Zo hoor je tijden, misschien wel jaren, niets van John Lydon, en zo lees/hoor je in korte tijd drie keer over/van hem. De eerste van die drie was de publiciteit rondom de miniserie die gemaakt is over The Sex Pistols. John was het er niet mee eens. De serie was ‘bollocks’, om hem te quoten.
De tweede keer was de ophef vanwege zijn deelname aan het amusementsprogramma The Masked Singer. Waar hij Schools Out van Alice Cooper zong. Dat kwam de punkicoon, de rebel, natuurlijk op een bak kritiek te staan: sell out, beetje aan die commerciële burgermanprogramma’s meedoen, boe!
Maar bij de uitleg van Johnny verstomde de kritiek. Want. Waarom had hij meegedaan aan dat debiele spelletje? Uit liefde voor zijn vrouw.
De vrouw van John, Nora Forster, lijdt aan Alzheimer, en John zorgt voor haar, thuis, zo lang dat nog mogelijk is. En zij houdt van dat programma. En hij wou met zijn deelname haar een plezier doen. Het narrenpak dat hij draagt, schijnt hij zelf ontworpen te hebben.
De derde keer dat de naam van Johnny Rotten opdook was tijdens een interviewfragmentje dat ik zag. John was weer aan het touren met zijn band PiL, en hij vertelde interviewer dat hij nog steeds last had van plankenkoorts, zenuwen. Maar, bijkomend voordeel was wel, zei hij, dat hij daardoor zijn bierbuik zag slinken.
Reacties (1)
Tja, Wobble (die wordt overmorgen 64) zat toen niet meer in de band en dat hoor je…
Niettemin kan ik deze track, op de momenten dat die weer eens langskomt, vrijwel nooit zo hard afspelen als ik eigenlijk wel zou willen.
Mede dankzij PiL heb ik tinnitus. Over dat concert in Paradiso stond later in de krant dat het geluid zo goed was; de waarheid was dat er ook op de omloop boven een PA stond en de zaal op die manier letterlijk plat werd gespeeld. Wij zijn over die bovenste PA heen geklauterd zodat het geluid tenminste van ons af ging, en als ik had gewild had ik op de podiummengtafel kunnen pissen. In plaats daarvan hebben we gekke bekken getrokken naar Lydon, die ze naar ons boven retourneerde.