COLUMN - Dat de robots komen om onze banen te stelen is nu duidelijk. In een strip wordt het probleem zo samengevat: Werkgever tegen werknemer: “U werkt één uur per dag en surft zeven uur per dag op internet… we hebben nu een machine die datzelfde kan.”
Beetje flauw. Maar in de kern zit een echt probleem dat iedere werknemer herkent: gebrek aan wilskracht. We werken meestal niet zo hard als we denken dat we zullen doen. Als je student bent, of zzp’er, heet dat uitstelgedrag. Je moet vandaag iets afmaken, maar er komt een berichtje tussendoor dat nu even leuker is – morgen maak je die klus echt af. Maar morgen bestaat Facebook nog steeds, en zou je bovendien al iets anders afmaken. Werk je voor een baas, dan heeft dat uitstelgedrag nog grotere consequenties. Niet alleen wordt alles haastwerk, maar het kan je zelfs je salarisverhoging of bonus kosten. En voor die werkgever kost het ook nog geld.
Drie economen hebben nu aangetoond dat daar iets aan te doen is. Het uitstelgedrag van werknemers, in dit geval 124 Indiase datatypisten, wordt beïnvloed door het moment en de manier waarop ze betaald krijgen voor hun werk. En nog belangrijker: de werknemers zijn zich ervan bewust zijn dat ze aan uitstelgedrag lijden, en willen daar eigenhandig ook best iets aan doen.
De werknemers kregen standaard 0.03 roepie betaald per dataveld dat ze ingevuld hadden (dat is 0.0004 cent – gemiddeld verdienden ze zo’n drie euro per dag). Tijdens het experiment, dat elf maanden duurde, mochten ze daarnaast kiezen of ze een target wilden. Als ze dat zichzelf wilden opleggen, kregen ze pas 0.03 roepie per dataveld als het ze lukte om er minstens 4000 op een dag in te vullen, en maar 0.015 als ze er minder dan die 4000 haalden.
Het was dus objectief gezien een slechte keus om jezelf een target op te leggen. Maar door de targetconstructie zou hun luie toekomstige zelf misschien wel wat harder gaan werken.
Wat bleek: de dag waarop de werknemers betaald kregen had flinke invloed op hoe snel er getikt werd. Werknemers verdienden 7% meer op de dag dat ze betaald gingen worden. Dat effect varieerde flink tussen mensen: sommigen gingen wel 20% harder werken op die dag, anderen werkten juist de hele week heel constant – maar gemiddeld nam de werklust toe als de betaling dichterbij kwam.
En ja, mensen waren zich bewust van hun zwakte. In 35% van de dagen legde men zichzelf een target op, om toch maar gemotiveerd te blijven om tenminste dat aantal datavelden te halen. Dat klinkt onverstandig, maar in de praktijk bleek dat de Indiase werknemers zichzelf goed kennen: ze gingen zoveel harder werken door die target, dat ze 2% meer verdienden dan hun rationelere collega’s die zonder target aan de slag gingen. En daarmee was hun werkgever ook tevreden.
Er zijn dus manieren om zowel de werkgever als de werknemer gelukkiger (of tenminste iets rijker) te maken. En dat vrijwillig, zonder robots.
Reacties (2)
Dat lijkt me nonsens. Vrijwel niemand heeft immers een baan die door een robot vervangen zal worden. Het is vooral automatisering die uw baan zal afpakken; de meesten van u besturen immers enkel een computer. Dat valt prima te automatiseren zonder robot.
In de rest van het stukje ontbreekt natuurlijk ook iedere nuance. Het onderzoek dat je aanhaalt gaat m.i. uitsluitend op voor saai werk waarin toch zoveel variatie zit dat je als werknemer ongestraft uitstelgedrag kunt vertonen. Dat soort werk zult u in Nederland niet heel veel vinden. Voor meer-creatieve beroepen gelden hele andere factoren, voor een belangrijk deel al ergens in de jaren 1950/1960 beschreven door Frederick Herzberg en wat mij betreft verplichte voor iedereen, mezelf incluis want wegens uitstelgedrag heb ik het nog steeds niet gelezen:Ppp
Zoals in @1 ook al opgemerkt, gaat het hier om repetitief en makkelijk te kwantificeren werk. Dat soort werk wordt met name in de Westerse landen steeds minder uitgevoerd, want vervangen door automatisering.
Daarnaast komt die hele hype dat robots onze banen overnemen zo ongeveer iedere paar jaar weer terug. In de praktijk is dat iets dat zichzelf opeet. Ik zal dat uitleggen.
Stel je voor dat in Nederland een groot deel van de banen door robots zou worden overgenomen. Dat betekent een grote werkloosheid. De kosten van die werkloosheid drukken zwaar op de economie en daar komt nog bij dat werklozen veel minder te besteden hebben. Per saldo zal de economie dus inzakken (of instorten) en worden al die mooie dure robots onbetaalbaar en overbodig (want overproduktie). Dit effect is nog sterker als de hele wereld massaal robots gaat inzetten.