Filipijnse rebellen geven niet op

‘Communistische rebellen’, bestaan die nog? In de vorige eeuw waren er vele opstandige groepen in alle delen van de wereld die deze vlag voerden. Sinds de ontmanteling van het Oostblok en de bekering van China tot het kapitalisme hoor je er weinig meer over. Op de Filipijnen is echter nog steeds een opstandige beweging actief die zich baseert op het communisme. Deze beweging wordt al jaren aangevoerd vanuit Nederland. Een van die aanvoerders was de op 16 december op 83-jarige leeftijd in Utrecht overleden José Maria (Joma) Sison. Hij was oprichter, voormalig voorzitter en intellectueel leider van de Filipijnse communistische partij. Sison was docent literatuurwetenschap aan de universiteit toen hij in 1968 een nieuwe maoïstisch-communistische partij van de Filipijnen (CPP) oprichtte. Een jaar later begon de CPP met een gewapende tak, het New Peoples Army (NPA), een guerrilla tegen het regime van dictator Marcos. Sison zat vanaf 1977 bijna negen jaar in de gevangenis. Toen hij na zijn vrijlating een reis naar het buitenland maakte trok de Filipijnse regering zijn paspoort in. Sison vroeg asiel aan in Nederland, maar kreeg dat nooit. Hij werd echter ook niet uitgewezen. In 2002 stond zijn naam op een internationale terroristenlijst waardoor Nederland gedwongen werd hem al zijn rechten af te nemen. In 2007 werd hij op verzoek van de Filippijnen door de Nederlandse politie gearresteerd en ruim twee weken vastgezet in de Scheveningse gevangenis op verdenking van betrokkenheid bij moord op de Filipijnen (op de foto demonstranten die zijn vrijheid eisten). De Nederlandse rechter vond geen enkele aanleiding om mee te werken aan deze poging van het Filipijnse bewind om Sison en de CPP onschadelijk te maken. Hij bleef sindsdien tot vlak voor zijn dood onvermoeibaar actief als schrijver en adviseur van de rebellenbeweging. Van priester tot revolutionair In de loop van de tijd zijn er wel een paar keer onderhandelingen geweest tussen de rebellen en de Filipijnse regering. Die werden namens het National Democratic Front of the Philippines (NDFP), een legale vleugel van de CPP, gevoerd door Luis Jalandoni. Deze ex-priester woont inmiddels net als veel andere ballingen ook al weer geruime tijd in Nederland. Hij heeft wel asiel gekregen en is nu Nederlands staatsburger. Op initiatief van de Nederlandse kunstenaar Jonas Staal hebben Filipijnse kunstenaars in 2015 een graphic novel over zijn leven gepubliceerd. Bij de aankondiging van deze publicatie schreef het Utrechtse kunstenaarscollectief BAK: ‘Hoewel hij opgroeide in een welvarende familie, werd Jalandoni, die voortdurend geconfronteerd werd met de dagelijkse strijd van boeren en arbeiders in zijn werk als priester, uiteindelijk ertoe gebracht zich bij de revolutionaire beweging aan te sluiten. Zijn daaropvolgende strijd voor landhervorming, de erkenning van inheemse volkeren en Filipijnse soevereiniteit tegen imperiale invloeden duurt tot op de dag van vandaag voort.’ In juni heeft een nieuwe regering onder leiding van Ferdinand Marcos jr. de niets en niemand ontziende crimefighter Duterte opgevolgd. Voor de oppositie is er nog weinig veranderd. Een oproep van Senaatsvoorzitter Legarda om de onderhandelingen met de rebellen te hervatten bleef tot nu toe onbeantwoord. In plaats daarvan heeft de Filipijnse Anti-Terrorisme Raad Jalandoni, sinds 2016 adviseur van het onderhandelingsteam van de NDFP, op de terroristenlijst gezet. Er is een petitie voor hem gestart. Aanvallen op de persvrijheid Andere critici van het regime worden ge-redtagged, dat geldt vooral ook journalisten. Een kritische journalist is in de Filippijnen zijn leven niet zeker volgens Len Olea, secretaris-generaal van de National Union of Journalists of the Philippines (NUJP). ‘We hebben vooral gezien dat de moorden op journalisten doorgaan onder de nieuwe regering. Twee journalisten zijn al vermoord toen Marcos Jr op 30 juni 2022 president werd. We blijven aandringen op verantwoording voor de daders. Sinds 1986 zijn op de Filipijnen 197 journalisten vermoord, en slechts zeer weinig zaken hebben tot een veroordeling geleid. In het geval van het bloedbad van Maguindanao in 2009, waarbij 32 journalisten werden vermoord, kostte het een decennium van processen voordat enkele planners van de moorden werden veroordeeld. Maar meer dan 80 van de verdachten in die zaak zijn nog steeds op vrije voeten. Dit toont de mate van straffeloosheid op de Filipijnen aan.’ Een journalist die zich niets aantrekt van het repressieve bewind van achtereenvolgende Filipijnse regeringen is Maria Ressa, journalist en directeur van het online medium Rappler. Zij werd in 2020 onder Duterte veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf wegens smaad op basis van een wet die werd aangenomen nadat het omstreden artikel al was gepubliceerd. Vorig jaar kreeg zij samen met Russische journalist Moeratov de Nobelprijs voor de Vrede voor "hun inspanningen om de vrijheid van meningsuiting te waarborgen, die een voorwaarde is voor democratie en duurzame vrede." Het nieuwe bewind van Marcos jr. heeft geen verandering gebracht in de vervolging van haar en haar collega Reynaldo Santos Jr. Hun beroep is afgewezen. Het is een teken dat de onderdrukking van de media in de Filipijnen alleen maar toeneemt, schreef Amnesty. Boerenbeweging Zo lang de regering weigert te onderhandelen met de rebellen zal er voorlopig wel geen einde komen aan de opstandige beweging. De opstandelingen krijgen met name op het platteland steun van arme boeren van wie de grond onteigend wordt voor grote plantages en zwaar vervuilende mijnbouw. Voor nieuw gerecruteerde soldaten die nooit naar school konden organiseert het NPA ook scholingsactiviteiten. Ook inheemse bevolkingsgroepen die in hun bestaan bedreigd worden steunen de opstand. Mensenrechtenadvocaten en missionarissen die solidair zijn met deze minderheidsgroepen lopen voortdurend gevaar. Zoals Czarina Musli die opkomt voor de rechten van de Lumads, de inheemse bevolking van Mindanao. Haar bekendheid met de schendingen van mensenrechten en betrokkenheid met de armen maakte haar een doelwit van het leger, die haar labelde als communist. Ze moest vrezen voor haar leven, want tijdens het presidentschap van Duterte kwamen zeker 70 advocaten om het leven. Een door de EU gefinancierd project voor steun aan inheemse volken kwam tijdens het regime van Duterte zwaar onder druk te staan. Van de medewerkers zitten er 2 in de gevangenis, Czarina en 5 anderen hebben het land verlaten en de andere 8 houden zich verborgen. Tien jaar geleden werd de Nederlandse ontwikkelingswerker en natuurbeschermer Willem Geertman op brute wijze vermoord. Een politieke moord volgens zijn familie en collega’s. De moordenaar is gepakt en kreeg levenslang. Maar volgens zijn partner is de opdrachtgever buiten schot gebleven. Geertman streed tegen de oprukkende mijnbouw. ‘Hij was actief betrokken bij hun arbeids- en landrechten en de problemen omtrent milieubescherming. Hij hielp de inheemse bevolking en boeren op te komen voor hun rechten.’

Foto: Keith Bacongco (cc)

Duterte praat met rebellen

NIEUWS - De nieuwe president van de Filippijnen voert niet alleen een oorlog tegen drugs. Hij heeft ook de vredesonderhandelingen met communistische rebellen hervat.

Crimefighter Rodrigo Duterte (71) won in mei de presidentsverkiezingen vooral dankzij de steun van het armste deel van de Filippijnse bevolking voor zijn aanpak van de drugshandel die het land al jarenlang ontwricht. Sinds Duterte’s aankondiging van een onverbiddelijke oorlog tegen de drugs zijn al 1900 moorden op druggebruikers en drugshandelaren geteld. Die melden zich nu uit vrees voor schietgrage politie en doodseskaders vrijwillig bij inmiddels overvolle gevangenissen. Duterte maakte begin deze maand de namen openbaar  van ruim 150 politici, rechters, militairen en politie-officieren die betrokken zijn bij drugshandel. Hij heeft beloningen uitgeloofd voor het ontmaskeren van corrupte politiechefs.

Duterte breekt ook met het beleid van zijn voorgangers door de onderhandelingen met de communistische rebellen van het Nationaal Democratisch Front (NDFP) weer op gang te brengen. In Oslo hebben besprekingen van regeringsvertegenwoordigers met het NDFP vorige week geleid tot overeenstemming over verdere onderhandelingen die moeten leiden tot een vredesregeling. Aan de besprekingen wordt deelgenomen door in Nederland verblijvende Filippijnse ballingen waaronder Luis Jalandoni, de voorzitter van het NDFP en zijn adviseur professor José Maria Sison. In een gezamenlijke verklaring hernieuwden beide partijen allereerst oude overeenkomsten uit de jaren negentig die achtereenvolgende Filippijnse regeringen sindsdien hadden genegeerd. Een lastig punt daarbij was dat een lijst met namen van mensen die een veiligheidsgarantie hadden gekregen niet kon worden hersteld omdat gegevens verloren zijn gegaan toen de Nederlandse politie op verzoek van de Filippijnen in 2007 een inval deed bij een van de ballingen in Utrecht. Het NDFP krijgt drie maanden de tijd de lijst te herstellen. Daarnaast binden beide partijen zich aan een staakt-het-vuren en wordt er gewerkt aan de vrijlating van politieke gevangenen. Daarvoor zal het parlement eerst nog toestemming moeten geven.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Timmermans de Communistenvreter

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Arjen de Wolff met een artikel dat eerder verscheen op zijn eigen website. Arjen is adviseur voor politieke en democratische organisaties in niet al te frisse landen en weet hoe het is om opgesloten te worden om zijn mening. Hij zag vrienden verdwijnen (Armenië) en mensen opgeblazen worden voor zijn ogen (Irak) terwijl hij probeerde in hun landen democratie bij te brengen. Hij was ook spin doctor (al noemt hij het zelf liever anders) voor de Tweede Kamerfractie van D66 vanaf 2003-2006.

Frans Timmermans (Foto: Kaj Leers)

Frans Timmermans, voormalig staatssecretaris Europese Zaken voor de Partij van de Arbeid, noemde de SP een stel communisten, blijkt uit documenten van Wikileaks. Hup, meteen heel SP’end Nederland over de zeik. Maar Timmermans had gelijk, stelt Arjen de Wolff.

Wat zou Frans Timmermans in 2006 eigenlijk ten diepste hebben gedreven toen hij de Amerikanen, gevraagd naar mogelijke samenwerking van PvdA met SP, vertelde dat de PvdA er onverstandig aan zou doen iemand te vertrouwen die ooit communist is geweest? Wilde hij de Amerikanen naar de mond praten? Wilde hij ze geruststellen over het dreigende gevaar van SP-deelname aan de regering, met mogelijk alle rampzalige gevolgen voor het buitenlands beleid vandien? Of sprak hier de onvervalste sociaal-democraat, die getrouw aan de geschiedenis simpelweg een diepe en authentieke weerzin tegen communisten formuleerde?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Links in Tsjechië

Vlag Tsjechië (Foto: Flickr/Bret Arnett)

Waar in West-Europa de keuze voor een groene en linkse partij nog simpel is, wordt dat in Midden-Europa een stuk lastiger. Links is in Midden-Europa besmet met het communistische verleden, daardoor komen groene, progressieve en linkse politiek niet samen in één partij.

Tsjechië was onderdeel van de Tsjechoslowaakse socialistische republiek, een communistische Oost-blok staat. Behalve een korte periode van een vrijzinniger, menselijker communisme eind jaren ’60, was Tsjechoslowakije een klassieke gesloten communistische dictatuur, waar ieder verzet werd onderdrukt. In 1989 viel het doek voor het communisme en 1992 viel het doek voor Tsjechoslowakije. Er zijn in Tsjechië drie partijen die of wel groen, links of progressief zijn: de groenen, de sociaal-democraten en de communisten.

De Groene Partij is wel groen, maar heeft een centrum-rechtse economische koers. In voormalige communistische staten is een links economisch beleid vaak gekoppeld aan steun voor voormalige communistische regime, terwijl steun voor de vrije markt wordt gekoppeld is aan democratie en toenadering tot het Westen. De Groene Partij is een kind van de anti-communistische democratiseringsbeweging en heeft dus een centrum-rechts profiel.

De Groenen maakten recent echter een spectaculaire sprong: bij de laatste parlementsverkiezingen sprongen ze van niets naar 6% van de stemmen. Ze werden ook meteen kingmaker omdat noch het rechtse blok noch het linkse blok een meerderheid had. De Groenen kozen voor rechts en sloten zich aan bij een centrum-rechts kabinet van conservatieven en christen-democraten met een neo-liberale economische agenda.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Op straat in Chisinau, Moldavië

De 'poorten van Chisinau' (Foto: Wikimedia Commons/Serhio)

Vanmiddag stond bij de McDonald’s in het hartje van Chisinau een mannetje met een grote indianentooi op zijn hoofd fanatiek de panfluit te bespelen. Hij en zijn maat hadden veel publiek, dat ervoor gekozen had de zondagmiddag op en neer Stefan cel Mare te flaneren, de grote boulevard waaraan alles in de stad gebeurt, van ijsjes eten tot het land regeren.

De stad is rustig. Politie staat alleen bij de ambassades. De regeringsgebouwen zijn met gloednieuwe, glimmende hekwerken afgezet. Niets wijst erop dat in dit land momenteel de duimschroeven flink aangedraaid worden om ervoor te zorgen dat de communisten de verkiezingen aan het eind van deze maand winnen. Dat is nodig omdat de verkiezingen van deze april tot een patstelling hebben geleid. Het staatspersbureau pompt er op het moment berichten uit met titels als Moldovan opposition defies electoral legislation en Moldovan opposition tries to conceal truth about post-election riots. Die eerste link gaat over het feit dat leden van de oppositie weigeren hun zetels in de verkiezingscommissie op te geven, terwijl de communisten dat al wel gedaan hebben, dit alles om plaats te maken voor ‘onafhankelijken’. De belangrijkste website van de oppositie heeft van de provider te verstaan gekregen dat ze moet stoppen met schadelijke activiteiten.

Honing is er ook. De Russen hebben een kapitaalinjectie beloofd aan de zittende president Voronin, die zichzelf op de borst slaat om zijn economische beleid. Voor de zekerheid wordt ook de vuist tegen de buren weer geheven: Roemenen hebben sinds een paar maanden een visum nodig om binnen te komen (hoewel er van spanning vanmorgen aan de grens geen enkele sprake was) en Transdnestrië is gedreigd met importrestricties. Al dat spierballenvertoon suggereert toch wel heel erg nervositeit bij een regime dat claimt 65 procent van de bevolking achter zich te hebben.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.