RECENSIE - Tot drie weken geleden had ik nog nooit van Sifan Hassan gehoord. Tot drie dagen geleden had ik nog nooit van Sevdaliza gehoord. Zonder de Olympische Spelen had ik waarschijnlijk nog steeds niet van Sifan Hassan gehoord. Zonder Zomergasten nog steeds niet van Sevdaliza.
(Van de Snollebollekes had ik overigens wel gehoord. Maar dat terzijde.)
Zegt dat iets over mij? Ongetwijfeld. Maar het zegt volgens mij vooral iets over Nederland. Sifan Hassan is niet bekend in Nederland omdat atletiek in Nederland alleen bestaat als de Olympische Spelen bezig zijn. Sevdaliza is niet bekend in Nederland omdat er naast de Snollebollekes nu eenmaal niet al te veel kan bestaan.
In een groot deel van de rest van de wereld is Sevdaliza daarentegen wereldberoemd. Haar nummers zijn miljoenen keren beluisterd, haar video’s honderdduizenden keren bekeken. In de voorbereiding van Zomergasten met Sevdaliza heb ik een aantal van haar video’s tot mij genomen. Om eerlijk te zijn: zowel de muziek als de video’s van Sevdaliza vallen niet allemaal binnen de grenzen van mijn smaak, ook al zijn die grenzen (vind ik zelf althans) behoorlijk rekbaar. De video’s die ik heb gezien zijn me te bombastisch. Haar muziekstijl zag ik omschreven als futuristische r&b. Het gevoel dat mij wel vaker met dit genre bekruipt: wanneer begint het nummer nou? De nummers die ik van Sevdaliza zag, hadden een belofte in zich die maar niet werd ingelost. Dat levert bij mij een gevoel van frustratie op.
Zoals sommige van haar nummers mij tot aan het einde toe het gevoel geven dat ze nog moeten beginnen, zo had ik dat ook met deze aflevering van Zomergasten. Het kwam maar niet echt op gang.
Dat kwam deels denk ik doordat Sevdaliza niet altijd even eenvoudig de woorden kon vinden voor wat ze wilde zeggen. Ze had zichzelf denk ik voorgenomen om de avond naar een hoog filosofisch niveau tillen en grote onderwerpen aan te snijden. Zelfs De Zin Van Het Leven werd niet geschuwd. Dit laatste in een fragment waarin podcastmaker Joe Rogan in gesprek was met ondernemer Naval Ravikant. Die laatste legde vrij soepeltjes uit waarom de vraag ‘wat is de zin van het leven?’ vele malen interessanter is dan elk mogelijk antwoord. Maar zo makkelijk en concreet als Ravikant formuleert, zo moeizaam en abstract deed Sevdaliza dat.
Dat lag denk ik ook aan presentatrice Janine Abbring die (begrijpelijkerwijs) mee ging in de filosofische behoeftes van haar gast. Ze bleek alleen niet altijd in staat om vaagheden minder vaag te maken. Noch om ze wat persoonlijker te maken. Wat dat betreft was het fijn geweest om het levensverhaal van Sevdaliza een prominentere rol te laten spelen. Eerder die dag had ik, ook om deze zomergast wat beter te leren kennen, naar de aflevering van Nooit Meer Slapen geluisterd waarin Lotje IJzermans sprak met Sevdaliza. Uit dat interview begreep ik dat Sevdaliza nadat ze eerst basketballer en vervolgens marketingmanager was geweest, voelde dat er meer in haar zat. Hoewel ze nooit eerder muziek had gemaakt, heeft ze toen besloten muziek te gaan maken. Ze had een idee in haar hoofd. En is mensen gaan zoeken die haar konden helpen dat idee te realiseren. En omdat ze die niet kon vinden, heeft ze het zichzelf maar eigen gemaakt.
Verdomme, dacht ik bij mezelf toen ik dit beluisterde, dat kan weleens een interessante aflevering worden vanavond! Maar waar het Lotje IJzermans en Sevdaliza wel tot een soepel gesprek kwamen, lukte Janine Abbring en Sevdaliza dat niet echt. Het persoonlijke verhaal van Sevdaliza kwam wel aan bod, maar het was al te fragmentarisch. Het was dat ik eerder die dag al het nodige had meegekregen, anders weet ik niet of het me gelukt was om de puzzel te leggen. Los daarvan had ik wel wat meer willen weten over de unieke weg die ze heeft afgelegd en die tot zo’n groot succes heeft geleid. Nooit Meer Slapen duurt een uur, Zomergasten drie uur.
Gelukkig had Sevdaliza genoeg interessante fragmenten meegenomen om me te ontroeren of te verrassen. De ogen van de Turkse man in Voir La Mer die een paar seconden daarvoor voor het eerst in zijn leven de zee zag. Serena Williams die zich onrechtvaardig bejegend voelt door de scheidsrechter tijdens de finale van de US Open tegen Naomi Osaka. Bobby McFerrin en Richard Bona die een beetje virtuoos zitten te jammen. De aangrijpende clip van Paolo Nutini. En de tekenfilm van Salvador Dali en Walt Disney die in 1946 was begonnen en in 2003 was afgemaakt. Het commentaar van Sevdaliza op deze film was exemplarisch. Ze vond het interessant dat elementen van de kunst van Dali als een soort props werden gebruikt. Want dat was precies zoals creativiteit werkt. Of zoiets. Ik vermoed dat ze het in haar hoofd heel goed had geformuleerd, maar het kwam er niet uit.
‘De innerlijke wereld is de grote wereld’, zei iemand in Rumi: Poet of the Heart, een documentaire over de soefiedichter Jalal ad-Din Rumi. Die innerlijke wereld probeerde Sevdaliza in al z’n grootsheid onder woorden te brengen. Alles wat er in haar leeft, alle lagen die zij in zichzelf ziet, de vrijheid die ze ervaart. Maar pas toen ze begon te vertellen over haar achtergrond (over haar vlucht uit Iran waar ze zich niks van kan herinneren, over haar vader die zwarte komedies schrijft die ze niet kan lezen omdat ze geen Farsi beheerst, over haar moeder die een vorm van transcendente meditatie beoefent die het soefisme met kwantumfysica verenigt) leek ze zich te ontspannen en kwam er een beetje vaart in het gesprek. Daarna volgde een van de hoogtepunten van de avond: een fragment uit Willems Kantine, over een Rotterdamse volkskroeg waarin een voormalige cowboy door z’n huurbaas tyfushoer wordt genoemd omdat hij ‘m geen tweehonderd euro kan betalen (als ik de ruzie goed begreep). Na de kroeg volgden de vluchtelingen op Lesbos, gefilmd door Ai Weiwei. Zelf was ze natuurlijk ooit ook vluchteling. Vandaar wellicht dat haar muziek zo aanslaat in landen waar conflicten zijn. Ze herkennen zich in de wereld die zij creëert. Janine Abbring vroeg of ze wel eens de behoefte voelde om explicieter te zijn in haar sociale protest. ‘Mijn zijn is een protest op zich’, zei ze. Toen Abbring erop wees dat ze met haar clip voor Darkest Hour toch best wel expliciet is, moest ze dat wel toegeven: ‘Ik bewandel vaak paden zonder dat ik het door heb.’
Ik had graag iets meer concrete verhalen gehoord over de paden die ze (al dan niet bewust) bewandeld had. Maar, zoals ze zelf zei: het is moeilijk om uit een vicieuze cirkel te stappen. Ze had ervoor gekozen om als een derwisj rond een aantal abstracte thema’s te tollen, het lukte echter maar moeilijk om echt los te komen en in extase te geraken. Van haar gesprek in Nooit Meer Slapen weet ik dat Sevdaliza zichzelf graag ziet als iemand die tegenstellingen verenigt. In haar muziek brengt ze traditionele invloeden en futuristische vergezichten samen. In haar video’s is ze kwetsbaar en krachtig tegelijk. Ze is Serena Williams én Naomi Osaka. Immers, zoals Naval Ravikant in het gesprek over De Zin Van Het Leven zei: elk mens is zowel oneindig verschillend van als onlosmakelijk verbonden met alles en iedereen. Het antwoord op elke grote vraag is een paradox.
De paradox van deze avond: juist door diepzinnig te willen zijn, bleef het aan de oppervlakte.
Reacties (28)
De stiltes en het zoeken naar woorden waren niet een tekort maar een rijkdom.
@Peter, onzin. Zo kun je alles de hemel in prijzen. Ik vond haar erg wazig in haar verhaal en ben het grotendeels eens met dit review.
Ja, ik vind het ook een rijkdom. Een stilte pakken om een antwoord op een vraag zorgvuldig te formuleren en om denktijd te nemen vind ik prettig. Een spontaan antwoord (zonder nadenken) is niet altijd het beste antwoord. Zeker niet als je de avond zo zorgvuldig hebt uitgedacht en afgewogen. Dan kan een vraag van de interviewster je aan het denken zetten. Dat gebeurde ook, Sevdaliza kreeg nieuwe inzichten en durfde daar iets mee te doen. Dat miste ik bijvoorbeeld bij de eerdere gast; Roxane van Iperen. (wat overigens ook okay is voor mij)
Ook de stiltes bij verschillende fragmenten vond ik mooi: beeld zonder geluid. De kracht van stilte. Voor mij helemaal geen ‘onzin’.
Stiltes en zoeken naar woorden kan mooi zijn, maar dan moeten er uiteindelijk wel iets komen waaruit blijkt dat er tijdens die stiltes daadwerkelijk betere woorden zijn gevonden. Sevdaliza bleef helaas de hele avond hangen in vage algemeenheden die nooit echt concreet werden gemaakt of toegelicht.
Ik kreeg vooral de indruk dat ze een heel zwaar leven moet hebben gehad, maar in drie uur tijd druppelde er slechts wat hints door van waar die zwaarte hem dan in had gezeten en hoe ze die dan had overwonnen. Ik zat eigenlijk te wachten op een fragmentje Brigitte Kaandorp die met heel wat meer humor en zelfspot “Ik heb een heel zwaar leven” kon vertolken.
De film was wel weer de moeite dan, mede vanwege de opmerkelijke parallelen met de film van de week ervoor.
De review samengevat: nergens diepgang, alleen de filmfragmenten waren de moeite waard.
Hoe komt dat?
Natuurlijk Sevdaliza stelde zich niet erg toegankelijk op.
Maar dat is dan juist de uitdaging voor de interviewer.
Janine Abbring faalde op alle fronten.
Als Sevdaliza sprak over haar “diepste zijn” (wat dat ook mogen wezen) leek het afslof ze een door haar bewonderde goeroe voor zich had, als de zangeres uit zichzelf sprak, werd ze onderbroken met een vraag.
Door de uitzending met de kinderpsychiater werd ik blij verrast, maar dat was een vergissing van mij. Want het was die psychiater die de uitzending de moeite waard maakte. Hij vertelde al uit zichzelf.
Ik snap werkelijk niet waarom Janine Abbring zo opgehemeld wordt. Als het moeilijk wordt bakt ze er niets van.
Mijn ervaring met het interviewen door Janine Abbring is juist positief. Ik vond haar hartelijk en gastvrij. Ze durfde zichzelf kwetsbaar te maken en was dienend. Maar ook scherp in het luisteren, verbeterde vergissingen op een prettige manier. Bracht dwarsverbanden aan en noteerde bepaalde uitspraken om daar later op terug te komen. Onduidelijke opmerkingen van Sevdaliza werden verhelderd en ze leek zich goed te verplaatsen in de niet-geïnformeerde kijker met doorvragen ook al wist ze zelf waarschijnlijk de informatie al wel. Kortom: Janine is voor mij een zeer geschikte Zomergasten-host.
Dan heb ik naar een andere uitzending gekeken.
De filmfragmenten vertelden een deel van het verhaal, het gesprokene was allesbehalve verhelderend en Sevdaliza werd juist onvoldoende bevraagd.
Dit is het eerste seizoen waarin ik me niet erger aan de beperkte interviewkwaliteiten van Abbring. Ik ben er nog niet uit of dat komt door een ontwikkeling in de interviewtechniek van Abbring of een ontwikkeling van mij persoonlijk waardoor ik de me minder snel erger. Ik denk ook dat ze gisteren er niet echt in slaagde de vaak wat vage antwoorden concreter en duidelijker voor de kijker te maken, maar ook op goede vragen kwamen vage antwoorden.
De kwaliteit van een interview wordt toch ook voor een groot deel bepaald door de geinterviewde. De Olympische Spelen laten dat mooi zien. Daar zijn de vragen altijd stompzinnig maar de antwoorden zo nu en dan toch zeker de moeite van het bekijken waard.
‘beauty is is in the eyes of the beholder’ Ik heb met veel plezier en grote interesse de zomergastavond van Sevdaliza gevolgd. Het viel niet altijd mee om haar te volgen in haar redenering, om haar te begrijpen met haar bedoelingen. Toch had het programma veel zeggingskracht en was het ook een kwestie van: ‘Wat haal je er zelf uit?’ Ik vond de gekozen fragmenten verrassend en interessant. Als vluchtelinge van 5 jaar naar Nederland gekomen. Op je 15e het huis uit en van een dorpje naar het leven in Amsterdam, eerst topbasketbalster in de keiharde sportwereld en daarna de overstap naar de artistieke maar ook commerciële muziekwereld. Je eigen weg vinden, veelal op eigen kracht: eigenwijs, eigenzinnig en autonoom. Iraanse roots, kinderlijke fantasie, open mind, grenzeloze werklust, moederschap en ambitie. Dat allemaal te samen is een interessante mix om mij als zomergast-kijker te boeien. Het is aan mij om daar iets mee te doen. Dat geldt voor elke kijker.
Inderdaad in potentie een zeer interessante mix, voor in een aankondiging, maar als je dan vervolgens niets meer te weten komt, tsja dan haak ik af.
Haar verhaal is zeer interessant. Maar dat is mijn punt juist: dat verhaal kwam niet genoeg uit de verf. Ik had veel meer willen weten over hoe ze is gekomen waar ze is gekomen. Want ga er maar aan staan: zonder enige ervaring in de muziek rond je 25e besluiten dat je de muziek in wilt. En dan lukt het nog ook! En dan ook nog je eigen clips regisseren en produceren. En dat dan allemaal zonder platenmaatschappij. Hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen, werd mij niet duidelijk.
Dat ben ik met je eens, er had nog veel meer in gezeten. Het maakt nieuwsgierig naar die diepere laag; die kwam minder goed uit de verf. Ook andere vragen intrigeerden: Doet de vader van de toekomstige baby er nog toe? Hoe denkt ze nu over de topsport? (bijv. de verdwazing in turnen, tennis, basketbal, voetbal, e.a., als het gaat om geld, druk, manipulatie, misbruik, mediageweld) Hoe kijkt zij naar de olympische spelen? Welke ‘1000 grenzen’ ging zij over na haar verhuizing op haar 15e naar Amsterdam? Heeft ze broers en/of zussen? Hoe denkt zij over vriendschap, relaties, compagnons? In hoeverre kan zij vanuit haar binnenwereld naar de buitenwereld in de verbinding met mensen?
En zo zijn er nog 1000 vragen te stellen. Maar ik vond het vooral heel mooi wat ze allemaal heeft aangedragen. Het is aan de kijker zelf om daar iets mee te doen. Ik heb in ieder geval genoeg stof tot nadenken.
“Dat ben ik met je eens, er had nog veel meer in gezeten. Het maakt nieuwsgierig naar die diepere laag; die kwam minder goed uit de verf. ” Dat is dus het punt, die “diepere laag” kwam helemaal niet uit de verf, met dank aan de interviewer. De taak die Janine Abbring heeft!
Er is al veel gezegd over deze zomergasten uitzending.
Ik vond het een hele inspirerende avond en wat mij betreft mag deze vrouw over enkele jaren nog eens de zomergast zijn. Ik ben er erg benieuwd naar
Ik krijg een vermoeden dat het stukje over hoe ze zo de muziekbusiness is ingerold met opzet achterwege is gebleven. In alle eerdere publicaties (o.a. de interviews met Sevdaliza) ligt de nadruk op haar autodidactisme. Formeel is het waar, in de zin dat ze geen officiële opleiding hiervoor heeft gevolgd. Maar….
In het clipje ‘Oh my god’ openbaart ze filmpjes uit haar jeugd waar ze al de eerste ervaringen op doet met muziek en dans. Vervolgens zijn haar jaren bij het Hiphophuis Rotterdam van belang. Erg van belang zelfs, want dit soort centra zijn bekend om de scholing en ervaring die beginnende rappers, mc’s, dj’s kunnen opdoen. Je leert er bijv. zelf opnames te maken en dat is haar, in samenwerking met anderen, ook gelukt getuige de ep ‘Zwart Goud’ (2021).
Blijkbaar viel ze toen al bij diverse mensen op. Volgens een Rotterdamse bron: “Bij een showcase (in het Hiphiphuis) trok ze de aandacht van producer Reynard Bargmann (a.k.a. Mucky) en er ontstond een vruchtbare samenwerking, die nog steeds doorloopt.”
Bargmann, a.k.a. Mucky is in 2012 afgestudeerd aan het Rotterdams Conservatorium.
In 2013 was Sevdaliza een van de acts op het Bevrijdingsfestival in Rotterdam. Kortom: haar keuze voor de muziek is iet uit de lucht komen vallen. Haar tijd bij het Hiphophuis lijkt me van wezenlijk belang te zijn geweest. Daar leerde ze (een deel van) het vak, dar deed ze haar eerste belangrijke contacten op.
Het doet verder niets af aan de “eigen kracht’ waarmee ze gekomen is waar ze nu staat. Daar had ook ik graag meer over willen horen. Hoe is ze bijvoorbeeld tot gekomen op haar huidige vorm, stijl en presentatie?
Wat een interessante aanvullingen! Boeiend om te lezen en geeft extra betekenis aan het Zomergasten-gesprek. Dank daarvoor!
Toch wel jammer dat we in de uitzending hier niets over hoorde, die “extra betekenis” m.a.w. had de interviewster boven moeten krijgen, want blijkbaar is die extra betekenis zo vindbaar. Net als Cokema had ik meer willen horen.
Best bereid een mysterie gedurende een hele avond proberen te doorgronden, vond ik het toch nog een lange zit. De punten die Sevdaliza wilde maken, zoals de binnenwereld van de mens, gelaagdheid en verbinding, die waren wel duidelijk, vooral in de getoonde fragmenten, maar de antwoorden waren dat vaak niet. En dat mag ook. Boeiend vond ik haar muzikale ontwikkeling, vooral omdat ik zelf een afgeronde, klassieke conservatoriumopleiding achter de kiezen heb (een harnas waar ik een boek over kan schrijven) en vooral graag kijk en luister naar mensen die andere wegen bewandelen. Mensen die geen noot kunnen lezen en vanuit hun ziel en zaligheid musiceren, daar kan geen instituut tegenop!
Haar uitvoeringen ken ik inmiddels, want tot voor gisteren had ik nog nooit van haar gehoord. Een paar misverstanden waren er in deze zomergasten ook weer: de kindertijd van vier, vijf jaar oud herinnert elk mens zich prima, hoge uitzonderingen daargelaten, dus behoort deze gast daarbij of is het voor haar een prima manier om het gepeuter van Abbring bij voorbaat te belemmeren. Hoewel die het een aantal keren bleef proberen. De hele entourage maakte op mij de indruk van zorgvuldig geregisseerd: de antwoorden, de outfit van de gast enz. waardoor ik na afloop dacht: alles onder controle, waar heb ik nu naar gekeken?
Als niet-geboren maar volop getogen Rotterdammer vond ik het R’damse fragment slecht gekozen: het ging nergens over en was een slechte illustratie van onze lelijke doch dynamische stad, mijn optiek. Er zijn zoveel karakteristiekere fragmenten van Rotterdammers in omloop. Ik hoor ze dagelijks in de winkels, in mijn buurt.
Waarom dansende derwisjen altijd mannen waren/zijn??? Zeker traditie, strakke kaders. Daar ging een groot deel van de uitzending over, hokjesgeest versus jezelf manifesteren. Taalkundig onjuist was het woord: vergeldingsdrang, de hele context had niets met wraak te maken, dus mijn voorstel is: géldingsdrang en dat past wel degelijk in de context van dat deel van het betoog en feitelijk de hele uitzending.
Mooie aanvullingen, Anna, ik kan me goed vinden in je analyse en opmerkingen. Dank daarvoor.
Tsja, als je je hier goed in kan vinden, dan is toch de conclusie dat de inhoud van de uitzending te beperkt was.
Ik vind Sevdaliza een boeiende persoonlijkheid, ze vertelde met de gekozen fragmenten een verhaal, maar de diepte ontbrak, de achtergronden kwamen niet aan de orde.
Wellicht moet ik eens de het radio interview gaan beluisteren waarna wordt verwezen.
Dag Reinaert, inderdaad had er waarschijnlijk meer in gezeten dan er nu is uitgehaald. Desondanks vind ik zo’n uitzending van Zomergasten ver uitstijgen boven die stroom aan tv-programma’s die nikszeggend en kijk- en luisterbehang zijn waar je in het geheel niet tot denken wordt aangezet. Deze Zomergasten-aflevering heeft me weer veel gebracht. Soms lukt zo’n interview beter dan de andere keer. Ondanks of dankzij de gast en interviewster. De formule is echter altijd goed en levert me veel voldoening en inzicht op.
Hallo Peter, in vergelijking met de hoeveelheid bagger die wordt uitgezonden is zomergasten inderdaad een verademing. Mijn verwachtingen zijn dan ook altijd hoog gespannen. Wat ik jammer vind is dat de gast te vaak bepaalt of de uitzending “goed” wordt. De interviewer schiet dan in mijn ogen tekort, dat is mijn frustratie. Want zoals hierboven vaak wordt vastgesteld: er had meer in gezeten. Dat is dan toch meer dan jammer? Dit ondanks de mooie persoonlijkheid die gast is, ondanks de goed gevonden filmfragmenten, en dat de uitzending dan toch leidt (hier in huis) tot goede gesprekken is waardevol, maar niet dankzij de bijdragen die vanuit de vragen, vanuit het gesprek komen. Helaas het gesprek was knudde. Dat doet de formule tekort.
Dag Reinaert, ik begrijp je punt; kan daar zelfs voor een deel in mee gaan. Het gesprek vond ik niet knudde. Ik denk dat het onmogelijk aan de verwachtingen van iedere kijker te voldoen. Komende zondag weer een nieuwe kans! Veel plezier alvast toegewenst.
Ik vind Sevdaliza net als Rotterdam karakterloos en geen ziel hebbend.
Tja, zo’n mening staat je vrij. Zegt veel meer over jou dan over de stad of de zomergast. Zowel in Sevdaliza als Rotterdam herken ik veel karakter, Ik bewonder beiden met grote interesse en veel respect.
Als ze geen ziel zou hebben, zou deze vrouw niet leven…Soms komt men met logisch nadenken al een heel eind…Nadenken en typen gaan prima samen….Wat Rotterdam betreft, mijn stad: de ziel is gebombardeerd in de laatste wereldoorlog en daarvoor in de plaats is veel nieuwe architectuur gekomen, welke meestal niet mijn smaak is, hoewel ik architectuur heel erg interessant vind op zich. Deze Rotterdamse architectuur moet vaak dienen als paradepaardje naar de wereld toe: kijk eens hoe krachtig en prachtig we zijn, nóg hoger, nóg strakker om anderen te imponeren helaas. Voor alle bewoners van sloopbouwbuurten is het verhaal helaas schrijnender….Ondanks alles een verrukkelijke stad! Smaken verschillen gelukkig.
Naar zo’n citaat kan ik alleen maar enige verbazing kijken. Ik zou haast zeggen: loop (of ren) ‘ns een maandje met mij mee. En dan zul je daarna ook refereren aan Sifan Hassan haast alsof zij een kennis van je is. Want je kent haar tijden op de 1500, de 5000 en de 10.000 meter. Je kent haar palmares, haar prestaties op de FBK Games. Sorry, de wat? De FBK Games, de Fanny Blankers-Koen Games. Sorry, Fanny Blankers wie? Fanny Blankers- Koen was de Siffan Hassan van 1948 zij won bij die Olympische Spelen toen 4 x goud. En je juichde toen Sifan haar wereldrecord op de tien in Hengelo liep.
Atletiek leeft erg in Nederland, het hangt er alleen vanaf waar (in welke peergroup) je je bevindt. Als je wel ‘ns ’n een straatloop doet, een prestatieloopje, als je je wel ‘ns hebt ingeschreven voor een Marathon, of een halve desnoods, als je meedoet met een loopgroepje, als je ’s nachts wakker wordt gemaakt en er wordt gevraagd: 2.6.50 dat je dan gelijk antwoordt: Densimoh, Rotterdam! Want je kent je klassiekers. Je hebt het boek van Jan Knippenberg in de kast staan. Je hebt de spullen, de schoenen, het horloge, je kent de sites. Je weet hoe lang je over een kilometer doet, op de seconde. Je weet welke bloedstollende drama’s er hebben plaats gevonden bij EK’s en WK’s in de atletiek. Je hebt zelf Marathons gelopen en aan de finish gestaan, en je hebt Marathons op de televisie gevolgd. Je praat er met collega’s en straatgnoten en kennissen over. Je herkent een goeie loopstijl op afstand. Je ademt al drie decennia atletiek in en uit. Ook tussen de Olympische Spelen door. Dus dat atletiek niet leeft in Nederland, hm.
Ik heb vroeger competitie gezwommen, maar je moest me niet vragen welke zwemmer Nederlands, Europees of wereldkampioen was. Ik deed gewoon m’n best en als er iemand met een stopwatch zwoei, geloofde ik dat wel, want dat moment was immers net voorbij. Ik ben er mee gestopt toen ik wel eens wat anders meet mijn zondagen wilde doen dan de hele middag in de chloorlucht wachten totdat ik mijn baantjes mocht trekken.
Tegenwoordig is het streven een paar keer per week een end door het bos te hollen, en als ik te moe word, doe ik het wat rustiger aan. Dat kan overigens prima zonder app. Sifan Hassan* ken ik vooral van haar vergelijking van de Nederlandse zon met het lampje in de koelkast.
De laatste marathon die ik heb gevolgd is die van de Spelen in Londen. De hekkesluiter (een Afrikaan in het blauw) werd door het publiek enorm aangemoedigd, misschien omdat na hem de weg weer vrij was, dus of hij even wilde voortmaken.
Atletiek kan best ergens heel erg leven, maar niet in mijn bubbel.
.
.
*Had mijn vrouw maar één zo’n been… 😇