Johnny Marr is inmiddels een krasse knar. Maar de voormalige gitarist van The Smiths kan nog best een lekker potje rocken.
“You shut your mouth
how can you say
I go about things the wrong way?
I am human and I need to be loved
just like everybody else does”
Een unieke en prachtige versie van een traditionele folksong: The water is wide. Ooit vertolkt door (onder andere) Peter Seeger, Bob Dylan, Joan Baez en vele anderen.
Uit het concert dat Picatrix gaf op 25 april 2021 in het Bimhuis. Met Greetje Bijma, stemkunstenares, Nora Mulder, piano en Mary Oliver, viool.
Picatrix presenteerden we eerder in Kunst op Zondag.
Wat zegt u? Of we gek zijn geworden om regen te vragen?
Wel, de logica is even simpel als flauw: niemand vroeg om regen en we kregen regen. Dus….
We begonnen deze zondag met een caravan. Aanleiding voor deze vrolijke versie van de jazz standard ‘Caravan’. Zo ontzettend vaak uitgevoerd, dat het een raadsel is waarom je het nummer nooit ziet opduiken in lijsten van meest gecoverde nummers.
Normaal gesproken is Closing Time onze dagsluiter. Maar Sargasso blijft nog open voor uw reacties tijdens VPRO’s Zomergasten van vanavond (aanvang 20:20 uur).
Coisa = ding (iets, zaak, voorwerp); Nanã = het vrouwelijke opperwezen.
Coisa No. 5 is een compositie uit 1965 van Moacir Santos (overleden in 2006). De Braziliaanse bossa nova-zanger Mario Telles schreef er een tekst bij en het nummer werd hernoemd naar Nanã.
Het nummer, van het album ‘Coisas’, kent inmiddels honderen verschillende uitvoeringen. De meesten in big band formaties. In de bezetting hierboven, horen we het oorsponkerlijke nummer te voorschijn komen na de meesterlrijke intro van ongeveer 1 min. 23”.
In een winkelstraat, in een provinciestadje hier ver vandaan en lang geleden, stond buiten bij een platenzaak een bak met afgeprijsde elpees. Verzamelelpees, Alle 13 Goed, winkeldochters en wat onbekend gebleven artiesten. Ik bladerde door de bak en bleef hangen bij The Saints. Geen idee wat dat was. Maar de bandnaam was kort, net zoiets als The Clash ofzo, dus ik dacht, ik val me geen buil voor twee gulden. Ik hoopte (de platen in de bak buiten, mocht je niet binnen eerst beluisteren) op wat vlotte pop.
Een staande bas, een cello, violen, een saxofoon, een trompet, een vleugel, een percussionist, een losjes drummende drummer en een scattende zanger die zich als André Hazes gekleed heeft– daar word ik nou helemaal astraal en week van.
Nou had ik begrepen dat Van Morrison niet altijd het zonnetje in huis is, maar wat een song die blaakt van optimisme, blijheid en lichtheid heeft hij dan gemaakt met The Way That Young Lovers Do. En wat wordt die prachtig uitgevoerd veertig jaar nadat het nummer op de plaat werd gezet. Daar wordt een monumentje neergezet. Daar zou een zich achter de laptop bevindend sargasso-schrijvertje haast een traan van in zijn ogen krijgen. Haast dan hè, niet echt natuurlijk,
Ik kwam bij deze versie van dit nummer, de originele versie van de band Hüsker Dü, (die band met twee Umlauten in de naam), via de latere soloversie van de drummer Grant Hart, die toen She Floated Away speelde met alleen… gitaar, ook mooi, maar anders mooi, want zijn drumwerk in Hüsker Dü is toch wel bijzonder.
Ook bijzonder vind ik, is dat Hüsker Dü in de jaren tachtig werd aangemerkt als ruige band, ruige rock, maar dat als ik dat nu zo hoor, vind ik dat erg meevallen.
Het is voorgekomen, meer dan één keer, dat ik de wekelijkse ‘hitlijsten’ van pinguinradio en van KINK zat te bekijken, en me afvroeg: ‘deze kolom, deze rij, zijn dat nou de uitvoerende artiesten, of zijn dat nou juist de songs? Heet die band nou Body in the mirror, (goeie naam!) en is de track getiteld ‘Sungaze’, of is het juist andersom?’ Dan zie ik allerlei namen die ik niet ken, nooit van gehoord heb, maar in dit geval heet de band dus Sungaze en het nummer ‘Body in the mirror.’
Een vriend van mij is fan van Dylan. Diehard fan. Wat betekent dat? Dat betekent dat je in zijn bijzijn eigenlijk geen grapjes over Dylan moet maken, je mag hem (Dylan), niet belachelijk maken. Want dat kan hij, die vriend dus, niet hebben. Alsof het over een heiligheid gaat. Ik heb van dat soort gevoeligheden gelukkig geen last. Ik hou erg van het repertoire van Nick Cave, van het ruige werk maar ook van de gedragen ballads zoals The Ship Song en The Weeping song. Ik kan me een concert van Nick Cave herinneren waarin hij aankondigde om The Weeping Song te gaan spelen. Maar, vroeg hij het publiek, zou het mogelijk zijn om gedurende dat nummer geen aanstekers in de lucht te houden? ‘Do we have a deal’, vroeg Cave. Yeah, joelde het publiek. En terwijl Nick Cave zich achter de piano zette om het gevoelige lied in te zetten, besloot hij met: ‘And if you see anybody with a lighter, you know what to do (kleine pauze) ‘kick the fuck his head in.’
Op een warme juli-avond in 2018 zaten M&M te eten op het terras van Altstad Brasserie Sassnitz, (Marktstrasse 4) een Indiase curry, als ik het me goed herinner, een Fremdkörper op de kaart.
Sassnitz ligt op het schiereiland Rügen en is vooral bekend vanwege Prora. Prora? Prora. Prora is vooral bekend vanwege het langgerekte, strakke flatachtige, recreatiecomplex dat gebouwd was ten behoeve van de nazi’s. Een wat bizarre attractie. Maar Rügen is een leuke bestemming: de camping waar we verbleven, organiseerde expedities over de ruige gedeeltes van eiland in originele Hanomags. De eigenaar van de camping was een liefhebber en hij grossierde in die voertuigen. Ze stonden op zijn camping in een rijtje opgesteld, van helemaal gereviseerd, tot ‘bruikbaar voor onderdelen’.
Het kwam door het stuk, de recensie van Jos van Dijk afgelopen week hier op Sargasso: klasse. Dat woord zette een muziekje aan in mijn hoofd ‘they say the working class is dead, we’re all consumers now.’ Uit welke song kwam dat fragment? Gelukkig wist Google precies wat ik zocht: The Age Of Self, van Robert Wyatt, van de elpee Old Rottenhat uit 1985.
En The Age Of Self is een erg dansbaar nummer, ik dacht zelfs wat gelijkenis te horen met La Vie En Rose, uitgevoerd door Grace Jones uit 1977. Handig gedaan, zo doe je dat dus: je maakt een heel vlot dansbaar nummer en daar zet je je scherpe tekst op. En sneer je nog naar het bedrijf Rio Tinto. En ben je waarschijnlijk nog te horen daarmee in discotheken. Robert Wyatt heeft een kritische kijk op wereld en de maatschappij en weet het pakkend te brengen. Waar vind je zoiets nog tegenwoordig? De rap, de hiphop, spoken word?