Baxter Dury, Dury, Dury, waar ken ik die naam van. Toch niet toevallig familie van Ian Dury? Het is zijn zoon. En hij was al in 1977 te zien als vijfjarige op die LP hoes van New Boots And Panties!! Naast zijn vader, Ian Dury. Baxter staat links, Ian rechts. Die foto is gemaakt voor de Ondergoed & Lingeriewinkel Axfords. Voor de fans: 306, Vauxhaull Bridge Road, Westminster, London.
Het werd vanmorgen in ons café ook gemeld: Jeroen van Merwijk is gestorven. Te jong (65), aan darmkanker, terwijl het een heel aardig jaar was…
Behalve cd’s en boeken is er ook zijn digitale nalatenschap: A) in de zoekmachines en B) VanMerwijksTube en Jeroen van Merwijk – Onderwerp. Hopelijk blijft zijn website ook nog lang in de lucht.
Hij laat ook een enorme berg “laatste woorden” na. Onder andere in interviews naar aanleiding van het vorig jaar november uitgebrachte boekje ‘Kanker voor beginners”.
Ah, een liedje met een rustig begin.
-Nee, het blijft een rustig liedje, helemaal.
Dus er komt niet over vier maten een beat onder?
-Nee.
En die gitaar barst ook niet uit in verscheurende solo? En er komt ook geen piano die met het liedje op de loop gaat?
-Ook niet. Het blijft zo met dat rustige ritme en die kalme zang. In de laatste minuut komt er wel een heel licht drummetje onder, haast kwastjes, maar dat is het.
Is het een band uit Duitsland?
–Zwitsers.
Beetje gipsy, zou ik zeggen, alsof het een tango wil worden. Ingehouden hartstocht hoor ik, en een beetje pijn.
-Leidenschaft, heet dat ook zo mooi in het Duits: hartstocht en lijden gevat in één woord.
Ja, ik hoor het. Sterkte meiden.
Gorki was een Belgische band die stopte met bestaan toen de zanger Luc de Vos overleed in 2014. De band liet in ieder geval één klassieker achter: Mia. In 2003, 2004, en 2005 stond Gorki met Mia op 1 in de De Tijdloze van Studio Brussel.
Meskerem Mees is een jonge Vlaamse singer songwriter die solo optreedt met haar gitaar of samen met de celliste Febe Lazou. Zij schrijft haar eigen liedjes maar ze kan ook moeiteloos, lijkt het wel, covers zich eigen maken. Dus hierboven was haar versie, in het Engels, van Mia en hieronder covert zij Nina Simone.
Ja okay, ik was jong, ik had waarschijnlijk voor de eerste keer alcohol gedronken, en ik had gel in mijn haar gedaan, en ik had misschien, heel misschien, een trekje of twee, drie hoogstens dan hoor mam, genomen van dat jointje en ik had dat giletje van mijn oudere broer, zonder te vragen, geleend – stond wel stoer, vond ik zo voor de spiegel. Gelijk even die dansmoves geoefend. De mouwen van mijn shirt had ik opgerold tot mijn ellenboog, stond ook wel stoer, hoopte ik. Dat hoedje moest het afmaken. Dan zou ze vast wel met me gaan dansen op dat reggae-liedje van Joan Armatrading op dat feest. En daarna zoenen. Was de planning. Hey, Rosie. Gaaf nummer blijf dat toch.
Is er een hedendaagse band die zoveel covers in zo diverse muziekgenres inspireert als Radiohead? Hier in een interpretatie door het Paul Dunton Orchestra.
Art Brut, heet dat in de kunstwereld, ongeschoolde, primitieve kunst. Kunst met ruwe randjes, beetje kinderlijk op het doek gebracht, gemaakt door outsiders, autodidacten die zich weinig aantrekken van de regels, de mode of de trends: ze doen precies wat ze zelf willen. En dat kunnen ze heel gedreven, volhardend en hartstochtelijk doen. En zo kunnen ze soms behoorlijk afwijken van wat gangbaar is. Soms wordt hun werk dan ook ‘gek’ gevonden. Niet zelden dat er een psychische stoornis is bij de maker. Of een sociale. Maar dan wel een die kunst oplevert. Even voor de duidelijkheid, voordat ik mensen kwets: ik hou er van, van Art Brut. Van die primaire kleuren, van die kinderlijke beelden, van die tot in de hoekjes volgekrabbelde tekeningen, fascinerend.
Zoiets blijft toch een vreemde gewaarwording, dat iets er anders uitziet dan je verwacht. Ik dacht dus een mannenstem te horen, dat timbre, een stem van kleur, gokte ik. En dat lome ritme doet me denken aan Ben Harper, en dan zijn er nog die twee rond elkaar draaiende gitaren. Wat voor bandje is dit? En dan blijkt dat de muziek wordt gemaakt door Kids with Buns: Amber Piddington en Marie Van Uytvanck. En dat zijn twee jonge Vlaamse vrouwen met knotjes, helemaal wit.
Ik weet niet waarom ik Daft Punk en The Chemical Brothers verwar, misschien omdat ze in dezelfde jaren populair werden en omdat ik hun muziek niet zo boeiend en vaak ronduit irritant vind, maar ze wel allebei een video maakten die me aan de buis gekluisterd hield. In het geval van The Chemical Brothers de video bij het nummer ‘Star Guitar’ dus.
Met het afscheid van Daft Punk nemen we ook afscheid van een vernieuwend duo op het gebied van muziekvideo’s, zo lees ik in de obituaries. En ja inderdaad, ‘Da Funk’ is mijn favoriete nummer van Daft Punk, een nummer dat totaal oninteressant is als je het alleen hoort, maar juist voor die video keek ik MTV.
De LP Bass Culture van de dubdichter Linton Kwesi Johnson, is bij mij toch vooral blijven hangen vanwege….. de hoes. Die hoes met dat mannetje dat de trap afloopt heeft bij mij jarenlang in het trapportaal gehangen. Dus dagelijks passeerde ik de hoes van die subtiele reggaeplaat met die rake lyrics. LKJ schreef zijn teksten tegen het decor van Thatcher, rassenrellen, discriminatie, armoede, (jeugd-) werkeloosheid. Enkele van zijn nummers zijn politiek, aanklachten bijvoorbeeld tegen het geweldadig optreden van de politie wat het leven kostte van Blair Peach.
Jam City maakte het album Dream A Garden als kritiek op het kapitalisme en vond inspiratie in de rellen in Britse steden in 2011 (nadat de politie in Londen Mark Duggan doodschoot) en het werk van activiste bell hooks. Maar geen nood als je niet precies weet waar het protest ‘m in zit, want:
if you find yourself nodding to the beat, then you definitely get what I’m saying in the lyrics. The culture we live in is designed to make us feel shit about ourselves, so if listening to a three-minute song can momentarily make you feel good, then the music and the message is doing its job.