"Op dit moment heb ik een beetje de houding: 'Nee, tenzij.' Ik waak ervoor dat D66 gaat meedoen aan zo'n grijs kabinet. Er zijn vier thema's waar ik echt wat aan wil veranderen: de arbeidsmarkt, de woningmarkt, kennis en onderwijs, klimaat en energie. Deze vier punten hebben ook te maken met de aanpak van de crisis. En dan is het niet van 'D66 krijgt er een miljard voor onderwijs bij en klaar.' Nee, dat zal écht anders moeten." Alexander Pechtold uit zijn terughoudendheid over regeringsdeelname in een interview met gratis dagblad Metro (pdf, p.6). Zijn terughoudendheid blijkt echter niet bijzonder groot, want twee zinnen later zegt hij dat "D66 vindt dat als je de kans hebt het ook moet doen." Het is de paradox van de oppositiepartij van het jaar 2008: D66 is de bestuurderspartij bij uitstek, maar regeren is halveren. Gelukkig kent Alexander Pechtold de sleutel tot het succes voor zijn partij, zoals dat zich de afgelopen tijd in de gunstige peilingen uitdrukte: "Jezelf zijn. Deze generatie kiezers ruikt als geen ander of je bent wie je bent en of je meent wat je zegt." Of Pechtold zichzelf kan zijn, kunnen we vanavond beoordelen, wanneer hij tegenover Margriet ter Linden zit in het VPRO-programma Zomergasten.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Wanneer men op een zondagmorgen als deze met de auto vanuit de stad New York langs de rivier de Hudson naar de hoofdstad van de staat rijdt, duikt uiteindelijk één grootste, slanke wolkenkrabber op vanachter de horizon. Nog lang voordat enig teken van een stad het aanzicht verklaart verschijnen vier kleinere torens, kaarsrecht doch statig tegen een helderblauwe lucht. Pas dan zal de rest van Albany in zicht komen en lijkt de verzameling torens, omringend door brandschone colonnades en gescheiden door de weerkaatsingen van een uitgestrekte kunstmatige vijver, als een surrealistische visie voortgekomen uit de megalomane schetsen van Le Corbusier, onverbiddelijk neergelaten te midden van vooroorlogse architectuur en weelderige naaldbossen.
De bouw van deze ode aan het modernisme nam maar liefst achttien jaar in beslag ten koste van bijna twee miljard dollar. Het was niet Le Corbusier die dit monument uit de grond stampte, maar de architect Wallace Harrison (1895-1981) die eerder werkte aan onder meer het hoofdkwartier van de Verenigde Naties en de LaGuardia luchthaven van New York. Harrison liet zich inspireren door de bouwstijlen van de nieuwe Braziliaanse hoofdstad Brasília alsmede de gigantische publieke werken die Le Corbusier in Chandigarh, India bouwde.
In deze serie worden acht presidenten uit de Amerikaanse geschiedenis behandeld die volgens de auteur als voorbeeld zouden moeten dienen voor tegenwoordige en toekomstige ambtsdragers. Enkele van deze historische leiders zijn helaas relatief onbekend; de meesten zeer ondergewaardeerd.
Wellicht één van de meest ondergewaardeerde en hoogstwaarschijnlijk één van de meest onbekende presidenten uit de geschiedenis van de Verenigde Staten is Calvin Coolidge (1872-1933). Hij zat slechts een enkele ambtstermijn uit (1923-1929) maar zijn nalatenschap wordt onder historici nog altijd fel bediscussieerd.
Coolidge zou beschouwd kunnen worden als het prototype van de “Rockefeller Republikein”. Hij geloofde in een kleine overheid, voorkwam stijgende federale uitgaven, verlaagde belastingen en vond dat de staten zoveel mogelijk zelf moesten regelen. Gedurende zijn jaren als president kende het land één van de opmerkelijkste bloeiperioden uit haar geschiedenis, de Roaring Twenties, en Coolidge stond de vrije markt geenszins in de weg.
Desalniettemin was hij niet blind voor de tekortkomingen van het kapitalisme. Als gouverneur van Massachusetts had hij de regulering van lonen en werktijden gesteund alsmede wetten tegen kinderarbeid en voor veilige werkomstandigheden. Als president deed hij geen van dit alles en dat maakte hem niet altijd even populair. Coolidge was een overtuigd federalist en zelfs toen de staat Mississippi in 1927 door een vloedgolf werd getroffen maakte hij nauwelijks gebruik van zijn positie om hulp op gang te brengen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De meningen over het gedwongen vertrek van bruggenbouwer Tariq Ramadan zijn in twee kampen te verdelen. Het ‘pro-Ramadan’ kamp roemt zijn ‘bruggenbouwers kwaliteiten’. De contra’s vinden hem een wolf in schaapskleren. Volgens de contra’s zou Ramadan voor een Westers publiek een liberale Islam voorstaan, maar voor eigen (Arabische) parochie heel anders preken. Zo zou hij antivrouw, antihomo en antidemocratisch zijn. De pro’s denken hier uiteraard heel anders over: Ramadan zou moslims willen helpen samen te leven in een Westerse democratie. Directe aanleiding om Ramadan te ontslaan is zijn bijdrage aan de door het Iraanse regime gesteunde en gefinancierde Press TV. Ramadan zou volgens de contra’s met geen woord over de demonstraties hebben gerept, de pro’s, u raadt het al, denken daar anders over. Wie heeft er nu gelijk in deze verbale moddergooiwedstrijd? Is Ramadan nu wel of niet terecht ontslagen?
Beeldspraak
Zowel de pro’s als de contra’s gebruiken voor de hand liggende beeldspraak om hun betoog kracht bij te zetten. Eerst maar de pro’s. In een artikel van de Volkskrant van gisteren, met als kop “Alle bruggen van Ramadan verpulverd”, roemen Mohammed Benzakour en een trits hoogleraren de kwaliteiten van Ramadan. Dat Ramadan met dubbele tong zou spreken is volgens hen pure laster: er zou geen enkel bewijs voor zijn. Ramadan is dé perfecte bruggenbouwer en staat een democratische, gematigde islam voor. Het artikel heeft iets weg van een eigentijdse hagiografie. Men eindigt de lofzang als volgt: “Hoe het lot van een briljante, prikkelende en originele Nietzschekenner en debater (in twee jaar tijd nam Ramadan deel aan 74 lezingen en debatten) werd bezegeld door een paar lokale brekebeentjes”. Bij het lezen van zoveel loftuitingen bekruipt mij een sceptisch onderbuikgevoel. Is Ramadan werkelijk deze geniale heilige? Is hij werkelijk ontslagen, na een racistische lastercampagne?
“We worden links en rechts ingehaald door landen die met hun nationale stimuleringsprogramma?s wel investeren in kennis. Ik zie geen enkele ambitie. Dit kabinet heeft de aandacht voor wetenschap alleen maar laten verslappen.”
Sylvester Eijffinger, hoogleraar economie in Tilburg, is niet erg tevreden met het kennisbeleid van dit kabinet. Er is weinig ambitie, er is geen visie en er is ook nog eens te weinig geld: volgens Eijffinger moet Nederland de investeringen in onderzoek en ontwikkeling minstens verdubbelen.
In februari had de werkgroep Kennisinvesteringsagenda van het Innovatieplatform een soortgelijke kritiek (pdf, p.9):
“Maar we verliezen terrein. […] Om niet verder achterop te raken, zal ook Nederland in de versnelling moeten.”
De vraag is natuurlijk of dit tandeloze kabinet iets met deze aanbevelingen zal doen. Wat het innovatieplatform zegt, vindt maar nauwelijks politiek gevolg, zelfs met (of misschien juist door) Balkenende als voorzitter. Tenzij het om een eiland in de vorm van een tulp gaat natuurlijk.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek)