door Martin Jansen Zet radicaal-rechts schaakmat! Twee weken geleden bleek uit een onderzoek onder een representatief panel van 11 duizend respondenten, dat nog maar 4 procent van de bevolking vertrouwen heeft in de politiek. RTL berichtte: Na de val van het kabinet in juni, bleek al dat een kwart van de kiezers (24 procent) het vertrouwen in alle politieke partijen kwijt was. Dat gevoel was vooral sterk bij kiezers die bij de laatste Tweede Kamerverkiezingen in 2023 nog op Nieuw Sociaal Contract stemden (32 procent), maar ook bij mensen die toen voor de BBB (28 procent) of PVV (26 procent) kozen. NSC NSC houdt na 29 oktober mogelijk niet eens meer één zetel over (https://nos.nl/collectie/13999/artikel/2581100-peilingwijzer-vvd-zakt-verder-weg-cda-naast-groenlinks-pvda). Dan zouden we zelfs het zwakke verhaal van Eddy van Hijum niet meer hoeven aanhoren, die vindt dat het vooral aan politieke spelletjes ligt dat zijn partij niet heeft kunnen brengen wat zij in 2023 nog onder aanvoering van Pieter Omtzigt beloofde. Zijn introspectie beperkt zich vrijwel uitsluitend tot de constatering dat zijn mensen te weinig ervaring meebrachten om te kunnen omgaan met een kabinet zonder samenhang en wil tot samenwerken en met de tegenwerking door de coalitiegenoten in zowel de regering als de Kamer. Vooral anderen de schuld geven voor je échec als partij en bestuurders. Dag, NSC. BBB De BBB is gelukkig volkomen transparant en heel vergelijkbaar met de PVV: aan de stikstofcrisis en behoud van kwetsbare natuur en biodiversiteit gaat hoegenaamd niets gebeuren. Noemenswaardige plannen voor klimaatadaptatie en -mitigatie zijn er niet, de islam en migranten – en dan vooral de niet-Westerse asielmigranten, want natuurlijk niet de goedkope arbeid uit Europa waarmee onder andere big agro haar verdienmodel stut – zijn nog altijd de dankbare zondebokken. En iedereen die niet hetero is moet naar intolerant plattelandsmodel maar ‘normaal’ doen en niet te veel met zijn identiteit ‘te koop lopen’ – dat doen ‘wij hetero’s toch ook niet?’ O ja, en onze burgerrechten moeten echt wat worden ingeperkt om minder last te hebben van bezwaren en protesten – ook al richten die zich tegen misstanden, wantoestanden, natuur-, milieu- en klimaatrisico’s en onbehoorlijk bestuur. Wie zo misleid is om te denken dat de BBB van big agro lobbyist Caroline van der Plas opkomt voor ‘de boeren en burgers’ moet misschien eens kijken wie er vooral rijker worden van de status quo die de BBB in stand wil houden: de duizenden boeren die met de menselijke maat, met aandacht voor gezondheid (ook voor zichzelf en hun kinderen), maatschappelijk verantwoord en natuurinclusief willen ondernemen? Of het handjevol agrarische megabedrijven en hun toeleveranciers, die drijven op roofbouw-schaalgrootte, onverantwoorde continue groei, overnames en de toepassing van gezondheids-, levens- en biodiversiteitsbedreigende gewasbeschermings- en ongediertebestrijdingsmiddelen? En wie betaalt hoe dan ook de rekening? Juist, de burger. VVD De VVD lijkt te beseffen dat haar ruk naar de rechter vangrail onder Yesilgöz – nadat ze onder Rutte al met 130 op de rechtervluchtstrook met twee wielen door de berm slingerde – haar door de achterban niet in dank wordt afgenomen. Dat komt wellicht vooral door het onverholen onfatsoen en de incompetentie bij coalitiegenoten PVV en BBB die evenwel te voorzien waren. Maar de eigen, nauwelijks of niet verholen incompetentie en onfatsoen op bijvoorbeeld rechtsstatelijk gebied en antidemocratische en illiberale opvattingen doen de VVD-achterban helaas weinig. Daarom ligt de focus voor de verkiezingen bij de VVD niet meer op migratie, maar op de ‘wooncrisis’. Die heeft zij, door het volkshuisvestingsbeleid vanaf 2010 te ontmantelen en een ongefundeerd, onvoorwaardelijk vertrouwen in ‘de vrije markt’ tot welhaast religieus dogma te verheffen, in hoge mate zelf helpen veroorzaken. Zoals de ‘migratiecrisis’ overigens vooral een zelf, door bewust gecreëerde capaciteitstekorten in de asielketen, veroorzaakte opvangcrisis was. Maar hé, crises mobiliseren de achterban en die van de VVD onderbuikt er over belangrijke keuzes voor het land graag vooral goed doorborrelend op los en vindt alles best, zolang zij maar mag blijven leven met het adagium ‘ik geloof wel in eerlijk verdienen en niet in eerlijk delen’. Denk bij ‘eerlijk’ vooral niet aan ‘rechtvaardig’ in de zin van een evenwicht tussen ecologie, sociale cohesie en welvaart voor een duurzame samenleving, of het recht op leven van bijvoorbeeld Palestijnse kinderen of, dichter bij huis, onze ‘eigen’ toekomstige generaties. De schoorsteen moet immers wel nu en immer harder blijven roken, ‘indien nodig’ ook nog op fossiele brandstoffen of de lijken van Palestijnse burgers. En onthoud: ‘greed = good’. Patstelling? De VVD wil dus ook nu al liever niet in een regering met het veel minder conservatieve en meer progressief ingestelde GL/PvdA, maar geeft de voorkeur aan een (centrum)rechtse nieuwe regering, liefst met het CDA erbij. Je moet wel een enorm bord voor je kop hebben, wil je één van de huidige coalitiepartijen zijn en denken dat de kiezers in Nederland nog 4 jaar iets vergelijkbaars willen met wat er het afgelopen jaar (niet) is gepresteerd. Het vertrouwen daalde van 33 procent vóór het aantreden van Wilders/Schoof naar 4 procent; je hoeft toch niet woke te zijn om wakker te worden en bij de les te blijven?! Laten we hopen dat Henri Bontenbal en zijn CDA dat in elk geval wel doen. Het fatsoen lijkt daar terug te zijn ingedaald in de geesten en dat geeft de burger weer wat moed. Maar vanwege deze mogelijke sleutelrollen voor VVD en CDA zijn er dus ook al analisten die reppen van een ‘patstelling’ en pessimistisch zijn over de realistische mogelijkheden voor hetzij een centrumrechtse, hetzij een centrum- of centrumlinkse coalitie. Is dat pessimisme terecht? Of toch schaakmat? We zullen zien wat er gebeurt op 29 oktober. Als alle coalitiepartijen verliezen en NSC bovendien verdwijnt, en ze eindigen zoals de peilingen nu aangeven samen op circa 53 zetels, dan wordt het interessant om te horen wát ze vinden dat ‘de kiezer heeft (uit)gesproken’. En of de VVD – eindigend met minimaal 8 zetels minder en als vierde partij van het land, met twee centrumpartijen, CDA en GL/PvdA, boven zich die ieder zeker anderhalf keer zo groot zijn – zo’n wanstaltig groot bord voor haar kop heeft, dat ze dat zou willen uitleggen als een mandaat voor een centrumrechtse regering waarin voor haar plaats zou moeten zijn. PVV, JA21, FvD, SGP De PVV noemde ik bewust niet. Die zal, alhoewel zo’n 5 zetels kleiner, wel weer de grootste worden, maar dat betekent niets meer dan dat veel ontevreden kiezers zich nog onvoldoende schamen om zich te associëren met antidemocraten, xenofoben, islamofoben en racistische omvolkingstheorie-aanhangers. Deze kiezers zijn doof en blind voor het feit dat de partij heeft bewezen precies zo incompetent en onbetrouwbaar te zijn als bijna 80 procent van de bevolking al wist, maar nee, wíj (de rest van Nederland) zijn gek, niet zij. In ieder geval heeft deze alles onder schijtende club schreeuwmeeuwen bij de huidige coalitiepartners, lijkt het, voorlopig afgedaan vanwege Wilders’ onbetrouwbaarheid en weglopen. De PVV-stem van dit mandje vol betreurenswaardige onder ‘het volk’ is weliswaar een niet te onderschatten teken dat onze samenleving rechtvaardiger moet worden, maar kan dus bij de coalitievorming verder gerust genegeerd worden. Zet er een cordon sanitaire omheen – de boel bij elkaar vegen en houden doen we wel weer als ze ooit terugkeren aan de goede kant van de rode lijn. Datzelfde geldt overigens ook voor JA21, dat niets meer is dan een wat verwaterde PVV. Even populistisch en geleid door een partijhoppende ras-opportunist – in 2021 nog in voor een kort avontuur binnen het toen al jaren antisemitische, islamofobische en omvolkingstheorie-gedreven FvD – die slechts een eindeloze reeks moties produceert en nog nooit een initiatief heeft genomen tot bijvoorbeeld wetgeving om ook eens echt iets te dóen of betékenen voor ons land. En toch ‘verdient’ Eerdmans écht al vier jaar €141.000 per jaar met zijn inhouds- en oplossingsloze radicaal-rechtse, retorische gewindbuil. Hij moet een goed campagnebureau in de arm hebben genomen, om in de peilingen al richting de 9 zetels te gaan. Maar ook hier geldt dus: negeren en een cordon sanitaire eromheen, ten minste totdat JA21 politiek bedrijft die niet is gebaseerd op zondebokken. O, en wel tijdens de campagne even bij zijn enkels afzagen om zijn gebrek aan loyaliteit, potverteren en inhoudsloosheid, graag. Wie denkt dat Geert Wilders en Joost Eerdmans wel opkomen voor zijn/haar belang, moet eens kijken wat die kunnen waarmaken van de beloftes die ze doen. Bijvoorbeeld als het gaat om de financiering van de verlaging van ziektekostenpremies en afschaffing van het eigen risico in de zorg, zonder een doorrekening van het verkiezingsprogramma (PVV) of om het doen wat nodig is om Nederland vrij en veilig te houden, energieonafhankelijk te maken en te beschermen tegen de gevolgen van de klimaatverandering en zeespiegelstijging, zonder de uitgaven en dus ook de lasten te verhogen (JA21). De PVV stemde tegen de verlaging van de eigenbijdrage en tegen de bevriezing van huren. Is het dan gek dat de koopkracht niet verbetert? Is dat dan de schuld van anderen of van de PVV als grootste partij? Over de nu eens antisemitische, dan weer islamofobische of gender-onverdraagzame, uit Erkenbrand en de JFvD-buitenschoolse opvang gepromoveerde FvD’ers gaan we het niet eens hebben. En het is jammer dat we Artikel 1 van de Grondwet nog steeds niet hebben vertaald naar vereisten voor legitieme politieke partijen, anders was de SGP voor deze verkiezingen formeel net zo irrelevant voor een rechtvaardig Nederland als zij het afgelopen jaar is de praktijk is gebleken – en als d PVV. Radicaal rechts-stemmers kopen knollen voor citroenen Het zal altijd wel blijven verbazen is dat zoveel mensen die, hoe terecht misschien ook, ontevreden zijn over het feit dat zij en hun noden door ‘de politiek’ niet worden gezien, niet intelligent genoeg zijn om door de loze praatjes van populisten heen te prikken. Die bieden immers helemaal geen werkelijke oplossingen voor feitelijke problemen, tenzij ze de Grondwet mogen herschrijven (waarvoor voorzienbaar nooit de vereiste meerderheid zal worden gehaald), internationale verdragen mogen opzeggen en van ons land een ondemocratische, autoritaire staat mogen maken naar PVV-‘partij’model. Waarom volhardt ruim een kwart van de bevolking er verkiezing na verkiezing in zich overduidelijke knollen voor citroenen te laten verkopen en de rest van het land op te zadelen met de gevolgen van hun miskoop? Wat gaan we wel doen? Een progressief extraparlementair kabinet van nationale eenheid Luister terdege naar de reële problemen achter die onredelijke proteststem, maar negeer het zetelaantal van de vertegenwoordigers die zij afvaardigden in de Tweede Kamer. Zet, met een zo groot mogelijke coalitie van partijen in het redelijke midden, snel een kabinet van nationale eenheid aan het werk om de stilstand, achterstand en problemen, veroorzaakt door Rutte I, II, III en IV en Wilders/Schoof, op te lossen en in te lopen. Daarin is plaats voor iedere partij die gaat voor een democratisch, rechtvaardig en inclusief Nederland; als het gaat over de oplossingen op de belangrijkste thema’s, zoals energietransitie, volkshuisvesting, klimaatadaptatie, onderwijs, zorg, (groene) innovatie, veiligheid, georganiseerde misdaadbestrijding, mobiliteitstransitie en (redelijke) immigratiebeperking, staan de meeste midden- en centrumlinkse partijen helemaal niet zo ver van elkaar af als kwaadwillenden ons willen doen geloven. Laat PVV, BBB, JA21, FvD en SGP rechts liggen, idem dito de VVD als die niet gauw weer een beetje normaal gaat doen, en ga zo snel mogelijk aan de slag. Geef gezamenlijk vertrouwen aan een ‘sollicitatiecommissie’ onder leiding van de drie grootste partijen. Dat vertrouwen moet deze commissie blijven verdienen met sterke aanbevelingen. Geef elke partij recht op niet-bindende voordrachten van kandidaten en hooguit 1 of 2 vetostemmen en zoek en stel als eerste een kundige en breed gedragen persoon aan als premier. Vergeet zetelverdelingen naar verkiezingsresultaat, maar laat de premier samen met de sollicitatiecommissie uit de voorgedragen en door haarzelf geïdentificeerde kandidaten, niet per se partijgebonden, vakministers en -staatssecretarissen selecteren met bestuurlijke ervaring en relevante vakkennis en deskundigheid. Bij goedkeuring middels een meerderheid van stemmen van de coalitiepartijen worden deze aangesteld. Deze bewindslieden krijgen een proeftijd van twee of drie maanden waarin zij zelf in enkele iteraties een werkbare opdracht en doelstellingen formuleren. Na acceptatie door de fractieleiders van de coalitiepartijen en de installatie van de regering, rapporteren ze daarop en worden ze daarop door de Kamer gecontroleerd. Minister zijn wordt dan weer een eer en een dure plicht, waarvoor je vanuit deskundigheid en geschiktheid resultaten moet kunnen laten zien. Iets wat het rariteitenkabinet van grotendeels omhooggevallen dwaallichtjes het afgelopen jaar niet deed. Wanneer er een wil is bij de coalitiepartners om dit te laten slagen en het kabinet door overtuigde samenwerking daadwerkelijk succesvol is, komt de beloning in de vorm van groeiend vertrouwen vanzelf. Dan staan de radicaal-rechtse partijen mat. Nederland verdient immers zo veel beter dan het armzalige, redeloze, inhoudsloze, oplossingsloze vijanddenken en de incompetentie die zij bieden. Weet wat je stemt op 29 oktober. Zet ze mat, stem ze weg! Dit artikel is overgenomen van anti-populista. Artikelen op dat blog worden geschreven als bijbaan, dus mocht je het stuk waarderen kun je dat ook financieel laten blijken via deze link.
Julien Doré won ooit de Franse versie van Idols, Nouvelle Star, met een getormenteerde versie van Alizee’s Moi Lolita.
Francis Cabrel is een van de populairste Franse zangers, die meer dan 25 miljoen platen verkocht. Hij werd onder andere gecovered door Shakira.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In New York applaudisseerden diplomaten vorige week voor de “New York Declaration on the two-State solution”. De secretaris-generaal van de VN omschreef het als volgt: “De kernvraag voor vrede in het Midden-Oosten is de uitvoering van de tweestatenoplossing, waarbij twee onafhankelijke, soevereine en democratische staten – Israël en Palestina – naast elkaar leven in vrede en veiligheid”. Een glas, een plas en iedereen veinsde dat er iets substantieels was gebeurd. De raad bevestigde nog maar eens haar toewijding, maar vierde vooral de kunst van het wegkijken.
Het ritueel van zelfbedrog
De VN doet al decennia hetzelfde toneelstuk. Iedere zoveel jaar is er een verklaring. De tweestatenoplossing wordt plechtig bevestigd, alsof een dode patiënt nog steeds gereanimeerd kan worden door nog een keer de handen op de borst te drukken. Ministers in Den Haag roepen dat vrede op basis van dit plan “het enige alternatief” is, alsof er nog iets te kiezen valt.
De realiteit ligt intussen buiten de zaal: de Westoever is versnipperd tot enclaves waar Baarle een puntje aan kan zuigen, Oost-Jeruzalem is opgeslokt, Gaza is een belegerde ruïne. Maar laat dat het ritueel in New York niet bederven.
Wij zijn de morele boekhouders
Europa speelt graag de rol van keurige boekhouder van het internationaal recht. We hebben tribunalen in Den Haag, we hebben mooie toespraken over mensenrechten. Maar wanneer Israël nederzettingen uitbreidt of burgers bombardeert, blijft het bij bezorgde verklaringen. Weinig tot geen sancties, geen stop op wapenhandel, geen diplomatieke consequenties.
ANALYSE, LONGREAD - Jesse Frederik schreef een lezenswaardig artikel over betaalbaar wonen. Het is veel te lang. Het meandert door de data en geschiedenis van de volkshuisvesting, zonder uiteindelijk de touwtjes van z’n argumenten in een heldere conclusie samen te trekken. Het slaat soms op een grappige manier de plank volledig mis. Het lijkt politiek stelling te nemen tegen GroenLinks-PvdA terwijl juist de VVD (ook hierin) z’n zaakjes niet op orde heeft. Op de momenten dat de schrijver afdaalt uit de digitale wolk van z’n spreadsheet en voet zet in de wereld van volk en huisvesting, landt hij steevast in Amsterdam. De stad die daarmee de maat der dingen wordt, terwijl ze eerder uitzondering dan regel is. [1] Tevens de stad waar 95% van de Nederlandse bevolking niet woont. Een lezenswaardig artikel, zonder meer, maar geen goed artikel.
Nu wek ik misschien de indruk geen fan te zijn, maar het omgekeerde is waar. Ik waardeer juist de selfmade economisch journalist, die meestal goede vragen stelt, omdat hij geen last lijkt te hebben van de remmende voorsprong van een economische opleiding. Hier begaat hij echter economenfouten, door te denken dat de wereld van de getallen de werkelijkheid goed weergeeft. Natuurlijk heeft de volkshuisvesting een cijfermatige kant, maar ze heeft bijvoorbeeld ook veel te maken met allerlei schaalniveau’s van ruimtelijke ordening. Aan dat vakgebied is Frederik duidelijk nog niet toegekomen. Hij begeeft zich zo in een landschap, waarvan je hoopt dat hij het met de penseel en het geraffineerde ruimtelijke begrip van Escher weergeeft, maar we moeten het doen met de primaire kleuren en lijntjes uit zijn excel-tabel. Daarnaast laat hij trouwens ook aan de economenkant steken vallen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Het laatste studio-album van Led Zeppelin, In Through the Out Door (1979) maakten de heren in drie weken tijd in de ABBA-studio in Stockholm. Ze hoefden enkel de tape en de geluidsman te betalen.
Later vertelde Robert Plant dat ze met Björn Ulvaeus en Benny Andersson naar een seksclub gingen “om te ontsnappen aan hun echtgenotes.” Het management van ABBA heeft deze verhalen altijd ontkend.
Wat zich afspeelt in Stockholm blijft niet altijd beperkt tot Stockholm, zoveel is echter wel duidelijk.
Het Centrum Informatie en Documentatie Israël, beter bekend als het CIDI, werd ooit gezien als serieuze speler in de strijd tegen antisemitisme. Een organisatie die cijfers bijhield, rapporten uitbracht en de politiek van broodnodige data voorzag. In een land waar antisemitisme nog altijd gestaag rondsluimert, was dat geen overbodige luxe. Maar die rol is intussen uitgehold tot een klucht. Achter de schijn van waakzaamheid gaat steeds vaker iets anders schuil, namelijk de schaamteloze verheerlijking van Israëlisch geweld.
“IDF imponeert opnieuw”
Op de website van CIDI verscheen recent een lofzang op het Israëlische leger met de titel “IDF imponeert opnieuw”. Daar staat het dan, zonder schaamte: een leger dat systematisch Palestijnse burgers bombardeert en een genocide pleegt, wordt gepresenteerd als indrukwekkend. Alsof het een sportwedstrijd betreft en niet de vernietiging van huizen, ziekenhuizen en levens. De framing is niet kritisch, niet analyserend, maar jubelend. Propaganda, verpakt als verslag.
Een organisatie die pretendeert antisemitisme te registreren en aan te pakken, kan niet tegelijkertijd het PR-bureau van een genocidaal bezettingsleger spelen. Wie slachtoffers van antisemitisme verdedigt en de daden van een leger goedpraat, maakt zichzelf ongeloofwaardig.
De hypocrisie in vol ornaat
CIDI beroept zich graag op de noodzaak antisemitisme te bestrijden. Dat is terecht. Maar ondertussen gebruikt het de fel bekritiseerde IHRA-definitie van antisemitisme om vrijwel elke stevige kritiek op Israël in de verdachtenbank te plaatsen. Het resultaat? Palestijnse stemmen worden verdacht gemaakt, activisten worden gecriminaliseerd, en het publieke debat wordt gemanipuleerd. Het werpt de vraag op: in hoeverre zijn de cijfers van het CIDI betrouwbaar? In hoeverre wordt de antisemitismemonitor een instrument om tegenstanders van de staat Israël monddood te maken?
COLUMN - Terwijl in de media dezer dagen heftige debatten worden gevoerd over de vrijheid van meningsuiting van het Britse punkrapduo Bob Vylan las ik de biografie van Hugo Brandt Corstius ‘Ik heb nog nooit gelogen‘ geschreven door Elsbeth Etty. Brandt Corstius (1935-2014) was een vlijmscherpe columnist die onder de pseudoniemen Stoker, Piet Grijs, Raoul Chapkis, Maaike Helder, Jan Eter en Battus (om er een paar te noemen) in de tweede helft van de vorige eeuw schreef in (o.a.) Vrij Nederland, De Volkskrant en de NRC.
HBC, zoals hij vaak kortweg werd genoemd, nam in zijn columns geen blad voor de mond, provoceerde iedereen en schold op alle gezagsdragers, vooral die van christelijke huize. De ‘protestantse piemel’ Barend Biesheuvel moest in 1971 als kabinetsformateur met een krachtig ‘godverdomme’ begroet worden. Koningin Beatrix noemde hij eens een ‘opgeblazen fietsband’, prins Bernhard had volgens hem een spoor van venerische ziektes achtergelaten in Zuid-Amerika. Lubbers noemde hij een zwendelaar. Zijn minister van Financiën Ruding vergeleek hij met Eichmann. Dat laatste was voor collega Brinkman van Cultuur in 1984 aanleiding om hem de P.C. Hooftprijs ‘voor zijn hele oeuvre’ te weigeren. Brandt Corstius kreeg hem in 1987 alsnog toen de Nederlandse staat de P.C. Hooftprijs als officiële staatsprijs had losgelaten. Maar verder kwam Brandt Corstius overal mee weg (klaagde de Telegraaf). Er werd ondanks herhaalde aandrang geen strafvervolging tegen hem ingezet voor belediging of majesteitsschennis. De kranten waar hij voor schreef bleven zijn columns publiceren. HBC was een ‘briljante pitbull’, schreef de Letterenredacteur van Trouw Rob Schouten. En als zodanig was hij geliefd bij een links, intellectueel publiek. Het waren andere tijden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Nostalgie kan mooi zijn, zeker als men met een zekere heimwee afscheid neemt van een verleden dat niet meer terug komt. In 1972 was het leven ook gewoon objectief beter dan even na de oorlog, al zal de kinderbeleving de ontberingen grotendeels hebben toegedekt.
Nostalgie kan echter ook een populistisch wapen worden in handen van demagogen, een geromantiseerd fantasieverleden vrij van vreemdelingen en buitenlanders; doorgaans van mensen die die tijd zelf niet hebben meegemaakt.
De Grote Ethiopische Renaissance Dam (GERD) is vorige week officieel geopend door president Abiy Ahmed Ali. De trots van het land gaat straks miljoenen huishoudens van stroom voorzien. Een deel van de opgewekte energie kan zelfs worden geëxporteerd. De bouw begon in 2011 en heeft meer dan 5 miljard dollar gekost, grotendeels opgebracht door Ethiopië zelf uit eigen middelen en via crowdsourcing, wat de trots van de president ongetwijfeld nog zal hebben verhoogd. De bouw van de dam heeft geleid tot spanningen tussen Ethiopië en de stroomafwaarts gelegen landen Egypte en Sudan. Op de achtergrond speelt een koloniale erfenis die de zeggenschap over de Nijl nog steeds beïnvloedt.
Egypte heeft zich fel verzet tegen de Ethiopische dam. Het land is voor de watervoorziening vrijwel volledig afhankelijk van het water van de Nijl. Dat komt in twee stromen: van de Blauwe Nijl uit Ethiopië, en daar ligt nu de nieuwe dam, en van de Witte Nijl uit zuidelijker gelegen landen. Onderhandelingen tussen Egypte en Ethiopië over aanpassingen van de GERD hebben niets opgeleverd. Egypte heeft er een nationale veiligheidskwestie van gemaakt en zelfs gedreigd met bombardementen (met steun van Trump). Vele pogingen om via onderhandelingen de spanningen te verminderen faalden.
Metallica hoef ik jullie waarschijnlijk niets meer over te vertellen (maar als het geen bel doet rinkelen klink vooral hier of hier). Wat wellicht niet iedereen weet, is dat bij het het vierde album van de band, …And Justice for All, het volume van de basgitaar vrijwel volledig uit de mix is verwijderd. Op aandringen van bandleiders Ulrich en Hetfield, wil het verhaal, die de dood van voormalig bassist Cliff Burton niet hadden verwerkt en daarom de rol van de nieuwe bassist, Jason Newsted, zo minimaal mogelijk wilden houden. Voor meer over die controverse zie hier.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
