Ach, wat lief van staatssecretaris Van der Burg: asielzoekers kunnen naar een hotel in het pittoreske Albergen. Het dorp kent volgens de Wikipedia een rijk verenigingsleven, dus dat is leuk integreren geblazen. Het hotel, dat door het COA is aangekocht, ligt erg landelijk. Gaat u van hier naar links komt u langs schitterende stulpjes en heerlijk, rustgevend groen. Gaat u naar rechts dan komt u na een halfuurtje lopen in het centrum van het dorpje. Of u nou links of rechts gaat, je moet de inwoners gelijk geven: hier is geen millimeter ruimte voor asielzoekers. Het is geen kwestie van NIMBY, maar van riante voortuinen. Je moet er niet aan denken dat een getraumatiseerde Afghaan daar een grasmaaiende robot te lijf gaat in een vlaag van waanveronderstelling dat er een Talibantank op hem afkomt. Jammer voor het COA en die lieve staatsecretaris, die dacht dat de asielzoekers hier wel tot de nodige rust hadden kunnen komen. Dat hele asielbeleid krijgt trouwens steeds meer toeristische allure. Behalve tal van hotels en landelijk gelegen kazernes zijn ook zee- en riviercruiseschepen locaties om asielzoekers even uit de zorgen te helpen. Altijd maar even, want na een paar dagen of enkele weken moeten ze weer naar een andere locatie. Zo leren ze het land goed kennen. RTV Oost heeft het in dit artikel over ‘omwonenden’. Als u het hierboven aanbevolen wandelingetje naar links en rechts heeft gemaakt, ziet u dat die omwonenden pal naast het hotel wonen. Woordvoerder van de opgewonden omwonenden Hennie de Haan, bekend als voormalig woordvoerder van de Nederlandse pluimveehouders), woont op enkele luttele meters van het hotel. Gastvrij als ze is had ze gisteravond geen probleem met de aanloop van onbekenden bij de samenkomst voor het hotel. "Ik herken niet iedereen hier als buurtbewoner, maar als mensen aan komen lopen en mee willen doen, kunnen wij ze niet tegenhouden", zei De Haan tegen RTV Oost. Mevrouw De Haan deelde mee dat de omwonenden ‘gaan proberen of ze het pand uit handen van het COA kunnen houden door het zelf te kopen’. "Dat is iets wat we juridisch gaan onderzoeken", meldde ze gisteravond tijdens een protestactie voor het hotel. Het geld zal er ongetwijfeld zijn. Albergen valt onder de gemeente Tubbergen, die in de top-20 rijkste gemeenten van Nederland staat. Het zal toch niet zo zijn dat Van der Burg en het COA goed gekeken hebben naar dit artikel (20 april jl.) op Sargasso, waarin duidelijk werd gemaakt dat de rijkste gemeenten maar zuinigjes asielzoekers opvangen? De 25 procent armste gemeenten nemen zo’n 9.668 vluchtelingen op, terwijl de 25 procent rijksten maar 215 vluchtelingen opnemen. Alle gemeenten op een rij op deze pagina, ingedeeld naar hun doorsnee vermogen, de eventuele aanwezigheid van asielzoekersopvang en de voorsprong of achterstand bij huisvesting vergunninghouders (statushouders). Nou ja, het zal wel toeval zijn. De staatssecretaris en het COA hebben helemaal geen tijd om Sargasso te lezen. Die zijn 24 uur per dag bezig hun boel op orde te krijgen. Maar nu de revolutie in Albergen is begonnen, is er een gerede kans dat de asielzoekers het 5,4 km verder gelegen Maïsdoolhof in worden gestuurd.
Dan maak je spetterende zwarte muziek, voor het hart, voor de ziel, waar niet aan te ontkomen is, en dan heet je Smit en Willemsen. En dan kom je uit Nederland en dan ben je wit.
Maar de zangeres heet Michelle David en zingt al vanaf toen ze vier jaar oud was, en zij komt uit Amerika, maar woont nu ook hier.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
COLUMN - van Prof.Dr. Bert van den Braak
Artikel 85 van de Grondwet bepaalt dat een voorstel van wet zoals het door de Tweede Kamer is aangenomen ter overweging aan de Eerste Kamer wordt gezonden. De Eerste Kamer komt bij wetgeving dus pas in beeld nadat zij een wetsvoorstel heeft toegezonden gekregen.
De brief waarin oppositionele fracties minister Kuipers waarschuwen rekening te houden met een wens van de Eerste Kamer is in die zin inconstitutioneel. De Eerste Kamer verlangt dat de (nog in te dienen) coronawet bepalingen bevat waardoor de Eerste Kamer de mogelijkheid krijgt om mee te praten over uitvoeringsmaatregelen.
Nu kun je de stelling innemen dat het wetsvoorstel in consultatie is en dat ook leden/fracties van de Eerste Kamer de mogelijkheid hebben om commentaar te leveren en zelfs wensen te formuleren. Het is aan de minister om daaraan wel of niet tegemoet te komen. De Eerste Kamer is echter zelf speler in het wetgevingsproces, met als krachtig middel het vetorecht. De Eerste Kamer kan zo de minister nagenoeg dwingen zijn wetsvoorstel op voorhand aan te passen, los van wat de Tweede Kamer daar van vindt.
Over de vraag of zeggenschap van de Eerste Kamer bij uitvoeringsmaatregelen noodzakelijk is, kan worden getwist. Ook daarbij geldt het primaat van de Tweede Kamer: die kan het kabinet op dat punt controleren. Overigens heeft de Eerste Kamer het recht van interpellatie en is ook zij bij machte het kabinet ter verantwoording te roepen.
OPINIE - Het is heet. Het KNMI meldt een officieel erkende hittegolf. Nieuwsuur heeft een item over de droogte en de lage waterstanden in Europa. Het scheepvaartverkeer heeft er last van. We zien de problemen van een schipper, een hoogleraar hydrologie zit in de studio en oppert mogelijke maatregelen om de rivieren bevaarbaar te houden. Het woord ‘klimaatopwarming’ valt niet één keer.
De ‘olifant in de kamer’ is volgens Wikipedia een ‘metafoor waarmee een duidelijk aanwezig probleem wordt aangegeven, dat echter opzettelijk wordt genegeerd door de aanwezigen’. Ik weet niet of de presentatrice van Nieuwsuur en de hoogleraar opzet kan worden verweten. Maar het is toch vreemd dat in een bericht over opeenvolgende hete en droge zomers de zo langzamerhand toch door niemand meer omstreden oorzaak daarvan niet meer wordt genoemd.
De olifant in het klimaatdebat
In ‘Minder is meer; hoe ‘degrowth de wereld kan redden‘ benoemt Jason Hickel de ‘olifant in de kamer’ áchter de wereldwijde klimaatopwarming. Dat is volgens hem de ijzeren wet van het kapitalisme: de noodzaak van economische groei. Het ‘groei-isme’ is de drijvende kracht van ons economisch systeem. Zonder groei stort het in elkaar. Het legt een enorme druk op mensen om te blijven consumeren en om schulden aan te gaan. Die niet te stuiten expansie, de energie en de grondstoffen die er voor nodig zijn, hebben een verwoestend effect op de planeet, op de natuur even goed als op het welzijn van de mensen. Klimaatopwarming, verlies aan biodiversiteit, milieuvervuiling, de stikstofcrisis, maar ook de stijgende sociale ongelijkheid, zowel binnen als tussen landen, migratie en oorlog, het hangt allemaal met elkaar samen, laat Hickel zien. En hij schetst niet alleen het probleem, hij maakt ook duidelijk dat het allemaal niet nodig is, dat er alternatieven zijn. Het afzien van die onverbiddelijke wet van de economische groei kan de wereld redden, betoogt hij. Maar dan wel op voorwaarde dat we allereerst die ‘olifant in de kamer’ benoemen en bespreekbaar maken. Dáár zit namelijk het grootste probleem.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Zouden de vier mannen van Kraftwerk afgesproken hebben hoe ze zich zouden gedragen op het podium? Ja, hier zit een concept achter. En repetities. En ja, stop maar, en overnieuw omdat er toch weer eentje zijn lachen niet kan inhouden. Of dat een ander vergeten is een scheiding in zijn haar te kammen. Of om van die lippenstift op te doen. Of dat nummer drie zijn onheilspellende blik niet vast kon houden en dat die ene, he verdikkie, toch wat aan het meedeinen was op die aanstekelijke melodie, en dat ze aan het eind de neiging om te ontspannen moesten onderdrukken: afgesproken was dat ze als bevroren zouden blijven staan, als halve robot, als halve creep. Kil en emotieloos, also kein Lächeln, wir sind Kraftwerk.
RECENSIE - “Hebben we nog meer context nodig?”, vroeg presentatrice Janine Abbring aan zomergast/dichter/filosoof Lieke Marsman voorafgaand aan het allereerste fragment. “Nee”, zei de dichter des vaderlands. De vierde aflevering van Zomergasten 2022 was nog geen drie minuten oud of we zaten al in deze classic van Gummbah. Ik had echter geen tijd om naar de tv te schreeuwen dat ik meer introductie wilde, want dat allereerste fragment was al begonnen en kwam uit de documentaire Totaal Witte Kamer, met dichter Gerrit Kouwenaar. En Gerrit Kouwenaar had meteen eigenlijk een paar essentiële punten te pakken die de hele avond zouden terugkomen, dat voelde ik aan mijn theewater. Het was dus opletten geblazen.
De documentaire Totaal Witte Kamer heeft dezelfde titel als de dichtbundel die en het gedicht dat Kouwenaar schreef na de dood van zijn vrouw. Kouwenaar zei dat hij wilde dat zijn gedichten barstten van de emoties, maar wel op een afgekoelde manier. Gedichten hoeven geen troost te bieden. “Voor troost moet je naar de kerk gaan, niet naar een dichter.” Het doel van de kunst, legde hij uit, is “om iets uit de tijd te trekken”. Om er even bij stil te staan, het vast te leggen, zodat het blijft bestaan terwijl jij verder gaat.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Vandaag, 16 augustus, is het precies 45 jaar geleden dat Elvis Presley gevonden werd op de vloer van zijn badkamer, dood.
Elvis Presley overleed dus op 16 augustus 1977. Jaja. Maar hoe kan het dan dat ik drie weken geleden, op het terras van een Italiaans restaurant in Genk (dat is Gent, maar dan met een k), hem daar heb zien zitten, met een zonnebril op?
Maar ik herkende hem wel, dat was ook niet zo moeilijk, want hij was in die 45 jaar geen spat veranderd. Mijn vrouw zag hem als eerste. Ze boog zich iets voorover naar mij en fluisterde: niet gelijk kijken, maar Elvis zit achter je. Dus ik liet mijn servet vallen van de tafel en bij het oprapen draaide ik wat naar achteren, en keek. Geen twijfel mogelijk. Die kuif, die lippen, die wangen. Ik zat op een terras naast Elvis. En Elvis sprak met een Vlaams accent tegen de serveerster. Geniaal. Zo doe je dat dus. Je gaat op in je omgeving, in dit geval Genk. Dat bedenkt toch niemand. De soullegende Marvin Gaye in Oostende werd ook al als erg exotisch en onwaarschijnlijk gevonden immers.
Rap en hiphop, wat weet ik ervan. Niet veel. Waar dat door komt? Te oud, te wit, niet meer bij de tijd, te weing straat, niet meer de op de hoogte, ongeïnformeerd? En als dat laatste het geval is, dan komt er natuurlijk ook geen verandering in die situatie. Als alle hiphop zich buiten mijn favoriete radiostations en websites bevindt, en vrienden of collega’s er ook niet over beginnen, of iets doorsturen of tippen, dan blijft er een boel onopgemerkt. En dan mis ik wel wat. Ik hou wel van songs, liedjes met lappen tekst. Dan ben ik altijd wel benieuwd waar het over gaat, welk verhaal er verteld wordt.
Martin Amis, haalt in zijn boek, Visiting Mrs Nabokov And Other Excursions (1993), herinneringen op aan Salman Rushdie.
There has always been something Olympian about Salman Rushdie. (schrijft Amis). His belief in his own powers, however (unlike other kinds of belief), is not monolithic and therefore precarious. It is agile, capricious and droll. The first time I met him, seven years ago, he mentioned to me that he had recently played football for a Writer’s Eleven in a historic fixture in Finland.
‘Really? I said, how did you do?’ I expected the usual kind of comedy (sprainend ankle, heart attack, incompetence, disgrace). But I was given another kind of comedy, out of left field.
He said, ‘I, uh, scored a hattrick, actually.’
‘You’re kidding. I suppose you just stuck your leg out. You srambled them home.’
‘Goal number one was a first-time hip-high volley from twenty yards out. For the second, I beat two men at the edge of the box and curled the ball into the top corner with the outside of my left foot.’
‘And the third goal Salman? A tap-in. A fluke?’
‘No. The third goal was a power header.’
Gospel- blues- trash, de one-man-band (gitaar, drum, hi-hat en zang) van de zelfverklaarde dominee uit Zwitserland, speelt het. En waarschijnlijk ook nog wel wat punk en rockabilly.
Primitief, rauw, enfin, hier staat een interview met de Beatman waarin hij vertelt over zijn visie, zijn motivatie, zijn muziekgeschiedenis.
Leuk kapsel.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.