dragen last ervaren, althans als het om damherten gaat.

De alternatieven zijn afhankelijk van welk voldongen feit je bereid bent te accepteren. Je kunt bijvoorbeeld ook gaten in het hek knippen en de toorn van de Bloemendalers op je laden – maar wie burgerwoede over zich afroept geldt heden sowieso als een verwerpelijk sujet. De gewetensvolle helden van vandaag lopen weg van het hek, in de stellige overtuiging dat de herten het allemaal aan hun eigen voortplantingsdrift te wijten hebben en dat het een verkeerd signaal zou zijn om je hun lot aan te trekken.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Nepparlement

, door

Dit land heeft een sterke leider nodig, iemand die weet wat het volk beweegt en krachtige besluiten neemt. Het klonk nog niet overtuigend genoeg. Ik ging iets schuiner voor de spiegel staan, de borstkas fier vooruit. Had ik wapperende Mozartmanen gehad, als de Droomprins uit Shrek, dan zou ik die met een nonchalante beweging naar achter geworpen hebben. Dit land roept om een sterke leider. Dat klonk al beter. Dit land eist een sterke leider. Nog beter. Dit land schreeuwt om mij.

U bent een nepparlement, oefende ik alvast. U behartigt de belangen van het volk niet. U loopt aan de leiband van Brussel. Uw bestaan is derhalve zinloos. Daarom heb ik besloten u naar huis te sturen, zodat u daar uw peilloze zonden kunt overdenken. Voor u, mevrouw Arib, heb ik alvast een vliegtuig klaar laten zetten. Nee, die laatste zin was teveel eer. Ik probeerde nog iets serieuzer te kijken. Dit land eist een sterke leider, herhaalde ik, dit land eist een sterke leider. Dit land schreeuwt om mij.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Samenzwering

, door

In een verlaten worstenfabriek, waar de geur van muf berkenhout herinneringen opriep aan van wodka doordrenkte kolchozennachten, ontmoette ik de chef contraspionage van de SP. Hij was het die de hand van de VVD onthulde achter de infame Oranjerellen. In de hoop meer los te peuteren fluisterde ik dat het toch wel knap van Halbe Zijlstra was dat hij de latente volkswoede beter aan een touwtje had dan die andere gast.

Het is het grootkapitaal, zuchtte de man, van wie slechts de kale kruin zichtbaar was in het schrijlings invallende licht. Ze proberen de mensen uit elkaar te spelen om de aandacht af te leiden van de miljarden die de Bankendämmerung ons nog gaat kosten. Ik wilde vragen hoe dat precies in zijn werk ging, maar mijn zegsman was alweer opgelost in de rook.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Wagenwijd openstaande grenzen

, door

Zo onderhand werd ik toch wel nieuwsgierig naar die wagenwijd openstaande grenzen, met hun aanzuigende werking op Syrische testosteronbommen die ons land overspoelen om onze borstvergrotingen af te pakken. Ik reisde dus af naar Kerkrade, dat ik kende als een buitengewoon volatiele grensplaats sinds Mart Smeets ooit aan de vooravond van een Nederland-Duitsland in het straatbeeld verscheen met de verlekkerde constatering dat het hier wel eens behoorlijk uit de hand zou kunnen lopen.

Ik werd niet teleurgesteld. De grens stond inderdaad wagenwijd open. Zelfs toen ik een paar keer opzichtig heen en weer liep, vroeg niemand naar mijn paspoort. Nergens zag ik nerveuze legereenheden klaar staan om bij het geringste hoofdknikje van chef Hennis het prikkeldraad uit te rollen en zo de stormloop van gelukszoekers uit Herzogenrath te voorkomen. Onbevredigd droop ik af. De grens met Duitsland dichtgooien, het was een historische stommiteit die ik, als het toch ging gebeuren, graag van nabij had meegemaakt.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Anti-democraat

, door

Ik ben een anti-democraat. Dit is mij duidelijk gemaakt door een olijke matroos, die mij een aantal keer met een ranzige roze washand in het gezicht sloeg om mijn interesse te wekken voor een referendum over het associatieverdrag tussen de Europese Unie en de Oekraïne, een land met een hele grote Russische marinebasis waarvan de matroos mij verzekerde dat hij er niks mee te maken had. Enfin, als ik zijn enthousiasme niet deelde, was ik dus een anti-democraat. Soms heb je hulp van een buitenstaander nodig om iets over jezelf te weten te komen.

Zodra je eenmaal anti-democraat bent, hoef je je van andermans mening niks meer aan te trekken. Het is een bevrijding die ik iedereen gun. Dus heb ik een aantal banners van de PvdA-website geplukt en naar de matroos gestuurd met de opdracht die, als de democratie hem lief was, te plaatsen op de homepage van zijn ongefundeerde rebellenclub. Niets meer van gehoord. Anti-democraat worden, het is een fluitje van een cent en je hebt er veel plezier van.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Een rechtvaardige wereld

, door

Wanneer je woonachtig bent in een feeëriek lustoord, waar de blonde deernes gewillig over straat schrijden en de exquise hamburgerrestaurants zich op iedere hoek manifesteren, bijvoorbeeld in Purmerend, dan snap ik ook wel dat je een broertje dood hebt aan gebeurtenissen waarvan je niet direct ziet hoe die je luxe leven zullen verrijken, maar waarvan je wel kunt verzinnen hoe die het zouden kunnen vernaggelen. Anders gezegd: onder zulke omstandigheden is de komst van vluchtelingen inderdaad nogal kut.

In een rechtvaardige wereld zouden die vluchtelingen er niet zijn. Dan zaten ze namelijk in hun eigen land met van vet druipende vingers naar deernes te koekeloeren. Maar ja, de wereld is niet rechtvaardig, zelfs niet in Purmerend, dus kan het zomaar gebeuren dat een scherf onrechtvaardigheid uit andermans oorlog pardoes in je achtertuin belandt. Dan kun je jezelf in woedend slachtofferschap wentelen en op hoge toon eisen dat iemand anders de granaatresten opruimt. Of je pakt de hark en je gaat aan de slag. De laatste insteek is de snelste manier om je tuintje weer op orde te krijgen.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Lekker pvv’ers bashen

, door

Als hardwerkend Gutmensch denkt u bij pvv’ers vermoedelijk aan dyslectische losers die tussen het bankhangen en zwartwerken door lopen te jankeballen over moslims, zodat ze hun eigen lamlendigheid niet onder ogen hoeven te zien, om vervolgens van uw belastingcenten het zorgstelsel te verstoppen met hun doorrookte longen en dichtgeslibde aorta’s. Dat cliché klopt niet. Er zijn namelijk ook genoeg pvv’ers die wél netjes hun belasting betalen en buren helpen als ze ziek zijn, zonder iedere andersdenkende de vliegende tering toe te wensen, al dan niet op internet.

Ook die laatste zin is, ondanks de lichte schijn van redelijkheid, beledigend. Allicht heeft u de hele alinea met enig genoegen gelezen. Hij was in elk geval leuk om te schrijven. Maar deugen doet het niet. Oproepen tot tolerantie leiden nergens toe als ze gepaard gaan met giftige verwensingen. De ware Gutmensch knuffelt zijn tegenstanders dood, hoe moeilijk dat ook is in het geval van agressieve Almeerse tokkies met het IQ van een dropveter.

Foto: daisy.images (cc)

Hans de Boer roept niet alleen domme, maar ook onjuiste dingen

, door

Dat de voorzitter van VNO-NCW een domme hork is, weten we inmiddels wel.

Wat daar nog eens bijkomt, is dat hij bovendien nogal feitenvrij opereert.

Een voorbeeldje:

De Fransen […] moeten hun zaakjes op orde brengen, niet wij! Even op z’n Fries, jongens, maar dat gelul wil ik niet meer horen.

Want wijzen naar een ander kan De Boer natuurlijk als de beste. Maar klopt het ook dat de Fransen hun zaakjes ‘niet op orde’ hebben?

Laten we eens kijken wat het CBS daarvan zegt. In de tweede tabel op deze pagina is te zien dat het Franse bbp sinds 2008 met slechts 2,08% is gestegen. Maar Nederland, waar we, zoals De Boer het stelt ‘al enorm hervormd’ hebben, is het bbp gedurende dezelfde tijd 1,06% gekrompen. Kortom: de Fransen hebben hun zaken, op zijn minst voor een deel, een stuk beter op orde dan wij (En in diezelfde periode hebben wij onze werkloosheid met 3,2% zien stijgen en de Fransen de hunne met 3,5% – een allesbehalve wereldschokkend verschil).

Tweede voorbeeld:

Ik hoorde laatst een verhaal. Over een jonge vrouw van 23 jaar in Rotterdam-Zuid. Zij begint als lerares op een vmbo-school en verdient 1.700 netto. In Zuid heb je ook veel ongetrouwde moeders met een uitkering. Die moeten er van de gemeente iets bijdoen. Precies zo’n jonge vrouw, ook 23 jaar, maar dan met een of twee kinderen, komt op dezelfde school een middagje per week werken. En hoeveel denken jullie dat zij krijgt? 2.300 euro netto, 600 euro meer! Nu word ik even heel rechts. Werken moet lonen, in dit land. Als ik daarover in discussie moet gaan, stop ik meteen.

Vorige Volgende