Julian Assange viert vandaag zijn 53e verjaardag. Voor het eerst sinds lange tijd in vrijheid. Vorige week werd hij uit de gevangenis in Londen overgebracht naar een Amerikaans eiland in de Stille Oceaan waar de rechter hem veroordeelde tot vijf jaar gevangenis vanwege het overtreden van de spionagewet. Omdat hij in Engeland al vijf jaar had vastgezeten in afwachting van uitlevering aan de VS werd hij onmiddellijk vrijgelaten. Het was allemaal onderdeel van de deal die zijn juridisch team met de Amerikaanse aanklagers had gesloten. Assange zat al sinds april 2019 opgesloten in de Belmarsh-gevangenis in Londen. Daarvoor verbleef hij zeven jaar als asielzoeker op de ambassade van Ecuador. Hij kreeg daar een relatie met zijn advocaat Stella met wie hij inmiddels twee kinderen heeft. De onderhandelingen over de vrijlating van haar man hebben volgens Stella Assange aangetoond dat de regering van de Verenigde Staten zich buitengewoon ongemakkelijk heeft gevoeld bij de meest recente uitspraak van de Britse rechter. Die hield in dat Assange tegen zijn uitlevering in beroep mocht gaan. Een zwak punt in de aanpak van de Amerikaanse aanklagers vormde de onzekerheid over de toepassing van het First Amendment - als het tot een proces zou komen in de VS. De vraag was of Assange als niet-Amerikaan wel een beroep zou kunnen doen op gelijke behandeling inzake de grondwettelijke free speech. Voor de Britten een onoverkomelijk punt. Om een eventuele nederlaag bij de Britse rechter van beroep te vermijden zouden de Amerikanen bereid zijn geweest tot een vergaande deal die Assange feitelijk meteen op vrije voeten stelde. Wat ook nog meegespeeld kan hebben is de vrees dat, als het toch tot uitlevering zou komen, Assange in een daarop volgend proces in de VS wel eens een boekje open zou kunnen doen over de plannen van de CIA om hem te ontvoeren en zelfs te vermoorden. Een spelletje rechtspraak Op het eiland Saipan in de Stille Oceaan legde Assange geheel volgens afspraak een bekentenis af: hij heeft in strijd met de spionagewet gehandeld. Kevin Gosztola en Mohamed Elmaazi, die de affaire-Assange al jaren van nabij volgen, schreven op The Dissenter hoe dat ging: Tijdens de rechtszitting in Saipan vroeg rechter Manglona Assange om te beschrijven hoe hij ‘de ten laste gelegde misdaad’ uitvoerde. “Als journalist moedigde ik mijn bron aan om informatie te verstrekken waarvan werd gezegd dat deze geheim was, om die informatie te publiceren. Ik geloof dat het Eerste Amendement deze activiteit beschermde, maar ik accepteer dat het, zoals geschreven, een schending is van het statuut van de Spionage Act.” ‘Dus u had [een] bepaalde overtuiging, maar u begrijpt ook wat de wet eigenlijk zegt?’ antwoordde Manglona. Assange zei tegen de rechter: “Ik geloof dat het Eerste Amendement en de Spionagewet met elkaar in tegenspraak zijn, maar ik accepteer dat het gezien alle omstandigheden moeilijk zou zijn om een dergelijke zaak te winnen.” In wezen herinnerde Assange zich een daad die verslaggevers bij talloze mediakanalen routinematig begaan, en de rechter accepteerde dat als een ‘misdaad’. De rechter speelde het spelletje mee en veroordeelde hem volgens afspraak tot vijf jaar gevangenisstraf, waarna hij meteen kon vertrekken naar Sydney. De onafhankelijkheid van de Amerikaanse rechtspraak is in de hele procedure niet aan de orde geweest. Een afschrikwekkend effect Bij alle vreugde over de vrijlating van Assange waren er ook kritische commentaren. Wat betekent deze veroordeling van een uitgever/journalist op grond van die oude spionagewet voor de persvrijheid? Tot nu toe werden op grond van deze wet uit 1917 alleen mensen veroordeeld die hadden gelekt. Nu zijn ook degenen die informatie van klokkenluiders publiceren de sjaak. Is dit geen waarschuwing aan elke journalist die compromitterende, staatsgeheime informatie in handen krijgt om er niets mee te doen? En wat zullen we dan als burgers allemaal gaan missen over het gedrag van onze overheden? Bruce Afran, een Amerikaanse constitutionele advocaat, en Marjorie Cohn, voormalig president van de Amerikaanse National Lawyers’ Guild, vertelden beiden aan Consortium News dat een pleidooiovereenkomst geen juridisch precedent schept. Daarom zou de deal van Assange journalisten in de toekomst niet in gevaar brengen omdat ze vervolgd zullen worden voor het accepteren en publiceren van geheime informatie uit een bron, omdat Assange met een dergelijke aanklacht heeft ingestemd. De deal zelf is misschien gen juridisch precedent, maar geldt dat ook voor het uiteindelijke vonnis van rechter Manglona? Los daarvan is twaalf jaar onvrijheid waarschijnlijk voor veel journalisten al indrukwekkend genoeg om de grootst mogelijke voorzichtigheid te betrachten bij het naar buiten brengen van de staat onwelgevallige informatie. En daarmee is de affaire-Assange hoe dan ook een aanslag op de zo broodnodige openheid in een democratische samenleving.
Ik krijg steevast de zenuwen van experimentele jazz, en deze uitvoering vormt daarop geen uitzondering.
Meer informatie over dit avant-gardistische muzikale project, dat inmiddels alweer tien jaar loopt, vindt u hier.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
OPINIE - door Rein Jan Hoekstra
Job Cohen deed rondom 2012 op een bijeenkomst van de PvdA voorzichtig de suggestie om ontbinding van de Kamer en het houden van tussentijdse verkiezingen niet als regel te hanteren. Een grote meerderheid verwierp deze suggestie krachtig met verwijzing naar De Nacht van Schmelzer.
Na de val van het kabinet-Cals in die nacht vonden geen verkiezingen plaats, maar werd het kabinet-Zijlstra gevormd met de taak ontbinding van de Tweede Kamer te bevorderen maar inmiddels wel een aantal noodzakelijke maatregelen door te voeren. Dit kabinet kwam tot stand op basis van de in 1963 gekozen Kamer. In eerst instantie, van 1963 tot 1965, trad het kabinet-Marijnen op. Vervolgens het Kabinet Cals-Vondeling en tenslotte het Kabinet Zijlstra. Dit alles met wisseling van coalitiepartner.
Kabinetten ven verschillende samenstelling op basis van dezelfde verkiezingen werden nadien niet meer wenselijk geacht. Wisseling van coalitiepartner zou alleen nog na nieuwe verkiezingen kunnen plaatsvinden; z.g. achterkamertjespolitiek moest worden vervangen door transparantie door middel van raadpleging van de kiezer.
In 1972 leidde dit ertoe dat na het vertrek van DS70 uit het kabinet-Biesheuvel er een kabinet kwam onder leiding van Biesheuvel dat nieuwe verkiezingen moest organiseren en inmiddels de noodzakelijke maatregelen moest treffen; dit kabinet had als missionair kabinet overigens wel een volwaardige taak. Hiermee werd het voorbeeld van het kabinet-Zijlstra gevolgd. En dat kabinet was weer in de leer geweest bij het rompkabinet-Beel. Dat kabinet was gevormd na de val van het laatste kabinet Drees in 1958.
ANALYSE - Vandaag kunnen zeven bewindslieden van kabinet Rutte IV eindelijk hun dubbele petten aan de kapstok hangen.
De zeven bewindslieden werden 6 december 2023 beëdigd als lid van de Tweede Kamer. Volgens artikel 57 van de Grondwet mag een Kamerlid niet tegelijkertijd bewindspersoon zijn. Uitzondering: demissionaire bewindslieden. In een 12 juni jl. uitgebracht rapport ziet het ‘Adviescollege inzake de werking van artikel 57 van de Grondwet’ een mogelijkheid ook aan die uitzondering een eind te maken. [1]
De aanleiding om een adviescollege op te tuigen was een kwestie tijdens het demissionaire kabinet Rutte III. Wegens leegloop van het kabinet werden de Tweede Kamerleden Steven van Weyenberg, Dennis Wiersma en Dilan Yesilgöz-Zegerius benoemd tot staatssecretaris en behielden aanvankelijk hun Kamerlidmaatschap.
Staatsrechtdeskundigen Bert van den Braak en Wim Voermans waren stellig [2]:
Op grond van de wetgeschiedenis van artikel 57 van de Grondwet is er reden om de verenigbaarheid niet alleen te betwisten, maar zelfs strijdig met de Grondwet te noemen.
De Raad van State zag dat anders [3]. De benoeming was volgens de Raad van State “zonder meer in overeenstemming is met artikel 57 van de Grondwet”. De Raad vond ook dat “de gang van zaken uit grondwettelijk oogpunt ongelukkig is. De grondwettelijke complicaties van de recente benoemingen lijken niet tijdig en niet voldoende grondig te zijn onderkend”.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Vandaag is het onderzoeksnetwerk Climate Obstruction NL gelanceerd.
Klimaatobstructie is een verzamelnaam voor de obstakels die effectief klimaatbeleid en klimaatactie in de weg staan. Voorbeelden zijn: het verspreiden van desinformatie, greenwashing, het vertragen van beleid en het beïnvloeden van het publieke debat en de politiek.
Het gebrek aan ambitieuze maatregelen van het nieuwe kabinet om de broeikasgasuitstoot van Nederland drastisch te reduceren, is deels het resultaat van een lange reeks pogingen die organisaties met een belang in olie- en gasproductie hebben ondernomen om Nederlands klimaatbeleid te ondermijnen. Sinds klimaatverandering eind jaren ’80 op de politieke agenda is gekomen, wordt het klimaatbeleid bewust tegengewerkt en vertraagd door bedrijven en organisaties, zoals Shell, KLM en VNO-NCW. Organisaties met een belang in olie- en gasproductie hebben er bijvoorbeeld aan bijgedragen dat vertragingsargumenten in de media wijdverbreid zijn. Denk hierbij aan het ontkennen van de rol van de mens bij klimaatverandering, ‘Whataboutism’ (‘onze impact is verwaarloosbaar vergeleken met China’) en technologisch optimisme (‘innovatie zal ons redden’).
Als er geen ongelukken meer gebeuren, geen lijken onverhoeds uit de kast rollen en er geen opruiende tweets meer worden gekatapulteerd dan staat aanstaande dinsdag kabinet Schoof bij zijne majesteit op de stoep. En wat doet het orgaan dat het kabinet dient te controleren?
Dinsdag 2 juli 2024: Geen plenaire vergaderingen gepland
Woensdag 3 juli: Debat over de regeringsverklaring
Donderdag 4 juli 2024: Debat over de regeringsverklaring (voortzetting)
Einde vergadering: Stemmingen over moties ingediend bij het debat over de regeringsverklaring
Oh, en die donderdag worden er misschien ook nog een aantal nieuwe Kamerleden geïnstalleerd, ter vervanging van de veertien Kamerleden die per 2 juli bewindspersoon in het nieuwe kabinet zijn geworden.
Voor de twee vacatures die er ontstaan voor het clubje van mevrouw Van der Plas is er ruim keus uit de kandidatenlijst waaruit geput zal moeten worden. De Omtzigtigen zullen waarschijnlijk weinig problemen hebben om uit deze lijst vier bereidwilligen te vinden. Ook uit de kudde van Yesilgöz-Zegerius moet met gemak vier nieuwe Kamerleden geworven kunnen worden.
Bij de bende van Wilders is het afwachten of uit de zes kandidaten die er voor in aanmerking komen, nog wel vier mensen beschikbaar zijn om de gaten te vullen. En als dat gaat lukken, blijven er niet meer dan twee kandidaten over die bij eventuele toekomstige uitval van fractieleden moeten invallen. Da’s krap.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
We kennen Iggy Pop natuurlijk allemaal als langharig podiumbeest. De punkrocker weet halfnaakt en zwetend, met priemende blik en brutaal charisma hele arena’s tot exase te brengen.
Hier zien we Pop echter gesoigneerd, in maatkostuum, bewegen met een gevaarlijke elegantie.
Electro, samen met metalcore en Duitse rap en… eh… ja, whatever. Maakt allemaal niet uit mensen, de liedjes zijn heerlijk catchy, het clipje ziet er gelikt uit en zowel beeld als geluid lopen over van de referenties naar Sci-fi klassiekers. Gewoon luisteren en kijken dus RAAAAAVE ON!!!!!!
Wellicht kenden mensen dit gezelschap vroeger nog onder hun oude naam, want Electric Callboy heette vroeger Eskimo Callboy, maar ja, dat doen we dus niet meer, stigmatiserende namen. Mocht je je trouwens afvragen wat Elizabeth er van vindt (en je een diepgaande professionele analyse van de vocalen wil), bij deze:
‘Heet van de naald’, zeiden ze vroeger, als een plaat net uit was gebracht. Wat zou het equivalent daarvan zijn voor een digitaal geschoten videoclip?
Hoe het ook zij, de Zweedse softgothic retro-rockband Rosegarden Funeral Party voert ons muzikaal terug in de tijd met dit makkelijk wegluisterende deuntje.
Eigenlijk had ik hier een concertregistratie uit 1979 willen plaatsen, maar het samengeknepen geluid van Rick Davies doet het live toch een stuk minder goed.
Dit was allemaal lang voordat er zoiets als autotune bestond, dat begrijpt u.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
