[caption id="attachment_301471" align="aligncenter" width="450"] © Arizona State University Line drawing courtesy of Cindi SturtzSreetharan 2019[/caption] Het is een minigenre, een gesprekvorm die over het algemeen al is afgelopen voor je met je ogen geknipperd hebt. Iemand zegt tegen iemand anders ‘Ik voel me zo dik’, of ‘Geeft die broek me geen dikke kont?’ en daar reageert de ander dan op (‘Ben je een haartje betoeterd!’). Fat talk wordt het door de deskundigen genoemd; dikpraatjes. Het blijkt niet gemakkelijk te zijn om te onderzoeken, bijvoorbeeld omdat het zo kort duurt en over het algemeen nu ook niet echt gesprekken oplevert die de deelnemers zich nog lang heugen. Stel dat je wil weten wat voor antwoorden er nu zoal gegeven worden op zo’n opmerking over iemands BMI, wat doe je dan? In een nieuw artikel in het Journal of Sociolinguistics gaan een aantal onderzoekers van de Universiteit van Arizona in op deze kwestie. Het artikel gaat dus niet zozeer over die dikpraatjes zelf (misschien is daar ook echt niet zo heel veel over te zeggen) als wel over een algemener probleem in de taalkunde: hoe weten we hoe het echt zit?
Dit is het Sargasso-café van vrijdag 03-05-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
ANALYSE - Als het op politieke gelijkheid aankomt schiet de democratie in Nederland schromelijk tekort. Een gastbijdrage van Wouter Schakel, eerder verschenen op Stuk Rood Vlees.
Politieke gelijkheid is een van de belangrijkste waarden waar de democratie op gebouwd is. Dat wil zeggen, elke volwassen burger hoort in een democratie in gelijke mate in staat te zijn om te beïnvloeden wat de overheid doet, en er zouden geen groepen moeten zijn die systematisch worden uitgesloten van politieke vertegenwoordiging. In de praktijk komt van dit ideaal helaas weinig terecht.
In de afgelopen jaren is er veel onderzoek gedaan naar de mate waarin economische ongelijkheid zich vertaalt in politieke ongelijkheid, vooral in de Verenigde Staten. Amerikaanse studies concluderen dat diverse politieke uitkomsten – waaronder partijposities, stemgedrag van Congresleden en beleidsuitkomsten – veel sterker aansluiten op de voorkeuren van de rijken dan op de voorkeuren van midden- en lage inkomens.
Voor wie de Amerikaanse politiek volgt is dit waarschijnlijk geen grote verrassing, gezien de extreme inkomensongelijkheid, de verkiezingscampagnes waar vele miljarden dollars aan worden uitgegeven en het feit dat het Amerikaanse Congres voor meer dan de helft uit miljonairs bestaat. De Verenigde Staten is om deze en andere redenen een zogenaamde most likely case: als er één democratie is waar we ongelijke vertegenwoordiging aantreffen, dan is het wellicht deze.
ANALYSE - Gewoonlijk leest u hier op dit tijdstip wat er elders in Europa gebeurt. Bij uitzondering vandaag iets over ons eigen land. Aanleiding is een onderzoek van I&O Research naar de mening van Nederlandse kiezers over het Europees Parlement en de EU.
Vorige week was ik een paar dagen in Duitsland. Tot in de kleinste dorpjes waren alle lantaarnpalen bezet met posters van politieke partijen voor de Europese verkiezingen en uitnodigingen voor debatbijeenkomsten. In Nederland is het nog opvallend stil. Het belangrijkste nieuws over het Spitzenkandidatendebat in Maastricht van afgelopen maandag was de afwezigheid van EPP-kandidaat Manfred Weber. Gisteren kwam I&O Research met de resultaten van een onderzoek waar de NOS uit haalt dat maar weinig Nederlanders de lijsttrekkers kennen voor de verkiezingen die eind deze maand worden gehouden. Ter relativering van het beeld van de ongeïnteresseerde kiezer citeert de NOS onderzoeker Peter Kanne: “Als het gaat over de grote thema’s, zoals klimaatverandering of migratie, dan verwachten de Nederlandse kiezers wel wat van de EU.”
Er valt volgens mij nog wel wat meer over dit onderzoek te melden. Ik haal er een paar punten uit die van belang zijn voor de komende verkiezingscampagne. Het hele onderzoek is hier te lezen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Shkoon is een trio uit Hamburg dat met piano, viool en elektronica uitgesponnen dancetracks met oriëntaalse invloeden maakt.
Er dreigt een populaire presentator te vertrekken bij de publieke omroep. Het commerciële geld lonkt, meer nog dan bij de socialisten die hem nu employeren. Zonder zijn uitzonderlijke talent is de NPO ten dode opgeschreven, ongeveer zoals Ajax nooit meer wat geworden is sinds het vertrek van Klaas Jan Huntelaar naar Real Madrid. Een club is nu eenmaal niks zonder scorende spits.
Ik deel het defaitisme. Ik denk dat de publieke omroep maar het beste de handdoek in de ring kan gooien en zich terugtrekken op één zender met kernkwaliteiten: nieuws voor verschillende niveaus van belangstelling, reportages uit het land en af en toe een toespraak van de vorst. Ik denk dat je met het resterende talent een eind kunt komen om dat te maken.
COLUMN - ‘Maar dat is toch niet democratisch?’, protesteerde een collega toen-ie hoorde dat Henk Otten van plan was zijn aankomende Senaatszetel te houden, ook al zou hijzelf tegen die tijd mogelijk uit het Forum voor Democratie zijn gezet. ‘Die zetel is toch niet van hem, maar van zijn partij?’ Die kennis had het bij het verkeerde eind: die zetel is namelijk wel van Otten persoonlijk, en expliciet niet van welke partij dan ook – en dat hebben we juist uit puur democratische overwegingen zo geregeld.
Parlementaire vertegenwoordigers worden, zoals dat plechtig heet, ‘zonder last of ruggespraak’ benoemd: á titre personnel. Eenmaal als volksvertegenwoordiger gekozen hebben ze alle vrijheid om hun eigen stem te bepalen, en daarbij desnoods tegen hun fractie in te gaan.
De partij waardoor ze kandidaat zijn gesteld, kan niet voorschrijven hoe ze moeten stemmen. Dat maakt de aanstelling op persoonlijke titel tot een krachtig wapen tegen kadaverdiscipline. Anders zou elke partijtop bij moeizame interne debatten of afwijkende opinies uiterst effectief kunnen dreigen: verplicht met de meute meestemmen jij, anders gooien we je eruit en benoemen we iemand anders in jouw plaats, iemand die wél gehoorzaam is.
De benoeming op persoonlijke titel garandeert volksvertegenwoordigers hun politieke vrijheid. Wordt intern een kwestie op de spits gedreven, dan kun je als Kamerlid of raadslid besluiten: ik sta pal. En als ze me eruit flikkeren, houd ik mijn zetel, en verdedig ik mijn principes voortaan desnoods als eenlingsfractie. Dat je zetel niet van de partij is, helpt je om je rug recht te kunnen houden.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dit is het Sargasso-café van donderdag 02-05-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
‘Every frame a painting’ is een kanaal waar twee filmliefhebbers (Taylor Ramos and Tony Zhou) de moeite namen om uit te leggen waarom sommige films uitstaken boven de rest — en waarom sommige films je toch de bioscoop uit lieten gaan met een gevoel alsof ze iets misten. Dus niet alleen de vraag ‘waarom boeit een film als Drive’ maar ook de vraag ‘waarom hebben de Marvel-films geen herkenbaar muziekthema?’. Kortom, een cursus cinematografie geillustreerd met de nodige classics.
Dit is het Sargasso-café van woensdag 01-05-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.