Ja mensen, wat kan ik er van zeggen? Ik heb nu eenmaal een zwak voor zingende Vlaamse dames. En Caro Tanghe van het Belgische Oathbreaker zingt de sterren van de hemel (en de verloren zielen uit de put van de hel), terwijl de rest van band het op perfecte wijze muzikaal begeleidt. Het geheel is, inclusief het clipje, af en toe een beetje beklemmend, maar daarom niet minder mooi (wellicht juist daardoor).
Na het gesomber van gister en eergister in deze rubriek tijd voor wat jolijt: het is tenslotte eindelijk weer eens een prachtige zonnige warme dag.
Lucky Chops uit New York is vooral bekend van hun live optredens in de metro van die stad. Ten tijde van dit stuk zat Leo P nog in de band; later zou hij z’n eigen band Too many Zooz oprichten.
Omdat we gister al even ingetogen bezig waren, vandaag nog maar een stapje verder het duister in. Ah Cama Sotz is het project van de Belgische DJ en producer Herman Klapholz. Sinds 1993 runt hij dit dark ambient project, en verblijdt hij de wereld met regelmaat met werkjes waar een zeer duistere, getormenteerde ziel uit spreekt. Op zijn eigen website afficheert hij zich als “one of the darkest industrial acts around”.
Jacaszek, of voluit Michał Jacaszek, is een Poolse componist die vooral electro-acoustische muzikale landschappen maakt die opvallen door hun beklemmende sfeer. Hij brengt muziek uit sinds 2004, maar vooral zijn werkje “Treny” uit 2008 sloeg aan bij veel muziekcritici vanwege de krachtige sfeertekening die er neergezet wordt.
Het is wel weer tijd voor wat Duits. En voor wat eclectisch samenspel van traditionele (middeleeuwse) instrumenten, poëzie uit de romantiek en, (natuurlijk), rock/metal. In Extremo is het gezelschap dat al deze zaken op een fraaie manier combineert. Het nummer Spielmannsfluch komt van het album waar ze mee doorbraken in 1999, Verehrt und Angespien. Het is uiteraard aan de lezer-luisteraar zelf of die ze wil bespugen of vereren (of iets daartussenin). O ja, als bonus nog wat sfeer van het onvolprezen Wacken Open Air festival, waar het in de jaren dat dit werd opgenomen vrij goed toeven was.
Over vreemde eend in de bijt gesproken: Mink DeVille stond op de grote podia, Werchter, Rockpalast, Montreux en Pinkpop tussen de rockacts. Stond hij daar met zijn bandleden die gekleed gingen in bloesjes met ruches, en stond hij daar met zijn dunne dandy snorretje, het goud- en zilverwerk in zijn oren, graatmager in zijn giletje en zijn kuif. Zijn kuif! Een romanticus met een latin-ziel verzeild geraakt in de pop.
Welke muziek past op vier mei, de avond van de Dodenherdenking? Geen pop. En ook niet die clichénummers waar de stemming zo nadrukkelijk in je gezicht wordt gewreven. Je dacht een tijdje na over Jules Schelvis en zijn optreden in de Vredeskerk in Den Haag samen met het Nationaal Symfonisch Kamerorkest waar hij vertelt over het vernietigingskamp Sobibor. Dat filmpje heb je drie keer bekeken.
Maar er speelde een melodietje in je hoofd, heel licht, met een rustig klinkende zangstem, Engels. Nick Drake. En Nick Drake was toch – je hebt allerlei klasseringen in de pop, maar Nick Drake onttrekt zich daaraan, die bevindt zich in zijn eigen categorie, met niets anders, met niets te vergelijken.
Wat ik nou toch weer in de krant las: Andrej Borovikov, de assistent van Aleksej Navalny is in Rusland veroordeeld omdat hij zich volgens de rechter, schuldig had gemaakt aan het verspreiden van pornografisch materiaal. Hij is veroordeeld tot tweeenhalf jaar gevangenisstraf. Dat is niet zo fraai, denk je dan, totdat je leest waar dat pornografisch materiaal uit bestond. Dat blijkt een videoclip van Rammstein te zijn. De clip Pussy. Andrej Borovikov had in 2014 de clip verspreid, gedeeld via de Russische variant van facebook. Nou heb ik die clip even bekeken en hij is zeker suggestief, de heren zijn in het zwart gekleed, de dames luchtig. De gebaren en de bewegingen in de clip zijn ritmisch op een bepaalde manier, en er zijn wat attributen te zien die wel spannend genoemd kunnen worden, (ik probeer me in te leven in de rechter), en ik zou er erg jonge kinderen niet naar laten kijken, maar pornografie, pornografie? Ik heb geen borst, tepel, pielemuis of pussy voorbij zien komen. Rammstein is dan toch een band met teveel humor. Ik moest wel, tekstman als ik ben, grinniken om de lyrics van tekstdichter Till Lindemann ‘You have a pussy, I have a dick, so what’s the problem, let’s do it quick.’ En verderop: ‘Steck Bratwurst in dein Sauerkraut’.
Alapathy van Fenne Lilly stond in mijn mapje met favoriete liedjes van 2020. Alapathy is een verzonnen woord, een samenvoeging van apathie en allopathie. Het woord bestond voor deze single nog niet. En waarom belandde het op mijn favorietenlijstje van verleden zomer? Omdat het zo’n lekkere drive heeft, die gaat maar, eentonig of niet, gewoon door. Het is een vlot, zorgeloos zomerpopnummer. En ik vond de video zo leuk omdat ze van een oud filmpje van zichzelf, waarop ze te zien is als blote-peuter-in-het-bos, een remake maakt, maar dan twintig jaar later. Alles in het nette hoor: we zien, aan het eind van de video, Fenne Lilly op de rug, in de schemering het bos in hollen, slechts gekleed in boots, waar ze verderop, na het roepen van ‘and cut’, wordt opgevangen door een iemand met een badjas. Je moet het maar durven.
Wat is het verschil tussen een spoken word dichter en Lou Reed? Lou Reed brengt een groot gedeelte van dit nummer in praatzang. Hij zingzegt het grootste gedeelte van de song, maar verderop in het nummer gaat hij toch echt zingen. Maar zo wordt de tekst wel wat meer onder de aandacht gebracht. Alsof hij het tegen jou vertelt, hoe hij vroeger op school zich uitsloofde voor de trainer van het footballteam. Hoe hij ’s nachts wakker lag, zich eenzaam voelde, dat hij zich afvroeg wat hij nu precies had bereikt, dat hij zo’n beetje alles haatte om hem heen, dat hij het gevoel had dat zijn ziel in de uitverkoop lag. Maar dat er dan tegelijk die romantische gedachte was, dat houvast, van die prinses, op de heuvel die, ondanks dat Lou fout zat, toch van hem hield. Glory of love. Dat wordt haast tot wanhopigs toe herhaald, alsof het een bezwering is, Glory of Love. Dat hopen we dan maar. Ondanks dat de stad, New York, een vreemde plek is, een riool of een circus. In het Engels klinkt dat beter. En dat er in de stad mensen rondlopen met vreemde voorkeuren. Wat toch klinkt als een waarschuwing. Het nummer schijnt nogal autobio te zijn.
Canadese hiphop van 30 jaar terug. Hiphop met jazz en Bigband, luchtig vermengd op een bedje van niet alledaagse ritmes. Erg dansbaar ook, en er zijn bij de samples ook blazers gebruikt en zelfs een fluit. Erg ongebruikelijk maar wel erg leuk, zomers zou ik zeggen. De band heette Dream Warriors en had nog een grote hit met dat aanstekelijke My Definition of a Boombastic Jazz Style, ook weer met blazers.
Wie weet waar de tijd naartoe gaat? Waar bevindt zich vroeger? Waar is dat? Mij kun je opvegen na de eerste noten, hoe ze dat doet, ik weet het niet, maar, tsjak, daar brandt dat mes van de weemoedigheid al in mijn hart. En komt het door die tekst, of die stem? Sandy Denny brengt dit lied zo casual, zo achteloos haast, alsof het geen moeite kost, en tegelijk alsof het de enige manier is waarop dit lied gebracht kon worden. Een monumentje. In 2007 koos het Engelse BBC-publiek de song Who Knows Where The Time Goes, als beste folksong aller tijden.