Voorpagina

Zoekresultaten voor

'issues'

Foto: Tom Davidson (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Weekendcollege | Broodoorlog in Nederland?

, door

Dit is de vijfde aflevering in de lezingenserie De Urgentie van Duurzaamheid, van Studium Generale Utrecht. De bijdrage is geschreven door Melanie Peters. De lezing is hier te zien.

hongerAls we niets doen kan een broodoorlog, een oorlog om voedsel, of anders een conflict om energie of grondstoffen ook in Nederland uitbreken. Dat stelt prof. Paul Schnabel (Universiteitshoogleraar en directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau) naar aanleiding van de vraag of hij het serieus meent, als hij zegt dat de druk op grondstoffen wereldwijd zo groot is dat dit vast niet alleen in de Arabische wereld tot opstanden zal leiden.De beste wijn is al gedronken. We zijn ongelooflijk rijk in het Westen. Nederland heeft het hoogste Bruto Nationaal Product van de EU. We moeten beseffen dat niet de hele wereld in diezelfde welvaart zal kunnen leven en dat anderen ook hun aandeel opeisen.

De Chinese overheid bracht vorige week haar vijfjarenplan uit. Dat ademt een enkele gedachte: nooit meer honger voor de Chinese bevolking, al moeten ze de halve wereld opkopen. Prof. Annelies Zoomers (International Development Studies) ziet deze trend wereldwijd. Met name de jongeren wereldwijd, willen hun dromen kunnen verwezenlijken. Fatsoenlijk te eten hebben hoort daar bij, maar ook een westerse levensstijl. Om de wereldbevolking te kunnen voeden zal voedselzekerheid opnieuw op de nationale en internationale beleidsagenda moeten komen. En we moeten beseffen dat het beleid van de laatste jaren om alles tot handelswaar uit te roepen, zelfs land en water, sociaal en ecologisch niet houdbaar is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Brief Donner: Slechts voorlopige stop opslag vingerafdrukken?

, door

Een gastbijdrage van Dirk Poot, kandidaat voor de Piratenpartij bij de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. De bijdrage is ook op zijn site te lezen.

Veel sites juichten vanmorgen dat de centrale opslag van vingerafdrukken van de baan is. Toch lijkt enige scepsis over wat de minister nu echt van plan is op zijn plaats. Enkele kanttekeningen bij de vingerafdrukkenbrief die minister Donner vandaag verstuurde.

Het is goed dat Donner een einde maakt aan de verplichting om vingerafdrukken af te staan voor een identiteitskaart. Op dit gebied stonden Nederland en Letland alleen in Europa. Helaas erkent de minister niet dat Nederland ook als enige veel verder gaat dan de EU-richtlijn die nadrukkelijk slechts over 2 vingerafdrukken spreekt, die bovendien niet centraal opgeslagen mogen worden.

Het is geen goed teken dat ruim een kwart van de tekst een verdediging is van het centraal opslaan van reisdocumenten. Nergens spreekt de minister zich uit tegen de centrale opslag van vingerafdrukken of andere biometrische gegevens. Donner lijkt de biometrische gegevens uiteindelijk gewoon ook centraal te willen gaan vastleggen. Eén van slotconclusies luidt dat de vorming van een centrale reisdocumentenadministratie zijn voornaamste doel blijft.

Het stoppen van de opslag van vingerafdrukken wordt op pagina 5 van de brief uitdrukkelijk als tijdelijke maatregel aangekondigd. De bezwaren die vanuit de samenleving en Europa tegen de opslag van vingerafdrukken worden geuit, spelen in deze brief van de minister geen enkele rol.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Weekendcollege | Stem voor een duurzame samenleving

, door

De komende weken plaatst Sargasso de lezingenserie De Urgentie van Duurzaamheid van Studium Generale Utrecht. De bijdrage is geschreven door directeur Melanie Peters.

Volgens Mark Bovens (Bestuurskunde, UU) en Henk Kummeling (decaan Recht, UU) is het een zoektocht welke instituties op welk niveau verantwoordelijkheid kunnen nemen voor duurzaamheidsissues. Maar het is geen onmogelijke opgave. Instituties zijn geen gegeven; wij zijn het die ze legitimeren en wij kunnen eraan werken om ze democratischer te maken, ook op wereldschaal. Duurzaamheid vraagt om langetermijnbeleid en moet daarom weggehouden worden van de waan van de dag. Maar ook niet te ver op afstand staan van de politiek, want het blijft een politiek vraagstuk – het betreft namelijk afwegingen over verdeling van welvaart en welzijn.

Misschien is een herwaardering van wat we hebben op zijn plaats. De rechtstaat en de democratie zijn voorwaarden voor een duurzame samenleving. Die zijn in veel landen nog geen feit. De waterschappen worden soms lacherig afgedaan in Nederland, maar het buitenland is er jaloers op. Langzaam zien we opnieuw erkenning voor de nationale staat als niveau waarop collectieveactieproblemen – die zich voordoen bij afwegingen rondom duurzaamheid – opgelost kunnen worden. In heel Europa is er een tendens zoals in Nederland, waar de Eerste Kamer een grotere rol gaat spelen bij langetermijnafwegingen. Op het niveau van de nationale staat zijn de checks en balances, de macht en tegenmacht het sterkst verankerd. En dat is van belang, omdat duurzaamheid zoals gedefinieerd door Bruntland, als het bereiken van kwaliteit van leven voor huidige en toekomstige generaties, alleen tot stand komt als alle belanghebbenden vertegenwoordigd zijn en als degenen aan wie we deze issues toevertrouwen verantwoording afleggen. Zo kan balans ontstaan tussen people, planet en profit, zonder dat een ervan ten koste gaat van de ander.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tijd voor onze eigen revoluties

, door

‘Bij al die mensen die nu zo enthousiast over Egypte doen vraag ik me af waar ze de afgelopen jaren waren.’ Zomaar een tweet op de avond van 11 februari, nadat Mubarak was afgetreden en Twitter inderdaad zinderde van hoopvolle opwinding. De tweet raakte bij mij een snaar, ook al was ik evenzeer als nogal wat anderen blij met wat verdacht veel op een geslaagde revolutie leek, een vreedzame bovendien. Hoe diep gaat ons idealisme als wij vooral de twitterende toeschouwers van andermans bloed, zweet en tranen zijn: anderen die in democratie geloven terwijl deze bij ons vooral een langgerekte geeuw oproept?

De Arabische opstanden van de afgelopen maanden hebben in het Westen allerlei verschillende gevoelens losgemaakt. Sympathie en euforie bij wie zijn eigen voorkeur voor vrijheid en democratie weerspiegeld ziet in anderen, moslims nog wel. Wantrouwen en cynisme, onder degenen die maar niet kunnen geloven dat ook Arabieren en islamieten democratische hervormingen wensen, al definiëren zij deze wellicht anders dan wij in het Westen zouden doen. En verscheurende dilemma’s voor wie zoals Obama het twijfelachtige genoegen heeft om ook daadwerkelijk in te kunnen grijpen. De keuze dus tussen passiviteit of interventie, waarbij welke stap dan ook zal worden bekritiseerd.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De jongen met de roze nagellak

, door

pink toenails, schande!Mijn zoon en ik hingen gisteren op een regenachtige middag rond op The Art Farm, een soort overdekte kinderboerderij met speel- en knutselhoeken in de Upper East Side (oud geld). Je betaalt twintig dollar om het stadsjochie de kans te geven eens een levend konijn te aaien. Hij was niet onder de indruk. Dat terzijde, we werden al snel belaagd door een journalist van de CBS Early Show, een van de hyperactieve ontbijtprogramma’s op de Amerikaanse tv.

Zonder dat ik het wist, blijkt er namelijk een enorm schandaal te zijn. Ging het over de rigoureuze bezuinigingen die de rijken ontzien en het snel groeiende leger aan armen verder uitknijpen? Ging het over de vermeende onmenselijke behandeling van Bradley Manning? Ging het over überschreeuwlelijk Donald Trumps, wiens kansen voor een Republikeinse nominatie nog heel behoorlijk zijn (net achter Mitt Romney, for god’s sake, een mormoon!)?

Nee het ging over roze nagellak.

In het filmpje hieronder wordt omstandig uitgelegd waar deze nationale controverse over gaat. Een redacteur van JCREW, een grote winkelketen, heeft een foto in de nieuwe catalogus opgenomen van haarzelf en haar zoontje. Het is een intiem familietafereel: zij lakt de nagels van haar zoon, die daar erg om moet lachen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Eurocrisis? Libie? Nee, eurotop draait om migranten

, door

Een bijdrage van Hugo Brady, senior research fellow aan het Centre for European Reform.

wachten in lampedusaIn June, EU leaders arrive in Brussels for a meeting of the European Council, the quarterly summits presided over by former Belgian prime minister, Herman Van Rompuy. Some – Britain’s David Cameron and France’s Nicolas Sarkozy – are fighting a war in Libya. Others, like Angela Merkel and Silvio Berlusconi, are fighting political upheaval at home. Northern and Southern European leaders alike are watching anxiously as the markets continue to pound the euro. But everyone – apart perhaps from the newer members to the east – is worried about immigration. Hence, if events allow, Van Rompuy wants to leave the troubled currency aside to focus on border control, immigration and refugee policy.

This could easily become a bad tempered, inconclusive affair. First, the summit is supposed to take a broad strategic view of EU immigration and asylum policies. But instability in North Africa will inevitably skew discussion towards the present. Italy is adamant that it needs help to manage what it calls a “human tsunami” from Tunisia and Libya. Demands for greater “solidarity” from fellow EU countries essentially mean their agreement to take in some of the 20,000 or so migrants currently housed in tent camps on the islands of Lampedusa and Sicily and in the mainland region of Puglia. The EU has committed money, a humanitarian mission and border guards from Frontex, its border agency. Nonetheless, the Italians feel entitled to more. The EU-supported rebellion against Muammar Gaddafi’s regime and the Tunisian uprising against President Ben Ali have left its realist immigration policy, heavily reliant on the two dictators, in tatters.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Does nuclear power have a negative learning curve?

, door

‘Forgetting by doing’?
Real escalation in reactor investment costs

Drawing on largely unknown public records, the paper reveals for the first time both absolute as well as yearly and specific reactor costs and their evolution over time. Its most significant finding is that even this most successful nuclear scale-up was characterized by a substantial escalation of real-term construction costs.

Fig. 13. Average and min/max reactor construction costs per year of completion date for US and France versus cumulative capacity completed

We’ve known for a while that the cost of new nuclear power plants in this county have been soaring (see Nuclear power: The price is not right and Exclusive analysis: The staggering cost of new nuclear power).

Before 2007, price estimates of $4000/kw for new U.S. nukes were common, but by October 2007 Moody’s Investors Service report, “New Nuclear Generation in the United States,” concluded, “Moody’s believes the all-in cost of a nuclear generating facility could come in at between $5,000 – $6,000/kw.” That same month, Florida Power and Light, “a leader in nuclear power generation,” presented its detailed cost estimate for new nukes to the Florida Public Service Commission. It concluded that two units totaling 2,200 megawatts would cost from $5,500 to $8,100 per kilowatt — $12 billion to $18 billion total! In 2008, Progress Energy informed state regulators that the twin 1,100-megawatt plants it intended to build in Florida would cost $14 billion, which “triples estimates the utility offered little more than a year ago.” That would be more than $6,400 a kilowatt. (And that didn’t even count the 200-mile $3 billion transmission system utility needs, which would bring the price up to a staggering $7,700 a kilowatt).

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de dag: A G-Zero World

, door

[qvdd]

This is not a G-20 world. Over the past several months, the expanded group of leading economies has gone from a would-be concert of nations to a cacophony of competing voices as the urgency of the financial crisis has waned and the diversity of political and economic values within the group has asserted itself.
[…] We are now living in a G-Zero world, one in which no single country or bloc of countries has the political and economic leverage — or the will — to drive a truly international agenda. The result will be intensified conflict on the international stage over vitally important issues, such as international macroeconomic coordination, financial regulatory reform, trade policy, and climate change. This new order has far-reaching implications for the global economy, as companies around the world sit on enormous stockpiles of cash, waiting for the current era of political and economic uncertainty to pass. Many of them can expect an extended wait.

Foreign Affairs, Maart/April 2011 Vol 90, No.2 (alleen abon), maar ook op dode bomen te lezen in de openbare bibliotheek, of te koop in de betere kiosk.

De tijden van de Washington Consensus zijn voorbij. Ondanks vrome perscommuniqués van de G20 en de EU dat waarin wordt betoogd dat we moeten leren van fouten van het verleden en moeten samenwerken op economisch gebied, zo betogen Ian Bremmer en Nouriel Roubini, is elk land bezig met het oplossen van zijn eigen problemen en is samenwerking ver te zoeken. Wat een zwartkijkers zult u misschien zeggen, maar dat werd van Nouriel “Dr. Doom” Roubini in 2006 ook gezegd toen hij de Kredietcrisis en de daarop volgende Grote Recessie van 2008 voorspelde. Ondertussen in Nederland maakt men zich vooral druk over de hoogte van het lidmaatschapsgeld voor de EU.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

In de hemel is geen nostalgie, daarom zuipen we het hier

, door

GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag de maandelijkse bijdrage van, P.J. Cokema, met een terugblik op de tweede verdiepingsstudie van het Continu Onderzoek Burgerperspectieven (COB) van het SCP.

“Bestuurlijke en sociale vernieuwing zullen in het komende jaar veel van Uw aandacht vergen, ter versterking van de kwaliteit van en de saamhorigheid in onze samenleving. Ook de internationale ontwikkelingen die aanleiding geven tot hoop en vrees zullen belangrijke beslissingen van U blijven vragen”.

Nostalgie is een vorm van geheugenverlies. Wie dit citaat in de tijd probeert te plaatsen, zal zeer waarschijnlijk niet zo diep graven. Toch is het citaat ruim twintig jaar oud. Het is de slotzin uit Hare Majesteit’s troonrede van 1990.

Veel is er in de afgelopen twintig jaar niet veranderd. De nostalgie is hetzelfde gebleven. Het onbestemde gevoel dat vroeger alles beter was. En dan hebben we het niet over gisteren of vorig jaar. De historische heimwee verlangt naar de waan van de dag van zo’n twintig jaar geleden. De negentiger jaren dus. De troonrede van 1990 wekt de indruk dat er toen zorgen waren over de manier waarop we samenleven, over de multiculturele samenleving en de Europese integratie en over een matig functionerend politiek bedrijf. Precies die zaken waar Nederlanders zich vandaag onbehaaglijk bij voelen, volgens het Continu Onderzoek Burgerperspectieven (COB) van het SCP.

Twee conclusies uit het SCP-rapport: mensen zijn tevreden met hun eigen leventje, maar niet met de maatschappij waarin ze leven. En lageropgeleiden, lezers van de Telegraaf en PVV-aanhangers zijn het minst gelukkig met de samenleving van vandaag.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hoog tijd voor klimaatalarmisme

, door

Door de niet aflatende ijver van de ‘klimaatsceptici’ en de verschuiving van het politieke zwaartepunt, is klimaatverandering zo goed als van de Haagse agenda verdwenen. In het kielzog daarvan zijn ook andere milieu-issues zo goed als uit beeld verdwenen, en is het natuurbeleid in een paar weken tijds ontmanteld. Wie in dit maatschappelijke en politieke klimaat zegt dat hij zich zorgen maakt over de teloorgang van de natuur, de schade van milieuvervuiling, en de risico’s van klimaatverandering, krijgt meteen een label opgeplakt. Linkse hobbyist. Subsidieslaaf. Hoaxer. Dat soort werk. En als het over klimaatverandering gaat: alarmist.

Bij de eerste de beste sneeuwbui galmt hoongelach in Telegraaf en Elsevier, op blogs en fora, en zelfs in NRC-Handelsblad in de columns van Martin Bosma: sneeuw! Zie je wel! Klimaatverandering is een leugen! Wie denkt dat de situatie in Nederland gepolariseerd is, help ik graag uit de droom. Kijk vooral naar de doorgaande stroom aanvallen op de klimaatwetenschap en klimaatwetenschappers in de Verenigde Staten. Zo bezien staan we in Europa nog maar aan de vooravond van The Age of Skepticism, waarin industriële lobby’s, marktideologische goeroes, religieuze fundi’s en naïeve hobbyisten een onvoorstelbaar pact zijn aangegaan.

Sinds eind 2008 De Aarde heeft Koorts verscheen (uitg. Ten Hove, Engelse vertaling Earth Fever, uitg. Cosimo, 2010), volg ik zowel de sceptische gemeenschap als de klimaatwetenschap tamelijk intensief. Het beeld dat uit studies van de afgelopen jaren, zeg maar na het vorige IPCC-rapport van 2007, naar voren komt is, ik kan het niet anders zeggen, schokkend. Nog schokkender is dat hiervan amper iets in de mainstream-media doorklinkt. Mijn vermoeden is: doordat er een maatschappelijk en politiek taboe op klimaatkennis is ontstaan, dat doorwerkt in de nieuwsselectie.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

About Fearless & Common Revolution: Alex Bogusky

, door

Hier weer een bijdrage die we overnemen van Osocio. Deze site volgt wereldwijd “social adverting and non-profit campaignes”.

It looks as if we are on a sure way to self-destruction. All the signs are pointing to it: climate change, environmental issues, world hunger, water pollution, air pollution, insufficient drinking water for billions of people … The list goes on and seems to grow longer every day.

At times even the most optimistic despair in light of all this. The major driving force of all these problems seems to be an almost ideological way of consumption, some already call ‚consumerism’.
We consume without thinking. We consume without a conscience.

Everybody is part of this, everybody consumes: food, clothing, devices and machines, energy … We use up a lot but don’t think much about it. We do not give a thought about what we consume, how we consume, if we do damage to ourselves, others, or the environment.
Are we really that unscrupulous or have we just become complacent, thinking we cannot change anything?

Alex Bogusky believes in the influence of the buyer, he sees revolutionary power with us, the shoppers. According to him, it is time to expect more from companies and brands.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Red notice

, door

[qvdd]

Interpol issued “RED notice” for Assange, who was merely wanted for questioning, but issues lower “ORANGE notice” for Ghadafhi

Wikileaks merkt op dat Interpol Assange, die “slechts” werd gezocht voor verhoor over een verkrachting, blijkbaar een zwaardere crimineel vindt dan Gadaffi.

Update: Kleurcodes van Interpol hebben een andere betekenis dan je op eerste gezicht denkt: http://en.wikipedia.org/wiki/Interpol_notice

Vorige Volgende