Zaterdag 9 september had het radioprogramma Argos een reportage over het vertrek van Dick Bijl als hoofdredacteur van het Geneesmiddelenbulletin: luis in de pels van de farmacie. Bijl heeft zijn baan opgegeven na een aantal onaangename ervaringen met de invloed van de farmaceutische industrie die zijn wetenschappelijke bijdragen over de werking van geneesmiddelen niet kon waarderen. De druppel was een proces dat hem voor de tuchtrechter bracht vanwege zijn melding van schadelijke bijwerkingen bij volwassenen van methylfenidaat in middelen tegen ADHD zoals Concerta. De Europese Registratie Autoriteit EMA heeft Concerta om die reden geen licentie verleend, maar daar is geen bekendheid gegeven. Dat deed Bijl wel in het Geneesmiddelenbulletin. Het College voor de Beoordeling van het gebruik van Geneesmiddelen sloot zich bij het negatieve oordeel over dit middel aan. Psychiaters blijven de middelen echter gewoon voorschrijven en als je er naar zoekt op internet lijkt het een normaal geaccepteerd middel.Terwijl de Europese Registratie Autoriteit vanwege het bedrijfsgeheim de beoordeling van publicaties van de kant van de fabrikant niet mag openbaren, mogen onderzoekers die in opdracht van de fabrikant werken hun positieve bevindingen zonder bezwaar publiceren. Een Amsterdamse psychiater schakelde de tuchtrechter in tegen de openbaarmaking van het oordeel van de Europese Registratie Autoriteit in het Geneesmiddelenbulletin. Volgens Bijl een vreemde stap omdat de tuchtrechter, die gaat over de beroepsuitoefening van artsen, geen enkele autoriteit heeft voor de beoordeling van wetenschappelijke publicaties. Hij werd tweemaal vrijgesproken, maar trok na alle commotie de conclusie dat het genoeg was geweest en zegde onlangs zijn baan op. Want zijn positie was in de afgelopen jaren ook al meerdere keren onder druk komen te staan.
Dat alternatieve gitaarrock nog niet dood is, bewijst Andrew Rineheart wel in dit nummer.
Oké, qua zangmelodieën is het allemaal niet zo spannend, en van dat ijle stemgeluid ben ik ook niet noodzakelijk fan, maar die elektrische gitaren jagen de rillingen over mijn lijf; en dan op een goede manier.
Minder dan drieduizend oogbollen. Je gelooft het niet.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
COLUMN - Ja, dat leest u goed. Een commissie kan wel degelijk geniaal zijn. We zijn er aan gewend geraakt om alles wat door ‘een commissie’ gebeurt, bij voorbaat af te branden. Vraag een commissie om een paard te ontwerpen, en je krijgt een kameel. Genialiteit, zo wordt ons sinds de Romantiek ingestampt, is een individuele eigenschap. Wonderen kun je uitsluitend verwachten van ‘een genie’. En zodra een genie moet samenwerken met anderen, kan het alleen maar minder worden.
Dat romantische misverstand houdt de mythe van het genie Shakespeare overeind. Zulke indrukwekkende werken moeten wel geschreven zijn door ‘een genie’. Enkelvoud. Tegelijkertijd kan iedereen die even oplet, direct merken dat in ieder geval de grootste toneelstukken het werk zijn van een commissie, waarbij verschillende leden, met verschillende historische en literaire expertises (en praktische vakkennis), aan de tekst hebben meegewerkt.
Voornaamste aanwijzingen: verscheidene stukken zijn véél te lang voor een normale uitvoering en de woordenschat van ‘Shakespeare’ overtreft vele malen de omvang van een menselijke woordenschat – zelfs die van een (één) geniaal auteur. Daar gaan we onmogelijke grenzen over. Shakespeare moet het werk van meerderen zijn.
Nu wordt er natuurlijk al heel lang gezegd dat die arme acteur wiens naam aan deze stukken verbonden is, met een erfenis van één bed, onmogelijk de geestelijk vader van dergelijke stukken kan zijn. Het probleem is dat men vervolgens op zoek gaat naar een (één) geniale vervanger, zoals Francis Bacon of Walter Raleigh. Juist doordat men één vervanger zoekt, zijn deze pogingen gedoemd te mislukken. Zoiets laat zich biografisch immers niet inpassen.
Geweld of intimidatie gebruiken om een ideaal of standpunt over te brengen is extreem stupide en te allen tijde af te wijzen.
Ik merkte gisteren dat ik meeging in het frame over wat nou erger was, extreem rechts geweld of extreem links geweld. Maar dat is geen relevante discussie.
Ten eerste kan je je afvragen of wanneer iets extreem is het überhaupt nog wel tot een richting gerekend kan worden. Dat geldt niet alleen voor links en rechts, maar ook voor religies of onafhankelijkheidsbewegingen.
Maar ten tweede is het gewoon een krankzinnig idee als je denkt dat je de wereld beter kunt maken door geweld te gebruiken, mensen te bedreigen of te intimideren (ja, ook verbaal). Dan sta je niet voor je denkbeelden (tenzij die natuurlijk een wereld voor geweld en agressie propageren, maar dat hoor je zelden iemand hardop roepen). Dan ben je blind om je heen aan het meppen als een klein kind dat vindt dat er naar hem geluisterd moet worden. Daarbij niet willen toegeven dat jouw ideeën het misschien helemaal niet waard zijn om naar geluisterd te worden. En dat je dus iets aan het opdringen bent.
Kortom, op het moment dat je op die wijze de strijd begint, heb je hem eigenlijk al verloren en ben je dus extreem stupide en verwerpelijk bezig want je beschadigt er altijd mensenlevens mee.
PS: Dit geldt voor onze Nederlandse situatie.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“I have lived the European project through my entire life. I have fought for it, I have worked for it. I have been through good times, and I have been through bad times … I have sometimes suffered with Europe and agonised over Europe. I have been through thick and thin with the European Union and never have I lost my love for the European Union. As we all know there is no love without disappointment, or very rarely.”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dit is het Sargasso-café van dinsdag 12-09-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Er zijn tal van remixes en gitaarcovers van deze eenvoudige pianoballade van postpunkband Fugazi uit 1999.
Er bestaat zelfs een mashup met “Cash Rules Everything Around Me” van de Wu Tang Clan (lees er hier alles over).
Op de een of andere manier spreekt deze variant van het in Canada residerende Verpackt me echter het meest aan.
Noorwegen krijgt waarschijnlijk opnieuw een rechtse regering.
[update]De conservatieven, de anti-immigratiepartij Fremskrittspartiet (Vooruitgangspartij), de Liberalen en de Christendemocraten hebben, nu vrijwel alle stemmen geteld zijn, 89 van de 169 zetels veroverd. De socialisten en hun mogelijke rood-groene coalitiepartners wonnen wel meer stemmen, maar blijven in zeteltal achter bij de coalitie van aftredend premier Solberg.
Ziehier het overzicht van de resultaten voor zover bekend op dinsdagmiddag. Ondanks het feit dat de Groene Partij, evenals Rood, de kiesdrempel niet haalden krijgen ze beiden wel een zetel vanwege een vereveningsregeling.
Dit is het Sargasso-café van maandag 11-09-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Dat Garbage het nog steeds kan, bewijst de band hier met punkzangeres Brody Dalle, in een rauw nummer over hoe meiden en vrouwen elkaar voortdurend verbaal afbreken.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.