De boeken van Anil Ramdas

Toen ik halverwege de jaren negentig naar Curaçao emigreerde zocht ik naar boeken die mij zouden kunnen helpen om mijn nieuwe woonomgeving beter te begrijpen. Ik las de romans van Boeli van Leeuwen, de verhalen van Cola Debrot, maar vooral de boeken van Anil Ramdas; hij werd mijn gids in de nieuwe wereld. Ik begon met De strijd van de dansers, uitgegeven als Rainbow Pocket in 1994. Volgens mij is dit het beste non-fictie boek over de sociaaleconomische verhoudingen op Curaҫao dat ooit is verschenen. Op basis van zeven diepte-interviews schilderde Anil Ramdas een samenleving die mij volkomen onbekend was. Hij liet mij kennismaken met enkele Antillianen die ik nooit ben vergeten, zoals de bejaarde ShonLeo, een echte Latijns-Amerikaanse man, die met zijn auto talloze vrouwen versierde en daarbij zesendertig kinderen verwekte. En Agnes en Maira, die als arbeidsters bij Texas Instruments werkten en vertellen hoe het er in de fabriek aan toe ging. Met veel inlevingsvermogen beschreef Anil Ramdas de strijd die de bewoners van Curaçao iedere dag moeten voeren om te overleven, hoe vrouwen zich handhaven in de machocultuur en hoe mannen zich op de arbeidsmarkt staande proberen te houden: ‘Wie hier door één baas is ontslagen, is door het hele eiland ontslagen. Het gaat niet om je kennis maar om je kennissen en als je die niet hebt word je niet eens chauffeur bij Pepsi Cola…’ In de locale boekhandel van Willemstad, Mensings Caminada, vond ik een tweede boek van Anil Ramdas: De papegaai, de stier en de klimmende bougainvillea, een essaybundel uit 1992 over

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 25-09-2022
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Relaas van een langstudeerder

Vanaf heden zal Laura Louwes geregeld voor Sargasso bloggen. Zij is studente in Groningen en haar stukken verschijnen ook in de Groninger Universiteitskrant.

Ik zou het liefste voor eeuwig ingeschreven willen blijven staan aan de RuG. Helaas doemden er de afgelopen jaren steeds meer obstakels op, die allemaal zeer begrijpelijk zijn, maar voor mij persoonlijk onhandig. Om me maar zacht uit te drukken. Als eerste verdween het fantastische concept Algemeen Vormende Vakken. Mocht je ‘in mijn tijd’ nog voor 30EC (1EC = 28 studie-uren) volgen aan totaal ongerelateerde lollige keuzevakken, nu is het een minor in hetzelfde thema. Ik hoorde geregeld oproepjes in mijn omgeving als “wie weet er nog een AVV van 5EC dat in twee dagen te halen is?”. Carrièretechnisch is een minor nuttiger, maar voor mensen met een brede interesse een gemis. Ik was erg blij dat ik mijn bètakant weer eens mocht inzetten bij het vak Criminalistiek aan de Farmaciefaculteit, en mijn interesse in de Islam kon bevredigen in het vak Moslimculturen van de faculteit Wijsbegeerte. En het was uitgerekend het AVV Inleiding Criminologie dat ervoor zorgde dat ik nu een tweede master Rechten wil gaan doen. De relatief nieuwe maatregel van de harde knip is ongetwijfeld een effectieve manier om de rendementen op te schroeven, maar dit zorgt er bij mij voor dat ik straks een half jaar moet wachten voor ik aan die tweede master mag beginnen omdat mijn master te klein is om twee keer per jaar op te starten. Nu vind ik dat nog wel overkomelijk, maar wat me verbaast en ontzettend tegenvalt is het financiële plaatje. Was ik net als mijn stagegenoot zo slim geweest om na het afronden van mijn studie mijn masterbul een jaar geleden nog niet aan te vragen, dan had de master me maar 1700 euro gekost. Nu zal ik over anderhalf jaar 10.500 euro moeten ophoesten. In één termijn alstublieft. Dat ik die tweede master zelf moet betalen snap ik, maar als achtste- en straks negendejaars mag ik dat bedrag niet meer lenen. De langstudeerdersboete van 3000 euro schiet de DUO dan weer wel voor, bij wijze van overgangsregeling. Enige voordeel is dat ik de komende jaren niet meer zal klagen over saaie vakken aangezien ik daarvoor wekelijks met vijf vreemde mannen naar bed moet, uitgaande van het standaardtarief van 50 euro.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De wereld veranderen

‘De filosofen hebben de wereld verschillend geinterpreteerd; het komt er op aan haar te veranderen’. Deze stelling van Marx bij Feuerbach inspireerde mij vroeger zeer. Maar ouder wordend neemt het verschil tussen theorie en praktijk nogal toe. Ik ben bezorgd over het uitwonen van de aarde, maar rijd toch auto en sta lang onder een hete douche. Ik bemoei me wel met sommige dingen om mij heen, maar zie graag de kans op effect; als die kans ontbreekt, ben ik aan de luie kant. Wil ik de wereld wel veranderen?

De wereld begrijpen en hem veranderen zijn twee kanten van dezelfde euro, zo leert ons Gramsci. De geschiedenis die mensen zelf maken binnen historische voorwaarden, is wat zij doen, niet alleen de ideologische vorm waarin men zich bewust wordt van de contradicties in de samenleving. Het doet denken aan het moralisme van Sartre: alleen wat je doet, telt.

“Hoe meer we deden, hoe meer we konden doen en hoe meer we konden doen, hoe meer we deden.” Dit is een stelling van Vaclav Havel, waarin hij zijn positie als burger en opposant samenvat. Dat is boeiend: waar het om gaat is dat je niet handelt om een bepaald resultaat te behalen, maar omdat je actie het goede is om te doen. Havel noemde het  leven “in waarheid en liefde”.

Foto: copyright ok. Gecheckt 07-11-2022

God & UFO

Net als alle kinderen was ook ik in 1982 danig door E.T. overrompeld. Avondenlang spookte dat hartbrekende monstertje door m’n hoofd, door m’n dromen, hele nachten tuurde ik door m’n slaapkamerraam omhoog. Ik zag alleen een maan en sterren maar ik wist het zeker: buitenaardse wezens bestaan. Dwaas misschien, maar ik zie het simpel: het universum is oneindig groot, groter dan een mensengeest kan bevatten, waar halen we de bekrompen arrogantie vandaan om te denken dat louter op ons zandkorreltje leven en ontwikkeling bestaat?

Aan de TU Delft werkt een man, Coen Vermeeren. Vermeeren gelooft in UFO’s. Hij beweert ze zelfs gezien te hebben. Vermeeren beschikt over data (en met hem een keur aan gerenommeerde astronomen en fysici) die ondubbelzinnig gewag maken van kosmische verschijnselen en mysteriën die we niet zomaar terzijde kunnen schuiven als ‘broodje aap’. De graancirkels laat ik even rusten.

Maar leidden Vermeerens opmerkingen tot inhoudelijk debat? Geenszins. Hoofdzakelijk hoongelach was wat het ‘UFO-gekkie’ ten deel viel, door collega’s en directie. Basta. Einde verhaal is dat Vermeeren moest vertrekken bij zijn faculteit en bij Studium Generale onder curatele is gesteld. Want, aldus De rectortor magnificus: “Vermeeren begeeft zich op het grensvlak van wetenschap en fictie.”

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Ramaz Goiati Help Fair use copyright ok. Gecheckt 24-11-2022

Kunst op Zondag | Vluchtkunst.

Asielminister Gerd Leers vangt voortaan liever vluchtelingen met een ‘integratieperspectief’ op.  Zou hij kunstenaars daartoe rekenen? Waarschijnlijk niet. Misschien moet Leers er aan worden herinnerd dat we het Wilhelmus aan een gevluchte schrijver/dichter hebben te danken. Oude Hollandse meesters als Frans Hals en Pieter Claesz kwamen als vluchteling naar Haarlem. De ouders van de in Keulen geboren dichter en toneelschrijver Joost van den Vondel waren vluchtelingen. Beeldhouwer Albert Termote, oorlogsvluchteling, maakte het Radiomonument, symbool van de eerste radioverbinding tussen Nederland en Indonesië.

Met die geschiedenis in gedachten, is Leers misschien wel te bewegen tot een kunstenaarspardon. Je weet maar nooit welke grote werken kunnen ontkiemen, die aan de grens worden tegen gehouden of nu nog gevangen zitten in asielzoekerscentra. Niet integreren, maar intrigeren zou leidend moeten zijn. Gelukkig zijn een aantal ooit gevluchte kunstenaars dat ellendige stadium voorbij en kun je hun werk bekijken in verschillende exposities.

“Het verleden is het land waaruit wij allen emigreren.” Een citaat Senad Alic, wiens werk tot  24 maart te zien is in Diversity & Art in Amsterdam. Omdat het verleden het verleden is, geen tekst en uitleg over de geboortelanden van de kunstenaars. En of de titels van de werken associëren met vluchten, laat ik aan de verbeelding van de lezer over.
Senad Alic – Zwemles.

Foto: copyright ok. Gecheckt 18-10-2022

Er is geen morgen

We leven in een wonderlijke tijd. Energie in overvloed uit fossiele brandstoffen. Ergens diep in ons achterhoofd weten we dat aardolie, aardgas en steenkool zullen opraken. De animatievideo ‘There’s no tomorrow’ van Incubate Pictures legt in 34 minuten uit waarom fossiele brandstoffen de komende decennia zullen opraken en dat er geen goede alternatieven zijn. Fossiele energie maakte dat de mensheid en haar economie exponentieel konden groeien. Door die ongebreidelde groei lopen we nu ook aan tegen andere grenzen op onze planeet. In de laatste 3 minuten geeft de vriendelijke voice-over gelukkig tips om je voor te bereiden op de stap terug die we allemaal zullen moeten maken.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Wat als we Brazilië hadden gehouden?

Aan ‘wat-als’-geschiedenis heb je weinig, maar het is wel een leuke exercitie. Brazilië had een Nederlandse kolonie kunnen zijn. In twee gastbijdragen kijkt journalistiekstudente Esmee Verbeek naar de Nederlands-Braziliaanse verhoudingen. In dit eerste deel komt de geschiedenis aan bod. Waarom hebben we Brazilië eigenlijk afgestaan? Esmee zal de komende maanden vanuit Rio voor Sargasso schrijven.

Honderden jaren geleden stonden Nederlanders de Braziliaanse kolonie af aan de Portugezen, mede omdat we Suriname en de Caribische eilanden al hadden voor plantages en strategische posities. Anno 2012 lijkt die keuze een verkeerde.

Tussen 1600 en 1700 voeren Nederlanders wat af om ‘nieuwe’ landen te veroveren en heroveren in Midden- en Zuid-Amerika. Het doel? Meer economische en politieke macht. Curaçao namen we in 1634 over van de Spanjaarden; de positie was gunstig voor handel en kaapvaart en er was campêchehout (natuurlijke verfgrondstof). Ook andere Caribische eilanden als Saba, Sint Maarten en Bonaire veroverden we om zoutwinning en plantages. Maar eerste pogingen om Suriname over te nemen van Engeland mislukten. Pas in 1667 was Suriname officieel in ons bezit. In de tussentijd richtten de Nederlandse zeevaarders zich daarom op buurland Brazilië.

Het enorme ‘Terra Nova’ (nieuwe land) werd in 1500 ontdekt door de Portugese ontdekkingsreiziger Pedro Alvares Cabral. De WIC meerde ruim honderd jaar later aan in Bahia. Een bezetting die niet langer duurde dan een jaar. Niet echt noemenswaardig. De verovering van suikerkolonie Pernambuco in 1630, met als hoofdstad Olinda, is dat wel.

Vorige Volgende