Dit stukje heeft de tag ‘Closing Time’, maar dat is niet helemaal kloppend: eigenlijk is het een ‘opening time’ en gaat dit stuk over het Nijmeegse bijstandsexperiment, en al wat daar omheen hangt. Maar toch beginnen we met een stukje muziek. Joe Bonomassa kennen jullie natuurlijk allemaal, want die is hier al eens eerder langsgekomen. Het gaat hier echter niet om de artiest, maar om de tekst van het nummer The Ballad of John Henry. Want John Henry, geloof het of niet, was relevant voor de analyse van de bijstandsexperimenten hier in Nederland. https://www.youtube.com/watch?v=DRxawmG5MfM Wellicht komt de naam de gamers en poëzieliefhebbers ook bekend voor: John Henry said to his Captain: 'A man ain't nothin' but a man,/And before I'll let your steam drill beat me down,/I'll die with the hammer in my hand. Iemand? Dit komt natuurlijk uit Civilization V, als je het staal hebt uitgevonden. En die hebben het weer van het gedicht John Henry, van anoniem: The Ballad of John Henry, the Steel-Drivin' Man. Potverdorie, deze post had zelfs als Kunst op Zondag gekund! Het John Henry-effect in de wetenschap Maar we gaan het toch hebben over wetenschap, in relatie tot de bijstandsexperimenten. Want naast John Henry, kennen we ook het ‘John Henry effect’, waar je rekening mee moet houden als je een experiment doet. Zo lang de mensen in het experiment weten dat ze in een experiment zitten – maar dat is natuurlijk wel zo ethisch. Eigenlijk is het John Henry effect een subset van het (bekendere) Hawthorne effect. Dit is de naam van het effect dat mensen zich soms anders gedragen wanneer ze weten dat ze deel uitmaken van een experiment. De term is bedacht naar aanleiding van een experiment in de Hawthorne fabriek, waar ze testten of de felheid van het licht in de fabriek gerelateerd was aan hoe hard er gewerkt werd. Resultaat was dat zolang de proef duurde, men productiever werd als er iets veranderde - ongeacht wat, of het licht nou feller of donkerder werd. En toen de proef weer voorbij was de arbeidsproductiviteit weer werd zoals voorheen. Het John Henry effect vindt plaats als één specifieke groep in een experiment zich anders gaat gedragen omdat ze in een experiment zitten: de controlegroep. Dit is de groep die niet een experimentele behandeling ondergaat. Bij medisch onderzoek gaat het om de mensen die de placebo krijgen. Bij de bijstandsexperimenten degenen die onder het reguliere regime van de Participatiewet bleven vallen. Die groep kan je vergelijken met een experimentele behandeling of ‘treatment’, en dan kun je uit het verschil tussen die twee het effect van je experiment afleiden. Tragisch einde? Maar dan moet die controlegroep zich wel gedragen zoals normaal natuurlijk. En John Henry, zo wil het verhaal, deed dat niet, toen hij de controlegroep was. Zo wil het verhaal althans. Want hij was een spoorwegarbeider, wiens baas wilde testen of een stoommachine het werk niet efficiënter deed dan al die mannen. John moest het opnemen tegen zo'n machine, en dus werkte zoals hij nog nooit gewerkt had, en against the odds versloeg hij de stoommachine. Zodat hij en zijn collega’s hun baan zouden kunnen houden. Maar goed aflopen zou het niet, want hij moest zijn bovenmenselijke inspanningen met de dood bekopen, toen zijn hart het begaf na zijn heroïsche prestatie. Vandaar dus de folklore, en de talloze liederen die aan hem zijn opgedragen. Voor ons verhaal is relevant dat de deelnemers aan de bijstandsexperimenten natuurlijk wisten dat ze meededen aan een experiment. Honderd procent uitsluiten dat dit de resultaten niet heeft beïnvloed kun je niet. Dat is enerzijds natuurlijk jammer. Anderzijds is het ook niet iets om een drama van te maken, het is gewoon een onvermijdelijk nadeel van een onderzoek als dit. En zo’n ‘gerandomiseerd onderzoek met controlegroep’, ook wel RCT of sociaal experiment, wordt ondanks de nadelen die er aan kleven vaak gezien als ‘de gouden standaard’ bij dit soort onderzoek. Of moeten we toch maar experimenten doen zonder dat mensen weten dat ze er aan meedoen? Dan hou je de voordelen, maar vermijd je John Henry en Hawthorne effecten. Maar kun je geen vragenlijsten meer afnemen om informatie op te halen natuurlijk, want dan zouden mensen wel eens iets kunnen vermoeden. En als we al denken dat dat een goed idee is om zo'n 'stiekem' experiment te doen: wat zouden de mensen zelf daar van vinden, en de wetenschappelijke ethische commissies? Then again: wellicht had, in John's geval, onwetendheid wel zijn leven gespaard.
Nadine Shah leek in 2015 de grote belofte van de post-punk, maar het is wat mij betreft bij een belofte gebleven.
Soms heb je dat, dat een muzikant twee veelbelovende platen maakt en vervolgens enkel nog limonademuziek.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
COLUMN - Geert Wilders noemt journalisten ‘uitzonderingen daargelaten, gewoon tuig van de richel’, dus hij zal het vast billijken dat menigeen een soortgelijke kwalificatie loslaat op de gekozenen die namens zijn partij op het pluche zitten. Verkenner Gom van Strien, die zijn functie neerlegde voordat hij iets had verkend, was bepaald niet de eerste PVV’er die op verdenking van fraude het veld ruimde, schrijft Rudie Kagie deze week in Argus.
Sinds 2006, het jaar waarin de PVV in de Tweede Kamer kwam, haalden haar volksvertegenwoordigers 91 keer het nieuws wegens ernstig wangedrag en andere aanvarin- gen met Justitie. Dit blijkt uit een inventarisatie van ondernemer Ton Aarts – ‘doet iets met techniek, zoekt graag dingen uit’ – op X.
Veelbesproken, maar naar nu blijkt slechts een topje van de ijsberg, was het vonnis dat de Hoge Raad twee jaar geleden handhaafde in de slepende procedure tegen rolmodel Wilders: veroordeeld wegens ‘groepsbelediging’, maar geen strafoplegging. Zijn vraag of we in Nederland meer of minder Marokkanen willen, ontlokte aan zijn verhitte achterban in 2014 een luid gescandeerd “Minder! Minder!” Waarop de partijleider beloofde: “Goed, dan gaan we dat regelen.” (Vervolgens regelde hij niks, maar dat was niet strafbaar.)
Veelpleger Dion Graus voert met veertien delicten de lijst aan: fraude met verbouwing woning (zestig mille onbetaald), stalking van collega van de vrouw met wie Graus vreemdging, bedreiging vriendin van ex, bedreiging schoonvader (‘keel doorsnijden en huis in brand steken’), bedreiging (‘pistool tussen de wenkbrauwen’) en mishandeling (ziekenhuisopname) hoogzwangere vrouw, beslaglegging wegens achterstallige betaling na veroordeling, fraude met onkostenvergoedingen, fraude belastingaangifte, machtsmisbruik, seksuele intimidatie.
RECENSIE - De oorlog van Israël tegen Hamas lijkt uitzichtloos. De gewelddadige wraakacties van het Israëlische leger na de onvergeeflijk brute moorden van Hamas zijn buitenproportioneel en nietsontziend. Dat Europa en de VS Israël blijven steunen toont eens te meer aan hoezeer het westen zich nog steeds laat leiden door een pijnlijk gebrek aan kennis, blinde vlekken en Israëlische propaganda. We kunnen ons terecht schamen over het lot van de Joden in de Tweede Wereldoorlog. Maar er is inmiddels ook meer dan genoeg kennis om ons te schamen over de voortdurende onverschilligheid ten opzichte van het lot van de Palestijnen. Die kennis is bijvoorbeeld te vinden in het dit voorjaar verschenen boek van Rashid Khalidi ‘De honderdjarige oorlog tegen Palestina’. Een indrukwekkend Palestijns verhaal over onrecht, geweld en verwaarlozing dat het westen nog steeds negeert.
Rashid Khalidi is een Amerikaans historicus afkomstig uit een vooraanstaande Palestijnse familie van geleerden, juristen en politieke functionarissen. Zijn vader werkte voor de Verenigde Naties en was onder andere betrokken bij overleg van de Veiligheidsraad over conflicten in Palestina. Hij bracht meer dan een jaar door in de familiebibliotheek in Jeruzalem waar twaalfhonderd manuscripten bewaard worden, de oudste daterend uit de elfde eeuw, tweeduizend 19e eeuwse Arabische boeken en een hele verzameling familiedocumenten. Daaronder ook een brief van Yusuf Diya’, een van zijn vroegere verwanten, voormalig burgemeester van Jeruzalem. Hij schreef aan de leider van zionisten Theodor Herzl dat hij alle begrip had voor het rechtvaardige streven van de zionisten, maar dat hij er rekening mee moest houden dat Palestina al bewoond was en dat die bewoners zich niet vrijwillig zouden laten verdringen. Het lijkt hem ‘pure waanzin’ dat de zionisten Palestina zouden willen overnemen. Yusuf Diya’ schreef dit in 1899. Herzl negeerde zijn waarschuwing die daarna nog vaak genoeg in alle toonaarden te horen is geweest. In het negeren van wat Diya’ al in 1899 aanduidde als de kern van het probleem van het zionisme ligt de oorzaak van de honderdjarige oorlog die zijn nazaat nu in alle details beschreven heeft.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Rory Gallagher, ook weer zo’n rocker die niet oud is geworden. Hij zou slechts 47 worden.
Vanwege z’n beroep zou je denken aan drank- en drugsmisbruik, maar het waren medicijnen. Met name paracetamol, die hij kreeg voorgeschreven vanwege buikklachten ten gevolge van medicatie om z’n vliegangst tegen te gaan.
Een en ander leidde weer tot dusdanige leverschade dat Gallagher in 1995 een transplantatie nodig had. In het ziekenhuis liep hij een MRSA-infectie op, die ‘m uiteindelijk fataal zou worden.
Aanstaande woensdag worden de leden van de nieuwe Tweede Kamer beëdigd. Die Kamer zal voorlopig een demissionair kabinet moeten controleren, want of en wanneer er ook een nieuw kabinet komt is vooralsnog absoluut onduidelijk.
Vandaag zal verkenner Plasterk koffiedrinken met de partijen die te samen een meerderheidscoalitie zouden kunnen vormen: PVV, NSC, VVD en BBB. Wat zijn de personele gevolgen voor de vier partijen als zo’n gedrocht er ook echt komt?
Laten we eerst eens kijken naar de (levens)ervaring van de vier Kamerfracties die zo’n coalitie moeten ondersteunen. Hierbij gaan we uit van de eerste mensen op de kandidatenlijsten die in aanmerking voor een zetel komen. Dus de eerste 37 kandidaten van de PVV, de eerste 20 van NSC, de eerste 7 van BBB en de eerste 24 van de VVD.
We kijken dan naar:
– Leeftijd: De gemiddelde leeftijd van de fractie(leden);
– Politiek: het percentage leden van betreffende fractie dat ervaring heeft in een of meerdere vertegenwoordigende politieke organen;
– TK: Het percentage leden van betreffende fractie dat nu in de Tweede Kamer zit (tot 6 december);
– m.p.o.: het percentage leden van betreffende fractie dat op dit moment in meerdere vertegenwoordigende politieke organen zit (1e of 2e Kamer, Provinciale Staten, gemeenteraden, colleges van B&W).
VERSLAG -
In Museum de Pont gaat deze winter een droom van kunstenaar Thomas Schütte in vervulling. Na ruim veertig jaar krijgt hij de kans om drie van zijn architectuurmodellen op ware grootte uit te voeren. Naast deze werken zijn er audiovisuele werken van de Canadese kunstenaar Stan Douglas te zien en te beluisteren. Voor Kunst op Zondag pakte ik de trein om beide exposities in Tilburg te verkennen.
Westkunstmodelle 1:1 © Thomas Schütte © foto’s Wilma Lankhorst.
Van de Duitse kunstenaar Thomas Schütte (Oldenburg, 1954) heeft de Pont verschillende werken in haar collectie. Wie de Pont kent, kan zich Die Grosse Geisten, vast herinneren. Deze glimmende figuren staan in een kring bij elkaar. Het is alsof je tussen reuzen staat. Ondanks hun sterke verschijning zijn de geesten nu bijfiguren. In de tentoonstelling Westkunstmodelle 1:1 staan drie architectuurmodellen centraal die eerder als miniatuur te zien waren op de Westkunst-tentoonstelling 1981. In de grote hal van de Pont zie je de modellen nu voor het eerst op ware grootte. Het gaat om het werk Schiff, Bühne en Kiste. De centrale hal van de voormalige wolspinnerij leent zich goed voor dit soort monumentale werken.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Even heb ik nog overwogen er vanavond een Sinterklaasliedje in te mikken, maar dan kom je toch al gauw uit bij kinderprogramma’s of de bekende gouwe ouwe van Het Goede Doel.
Vandaar de blik naar onze oosterburen. Van Beieren en Oostenrijk tot Noord-Italië en Roemenië kent men Zwarte Piet nog in de oorspronkelijke versie als een gehoornde duivelsfiguur, de Krampus. Die komt om de stoute kinderen te straffen.
Voordat Prince debuteerde met For You (1978), nam hij als 19-jarige al een aantal instrumentele jazz- en funksessies op in het kantoor van zijn eerste manager, Owen Husney.
Het jaar was 1977. Prince Rogers Nelson valt hier te horen op de toetsen.
Je zou het niet denken, maar Judas Priest maakt zo nu en dan nog gewoon een nieuwe plaat. Trial by Fire is de tweede single van hun komende album Invisible Shield.
En zou je nou zeggen dat zanger Rob Halford inmiddels 72 is?