In het Overijsselse stadje D. waar ik midden jaren tachtig woonde, was op een van de blinde muren met rood, groot de graffiti-tekst aangebracht: Just like pindakaas.
De niet op de hoogte zijnde passerende burger (‘do you, mister Jones’) begreep die regel waarschijnlijk niet. De in het zwart geklede jongere, met getoupeerde haardos, wist wel bij welke klepel de mosterd – The Jesus And Mary Chain natuurlijk, met Just Like Honey.
Van alle instrumenten en meer specifiek percussie, die op Sargasso in het zonnetje zijn gezet, ontbreken de kleinsten tot nu toe. U denkt meteen aan de triangel, of de tamboerijn (die hier wel aan bod kwam). Vandaag aandacht voor de claves.
Twee stokjes, vooral bekend uit de Latijns-Amerikaanse muziek. Deze compositie van Tania León, is een ode aan de claves. Prominent ritme-instrument in de ‘son’ (een Cubaanse rumba).
Geen boterberg, geen melkplas meer
Maar een gezonde juttepeer
En frisse lucht, tot besluit
Ieder voelt zich fijn, een keer er tussenuit
In 1990 wist Bots de boeren wel een hart onder de riem te steken: als het je allemaal even teveel wordt, ga dansen!
En Bots was ook niet te beroerd een advies mee te geven voor de malaise waarmee boeren destijds mee werden geconfronteerd: De veestapel moest… (u raadt het al?).
Welnu, zong Bots, doe de koeien weg en ga fruit telen. Een lekkere Hollandse juttepeer bijvoorbeeld.
Eind 70’er jaren bezong een Brabants bandje een jubileum van de Boerenbond. Dat bandje had zich de Brabantwaardige naam ‘De Veulpoepers’ aangemeten.
Waarom is dat Brabantwaardig? Wel, de provincie heeft al decennia de meeste koeien en varkens op haar grondgebied. Veulpoepers dus. De laatste jaren daalt het aantal, maar nog steeds troeft Noord-Brabant wat dat betreft alle andere provincies dik af.
Rundvee en varkens per provincie 2021 (x 1000). Bron CBS
Een paar weken terug bezocht ik het Gelderse dorpje Hummelo. Er was daar een kleinschalige kunstroute over het landgoed Enghuizen van graaf Van Rechteren-Limpurg (geen typo). En als je in Hummelo bent, dan drink je natuurlijk een kopje koffie bij De Gouden Karper, en ga je ook even op bedevaart naar het standbeeld, brons, van Normaal, niet te missen aan de Dorpsstraat.
Zeg je Normaal, dan zeg je boeren. Je weet waar hun sympathie ligt, zie bijvoorbeeld het zydeco-achtige nummer De boer is troef. En er is wantrouwen tegen de politici in Den Haag en sowieso alle mensen in de Randstad, lui uit het westen.
Nooit te oud laat om…
In 2017, ruim veertig jaar na de start van The B-52’s, lanceerde Cindy Wilson, mede-oprichtster én de karakteristieke strot van The B-52’s, haar solo-album Change.
‘Solo’ vind ze wat overtrokken want het project begon na wat jammen met Ryan Monahan (bas) en Lemuel Hayes (drums). De andere bandleden droegen ook het nodige bij en Wilson is van mening dat dit dus een uiterst democratisch bandje is.
Eerst dacht ik nog is dit wel echte Ska, of eerder een handige marketingtruc: zet een stel mooie meiden in leuke kleren en dito kapsels (en veel been, met en zonder panty) op een podium en laat ze een medley spelen van ska-klassiekers, plus Despacito natuurlijk, die ordi zomerkneiter waar ik een zwak voor heb.
Maar de dames hebben een behoorlijke livereputatie, ook al liggen tournees nu natuurlijk even op hun kont vanwege de oorlog. Want het orkest komt uit Kiev, of Kyiv, en daar liggen de prioriteiten nu helaas even anders. The Kyiv All Girl Ska Orchestra is een feestband, een coverband – en dat doen ze erg leuk.
Ja dit ken ik, dit nummer is toch van onze eigen Urban Dance Squad? Leuke cover wel, die gast geeft er een eigen draai aan, interessante poging.
Wat, dit is het origineel? Van Ray Barretto? Nou ja, nooit te oud om te leren. Lekker zomernummer.
De geschiedenis herhaalt zich…
… is het nou zo moeilijk dat te veranderen?
De geschiedenis herhaalt zich…
… iets zal er moeten veranderen
De geschiedenis herhaalt zich…
… iets kan er veranderen
Amber Mary Bain, a.k.a The Japanese House met Something Has to Change
Ach, het tragische lot, en ook wel het leven, van Karen Carpenter. En wat een verrassende, en respectvolle coverkeuze is dat van Sonic Youth. Immers, The Carpenters werden toch gezien als music for the millions, beetje gladjes, en Sonic Youth, dat waren toch die ongewassen, ongeschoren, ruige noise/grunge muzikanten? Hoe kunnen die nou ooit terecht komen bij die schoongeboende all American Karen Carpenter? Zou het dan toch de pijn zijn, dat wat je niet ziet maar wel voelt?
In de reeks Sargasso’s Zomerklassiekers vandaag Grace Jones, met haar uitvoering van Strange, I’ve Seen That Face Before. Het origineel is geschreven door de bandeonspeler Astor Piazzolla als tango.
Bij de eerste tonen hoor je het al: drummer Sly Dunbar en bassist Robbie Shakespeare, onmiskenbaar. Dat kalme lome, hypnotiserende, pulserende ritme is het fundament van deze reggaeversie. Grace Jones schakelt moeiteloos van Engels naar Frans, als was het een chanson, en tussendoor speelt ze ook nog even op haar accordeon.
Ik weet niet hoe het met u zit, beste Sargassiaan, maar ik heb, als de zomer zindert en de horizon ervan trilt, de boeren hooien, de leeuweriken hoog boven het veld hun gezang laten horen, de bijen en de hommels bloem in bloem uit kruipen, als de lindes hun bedwelmende geur verspreiden en de avonden zwoel en de nachten klam worden, dan heb ik wel behoefte aan een passende soundtrack. En dat is dan niet iemand die bezig is (vast met de beste bedoelingen) met een kapotte taperecorder, maar dan wil ik iets Zuidelijks.