Demonstraties tegen Israël moeten koste wat kost verdacht worden gemaakt

OPINIE - Telkens als Israël zijn leger aan het werk zet – en dat gebeurt met enige regelmaat – wordt er gedemonstreerd. Dat is logisch. Human Rights Watch, Amnesty International, B’tselem, The Palestine Centre for Human Rights en iedereen die uit zijn ogen kijkt kan zien dat er bij al die campagnes steeds grof geweld wordt ingezet, dat er veel burgerslachtoffers vallen en dat enorme vernielingen worden aangericht. En dat is nog los van de vraag of Israël met die campagnes wel een redelijk doel nastreeft.

Maar iedere keer wordt de indruk gewekt dat er met die demonstraties iets mis is. In 2002 bleken spandoeken met hakenkruizen te zijn gezien, in 2008/9 doken na een demo tegen de Operatie ‘Cast Lead’ in Gaza YouTube filmpjes op waarop ‘Hamas, Hamas’ werd geroepen, in 2012 was er ook iets en nu dus weer. Afgelopen zaterdag demonstreerden duizenden tegen de jongste aanval op Gaza. En wat lazen we maandagmorgen in ‘de krant van wakker Nederland’? Onder de kop ‘Tonen nazivlag bij demo “schandalig”‘ werden we vergast op een boze reactie van Esther Voet, de directeur van de Nederlandse Israëllobby, het CIDI.

‘Het gebruik van de nazisymbolen is haar totaal in het verkeerde keelgat geschoten,’ meldt de krant. Vervolgens wordt Voet geciteerd: ‘Schandalig dat dit in Nederland anno 2014 voor kan komen en nog schandaliger is het dat er politici mee hebben gelopen.’ Daarmee doelt Voet op PvdA-politica Fatima Elatik en het raadslid van de Haagse Stadspartij Fatima Faid. Voet vervolgt: ‘Fatima Elatik is een redelijke vrouw. Ze ging onlangs nog op de foto met rabbijn Evers. Dat zij nu hieraan meedoet, blijkt [sic] hoever de onrede is doorgedrongen. De Joodse gemeenschap raakt zo alle redelijke gesprekspartners kwijt.’

Vervolgens maakt Voet nog wat opmerkingen over toenemend antisemitisme (een stokpaardje van het CIDI) en dat het Israëlisch-Palestijnse conflict voor de meeste mensen te complex is, zo complex dat veel mensen ‘de feiten niet weten’. ‘Dat het antisemitisme hier volop doorheen gaat, is schande,’ [sic] voegt Voet daar aan toe.

Tja, en wat zijn nu de feiten? Er was een demonstratie, er waren verkeerde bordjes (in dit geval bordjes met een Davidster en een hakenkruis naast elkaar) die snel op last van de organisatoren werden verwijderd, zo vertelt fractievoorzitter Inge Vianen in hetzelfde artikel. Maar toch niet zo snel of er kon nog een foto van worden gemaakt voor Twitter, Facebook (en de Telegraaf van de volgende ochtend natuurlijk).

Meteen daarna brak het verbale geweld los. Het CIDI, eerst bij monde van ex-directeur Ronny Naftaniel, later overgenomen door zijn opvolgster Esther Voet, begon op Facebook en Twitter een campagne, die – zoals dat in die kringen altijd gaat – direct werd overgenomen door een menigte van tientallen, honderden twitterende en Facebookende mensen die allemaal ‘schande!’ en ‘antisemitisme!’ begonnen te roepen. Vervolgens riep de PVV dat burgemeester Aartsen van Den Haag had moeten ingrijpen en stelde de geblondeerde PVV-leider vragen in de Tweede Kamer.

Zo gaat het sinds 2002 steeds. Er is geen demonstratie tegen Israël geweest of de claque van CIDI-vrienden en ultra-rechts Nederland heeft wel bewijs gevonden dat deze niet deugde. Steeds zijn er verkeerde bordjes, vlaggen of geluiden gesignaleerd die – hoewel ze snel werden verwijderd (of door niemand behalve de Israël-claque waren opgemerkt) – duidelijk maakten dat de zaak fout was, en dat iedereen die niet meteen rechtsomkeert had gemaakt, volstrekt niet deugde.

Het is al zó vaak zo gegaan dat nu in bepaalde kringen het (enigszins vergezochte) verhaal gaat dat wellicht mensen uit de CIDI-achterban zelf iedere keer met speciaal voor dit doel vervaardigde bordjes en spandoelen klaarstaan om te proberen elke demo bij voorbaat verdacht te maken. Om te voorkomen dat überhaupt nog tegen Israël kan worden gedemonstreerd.

Maar ditmaal was er de bijzonderheid dat het CIDI Fatima Elatik als mikpunt had gekozen. Naftaniel verweet haar dat ze niet rechtsomkeert had gemaakt en Esther Voet twitterde zelfs dat Elatik Hamas had toegejuicht. Vanzelfsprekend waren dat – de gewraakte bordjes waren immers meteen verwijderd – volstrekt onterechte, in het geval van Voet zelfs schandalige opmerkingen.

Temeer omdat Elatik iemand is die zich al jaren het vuur uit haar sloffen loopt, met name in het kader van het Joods Marokkaanse Netwerk Amsterdam (JMNA), om antisemitisme tegen te gaan en de dialoog tussen Marokkanen en Joden te bevorderen. Elatik reageerde op haar Facebookpagina als volgt:

Wat een dag zeg. Vanochtend werd ik wakker en trof ik meer dan 200 berichten op Twitter over mij. Sommige berichten van weldenkende mensen en sommige berichten van mensen die maar nog een keer naar de basisschool moeten.

Maar de berichten van CIDI-directeur Esther Voet sloegen daadwerkelijk nergens op. Eerst begon ze met beschuldigingen en framing en daarna ging ze even nog een keer de discussie van gisteravond herhalen die ik al had gevoerd met haar voorganger Ronny Naftaniel. Suggereren dat ik Israël vergelijk met de nazi’s, suggereren dat de demonstratie een pro-Hamas demonstratie was. Als ik haar dan vraag om kleur te bekennen en afstand te nemen van het disproportionele geweld dat Israël gebruikt tegen onschuldige burgers in Gaza, duikt ze en probeert ze te spinnen. Ik heb voor haar en de haren en alle anderen die mij in een kamp willen zetten de volgende boodschap: ‘Ik laat me door niemand de mond snoeren. Als ik onrecht zie dan spreek ik me daarover uit!’

En:

Maar het allerergste vind ik wel dat jij mij en anderen het recht wilt ontnemen om te demonstreren tegen het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan! Wij hebben het recht om op te staan voor Gaza en te demonstreren voor vrede, vrijheid, en rechtvaardigheid voor de Palestijnen. ik laat mij niet intimideren en de mond snoeren door het CIDI.

Maar niet alleen Elatik was boos over de krankzinnige manier waarop het CIDI zijn schare trouwe rechtse volgers tegen haar opzette. Ook Elatiks buitengewoon brede achterban is boos over deze poging haar het recht te ontzeggen tegen het Israëlische optreden in Gaza te demonstreren.

Het regende maandag veroordelingen van het CIDI-optreden en verklaringen van steun aan haar adres. Eén voorbeeld uit meerdere: een verklaring van het Samenwerkingsverband Marokkaanse Nederlanders SMN waarin onder meer werd gesteld: ‘Esther Voet, directeur van het CIDI, (…) moet zich schamen om een bondgenoot in de strijd tegen antisemitisme zo persoonlijk aan te vallen en verdacht te maken. In onze ogen verdient Fatima Elatik alle steun.’

Het lijkt erop dat de aanval van het CIDI ditmaal keihard tegen zichzelf zal keren. En dan rijst vervolgens de vraag waarom het CIDI zo dom is zich op deze manier te vervreemden van iemand die zich altijd heeft opgesteld als een bondgenoot in de strijd tegen antisemitisme, en zich, zoal ze zelf zegt, om wille van de lieve vrede altijd haar grieven tegen het CIDI voor zich heeft gehouden. Bovenal dient de vraag zich aan waarom het CIDI zo het risico neemt dat het zich totaal onmogelijk maakt in de Marokkaanse gemeenschap.

Het antwoord is waarschijnlijk dat het CIDI nu eenmaal demonstreren tegen Israël hoe dan ook en altijd met alle macht wil delegitimeren.

Elatik werd waarschijnlijk om haar bekendheid gekozen als een voor iedereen duidelijk symbool om aan te geven dat ook deze demonstratie weer ‘fout’ was. ‘Zie je wel: een Marokkaanse van wie we dachten dat ze deugde, blijkt toch niet te vertrouwen.’

Aan de andere kant speelde waarschijnlijk mee dat het CIDI en de officiële Joodse gemeenschap recent een nederlaag hebben moeten incasseren in de Joods-Marokkaanse dialoog. Het enige jaren geleden op aandrang van burgemeester Cohen opgerichte samenwerkingsverband Joodse Marokkaans Netwerk Amsterdam (JMNA) is uit elkaar gevallen als gevolg van pogingen van het CIDI en vertegenwoordigers van de Liberaal Joodse Gemeente (LJG) in Amsterdam om de Marokkaanse deelnemers naar hun hand te zetten.

Uit de as van het JMNA is echter een nieuwe dialooggroep opgerezen, ditmaal zonder deelname van figuren die zijn gelieerd aan de LJG en het CIDI. En die staat onder leiding van – u raadt het misschien al – Fatima Elatik, in samenwerking met rabbijn Lody van der Kamp. Is het te vergezocht om te vermoeden dat boosheid hierover een rol speelde bij het CIDI? Wie zal het zeggen. Maar wat het CIDI deed, was in ieder geval geen stap die getuigde van groot strategisch inzicht.