Je zal maar een buitenlandse queer-vrouw zijn in China. Groot, blond, rebels en uiterst nieuwsgierig. En dat 40 jaar volhouden. Ik buig mijn hoofd in diep respect. Ik heb 4 kantjes vol getypt over deze Zomergasten-avond, omdat ik geen detail wilde missen. Ik zal proberen me te beperken tot de hoofdlijnen. Janine opent de avond met een zin uit het laatste boek van Garrie van Pinxteren (Verplicht gelukkig) die haar is bijgebleven: [het land] waar vrijwel alle zuurstof uit is verdwenen. Hoe zorgt zij ervoor dat ze daar zelf niet stikt? Garrie vertelt dat ze eigenlijk pas sinds de corona-periode snapt hoe het voor de Chinezen is, toen ze zelf te maken kreeg met verstikkende regels en verboden. Daarvoor was ze vooral toeschouwer. Omdat je als buitenlandse toch al niet binnen de norm valt, heb je meer vrijheid om buiten de gebaande paden te treden. Een thema dat als een rode draad door de avond loopt. Is ze niet bang dat de Chinese ambassade vanavond meekijkt? Dat zal waarschijnlijk wel zo zijn, maar Garrie is niet van plan daar rekening mee te houden. Dat doet ze in China wel; als ze iets gevoeligs wil bespreken legt ze haar telefoon weg, laat soms zelfs de kraan lopen en voert het gesprek fluisterend. Waarom wilde ze überhaupt naar China? Garrie herinnert zich dat ze dacht; hier staat alles stil, ik wil weg, ik wil iets beléven. Ik wil naar een plek waar alles anders is. Die plek vond ze uiteindelijk in China, waar ze het geluk had een kamergenoot en vriendin te vinden die haar introduceerde in een vriendengroep. Mensen met wie ze nu nog contact heeft, en waarvan ze een aantal blind vertrouwt. Ze kent de Chinese cultuur en de ongeschreven regels inmiddels heel goed. Toch wordt ook zij af en toe nog verrast en weet ze niet altijd waar ze aan toe is, zullen we later horen. [caption id="attachment_351634" align="aligncenter" width="1024"] Garrie met kamergenoot tijdens studeertijd in China[/caption] Het eerste fragment gaat over violist Isaac Stern, die na de “openstelling” voor westerlingen, eind jaren ’70, naar China gaat om concerten en les te geven. De studenten blijken muziek niet echt te begrijpen, ze hebben nog nooit westerse muziek gehoord en het enige waar ze zich op richten is de techniek. Louter het spelen van de noten, en wie het snelste, ingewikkeldste stuk speelt is de beste, en die krijgt dan een goeie baan. Het is tekenend voor de Chinese mentaliteit; alles draait om concurrentie, de beste worden in wat je doet. Stern probeert ze te leren hun hart in de muziek te leggen. Het tweede fragment komt uit The Handmaid’s Tale, wat een ander aspect van de Chinese cultuur verbeeldt; niemand durft vrijuit te spreken. Het is altijd aftasten, gewenste antwoorden geven, veinzen. Garrie doet het zelf ook in China, en zij wordt natuurlijk ook steeds gewogen. Sommige mensen willen heel graag iets naar buiten brengen, maar je weet het nooit, het blijft lastig. Ze kan nog steeds niet altijd tussen de regels door lezen. Toen ze dat een keer tegen haar Chinese vrienden zei, was het verrassende antwoord; wij ook niet! Janine vraagt wanneer Garrie merkte dat het land weer meer gesloten werd. Dat was al rond de tijd van de Olympische Spelen van 2008. Toen werden bij de opening van een vliegveld opeens geen westerse journalisten uitgenodigd, terwijl die voorheen bij wijze van spreken prominent op de eerste rij werden gezet, om de wereld te tonen hoe “open” China was. Het was nooit echt vrij, je weet ook nooit waar de grens ligt, maar tot die tijd was er wel enige ruimte voor westerse invloeden en individuele interesses. Meer zuurstof, zoals Garrie graag zegt. Nu is haar werk veel moeilijker. Mensen zijn voorzichtiger, nemen minder risico. Contacten die voorheen open waren, mag ze nu niet meer citeren of zijn helemaal niet meer benaderbaar. Veel meer mensen denken dat “we” kwade bedoelingen hebben. Dat wordt er ook met de paplepel ingegoten, terwijl de éigen geschiedenis, de zwarte bladzijden, worden uitgewist. Kinderen leren niet over de heropvoedingskampen van de jaren ’50 of de studentenopstand in 1989. De grote vijand is Amerika – de EU is maar een marginale speler in dit beeld, een marionet van de VS zeg maar. We zien een fragment uit The Battle at Lake Changjin, een propagandafilm waarin China de Amerikanen verslaat door pure wilskracht. De laatste scene toont een heel bataljon bevroren soldaten met de wapens nog gericht in de hand, terwijl een Amerikaanse militair zegt dat ze tegen zulk uithoudingsvermogen nooit op zullen kunnen boksen. Het is een haast kolderieke film, zo ongeloofwaardig, maar de boodschap die Chinese jongeren meekrijgen is dat ze misschien wel opgeroepen kunnen worden om te sterven in een vreemd land. China is doodsbang voor oorlog volgens Garrie, ze leggen voorraden aan, ontwikkelen oorlogstechnologie. Het zijn de ultieme preppers, en ze zullen desnoods de welvaart van de bevolking opofferen als het erop aan komt. Er is geen bruggetje naar het volgende fragment, uit een documentaire van Michiel van Erp: Op avontuur met Henk van der Meijden. Garrie heeft ooit getolkt voor hem, toen hij Chinese circussen naar Nederland haalde. Hij had een slechte naam, maar Garrie heeft bewondering voor hem. Als vakman en als mensenman, hij wist zijn boodschap te verkopen en zijn mensen tevreden te houden. En ze heeft in die tijd veel gelachen. Het was ook een goede leerschool. Voor de taal, maar ook omdat ze een band opbouwde met de artiesten, die haar in vertrouwen namen. [caption id="attachment_351633" align="aligncenter" width="1024"] Vertederde blikken na fragment Chinees circus[/caption] Van circusmensen naar de Chinese film Farewell my Concubine, over een operazanger die verliefd is op zijn mannelijke tegenspeler, is een minder grote overgang. Garrie vertelt dat het over verraad gaat, naast homoseksualiteit. De film is geregisseerd door de man die later ook meewerkte aan die belachelijke oorlogsfilm. Dat moest hij waarschijnlijk. Ook nu worden populaire artiesten onder druk gezet om nationalistisch werk uit te brengen. Anders kun je je carrière wel vergeten. Zoals de Hong-Kongse Denise Ho heeft ervaren. We zien een van haar laatste concerten in een fragment van de documentaire Becoming the Song, vlak voor- of nadat Hong Kong is overgedragen aan China (1997). Tot die tijd was het een heel westers en behoorlijk gelukkig land. Voor díe bevolking moet het echt de hel zijn. Denise is openlijk rebels en openlijk queer. Haar paspoort is ingenomen… Toch kan Garrie openlijk lesbisch zijn in China. De overheid is ernstig anti-homo, maar dat geldt veel minder voor de bevolking. Omdat ze toch al anders is, en de mensen zijn wat ruimdenkender geworden; het boeit ze eigenlijk niet zo. Bij ons gaat homoseksualiteit vaak over schuldgevoelens vanuit de christelijke achtergrond, zegt Garrie. Dat hebben ze daar niet. Binnen de Chinese familie gaat het vooral om kinderen krijgen en om schaamte en trots, maar daar valt zij buiten. De volgende twee filmfragmenten gaan over de worsteling van de hoofdrolspelers met hun homoseksualiteit en het aangaan van relaties. Over onvermogen, waar Garrie zichzelf wel in herkent, wat dat laatste betreft. Haar homoseksualiteit is nooit een probleem geweest, ze heeft een fijne jeugd gehad en werd er niet om afgewezen. Maar het aangaan van een relatie, het risico lopen om de deksel op je neus te krijgen, dat vond ze moeilijk. Toch blijkt na enig doorvragen dat ze wel degelijk voor haar huidige vrouw durfde te gaan. Ze was getrouwd toen ze verliefd werd, heeft dat op een gegeven moment gezegd in de verwachting een afwijzing te krijgen. Maar die kwam niet, want het bleek wederzijds. Toen bleek ze toch de moed te hebben knopen door te hakken. Nu is ze getrouwd met een vrouw van Surinaamse afkomst. Op de begrafenis van haar schoonvader zong het Marantha Mannenkoor, waarvan we een videoclip te zien krijgen, omdat Garrie ze zo prachtig vindt zingen. Donkere mannen a-capella zingend op bootjes op een rivier, inderdaad heel mooi. Ik heb me suf gezocht naar die video, maar helaas. Volgend jaar gaat ze met pensioen en keert definitief terug naar Nederland. Welke afscheidswoorden heeft ze voor de Chinezen? Dankbaarheid dat ze al die onstuimigheden en veranderingen heeft mogen meemaken, zowel de voorzichtige openheid als de overgang terug naar geslotenheid. En dat ze ondertussen 2 levens heeft kunnen leiden, in China en in Nederland. Ik kon me weinig voorstellen bij haar onuitputtelijke interesse voor de Chinezen. Ik snap het nu geloof ik wel. Een beetje. Denise Ho heeft zich overigens niet uit het veld laten slaan en is nog steeds actief als artiest en activist: https://www.youtube.com/watch?v=n3voAR06sNI
De zusjes Lovell hebben een nieuw nummer uit en het klinkt weer lekker rootsy. “I may not be a star, but I can shine like the moon,” is bovendien ook nog eens een rake tekst.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
(Let op; dit is niet de recensie, die vind je hier)
Hoe ziet Nederland er uit in 2040? Daar heeft China-kenner Garrie van Pinxteren, VPRO’s zomergast van vanavond, wel een idee van.
Wij zijn dan veel meer afhankelijk van China dan China van ons. Chinese bedrijven zijn onmisbaar geworden voor onze economie en bemoeien zich steeds meer met de manier waarop onze samenleving is georganiseerd. Maar we kunnen het ons als Nederland gewoonweg niet veroorloven om China weg te jagen. Een gevoel van onvrijheid en angst is de maatschappij binnengeslopen. Onze burgers hebben hun laatste restje interesse in de politiek verloren.
Dat doemscenario beschreef Van Pinxteren in 2012, in een column voor Amnesty International. Een fictief verhaaltje waarin ze als oud-minister van Buitenlandse Zaken in kabinet Rutte II, in 2040 terugblikt op wat er misging in de relatie Nederland – China.
Garrie van Pinxteren is sinoloog en China-correspondent voor NOS Nieuws en NRC. Ze is docent journalistiek aan de Rijksuniversiteit Groningen en docent China Studies aan de universiteit Leiden. Ze heeft in China gestudeerd en gewoond.
De waarschuwing die uitging van haar column uit 2012, vinden we tot op vandaag de dag terug in haar interviews, gesprekken aan televisietafels en in (onder andere) columns voor De Groene. Zo wijst Van Pinxteren er op dat Xi Jinping (president van de Volksrepubliek China) onze manier van leven fundamenteel verwerpt. Hij streeft “naar een wereldorde die een alternatief vormt voor de oude, vooral westerse orde. Die nieuwe wereldorde biedt ruim plaats aan autocraten (…) Het is een duistere wereld.”(De Groene, 21 februari 2024).
Na Rusland, Georgië en Hongarije heeft het Bulgaarse parlement deze week een wet aangenomen die moet voorkomen dat kinderen worden voorgelicht over een sexuele oriëntatie die afwijkt van de gangbare norm. Met 135 stemmen voor, 57 tegen en twee onthoudingen stemde het parlement in met een amendement op de wet voor het basisonderwijs dat ‘propaganda, promotie en aanmoediging, direct of indirect, van ideeën en opvattingen die verband houden met een niet-traditionele seksuele geaardheid of met een definitie van genderidentiteit die verschilt van de biologische’ verbiedt. Voor alle zekerheid legde het parlement ook vast wat een niet-traditionele seksuele geaardheid is: ‘anders dan de algemeen aanvaarde en gevestigde begrippen in de Bulgaarse juridische traditie van emotionele, romantische, seksuele of sensuele aantrekkingskracht tussen personen van het andere geslacht’. De Synode van de Bulgaarse orthodoxe kerk is blij met de nieuwe wet die volgens de kerk bijdraagt aan het ‘behoud en de toekomst van het Bulgaarse volk en van het gehele menselijke ras.’
Het amendement was ingediend door de extreemrechtse pro-Russische partij Vazrazhdane (Heropleving). Bezwaren van onder meer het centrum-rechtse parlementslid Georgiev (GERB-UDF) dat het amendement in strijd zou zijn met Europese wetgeving en de Bulgaarse grondwet werden weggewoven. Dit gaat niet over wetgeving, zei Elisaveta Belobradova van de liberale PP-DB die tegenstemde. ‘Er wordt hier een politieke campagne gevoerd.’ De Bulgaren mogen binnenkort voor de zevende keer in drie jaar naar de stembus voor parlementsverkiezingen. Na de laatste verkiezingen die tegelijk met Europese verkiezingen in juni werden gehouden hebben drie partijen tevergeefs geprobeerd een meerderheidsregering te vormen. De voortdurende patstelling vertraagt de zeer gewenste toetreding van het land tot de eurozone.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Een boel relschoppers zullen dezer dagen de politie aan hun deur horen kloppen. Rond 1980 was dat nog linksig en stoer en punk. Tegenwoordig… niet meer zo.
The Guns van Brixton werd een paar jaar voor de rellen in Brixton uitgebracht. Kennelijk hing er eind jaren ’70 al een enorme ontevredenheid in de lucht over hardhandig politie-optreden.
COLUMN - Heel even leek het of de Nederlandse parlementaire journalistiek wakker werd. De komst van het kabinet Wilders werd behoorlijke kritisch benaderd. Zeker toen Geert aan kwam draven met drie belachelijk foute minister-kandidaten. Enkele dagen later, het kabinet zit er nu, was die houding weer voorbij.
De parlementaire journalisten wilden ons doen geloven, dat we het kabinet toch maar als gewoon moesten zien en een kans moesten geven. En de oppositie moet meer over de inhoud melden. Wat was er gebeurd? Tja, het bureau Ipsos had een onderzoekje gedaan onder de bevolking en daaruit bleek het vertrouwen in de overheid fors gestegen. Vooral onder lager opgeleiden. Hoe het zat met het nadenkend deel van de bevolking werd niet vermeld. Oei, dachten de heren en dames toen, hebben we toch weer gemist wat het volk denkt. Oké, dan matigen we onze toon. Zover de kwaliteit van de Nederlandse parlementaire pers, zowel die van de schrijvende als de beeldende. Hielenlikkers zijn het, zo niet van de politici dan wel van de krantenbazen. Nee, stel je voor dat gewone lezers zich niet meer herkennen in onze nieuwsgaring. Ben je gek, we schrijven gewoon wat ze willen lezen.
COLUMN - De politieke zomervakantie heeft onze speciale aandacht. Want de Tweede Kamer mag met zomerreces zijn, maar ligt het controleren van de regering dan op zijn gat? Kunnen we in alle openbaarheid volgen wat de door ons gekozen volksvertegenwoordigers uitspoken gedurende deze weken?
De Tweede Kamer stelt ons gerust: natuurlijk worden er wat vakantiedagen opgenomen, maar er wordt ook gewerkt. Dat kunnen we merken aan een van de meer folkloristische activiteiten van de Tweede Kamer: vragen stellen naar aanleiding van een nieuwsbericht.
Tijdens het zomerreces heeft de Tweede Kamer alleen de mogelijkheid schriftelijke vragen te stellen aan het kabinet. Er zijn tijdens dit reces tot nu toe 164 schriftelijke vragen naar het kabinet gestuurd.
Een van de laatste vragen gaat over een bericht in de Telegraaf dat de Dienst Toeslagen zelf, daar waar nodig, toeslagen gaat verlagen als burgers dat verzuimen dat zelf te doen (kop van het artikel: ‘Dienst Toeslagen gaat zélf toeslagen verlagen bij foute aanvraag bij burgers die niet reageren op belletjes’).
De krant bleek een bericht van de Rijksoverheid opgepikt te hebben: ‘Dienst Toeslagen start proef met aanpassen van toeslagen’. De proef, onder ruim 12.000 toeslaggerechtigden, moet uitwijzen of hoge terugvorderingen voorkomen kunnen worden. Volgens de Dienst Toeslagen is dit de reden:
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Siri Undlin is een singer-songwriter uit Minnesota. Ze heeft een paar maanden terug haar derde album uitgebracht, Right On, vol met eerlijke country-rock met hier en daar een toefje psychedelica.
Shakespears Sister brak begin jaren ’90 met wereldhits als ‘Stay’ en ‘Hello (Turn Your Radio On). Het duo werd opgericht door ex-Bananarama zangeres Siobhan Fahey en singer-songwriter Marcella Detroit.
Sinds 2019 treden ze weer samen op.
Goed, en dat nu even een weetje om u oud te doen voelen: Marcella Detroit schreef mee aan Eric Clapton’s hit uit 1977 Lay Down Sally.
De Amerikaanse Southern Rock Band Lynyrd Skynyrd boekte haar grootste successen in de jaren ’70, maar treedt nog steeds voor volle zalen en festivals op. Zij het wel in een nogal gewijzigde bezetting dan.
‘Gimme Back My Bullets’ stamt uit hun piekjaren, van het gelijknamige album uit 1976.