Het gewicht van de Statenverkiezingen leidt tot intellectuele armoede. Gisteren tijdens het lijsttrekkersdebat tussen de lijsttrekkers voor de Eerste Kamer werd duidelijk dat alle partijen aan een gebrek aan visie lijden. Het is an sich al een vrij bizarre aangelegenheid, een verkiezingsdebat tussen landelijke lijsttrekkers voor provinciale verkiezingen. Waar moet dat precies over gaan dan? Treurig was dat thema’s als het inzetten van dierenpolitie en wie waar hoofddoekjes mogen dragen niet tot interessante discussie kunnen leiden. Nog treuriger was dat ook het al dan niet bezuinigen op het onderwijs niet leidde tot een levendig debat. Een nog slapper aftreksel van een debat dan we de afgelopen verkiezingen hebben gezien, ontspon zich dus. Eens te meer bleek dat links krachteloos is en niet in staat om door het pantser van optimisme van Rutte 1 heen breken. Duidelijk werd ook dat D’66 en GroenLinks nog steeds best zaken willen doen met het kabinet. Ik betwijfel of dat voor GroenLinks nog steeds geldt na de komende afstraffing, maar soit.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dit is een gastbijdrage van publicist, schrijver, recensent Rein Swart.
Ze stonden er weer, de vertegenwoordigers van de acht grootste partijen, dit keer niet in de gedaante van de landelijke lijsttrekkers, maar van partijleden die in de Eerste Kamer hun groep aanvoeren of dat van plan zijn te gaan doen, zoals de pas benoemde PVV – er De Graaf die volgens eigen zeggen al bij de partij behoorde nog voor die bestond.
Men zou verwachten dat deze lichting een ander geluid zou laten horen dan hun overbekende collega’s, maar dat bleek niet het geval. Dat had minder te maken met, zoals dat heet, het feit dat men in de Eerste Kamer bezadigder met elkaar omgaat, maar eerder met de keuze van de partijen die het kabinet steunen om het beleid inzet te maken van deze verkiezingen. Het was weer dezelfde retoriek die over de lippen kwam. Hermans (VVD) ging voorop met uitgekauwde en achterhaalde uitspraken over burgers die last zouden hebben van de bemoeizucht van de overheid en het liever zelf doen, maar ook Barth (PvdA) bracht de platgetreden wijsheid in stelling dat het kabinet de tegenstelling tussen de verschillende bevolkingsgroepen vergroot. Het was allemaal niet nieuw en dat gold voor iedereen.
En toen was er nog meer fraude in het HBO. Vorige week bleken studenten bij Hogeschool Windesheim elkaars tentamens te kunnen maken omdat ze met hun collegekaart konden frauderen. En al direct daarna kwamen twee andere gevallen naar boven: een schoonmaker had bij Hogeschool InHolland tentamens gestolen en aan studenten doorverkocht. Ook bij de Hogeschool Utrecht bleek tentamenfraude te hebben plaatsgevonden. Wat doe je als Kamerlid als je zulke verhalen hoort?
Snel in actie
Niemand is ervoor om het imago van hogescholen nog verder te laten verslechteren en dus is actie geboden. Boris van der Ham wilde vorige week al dat de Hogeschool Windesheim geholpen werd aan meer expertise om de fraude aan te pakken. Maar deze week gingen Kamerleden pas echt los. Studenten die frauderen worden nu veel te zacht aangepakt, vonden PvdA en PVV. Frauderende studenten worden nu dikwijls geschorst of verwijderd van school, maar zouden voortaan geweerd moeten worden van alle hogescholen.
Er kwam snel steun voor het voorstel uit onverwachte hoek: de LSVB was het ermee eens en bovendien kreeg het PvdA/PVV-voorstel bijval van InHolland-baas Doekle Terpstra. Hij twitterde: “PvdA en PVV willen student die fraudeert hard aanpakken. Volledig mee eens. Fraude betekent wat mij betreft biezen pakken. Geen gedoogbeleid.” Vorige week was mijn stelling al dat het onderwijs mooi opgescheept zit met Kamerleden die niets van onderwijs lijken te weten. Maar nu blijkt het fenomeen veel breder: allerlei studenten en collegevoorzitters hebben ook geen idee.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“It’s frightening that in a meeting about how to stop the fossil fuel industry, the person sitting next to you might be a spy paid for by the energy giants themselves.” (Guardian)
Niemand houdt van spionage maar toch huren energiebedrijven in Groot-Brittannië private beveiligingsbedrijven in om milieuactivisten te monitoren. Tot deze conclusie is de Guardian gekomen na enkele gelekte documenten waarin sprake was van het doorspelen van emails en het infiltreren bij vergaderingen. De bedrijven E.ON, Scottish Resources Group: de tweede kolen producent van Groot-Brittannië en Scottish Power zouden het beveiligingsbedrijf van Rebecca Todd hebben betaald voor informatie over aankomende acties. Kort geleden werd hier op Sargasso al de vraag gesteld of het nodig is dat de overheid milieuactivisten bespioneert? Nu is er inmiddels bewijs dat ook private ondernemingen dergelijke activiteiten ontplooien. Sir Hugh Orde van de Association of Chief Police Officers -die onlangs zelf nog namens de staat in milieugroepen infiltreerde- spreekt deze week echter van een zorgelijke ontwikkeling dat ongecontroleerde private partijen hetzelfde doen. De private spionne Rebecca bagatelliseert haar rol en zegt dat ze slechts een paar mailinglists volgde en enkel openbare bijeenkomsten bijwoonde. De documenten onthullen echter dat ze ook sluwe adviezen gaf om als spion niet gepakt te worden: “Vertel NOOIT dat je naar Duitsland vliegt, want milieuactivisten HATEN korte vluchten!”. Dat is opzich dan wel weer grappig want je ziet gelijk John Cleese voor je die zijn uiterste best doet bepaalde dingen niet te zeggen…
Zaterdag 29 januari werd bekend dat de Nederlands-Iraanse Zahra Bahrami in Iran was geëxecuteerd vanwege drugssmokkel. Omdat Iran de Nederlandse identiteit van Bahrami niet erkent, werd Nederland hiervan niet vooraf op de hoogte gesteld. Dit leidde tot een stevige diplomatieke rel waarbij alle ambtelijke contacten van Nederlandse zijde werden bevroren. Minister van Buitenlandse Zaken Uri Rosenthal noemde de executie een ‘barbaarse daad van een barbaars regime’ en het proces dat ertoe leidde een ‘farce.’
Iran verweet Nederland op haar beurt ‘op te komen voor criminelen en drugskoeriers’ en zelfs steun te geven aan ‘terroristen die verantwoordelijk zijn voor de dood van meer dan twaalfduizend mensen.’ Iran doelt op steun die Nederland zou geven aan de Mudjahedin-e Khalq (MEK), een religieus-linkse organisatie die tot doel heeft de Islamitische Republiek van Iran ten val te brengen.
Wat opvalt aan de berichtgeving rondom deze kwestie is dat zonder uitzondering de media niet serieus ingaan op deze laatste beschuldiging. Aangezien die bijzonder zwaar is, is dat vreemd. Thomas Erdbrink, de Irancorrespondent van de NOS, is een illustratief voorbeeld. Hij doet de kwestie erg gemakkelijk af: ‘de Iraniërs voelen zich in de hoek gezet door Nederland en dan doen ze wat ze altijd doen, namelijk aanvallen.’
Laat duizend bronnen vloeien. De Chinese overheid gaat meer dan duizend waterputten slaan om verdroogde graanakkers te irrigeren. China is na de Europese Unie de grootste graanproducent ter wereld (resp. 130 en 150 miljoen ton jaarlijks). Maar de 1,2 miljard Chinezen eten dat graan ook allemaal zelf op. Direct als bami of indirect als babi pangang. China moet daarom ook graan importeren, al in 2006 voeren er dagelijks twee graanschepen van de Verenigde Staten naar China. Dat zijn er vijf jaar later zeker niet minder geworden. Nu dreigt de binnenlandse graanproductie fors te dalen door extreme droogte. Volgens het Chinese ministerie van Landbouw is 42% van de wintertarwe er slecht aan toe. Dit noopt de Beijing tot een groot reddingsplan: 1 miljard dollar wordt uitgetrokken voor een 10-punten plan dat o.a. voorziet in het onmiddellijk oppompen van (eindig) grondwater, verleggen van rivieren en het schieten op wolken in de hoop op neerslag. Graanprijzen op de Chinese markt zijn historisch hoog. Volgens sommige analisten betekenen deze hoge prijzen dat Chinese boeren binnenkort in Lamborghini’s rijden, maar de VN waarschuwen vooralsnog voor problemen met de voedselvoorziening van miljoenen mensen. Lees meer over de de graancrisis in China op Desdemona Despair.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Ana Somnia is a generative art project that emulates how we dream. Turn off the lights to start a journey into the dreams of Ana. To end the dream, click on the arrow in the upper left corner. Ana Somnia was made by German artist Kim Köster.
Meer verstrooiing bij The Presurfer.
