Laatst was er een Closing Time over de danc-act Animistic Beliefs, een Rotterdammers duo, waarvan de een Molukse roots heeft.
Er was een tijd in de Nederlandse popmuziek dat Molukse muzikanten en zangers prominent aanwezig waren: Daniel Sahuleka, Nippy Noya, Julya Lo’ko en Massada natuurlijk, die stonden onder andere op PinkPop en pakten behalve de jeugd, ook mijn moeder en oma, in met hun romantisch wiegende Sajang È.
M&M waren, also, een lang weekend in Duitsland om de kunsttentoonstelling Documenta 15 te bezoeken. En als je vier dagen in dat land bent, Duits hoort, Duits spreekt, Duits eet en Duits drinkt, dan ontkom je ook niet aan de Duitse muziek. In dit geval Die Toten Hosen, punk, aber gemütlich, frech en een beetje altmodisch ook wel. Het hoeft in Duitsland ook niet altijd alles ernsthaft te zijn,
Ja, wat hebben we hier. Spoken Word staat er vermeld onder de video, maar het is meer een lezing ondersteund door wat licht getokkel. Sombermans Henry Rollins vertelt over en blikt terug op zijn leven als muzikant. Waar was hij, wie had hij ontmoet, wat dacht hij? Hij heeft het over de herfst, over vrouwen, het onderweg zijn, teleurstelling, het eenzaam zijn, haat, het verleden, vriendschap, de toekomst – en dood.
M&M bezochten de vijfjaarlijkse internationale kunsttentoonstelling Documenta, nummer 15 alweer, in Kassel. Dit keer niet met een tentje, want er was slecht en koud weer voorspeld, en een mens wordt ouder nietwaar, dus was er een appartementje geboekt en werden er restaurants bezocht en kon het camping kooksetje ook thuis blijven.
De Documenta in Kassel is dus, zoals vermeld, een internationale kunsttentoonstelling waar de meest relevante schilderijen, beeldhouwwerken en sculpturen van het moment tentoongesteld staan.
Forest City – over de ‘dualiteit van natuur en stad’ – is een mooi album van Maria Chiara Argirò, elektronisch met een vleugje jazz.
Het duo Animistic Beliefs laat zich beïnvloeden door tal van stijlen, waaronder IDM, politieke techno, mythologie en muziek uit de cultuur van hun Vietnamese, Chinese en Molukse voorouders. Dat levert een originele stijl op die naadloos laveert tussen bijvoorbeeld techno en de roep van een tahuri, een soort trompet gemaakt van een schaaldier. MERDEKA is een intens album, waarmee Animistic Beliefs naar eigen zeggen afscheid wil nemen van de westerse clubmuziek. Maar je kunt ook hopen dat de westerse clubs hun stijl juist wil omarmen.
No Hard Feelings is een nummer zonder percussie, een rap zonder beats, een spoken word zonder drum. Maar er zijn wel blazers, die voor een onheilspellende sfeer zorgen. Alle ruimte voor de haast dicterende stijl van rappen van Billy Woods.
No Hard Feelings komt van het album Aethiopes, wat vroeger in Europa de benaming was voor Afrikanen. En op de hoes van de plaat staat een Rembrandt, dat zie je niet vaak in de hiphop. Het origineel is te zien in het Mauritshuis.
Tot voor kort kenden we de “twee minuten haat” vooral uit 1984. Maar nu is er HATER, met onder andere leden van Neuk!, en er is een serieuze kans dat mensen in de toekomst vooral daaraa… nee, ok, fuck it, dat is niet zo. Maar boeien, het is wel een vet nummer, en het geweldig om te zien dat er nog kwalitatief goede hardcore gemaakt wordt – ook voor de liefhebbers van het Nederlandstalige lied.
Praed Orchestra, blazers, maar niet zoals ik ze gewend ben. En elektronica. En daarmee dwarrelen ze rond in trancemuziek die deels uit het Midden-Oosten (Egypte, Libanon) komt, met motiefjes die opduiken, verdwijnen en weer opgepikt worden. En zonder vervelend saai gepiel, eerder psychedelisch en hypnotiserend, maar wel met een dansbare beat.
Het klimaat gaat naar de klote, onze natuur ook, de woningmarkt is uitgewoond, arme mensen worden alleen maar armer terwijl de rijkaard zelfzuchtig voort leeft, we hebben wel nog Corona maar geen Corona-beleid, extreemrechts wordt nog steeds groter, er is oorlog, honger, ziekte en dood… dus laten we even iets vrolijks doen. Om af te leiden van alle ellende, enzo. We kunnen toch best even doen alsof Everything is Awesome? Met dank aan de Lego Movie.
Afgelopen weekend was ik voor het eerst op het alleraardigste festivalletje Baroeg Open Air, en daar mocht ik voor het eerst sinds tijden death/grind-grootheden Napalm Death weer eens aanschouwen. En dat was leuk, dus ik laat jullie graag meegenieten! Suffer the Children is uit de vroege jaren ’90, toen de band wat minder grind en wat meer death werd. Terzijde, hoewel Napalm Death voor het eerst het Closing Time-slot mag vullen, kwam de zanger wel al eerder langs.
Harry Belafonte in de rol van domme August met af en toe de mimiek van Stan Laurel. En de stem van Odetta, als Liza, met haar ingehouden ergernis over die sul. De muzikale begeleiding bestaat uit eenvoudig, herhaald gitaargetokkel.
En ja, het is een kinderliedje, want er is ook een SesameStreet uitvoering van (waarin Liza aanmerkelijk minder geduld heeft dan Odetta) en nee, het lijkt alleen maar een kinderliedje, want ik ben af en toe ook wel ‘ns op zulke complexe, samenhangende problematiek gestuit waarin alles tegen mij leek te werken en adviezen open deuren waren.