Zoekresultaten voor

'saddam'

Foto: IHH Humanitarian Relief Foundation (cc)

Een nieuwe fase in de Syrische burgeroorlog

ACHTERGROND - De oorlog in Syrië duurt al bijna vier jaar. Het dodental bedraagt 191.000. Tegen de drie miljoen mensen zijn het land ontvlucht, veelal naar buurlanden Turkije en Jordanië; 6,5 miljoen Syriërs zijn intern ontheemd.

Het regime van Bashar al-Assad wankelt echter nog steeds niet echt. Integendeel, het voelt zich gesterkt door de opmars van IS(IS). Nu is het namelijk voor iedereen – ook het Westen – duidelijk dat alleen Assads regering echt pal staat tegen de dreiging van deze terroristen. Maar hoe staat het met de rest van het verzet?

Het belangrijkste nieuws over het Syrische verzet is natuurlijk het uitroepen in juni van dit jaar van de Islamitische Staat (IS) door Abu Bakr al-Baghdadi, die zichzelf meteen maar de rol van kalief toekende.

Veel zaken met betrekking tot de situatie in Syrië, inclusief de samenstelling van de overige verzetsgroepen, hangen samen met de successen van Baghdadi en zijn groep, voorafgaand aan het uitroepen van het kalifaat. Op de situatie van die andere groepen kom ik later terug. Maar eerst het verhaal van Daesh, zoals de Islamistische Staat in het Arabisch wordt genoemd, een acroniem van Al-Dawla al-Islamiyya fil-Iraq wal-Sham, de Islamitische staat in Irak en de Levant.

Al-Qaeda in Irak

Offensief tegen ISIS is symptoombestrijding

De Irakese journalist Ghaith Abdul-Ahad geeft een beknopte schets van de burgeroorlog in Irak: de Islamitische Staat doet zich graag voor als één monolithisch front, maar vormt in feite een paraplu waaronder tal van soennitische groeperingen zich verenigen, elk met hun eigen reden om de wapens op te nemen tegen de door sji’ieten gedomineerde regering.

Er vechten bijvoorbeeld ook generaals onder ISIS die topfuncties hadden onder Saddam. Dat waren gestaalde secularisten.

Door geld en wapens in de strijd tegen de Islamitische Staat te gieten, creëren de Amerikanen allerlei nieuwe milities. Lokale sjeiks en zakenmannen zien er namelijk gewin in. Men creëert een nieuwe laag krijgsheren.

Daarnaast ontstaat er nu de bizarre situatie dat de Golfstaten nu meehelpen om de stellingen van milities te bombarderen, die ze grotendeels zelf hebben gesponsord om Assad uit het zadel te wippen (ISIS, Jabhat al-Nusra).

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | IS onthoofdingsvideo’s

COLUMN - Zo nu en dan vraag ik mij af of ik niet eens naar een van IS’ onthoofdingsvideo’s moet kijken. Niet kijken voelt namelijk een beetje als wegkijken. Aan de andere kant zou ik dan juist doen wat IS wil: mijn aandacht schenken aan hun gruweldaden (wat ik door dit stukje te schrijven trouwens ook doe). Daarnaast voelt het aan de ene kant alsof ik de onthoofde slachtoffers van IS verraad door ervoor te kiezen niet naar hun laatste minuten te kijken. En aan de andere kant denk ik juist dat ik meer respect betuig door geen getuige te zijn van hun vernedering. En tot slot is er nog mijn persoonlijke gevoel: aan de ene kant een perverse nieuwsgierigheid, aan de andere kant de walging en de angst een netvliestrauma op te lopen.

Ik heb trouwens ook nog een vrouw die, elke keer als een of ander journaal of actualiteitenrubriek aandacht besteed aan zo’n filmpje, weg zapt. Kortom, ik heb tot nu toe louter door journaals ingekorte versies gezien en transcripties gelezen van de executies. Toen Al Qaida Irak, de voorloper van IS, zo’n jaar of tien geleden begonnen met het afsnijden van Westerse hoofden en dat op film te zetten, heb ik ook nooit gekeken. Volgens mij hield het de wereld ook wat minder in z’n greep. De angst die het inboezemde was kleiner. Het waren excessen. Vooral tragisch voor de betrokkenen. Je kon het tien jaar geleden nog afdoen als een stel religieuze psychopaten die profiteerden van de chaos die heerste in het Irak van na Saddam Hoessein. Met de nieuwe onthoofdingfilmpjes is wat anders aan de hand. Daar is over nagedacht.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Onderwijs in Irak

DATA - Het “Education Policy Data Center” heeft een bijzonder fraaie website met onderwijsdata. Daarbij biedt ze allerlei tools om deze data te visualiseren. Ten opzichte van wat we in Nederland zelf aan data hebben, is de website natuurlijk beperkt. Maar voor veel (ontwikkelings)landen zijn dit soort websites zeer belangrijk.

Ik heb even geprobeerd met de tool zelf mooie grafieken te maken, maar de medewerkers van het EPDC kunnen dat zelf toch beter (al gebruiken ze er zelf een andere tool voor: Tableau). Eén van grafieken gaat over het conflict in Irak.
Onderwijsgrafiek - Primary Completion rates Irak

Er komen verschrikkelijke verhalen beelden uit Irak, maar dit plaatje vertelt nog een ander verhaal. Onder Saddam Hoessein waren de kansen voor kinderen in de Koerdische provincies zeer slecht. Van de 15-jarigen had in 1991 slechts 40% de lagere school afgerond, terwijl in Bagdad dat percentage op 80% lag.

Sinds de regio’s meer autonomie kregen in 1992, en de Koerden onderwijsmaterialen in eigen taal gingen gebruiken, nam het opleidingsniveau gestaag toe, terwijl deze in alle andere regio’s in Irak daalden. Een kind geboren in 1996, en 15 in 2011, had minder kans op het voltooien van de basischool dan een kind dat 20 jaar daarvoor geboren was: behalve in de Koerdische regio’s. Daar nam de kans met 36-38% toe, tot 92% in bijvoorbeeld Sulemaniya.

Foto: donaldjenkins (cc)

Jodenhaat en islam (1)

OPINIE - Stomtoevallig stuitte ik in de trein op een achtergebleven opiniebijlage van het NRC van afgelopen zaterdag met daarin een stuk van David Suurland: ‘Jodenhaat hoort bij de islam’. Of die kop van de redacteur is of van Suurland zelf, weet ik niet, maar het is een uitstekende samenvatting: jodenhaat onder moslims is een direct gevolg van de islam. Suurland heeft het over ‘eeuwenlang zorgvuldig gekweekte Jodenhaat’.

Zijn stuk barst van de ondersteunende feiten: aanslagen in Toulouse en Brussel, Facebookpagina’s waar moslims massaal steun aan daders betuigden, Mein Kampf op bestsellerlijsten in het Midden Oosten, middeleeuwse theologische verhandelingen van islamitische geestelijken, de enthousiaste ontvangst van holocaustontkenners in de islamitische wereld, Iraanse steun voor de omstreden Franse cabaretier Dieudonné M’bala M’bala, geschiedenisleraren die moeilijkheden krijgen bij lessen over de holocaust en wetenschappelijke onderzoeken onder moslims met schokkende uitkomsten.

Zoals elk betoog dat een stelling poneert en vervolgens faits diverts opsomt ter ondersteuning, is Suurlands verhaal buitengewoon overtuigend, maar het blijft cherry picking galore. Suurland poneert alleen maar stellingen: over bestsellerlijsten (welke?) over Iraanse steun (hoeveel?), over islamitische theologische tractaten (citaatje?). Niets wordt onderbouwd en nergens lijkt Suurland te beseffen dat zijn weergave wel heel simplistisch is. Dat holocaustontkenners warm werden ontvangen door Mahmoud – de holocaust is een mythe – Ahmadinejad is een feit. Het is óók een feit dat rond diezelfde tijd in Iran de (staats!)televisieserie Madar-e sefr darage werd uitgezonden over een Iraanse diplomaat die tijdens de Tweede Wereldoorlog joden heeft gered. Daarin is de holocaust beslist geen mythe.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | The Unknown Known

Sorry mensen, ik heb momenteel even geen tijd. Dit stukje ga ik razendsnel schrijven. Niet om mezelf vrij te pleiten (of misschien ook wel), maar meer om u te waarschuwen: mocht het wat afgeraffeld overkomen, besef dan dat er al genoeg ellende op de wereld is en dat het slechts verspilde energie is u over iets dergelijks op te winden.

Maar waar wil ik het met jullie over hebben? Ik wil het graag met jullie hebben over de taalhoogvliegerij van de heer Donald Rumsfeld, de man die de wereld de Irakoorlog schonk omdat er bepaalde known knowns, known unknowns en unknown unknowns waren. Oftewel dingen waarvan we weten dat we ze weten, dingen waarvan we weten dat we ze niet weten en dingen waarvan we niet weten dat we ze niet weten. Ik moest denken aan Van Gaal die Tim Krul in het veld zet, wat mij betreft een duidelijk gevalletje van een unknown unknown. Maar Rumsfeld had het over de weapons of mass destruction van Saddam Hoessein en diens bereidheid er de wereld mee te vernietigen. 

De enige categorie die Rumsfeld niet behandelde in zijn Cruijfiaanse verhandeling waren de unknown knowns. Dingen waarvan we niet weten dat we ze weten. En laat The Unknown Known nu net de titel zijn van de anderhalf uur durende documentaire die gisteren op tv was, waarin filmmaker Errol Morris Donald Rumsfeld aan de vrijwel immer ontblote tand voelt. De unknown knowns werden, naar aanleiding van Rumsfelds retorische goocheltrucje, geformuleerd door de Sloveense filosoof Slavoj Žižek, die deze categorie ongeveer als volgt definieerde: de dingen die we niet willen weten terwijl we ze wel weten. De martelmethodes van de C.I.A., om maar iets te noemen.

Foto: Boekomslag islam voor varkens copyright ok. Gecheckt 25-08-2022

Same shit, different asshole

OPINIE - Saddam Hussein had dus gewoon wél chemische wapens!

Hela, dat zeg ik niet, dat zegt arabist Hans Jansen en die heeft het weer van een reactionaire Amerikaanse website, en die plukken weer een citaatje van de Daily Telegraph, die op hun beurt weer de Wall Street Journal citeerden.

Lees je vervolgens dat oorspronkelijke artikel op de WSJ, dan blijkt het om Saddam’s voornaamste doodsfabriek te gaan… waar al sinds jaar en dag oude rommel staat weg te roesten. Ondertitel: “Officials Don’t Believe the Militants Will Be Able to Create a Functional Weapon From the Material.”

Toch weet de website American Thinker (what’s in a name?) daarvan te maken dat Saddam Hussein blijkbaar een heel arsenaal aan chemische massavernietigingswapens paraat had, klaar om toe te slaan. Bush had dus gewoon gelijk en links bestaat uit een stel zultkoppen. Jansen kakelt het allemaal vrolijk na.

Afgetakelde fabriek

Terwijl iedere krantenlezer je had kunnen vertellen dat dit wel om wensdenken van rabiaat rechts moest gaan: had er ook maar één enigszins functionerende fabriek met een chemisch wapenarsenaal in Irak gestaan dan hadden de Amerikanen ‘m in de tien jaar na de invasie wel gevonden en daar met veel misbaar hun ‘smoking gun’ uit gesleept. Maar we hebben nooit meer iets over die weapons of mass destruction vernomen, dus je mag er gevoeglijk vanuit gaan dat de neoconservatieve gekkies die ons de oorlog in sleepten niks hadden om over naar huis te schrijven.

Foto: Post-Atheïst

Post-atheïst | Iraans anti-Amerikanisme

COLUMN - Toen ik in 2004 voor het eerst in Iran kwam, was er een detente in de Amerikaans-Iraanse betrekkingen. De VS hadden Saddam Hussein, waartegen Iran een achtjarige oorlog had gestreden, in een handomdraai uitgeschakeld en de geïmponeerde Iraniërs noemden de Amerikaans president liefdevol George Dubya. In de bioscopen van Teheran draaiden films van Arnold Schwarzenegger en een ‘grand bargain’ leek in de maak.

Achteraf naïef. Bush Jr had Iran al bij de ‘Axis of Evil’ ingedeeld en zo de voorwaarden voor vriendschap vakkundig om zeep geholpen. President Ahmedinejad hielp zijn land even vakkundig in het isolement. Ik las laatst dat Ahmedinejads geloof te leven in de Eindtijd was geïnspireerd door Bush’ apocalyptiek en hoewel ik dat niet kan controleren, leken de twee griezelig veel op elkaar.

Voor mijn werk ben ik na 2004 elk jaar wel een keer in Iran geweest. Dat maakt me bepaald niet tot Irandeskundige, maar ik heb wel een vermoeden van wat het betekent als een land geïsoleerd raakt. De KLM heeft bijvoorbeeld geen rechtstreekse vluchten meer naar Teheran en de bankenboycot dwingt me mijn huidige reis – ik schrijf dit in Shiraz – contant te betalen. Die kleine ongemakken zijn natuurlijk niets vergeleken met wat de bevolking heeft meegemaakt. De Iraniërs leken de laatste jaren iets van hun zelfvertrouwen te verliezen. Twee jaar geleden vertrouwde een vrij hoge geestelijke me toe dat hij altijd had geloofd in de islamitische republiek maar was gaan twijfelen.

Foto: CSIS PONI (cc)

Division and indecision over Syria

ANALYSE - The deal on chemical weapons reached by Russia and the United States marks the latest chapter in the West’s effort to stay out of Syria’s civil war. After Russia’s diplomatic initiative, a military strike has been avoided. The White House says that diplomacy backed by a credible military threat has succeeded, and European leaders claim that their appeal for a UN process was heard. Obama’s wish to avoid military solutions may have created new momentum for negotiations with Iran. But this moment of jubilation could be short-lived: a daunting task at the UN awaits; military action may still be needed; and transatlantic cohesion has been damaged.

For more than two years, US and European governments have successfully navigated developments that could otherwise have formed a casus belli and led to Western entanglement in Syria. In the summer of 2012, the Syrian military shot down a Turkish air force jet, and was accused by Ankara of lobbing mortars over the Turkish-Syrian border and staging car bombings in southern Turkish towns. The attack on a NATO member-state could have triggered military action against Syria, but instead the alliance showed restraint and sent German, Dutch and US air defence batteries to southern Turkey.Closest to military intervention

Foto: erjkprunczýk (cc)

Syrië en andere koloniale gedrochten

ACHTERGROND - Tribal. Just like Africa, was het oordeel van een van mijn Amerikaanse vrienden over Syrië. Het is verleidelijk om er zo over te denken, zeker in het grotendeels stabiele Europa, en om tot de conclusie te komen dat ze elkaar toch de hele tijd de kop afhakken in die landen. Het is een forse stap in de richting van een Niemöller-achtige theorie over de bloeddorst van verschillende etnische groepen – waar de blanke natuurlijk positief uit naar voren komt.

Een blik op een wereldkaart is voldoende om te begrijpen dat het toch een beetje anders ligt. In Europa liggen geen kaarsrechte, met een lineaal getrokken grenzen. Europese landen zijn, na talloze oorlogen in het verleden, grotendeels keurige afbakeningen van de gebieden van verschillende stammen of liever gezegd volkeren. Kunstmatig gevormde landen zoals Joegoslavië en België, beide ontstaan bij decreet van de Europese grootmachten, hebben in het verleden problemen veroorzaakt. Van de relletjes in de Voerstreek tot de zeer recente, smerige oorlogen in de Balkan – ze zijn allemaal terug te voeren op de creatie van kunstmatige landen waarbinnen verschillende volkeren gedwongen werden tot een ongemakkelijk samenleven.

Toen het Ottomaanse Rijk na de Eerste Wereldoorlog in elkaar stortte, werden de op de Turken veroverde gebieden bezet door de twee Europese grootmachten Frankrijk en Groot-Brittannië. Libanon en Syrië vielen onder Frans gezag; Palestina en Jordanië onder de Britten. Er bestond op dat moment geen Syrisch volk, geen Syrische cultuur, geen Syrische taal, geen Syrische variant van de islam. Er bestond alleen een taartpunt woestijn- en berggebied waar Arabieren, Assyriërs, Koerden, Turkmenen, Circassiërs en Armeniërs woonden. Het waren sjiieten, soennieten, alevieten, christenen of druzen. Ze spraken verschillende talen. Voorheen hadden ze geleefd in Ottomaans Syrië, dat zich uitstrekte van het huidige Turkije tot voorbij de Gazastrook. En al die verschillen bestaan tot op de dag van vandaag, nog uitvergroot door de aanwezigheid van honderdduizenden vluchtelingen uit onder andere Palestina en Irak.

Foto: Frank Swift (cc)

On journalistic integrity II

Afgelopen zaterdag (24 augustus) postte ik hier een blog in reactie op een Twitterdiscussie die eerder als mail naar Jeroen Wollaars van de NOS werd gestuurd. Wollaars schreef daarop een reactie. Mijn reactie daarop die als email op dezelfde avond verstuurd werd staat iets ingekort hieronder (voor de liefhebbers: volledige mail hier).

OPINIE - Beste Jeroen,

Dank voor je mail. Ik ga hieronder in op een aantal van de punten die je noemt.

On 08/24/2013 06:10 PM, Jeroen Wollaars wrote:

Deze discussie begon namelijk ook zo. Met woorden die Kamphuis sprak tijdens de Q&A na zijn praatje op hackersfestival OHM2013. Na weer zo’n litanie op “de” media, vroeg een meisje uit het publiek welk alternatief hij dan suggereerde. “Als we die media niet meer kunnen vertrouwen, waar moeten we dan naar kijken?” Zijn antwoord was dat wat hem betreft Russia Today een heel goed alternatief was voor de Westerse media.

Als je bij de lezing was en je vak luisteren is zal het je zijn op gevallen dat ik dit zei in de context van een vraag over hoe je informatie kreeg over Westers beleid op gebieden als oorlog in Azië/Afrika, afluisterschandalen, ‘The War on Drugs’ en westerse klokkenluiders die zich hier mee bezig houden.

Foto: marsmett tallahassee (cc)

Kritiek op Israël

OPINIE - Stukken die een kritisch standpunt innemen ten opzichte van Israël of de Israëlische politiek kunnen altijd op felle en (steeds vaker) instemmende reacties rekenen. Maar waarom precies?

Het is de hypocrisie zegt de een: ‘Israël beweert een democratische, op het westen georiënteerde staat te zijn die de mensenrechten respecteert, maar de Palestijnen in de bezette gebieden hebben (in tegenstelling tot de kolonisten) geen politieke rechten en met de mensenrechten van Palestijnen neemt Israël het ook niet zo nauw.’

‘Het is omdat Israël in de praktijk altijd op westerse, ook Nederlandse steun kan rekenen,’ zegt de ander. ‘Uit mijn naam geen gewelddadige onderdrukking, mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden.’

Maar goed, onze allergrootste bondgenoot, de Verenigde Staten, heeft een track record dat nog stukken erger is. Denk aan hun gewapend optreden in Vietnam en Irak, systematische steun aan iedere gewelddadige rechtse dictatuur in Latijns-Amerika die ze maar konden vinden, Abu Ghraib, renditions, drones, etc., etc. Nederland zei er nooit wat van. Daarnaast: vrijheid en mensenrechten brengen met clusterbommen en enhanced interrogation techniques is natuurlijk ook niet bepaald kosher.

Komt de felle kritiek op Israël dan toch voort uit ordinair en hardnekkig antisemitisme? Soms wel, zo valt op te maken uit de reacties die steevast volgen op ieder stuk waarin Israël een rol speelt (als ‘de Joden’ zus doen of wanneer ‘de Joden’ nu eenmaal zo zijn, dan weet je wel hoe laat het is). Toch heb ik de indruk dat antisemitisme maar hoogst zelden een rol speelt in de veelvuldige kritiek op Israël.

Vorige Volgende