Op straat in Chisinau, Moldavië

Vanmiddag stond bij de McDonald’s in het hartje van Chisinau een mannetje met een grote indianentooi op zijn hoofd fanatiek de panfluit te bespelen. Hij en zijn maat hadden veel publiek, dat ervoor gekozen had de zondagmiddag op en neer Stefan cel Mare te flaneren, de grote boulevard waaraan alles in de stad gebeurt, van ijsjes eten tot het land regeren.

De stad is rustig. Politie staat alleen bij de ambassades. De regeringsgebouwen zijn met gloednieuwe, glimmende hekwerken afgezet. Niets wijst erop dat in dit land momenteel de duimschroeven flink aangedraaid worden om ervoor te zorgen dat de communisten de verkiezingen aan het eind van deze maand winnen. Dat is nodig omdat de verkiezingen van deze april tot een patstelling hebben geleid. Het staatspersbureau pompt er op het moment berichten uit met titels als Moldovan opposition defies electoral legislation en Moldovan opposition tries to conceal truth about post-election riots. Die eerste link gaat over het feit dat leden van de oppositie weigeren hun zetels in de verkiezingscommissie op te geven, terwijl de communisten dat al wel gedaan hebben, dit alles om plaats te maken voor ‘onafhankelijken’. De belangrijkste website van de oppositie heeft van de provider te verstaan gekregen dat ze moet stoppen met schadelijke activiteiten.

Honing is er ook. De Russen hebben een kapitaalinjectie beloofd aan de zittende president Voronin, die zichzelf op de borst slaat om zijn economische beleid. Voor de zekerheid wordt ook de vuist tegen de buren weer geheven: Roemenen hebben sinds een paar maanden een visum nodig om binnen te komen (hoewel er van spanning vanmorgen aan de grens geen enkele sprake was) en Transdnestrië is gedreigd met importrestricties. Al dat spierballenvertoon suggereert toch wel heel erg nervositeit bij een regime dat claimt 65 procent van de bevolking achter zich te hebben.

Maar op straat was dat allemaal niet zichtbaar. De jongeren zaten in een van de parken met hun laptops voor de gratis wifi, terwijl een eindje verderop tientallen vijftig-plussers een dansje waagden bij een klein hoempa orkestje. Trolleybussen kropen langs de man met de indianentooi, die zo te zien aardig verdiende. Het presidentiële paleis stond in de stijgers voor een renovatie. Dat zou je symbolisch kunnen noemen.