Overzicht

serie

Closing Time

Foto: Ted (cc)

Closing Time | Bela Lugosi’s Dead

, door

Laatst hoorde ik ‘m toevallig,‘Bela Lugosi’s Dead’ van Bauhaus en het viel me zo op dat er weinig sleet in zat, dat het nummer na 43 jaar nog steeds fris en dansbaar (vandaar de 12 inch) klinkt. En dat kun je van een heleboel muziek uit die tijd niet meer zeggen: veel klinkt gedateerd, ah gossie, jeugdsentiment.

Maar Bela Lugosi’s Dead, heeft de tand des tijd goed doorstaan. Ik weet nu ook pas wie Bela Lugosi was. (En wat Bauhaus is: ik heb het schoolgebouw in Dessau inmiddels bezocht, want ik houd wel van die strakke architectuur).

Closing Time | The Living Room

, door

;

Nadat ik schreef over Jeff Mills vroeg ik me af wat onze eigen techno-pionier, Orlando Voorn, dezer dagen doet. Voorn haalde in de jaren ’90 de Detroit-sound naar Nederland, maar lijkt tegenwoordig een beetje een vergeten legende. Aan hem ligt het niet: hij produceert nog altijd het ene na het andere album, vooral techno, maar vorig jaar ook album met soul-house. Voorn bracht ook muziek uit onder tal van aliassen, waaronder in zijn beginjaren als The Living Room. Onder deze naam maakte hij in 1994 het meer experimentele technoalbum Roomservice – volgens deze reviewer een “criminally underrated record”.

Closing Time | Jeff Mills

, door

Wat doet Jeff Mills, pionier van de Detroit techno-scene, tegenwoordig eigenlijk? In 2015 was Mills bezig met een mix van elektronische en klassieke muziek die alleen in Europa aansloeg. In The Guardian beklaagde hij zich dat Amerikanen blijkbaar niet geïnteresseerd zijn in zwarte artiesten als ze niet “poor and broke and desperate” zijn. Nu is de fanbase voor elektronische muziek in de V.S. sinds de gouden jaren van de techno sowieso gekrompen ten opzichte van die in Europa. En vermoedelijk is de aansluiting bij het Amerikaanse publiek nog verder verwijderd geraakt door de laatste jaren een meer experimentele weg in te slaan. In 2019 maakte hij met multi-instrumentalist Rafael Leafer (ook uit Detroit) het album The Override Switsch: “Unrestrained and unshackled by the semiotics placed by conventional dance music, it looks to a frontier beyond what is conditioned by genre,” aldus de makers.

Closing Time | In Mijn Hoofd

, door

Ik kocht ooit een boek met liedteksten van Raymond van het Groenewoud getiteld Je veux de l’amour, uitgeverij Nijgh & Van Ditmar (Neuk & Van Dattum, zoals Ronald Giphart het noemde). In die uitgave zijn niet al zijn liedteksten verzameld, wel zijn mooiste.

En achterin het boek zit een cd met daarop elf liedjes van Raymond. Maar dan klein uitgevoerd, breekbaar, akoestisch – delicaat is het woord dat ik zocht. Er klinkt een gestopt trompetje hier, en een bescheiden piano daar. (Satie is niet ver weg). En de teksten zijn klein wondertjes. Ik wilde voor deze Closing Time eigenlijk het nummer ‘Het gras is nat’ doen, maar daar kon ik op youtube helaas nergens een uitvoering van vinden. Ik wilde juist die song vanwege Blue Monday, dat was de dag van gisteren. Dat was de dag van de depressie.

Closing Time | Rich

, door

Leeds Calling. Vroeger had je dichters, die schreven. En je had bandjes, die speelden en zongen. Later waren daar de beatpoets, en de spoken word popdichters, zoals John Cooper Clark, Anne Clark en Ton Lebbink, die hun gedichten ritmisch brachten op het podium, soms met muziek, soms zonder.  En op de een of andere manier zijn die twee genres in elkaar overgelopen. Er zijn nu in Engeland steeds meer bandjes waarvan de zanger zijn teksten pratend, in plaats van zingend dus, brengt: Sprechgesang.

Closing Time | Riptide

, door

Sarah Assbring (El Perro del Mar) en Jacob Haage maakten de muziek voor Riptide, een moderne dansvoorstelling van choreograaf Hlín Hjálmarsdóttir voor het Koninklijk Zweeds Ballet. Ook zonder dans erbij is het een mooi album – het best te beschrijven als donkere ambient (er komt geloof ik geen orkest aan te pas, maar veel informatie kan ik er niet over vinden). De dansvoorstelling was vanwege de pandemie opgenomen en kun je hieronder in zijn geheel terugkijken. Mocht daar iets mis mee gaan, dan kan dat hier ook.

Closing Time | Laurel Halo

, door

Laurel Halo maakt boeiende muziek, maar meestal zingt ze erbij en hoewel ik het regelmatig toch weer probeer trek ik dat niet zo goed. Ik denk niet dat ze het per se erg zou vinden als mensen dat zeggen over haar zang – in een interview over haar debuutalbum Quarantine (2012) zegt ze: “It was tempting to use autotune but I decided against it because there’s this brutal, sensual ugliness in the vocals uncorrected, and painfully human vocals made sense for this record.” Maar gelukkig voor mij maakte Halo ook een mini-album waarop ze niet zingt, Raw Silk Uncut Wood (2018), dat ook qua stijl (ambient) wat afwijkt van haar andere albums, maar daardoor niet minder boeiend is.

Closing Time | Vessel

, door

Vessel (niet te verwarren met Vessels) is weer zo’n artiest wiens muziek niet goed te beschrijven is. Ja goed, je kunt het elektronisch en experimenteel noemen (zoals ik hier vaak doe) maar dan weet je nog geen zak. En het ene nummer is weer heel anders dan het andere dat weer compleet niet strookt met weer andere nummers, wat een luisteraar van Closing Times compleet op het verkeerde been kan zetten. Zijn albums zijn in elk geval niet saai – de meest onderscheidende nummers zijn druk en raar en irriteren. Het nummer ‘Paplu (Love That Moves the Sun)’ staat op Vessels derde album, Queen of Golden Dogs (2018).

Closing Time | Daemonarch

, door

Kijk, Moonspell, die kent u natuurlijk allemaal, al is het maar van deze onvolprezen website. Deamonarch daarentegen kent u waarschijnlijk niet. Het is een project van vier van de vijf (toenmalige) bandleden van Moonspell, toen de plaat in 1999 uitkwam. Waar Moonspell in die periode wat meer gothic en wat minder agressief werd, was dit de uitlaatklep de agressie die blijkbaar toch nog ergens aanwezig was bij de bandleden. De Portugese black metal is van prima kwaliteit, zozeer dat het zonde is dat het bij één avontuurlijk uitstapje van Deamonarch is gebleven.

Closing Time | Oliviers Army

, door

En nu wordt Elvis Costello ook al gecancelled. Nou niet helemaal, er wordt een song van hem door de BBC gecensureerd. Namelijk het nummer Olivers’s Army, afkomstig van de elpee Armed Forces uit 1979.

En dat nummer wordt gecensureerd vanwege de politieke stellingname in die song, geschreven tijdens het confict / de problemen, met Noord-Ierland immers, nee, het is vanwege het woord ‘nigger’.  (‘Mijn grootvader werd toen zo genoemd’, zegt Costello) En dat woord kan niet meer. Kan nu niet meer. Nu klinkt er een piep op de plaats waar dat n-woord stond. Ben je gelijk ook het hele ritme kwijt van dat nummer. Nu klinkt het verminkt. Geen wonder dat Costello dan nu ook zegt:’ Draai het hele nummer gewoon niet.’

Closing Time | Last Night I Dreamt Of Mississippi

, door

Onlangs concludeerde Sjors in de comments onder een Closing Time, dat ik ‘vastgeroest zat in een nauwe, benauwde mainstreamblik.’ Gelukkig droeg hij gelijk een aantal suggesties aan om de rubriek wat minder benauwd te maken. O nee, dat deed hij juist niet. Maar bij deze, Sjors: niet van dat benauwde, noem jouw favoriete liedjes, en wie weet zie je ze terug als Closing Time. Dat doen we wel vaker. Daar zijn we niet kinderachtig in. Een klacht is een gratis advies tenslotte, dus horen we van je?

Closing Time | Life Is Fine

, door

Toen ik deze plaat een keer draaide thuis, zei mijn bezoek zoiets als: als je alleen op de muziek af zou gaan, dat het toch niet helemaal overtuigend was, dat dat life zo fine was.

En het is inderdaad geen zoet nummer van Rainer And Das Combo dat geluk en tevredenheid uitstraalt: die gruizige gitaar, dat hortende en stotende begin, dat gejank van die gitaar, dat rare, onrustige ritme – en het is misschien eerder een bezwering: als ik maar vaak genoeg beweer dat life fine is, dan is het dat ook. Toch?

Volgende