Zoekresultaten voor

'metal'

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Closing Time | Falkenbach

Tijd voor wat cultmuziek! Ja, CULT, jij cynische naarling, met een ‘c’ aan het begin en een ‘l’ tussen de u en de t. Falkenbach is één van de eerste pagan metal bands, begonnen in 1989. Eigenlijk is het een eenmansproject van de Duitser Markus Tümmers – ook wel Vratyas Vakyas, want zo gaan die dingen. When Gjallahorn Will Sound is een heerlijk, episch nummer van de cd …Magni blandinn ok megintiri…

Foto: © VPRO screenshot Zomergasten 2019 Ivo van Hove

Zomergasten 2019 | Ivo van Hove

NIEUWS - Let op: een recensie van deze aflevering leest u hier.

En toen was het alweer tijd voor de laatste aflevering van Zomergasten 2019. Waarin presentatrice Janine Abbring de Belgische, internationaal gelauwerde theaterregisseur Ivo van Hove ontvangt. Sinds 2001 is Van Hove directeur van Toneelgroep Amsterdam (het ITA-Ensemble sinds de fusie met De Stadsschouwburg Amsterdam), waarvoor hij uiteenlopende toneelstukken regisseerde zoals Angels in America (van Tony Kushner), De Dingen die Voorbij Gaan (naar het boek van Louis Couperus) en Opening Night, naar de film van John Cassavetes. Vermoedelijk niet geheel toevallig is die laatste titel, over een actrice die getuige is van de dood van een fan, ook de keuzefilm van Van Hove.

In zijn ‘ideale televisieavond’ zal Van Hove fragmenten laten zien ‘waarin mensen zich volledig overgeven aan hun passie, maar daar ook in falen’. Wanneer dit in het werk van Van Hove gebeurt, kan het haast gevaarlijk worden en word je als toeschouwer medeplichtig gemaakt.

Afgelopen kerstvakantie zag ik een reprise van The Fountainhead, naar het gelijknamige boek van Ayn Rand. Hierin speelt Ramsey Nassr de compromisloze architect Howard Roark. Het knappe vond ik dat het Nasr en Ten Hove lukte om mij mee te sleuren in een gedachtewereld waarvoor ik een diepe afkeer voel.

Closing Time | Tesseract

In Sargasso’s redactielokaal is de zomervakantie merkbaar. Daarom sluiten we in augustus ook doordeweeks om 16 uur. De reactievelden en het SG-café blijven gewoon open.

Tja, ik word op mijn redactiemailadres* werkelijk OVERSPOELD met verzoekjes over Into The Grave. ‘Wat was er nog meer, János?’ ‘Kun je meer liedjes en bands laten horen?’ ‘Het klinkt vet!’ Nou vooruit dan, nog ééntje.

Tesseract had ik nog nooit van gehoord voor afgelopen weekend. Volgens Wiki spelen ze ‘progressive metal’, maar daarvan wist ik niet dat het een genre was. Prog of progrock ken ik wel, maar dat associeer ik meer met van die hele moeilijke rocknummers van 12 minuten, en dat is dit toch niet. Ze schreeuwen er ook een beetje te hard bij (soms).

Closing Time | Anthrax

In Sargasso’s redactielokaal is de zomervakantie merkbaar. Daarom sluiten we in augustus ook doordeweeks om 16 uur. De reactievelden en het SG-café blijven gewoon open.

Wat ik nog meer zoals zag op Into The Grave, vroeg u? Nou, naast mooie nieuwe dingen ook mooie oude dingen! Een aantal daarvan zijn hier al eerder langsgekomen in de Closing Time: Jinjer, Dog Eat Dog, Queensrÿche… maar Anthrax deed dat nog niet. Eigenlijk is dat heel gek, als één van de ‘grote 4’ van de thrash metal. Het kleinste broertje, maar toch. Got the Time is een heerlijk nummer van hun album Persistence of Time, uit 1990. En verrek… ondanks dat ik het al bijna net zo lang ken als het uit is, kom ik er pas bij het schrijven van dit stukje achter dat het eigenlijk een cover is van ene Joe Jackson. Closing Time: zo leer je nog eens wat.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Closing Time | Alien Weaponary

In Sargasso’s redactielokaal is de zomervakantie merkbaar. Daarom sluiten we in augustus ook doordeweeks om 16 uur. De reactievelden en het SG-café blijven gewoon open.

Afgelopen weekend was ik in Leeuwarden, bij Into The Grave. Het mooie aan het bezoeken van een festival is dat je er vaak nieuwe dingen tegenkomt. Zoals: bandjes die je daarvoor nog niet kende. In dit geval: Alien Weaponary, een wel heel jong gezelschap uit Nieuw Zeeland. En neen, niet ‘heel jong’ als in de zin van ‘János je bent zelf gewoon een oude lul geworden’ (wat natuurlijk wel zo is), maar als in ‘nog geen 20’. Ze maken een combinatie van thrash en groove metal, met wat Maori-invloeden. Dat gebruiken ze ook mooi in de (gelikte) videoclip.

Foto: Wally Gobetz (cc)

Kunst op Zondag | Robert Rauschenberg

De vorige Kunst op Zondag mondde uit in stilte. Met name de stilte compositie van John Cage. Het stuk ging in 1952 in première in de Maverick Concert Hall, een houten bouwsel op het terrein van de Maverick Art Colony, een kunstenaarscentrum in het enige , echte Woodstock.

John Cage heeft bekend dat zijn stilte-experimenten geïnspireerd waren door twee ervaringen: zijn bezoek aan een anechoïsche kamer (dode kamer) van de Harvard Universiteit. Daarbinnen is het zo stil dat je alleen het ruisen van je eigen bloedsomloop hoort) van de Harvard Universiteit en de ‘White Paintings’ van zijn goede vriend, de kunstenaar Robert Rauschenberg.

John Cage bekende in 1961: “The white paintings came first; my silent piece came later.”(in zijn voorwoord van zijn essay “On Robert Rauschenberg, artist, and his work.“, terug te vinden in het boek “Silence: Lectures and Writings by John Cage” (een in 2012 gedigitaliseerde versie is hier in te zien).

Cage kende Rauschenberg van het Black Mountain College, waar zij beiden in diverse experimenten en projecten samenwerkten met o.a. Cy Twombly (abstract-expressionistische kunst) en Merce Cunningham (moderne dans),

In dat broeinest van ongebonden, vrije kunstinnovatie maakte Rauschenberg zijn ‘witte schilderijen’.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Closing Time | Obituary

In Sargasso’s redactielokaal is de zomervakantie merkbaar. Daarom sluiten we in augustus ook doordeweeks om 16 uur. De reactievelden en het SG-café blijven gewoon open.

Gisteren had ik u geloof ik weer wat lompe herrie beloofd. Maar laat u zich hierdoor alstublieft niet afschrikken, en ook niet door de wat amateuristische cover art die u op uw scherm ziet. Laten we wel wezen: dit was het debuutalbum van death metal pioniers Obituary, dus heel veel geld voor dure artiesten die mooie hoezen konden schilderen was er nog niet. Dat maakte ze later overigens wel goed.

En de muziek is fijn. Het nummer Slowly We Rot is een blauwdruk voor de sound van de band. Langzaam en smerig, maar als ze zin hebben ook hard en snel, een mooie gitaarsolo, en natuurlijk de intense zang. De vocale prestaties van zanger John Tardy grenzen aan het ongelooflijke. En na al die jaren doet zijn strot het nog steeds, wat hij nog regelmatig laat zien op het podium.

Heerlijk.

Foto: © Sargasso route Bethel Woodstock kaart

Kunst op Zondag | Woodstock in 4’33”

Deze maand zal het 50 jaar geleden zijn dat het roemruchte Woodstockfestival werd gehouden. Het geplande verjaarsfeestje gaat definitief niet door. Teveel tegenslagen met zich terugtrekkende artiesten tot gevolg.

Nostalgisch zwijmelen bij de ‘meer dan complete’ Woodstock (38 cd’s, video, boeken en wat extra’s) is er niet bij, want  uitverkocht. Bij de uitgever kunt u wat magerder varianten van dit historisch popfestivalletje verkrijgen.

Dat Woodstock vooral bekend is van popmuziek komt natuurlijk omdat de vercommercialisering van dat soort muziek en van het toenmalige hippiegebeuren de bekendheid levend houdt onder een groot publiek. Maar de geromantiseerde idealen van ‘vrijheid, blijheid’ zouden nooit op dat weiland van een boerderij in Bethel zijn geland als niet op anderhalf uur rijden in noordoostelijke richting de Maverick Art Colony was gesticht in, jawel, Woodstock.

Nu wil het toeval dat het Mute-label ook met een bijzondere verzamelbox uitkomt. In het najaar mogen we een box met vijf vinylplaten verwachten waarop 58 versies staan van 4’33”, de vermaarde stiltecompositie van John Cage. In augustus 1952 werd het werk voor het eerst uitgevoerd in de Maverick Concert Hall, in Woodstock dus.

De Maverick Concert Hall staat bekend als Amerika’s oudste zomerpodium voor kamermuziek, waar sinds 1915 tot nu nog steeds concerten worden georganiseerd. De kunstenaarskolonie Maverick is gesticht door schrijver/dichter Hervey White, die Amerika’s eerste echte hippie, annex goeroe zou zijn. Kunstenaars van alle disciplines konden er wonen en werken

Closing Time | Ice-T

Ook in het redactielokaal van Sargasso is de zomervakantie merkbaar. Gedurende de maand augustus sluiten we daarom ook doordeweeks om 16 uur. Uiteraard blijven de reactievelden en het SG-café gewoon open.

Mensen die mijn stukjes lezen weten dat ik best gecharmeerd ben van Body Count, de metalband van rapper Ice-T. Maar uiteindelijk is dat natuurlijk niet meer dan een side project, naast zijn carrière als rapper (en acteur, en producer… het is een drukke baas). En vrijwel alles wat hij doet, doet hij heel verdienstelijk. Maar hier is het allemaal mee begonnen: onvervalste gangster rap, uit de straten van South Central L.A.

Closing Time | Children of Bodom

Dat verbaast me dan weer: dat een band als Children of Bodom hier nooit eerder is langsgekomen, in de Closing Time. Dat is wel een gemiste kans hoor, want klassieker. Eén van de best verkopende artiesten in Finland, heb ik me laten vertellen! (en voor andere Wikipedia-wijsheden verwijs ik u door naar Wikipedia). Heel fijn nummer dit, in de categorie melodieuze death metal.

 

 

 

Closing Time | Mortification

Verandering van spijs doet eten, toch? Dus gaan we vanavond helemaal naar de andere kant van de wereld, en luisteren we naar het prijzen van de Heer. Mortification is een Australische white metal band, met andere woorden: christelijke metallers. Maar binnen dit subgenre (wat eigenlijk alleen een genre is op geloofsovertuiging, niet op stijl muziek) maakten ze wel zo’n beetje de lompste metal die er te vinden is. Scrolls in the Megilloth!

Closing Time | Pungent Stench

Naar aanleiding van gisteren. Pungent Stench maakt lompe death metal, het nummer ‘Daddy Cruel’ leerde ik kennen op de (waarlijk geweldige) verzamelaar Death is Just the Beginning II, van de platenmaatschappij Nuclear Blast.

Volgens Wikipedia zijn ze weer bij elkaar en treden ze weer op, daar zijn echter niet alle (voormalig) bandleden het mee eens. Zucht. Waar kennen we dit soort gedoe ook al weer van? Nou ja, het gaat (nog steeds) om de muziek.

Vorige Volgende