Ja, daar is er weer eentje. Een speldenprik op weg naar Kopenhagen. Deze, via het ANP, ging er bij alle redacties in als zoete koek: "De zon is dood, zegt astronoom Kees de Jager uit Texel. De vermaarde deskundige op het gebied van zonne-explosies stelt dat er momenteel verontrustend weinig van zulke explosies op de zon zijn. Mogelijk wordt het daardoor kouder op aarde. Tussen 1650 en 1710 ging de temperatuur al gemiddeld iets omlaag door een gebrek aan zulke explosies op de zon. " Aldus oudgediende Kees de Jager. Even twee cruciale quotes: "Een paar weken geleden was er wel een explosie. Sommige wetenschappers dachten dat de stille periode voorbij was. Maar sindsdien is de zon weer dood. Zo dood als een pier." "Inmiddels zou het aantal explosies weer moeten toenemen, op weg naar een piek rond 2011 à 2012. Maar tot onze verbazing werd het aantal explosies alsmaar lager en lager" Paniek! Maar klopt het ook?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Deze week is-ie dan in première gegaan: Komt een vrouw bij de dokter – The Movie. Regie: Reinout ‘Kubrick’ Oerlemans, vrij naar Kluun’s gelijknamige meesterwerk uit 2003. Waarvan geheel toevallig ook net bekend is geworden dat er maar liefst een miljoen exemplaren van zijn verkocht. ‘Een ode aan de liefde,’ heet het op de promotiesite van de film. Een ode aan het je lul achterna lopen, zou ik het eerder noemen. Of aan de grote leegte meer in het algemeen, voor mijn part.
Twee jaar geleden las ik het boek, op aanraden nota bene van een zeer gevoelige vrouw. En op de kaft van het boek vertelde ook Linda (achternaam overbodig) me dat dit een bijzonder ontroerend verhaal was, waar ze menig traantje bij had weggepinkt. Dat verbaasde me nogal, nadat ik het eenmaal gelezen had… OK, dat seriële schuinsmarcheerders van het mannelijke geslacht genieten van een boek waarin een rondneukende man blijft rondneuken terwijl zijn vrouw aan kanker sterft… maar dat zoveel verder alleszins toerekeningsvatbare vrouwen dit zo’n mooi verhaal vonden, daar kon ik met mijn verstand niet bij.
Overigens ergerde ik me niet alleen aan Stijn, het alter ego van de schrijver wiens promotiecampagne steeds subtiel vermeldde dat ook hijzelf zijn vrouw aan kanker had verloren. Dat Raymond van de Klundert – zoals de schrijver in grote-mensentaal heet – het allemaal zo beroerd opschreef, vond ik minstens zo erg. Steevast korte zinnetjes, alinea’s en hoofdstukjes; songteksten (nooit onbekend, altijd populair); en uitslagen van Ajax’ Europese wedstrijden inclusief hun volledige opstelling: tja, dat krijg je als een provinciaal zich in De Hoofdstad Van Nederland vestigt, iets in de marketing gaat doen, en dan een boek over De Liefde schrijft zoals je dat van een reclamejongen mag verwachten. Ronkend. Overvol. En uiteindelijk: leeg.
CU: ‘Eurlings, laat je niet intimideren door spandoekjournalistiek’
,,Er zit vandaag een VVD-sticker op de voorpagina van De Telegraaf: ‘Kilometerheffing No Way’. Zo bont hebben kranten en omroepen het sinds de hoogtijdagen van de verzuiling niet meer gemaakt. Ik vraag me af of een krant op deze wijze de grenzen van geëngageerde journalistiek niet overschrijdt."
Arie Slob stelde woensdagavond tijdens een spreekbeurt in Hardenberg de rol van dagblad De Telegraaf in de discussie over kilometerheffing ter discussie. Slob vroeg zich af of de krant ‘doelbewust probeert macht uit te oefenen’. ,,Willen we een dergelijke ontwikkeling van de media in Nederland?”
Slob constateert dat De Telegraaf, sinds minister Eurlings zijn wetsontwerp over ‘anders betalen voor mobiliteit’ presenteerde, bijna dagelijks negatief bericht over de kilometerheffing. ,,Dat een krant nieuws en commentaar niet scheidt, is op zich al opmerkelijk. Maar vandaag onderneemt de krant zelfs een directe poging om het democratisch debat te overstemmen met stemmingmakerij. In de openingskop is zonder enige journalistieke toelichting of verantwoording de actiesticker van de VVD afgedrukt. En de eerste zin luidt: ‘De plannen voor de invoering van de kilometerheffing hangen aan een zijden draadje’. Hoezo? De krant redeneert dat de ANWB kritischer opstelt, dat de ANWB onmisbaar is om draagvlak te creëren, en dat minister Eurlings zijn plannen dus niet kan uitvoeren zonder steun van de ANWB. De optelsom is simpelweg dat de minister moet buigen voor de ANWB. Eén stap verder en de krant schrijft gewoon dat Eurlings wel snel bakzeil zal halen omdat de grootste krant van Nederland tegen is. Ik hoop dat de minister en mijn collega’s in de Tweede Kamer zichzelf niet laten intimideren door dit soort spandoekjournalistiek van een krant die zichzelf niet als verslaggever maar als onderwerp en dader van het nieuws presenteert.’’
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
GeenCommentaar heeft altijd ruimte voor gastloggers. Dit stuk is van Dimitri Tokmetzis, een journalist die op zijn weblog over privacy, controle en toezicht in Nederland en daarbuiten schrijft.
Hier en daar duikt het verhaal op van de Amerikaanse journalist Evan Ratliff. Hij onderzocht of het nog mogelijk is een maand onzichtbaar te blijven in een digitale wereld. Zijn (lange) verhaal is bijzonder ? mede omdat het hem niet lukt.
Ratliff neemt een andere identiteit aan en reist door de VS, terwijl een aantal Wired-lezers hem digitaal op de hielen zit. Ze hebben inzicht in zijn betalingsgegevens en andere informatie die een privedetective boven water haalt. De moraal van het verhaal is dat het een slopende levenswijze is om onzichtbaar te blijven. Het kost veel geld, tijd en energie en al die inspanningen blijken na bijna een maand vergeefs als hij toch wordt achterhaald door de internetmeute.
Het verhaal draagt een zeer interessant thema: in de informatiemaatschappij is volstrekte anonimiteit onmogelijk. En een keuze is er niet meer: je zult vindbaar zijn, of je wilt of niet. Je laat dagelijks zoveel digitale sporen achter, door te betalen, te reizen, te communiceren, tja eigenlijk door te leven, dat je niet meer onzichtbaar kunt zijn.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Staatsbedrijf Dubai World, goed voor zestig miljard dollar schuld, stopt met betalen.
CO2-emissierechten en -uitstoot van bedrijven in alle EU landen in één interactieve kaart. Grote bedrijven (in bepaalde sectoren) kregen de emissierechten van de overheid (gratis). Toen kwam de kredietcrisis waardoor sommige bedrijven minder uitstootten. Het verschil kunnen ze in principe verkopen = gratis geld. Zie regionale verschillen en zoom in tot op bedrijfsniveau: http://sandbag.org.uk/see
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.