Als je denkt dat je alle bemoeizuchtige en bemoeizorgige voorstellen van de regering al gehad hebt, komt er toch nog eentje voorbij: "Burgemeesters krijgen in het voorstel via de Raad voor de Kinderbescherming toegang tot de kinderrechter. Het gaat dan om situaties waarin opvoedingsondersteuning voor de ontwikkeling van het kind noodzakelijk is, maar waarin deze niet vrijwillig wordt aanvaard. Het kabinet stelt daarbij dat overlastproblematiek gezien kan worden als (een aspect van) een voor de ontwikkeling van een kind bedreigende situatie." Vrij vertaald. Als de burgemeester denkt dat een kind later hangjongere wordt, mag hij zeggen dat er ingegrepen moet worden. Dus denk goed na voordat u een woonplaats kiest. Een beetje streng christelijke burgervader en half het dorp kan aan de heropvoeding. Het is te zot voor woorden. What's next? Politieagent die mag meebeslissen of een kind uit huis geplaatst wordt omdat hij denkt dat over 10 jaar een diefstalletje niet onwaarschijnlijk is?
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de ‘feitish’ van de reguliere media.
Een landelijke daling in de criminaliteitscijfers van 4,6%. Een effectief wapen in de strijd tegen het wassende water. En: de come-back van de rivierkreeft. Dat zijn de drie speerpunten van de nieuwe beleidsnota Zondvloed van minister Eberhard van der Laan. Hiermee geeft hij vorm aan de aangekondige harde lijn in zijn beleid. Van de 40 Nederlandse probleemwijken worden er 22 teruggegeven aan de natuur. Van der Laan, die Nederlands prachtwijken aanduidt als ‘bestuurlijke bodemloze putten’ verklaart de tijd rijp voor een radicaal nieuwe aanpak. “Kijk naar het probleem en vooral: zoek naar de mogelijkheden,” aldus de bewindsman. “Van de 40 probleemwijken blijken 22 in de nabijheid van water te liggen. De oplossing is simpel doch doeltreffend: doorprikken die dijken en we hebben er 22 prachtige natuurgebieden bij.”
De minister spreekt van een ‘oneindig maal winsituatie die voor alle partijen gunstig uitpakt’. “Steden worden groener, de criminaliteit daalt fors, de druk op de dijken van Nederland is aanzienlijk lager, hangjongeren kunnen zich nuttig maken met het knotten van wilgen en de bedreigde rivierkreeft krijgt de gelegenheid zijn eitjes te leggen in de voormalige kelderboxen.”
Van der Laan ontkent dat de plannen zouden kunnen leiden tot huisvestingsproblematiek onder de bewoners van de wijken. “Wie denkt dat uiterwaarden en bewoning elkaar uitsluiten zit duidelijk nog gevangen in rigide 20e-eeuwse denkpatronen,” aldus de bewindsman. “Flats kunnen blijven staan waar ze staan en wat betreft de laagbouw: de Friezen leerden ons het geheim van terpen bouwen.” Ook de mobiliteit hoeft niet te lijden onder toekomstige overstromingen. “Giethoorn en Venetië laten ons zien dat water niet tot een isolement hoeft te leiden, integendeel.”
Nietsvermoedend loop ik langs de schouwburg en loop daar ineens mijn oude buurjongen tegen het lijf. En hoewel hij op zo’n tweehonderd kilometer van Amsterdam woont, is dat niet eens zo vreemd, ware het niet dat hij in de hoedanigheid van een twaalfjarige voor mij verschijnt. Hij draagt een bal onder zijn linkerarm.
‘Kom je ook naar het stenen veldje’, vraagt hij als hij me ziet.
Ik kijk hem verbaasd aan.
‘Ehm, ken je mij?’, vraag ik stamelend.
‘Doe niet zo raar’, antwoordt hij waarbij hij me aankijkt alsof ik een flauwe grap maak. ‘Kom je nog of niet? De anderen komen ook.’
‘Waar is het stenen veldje dan?’
Mijn buurjongen zucht. ‘Ben je niet helemaal lekker of zo?’, zegt hij. ‘Achter de gymzaal van de MTS natuurlijk.’
‘Maar er is hier helemaal geen MTS, we zijn in Amsterdam hoor’, roep ik bijna uit.
‘Tuurlijk wel, hier de straat door, het parkeerterrein over en dan door het gat in het hek naar binnen kruipen. Hij wijst in de richting van de Leidse bosjes.
Bij mijn weten ligt daar geen parkeerterrein. Wie is er hier nu gek geworden, hij of ik? Waarschijnlijk ik, bedenk ik me. Ik ben aan het hallucineren of aan het dagdromen want dit kan gewoon niet. Ik doe mijn ogen dicht en schud een keer met mijn hoofd. Als ik ze weer open doe, staat hij er verdorie nog.
‘Ga weg’, schreeuw ik onbeholpen. Een paar omstanders houden stil en kijken me vreemd aan.
‘Nou nou nou’, zie je ze denken, ‘kan het niet wat rustiger tegen zo’n kind.’
Ik besluit maar om verder te lopen, dan gaat het vanzelf weg. Na twee minuten kan ik het niet laten om nog eens om te kijken. Ik zie mijn buurjongen nog steeds op de plek staan waar ik hem tegenkwam, enigszins beteuterd in mijn richting kijkend. Wanneer hij ziet dat ik resoluut verder loop, draait hij zich om en loopt in de richting waar volgens hem het stenen veldje ligt.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Vorige week suggereerde scheidend staatssecretaris Aboutaleb dat een weduwe of weduwnaar na twee jaar na het verlies van zijn of haar partner (weer) aan het werk moet. Tot nu toe heeft een nabestaande recht op een uitkering van maximaal 18 jaar, maar in ieder geval totdat de kinderen volwassen zijn.
Het was te verwachten dat de christelijke partijen tegen zouden zijn (hoeksteen enzo), maar ook Aboutaleb’s eigen partij is niet enthousiast. Hans Spekman, die zelf op 1-jarige leeftijd zijn vader verloor, verwoordt het als volgt:
“Hij moet niet op het laatste moment met voorstellen komen die niet zorgvuldig zijn. […] Die twee jaar doen geen recht aan de situatie waarin iemand komt, die het leven bot van zich ziet weggeslagen. Het klinkt net een tikkie te stoer.”
Maar is dat wel zo, “een tikkie te stoer”? Is het normaal dat iemand twee jaar na het overlijden van een partner nog steeds niet in staat is te werken? Bij het overgrote deel van de mensen toch niet, denk ik. Het lijkt me dat er in die gevallen dieperliggende problemen zijn.
Uiteraard brengt het alleenstaand ouderschap, gecombineerd met werken, extra problemen met zich mee. Denk aan kinderopvang. Maar daar kunnen we ook wat aan doen. Laten we dus kijken hoe we die problemen kunnen verminderen, in plaats van deze mensen compleet te ondersteunen en afhankelijk te houden van de staat. Daar wordt niemand beter van.
Sargasso bestaat deze maand zeven jaar. Uiteraard zouden we zelfgenoegzaam kunnen terugkijken op die tropenjaren in de blogosfeer en herinneringen ophalen over wat een lol we wel niet gehad hebben. Maaarrr… we zouden ook vooruit kunnen kijken! Zeven jaar was immers al voor de Oude Egyptenaren een cruciale periode: “Er zouden eerst zeven goede jaren komen, waarbij de Nijl het deltagebied naar behoeven zou overstromen. Dan zouden er zeven magere, arme jaren volgen”. Bevonden wij ons de afgelopen zeven jaar in de goede jaren of moeten die juist nog komen? Onze statistieken vertonen groei, maar achterover leunen past ons niet. Ook in de burgerpsychologie kent men een zevenjarige cyclus, zie de Vrijdag Vraag van vandaag. Een mens zou iedere zeven jaar in zijn leven op een kruispunt staan en de keuze hebben om van koers te veranderen. Hoog tijd dus voor wat introspectie!
Terwijl hier in Nederland de professionele media het fenomeen weblog ook dit jaar nog voor de zoveelste keer ontdekte is men in het buitenland al een stap verder. In de Verenigde Staten vraagt men zich hardop af of bloggen nog wel zin heeft? “Writing a weblog today isn’t the bright idea it was four years ago” (Wired). Is bloggen nog wel van deze tijd? Zijn Twitter, Facebook en Flickr niet veel toegangelijkere communicatiemiddelen? In de VS zijn blogs in toenemende mate geprofessionaliseerd en vercommercialiseerd: Who Killed the Blogosphere?. Aan de Huffington Post is niks romantisch en spontaans meer, en iedereen weet: wat in Amerika gebeurt komt op den duur ook in Nederland. Sargasso is, ondanks wat boze tongen beweren, (nog) steeds niet commercieel. Maar als commercialisering nodig is om te vernieuwen dan moet die optie overwogen worden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Wat voor activistische pseudowetenschappers de samen-stellers van de Monitor Racisme en Extremisme ook mogen zijn: op dat punt hebben ze wèl gelijk. Afgelopen zomer werden klachten tegen Wilders geseponeerd, omdat die zijn uitlatingen over onder meer de Koran zou hebben gedaan als onderdeel van het maatschappelijke debat.
Dat laatste mag waar zijn, maar dat gold ook voor Janmaat. Het is niet aan het Openbaar Ministerie om op de stoel van de rechter te gaan zitten. Het is beter dat de klachten tegen Wilders voor de rechter worden gebracht. Jurisprudentie wordt niet door het Openbaar Ministerie, maar door de rechtspraak gemaakt.
Syb Wynia geeft in zijn opinie de Monitor Racisme en Extremisme ervan langs, maar ook het OM dat klachten tegen Wilders seponeert.
“De overheid stelt zich hard op als het gaat om radicalisering van moslims. Tot zo ver en niet verder. Maar als het gaat om de vrijheid van meningsuiting, is de grens een stuk minder duidelijk.” (Jaap van Donselaar, cultureel antropoloog, universitair hoofddocent aan de Universiteit Leiden en senior onderzoeker bij de Anne Frank Stichting).
Een eeuwige en eindeloze discussie of heeft Van Donselaar hier een punt? De Nederlandse overheid richt haar aandacht teveel op moslimextremisme en te weinig op extreem-rechtse autochtonen, die in aantallen sterk zijn toegenomen en alles mogen zeggen. Rechters moeten veel duidelijker worden over de grenzen van de vrijheid van meningsuiting. Waarom durven rechters hierover geen uitspraken te doen? En hoeveel aangiften tegen Wilders werden tot nog toe geseponeerd?
Wie het weet, mag het zeggen…
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.