Een vriend van mij is fan van Dylan. Diehard fan. Wat betekent dat? Dat betekent dat je in zijn bijzijn eigenlijk geen grapjes over Dylan moet maken, je mag hem (Dylan), niet belachelijk maken. Want dat kan hij, die vriend dus, niet hebben. Alsof het over een heiligheid gaat. Ik heb van dat soort gevoeligheden gelukkig geen last. Ik hou erg van het repertoire van Nick Cave, van het ruige werk maar ook van de gedragen ballads zoals The Ship Song en The Weeping song. Ik kan me een concert van Nick Cave herinneren waarin hij aankondigde om The Weeping Song te gaan spelen. Maar, vroeg hij het publiek, zou het mogelijk zijn om gedurende dat nummer geen aanstekers in de lucht te houden? ‘Do we have a deal’, vroeg Cave. Yeah, joelde het publiek. En terwijl Nick Cave zich achter de piano zette om het gevoelige lied in te zetten, besloot hij met: ‘And if you see anybody with a lighter, you know what to do (kleine pauze) ‘kick the fuck his head in.’
Dus ik hou wel van de songs van Nick Cave, maar ze zijn niet heilig voor mij. Dus als een Brabants dichter (tegenwoordig woonachtig in Zuid-Holland) op een Dichtersfestival besluit om Nick Cave’s Weeping Song te coveren, in het Nederlands, dan ben ik geïnteresseerd. Miepliedje maakte Martijn Benders ervan. En oordeel zelf.
Martijn Benders is een eigenzinnig dichter. Ik heb van hem drie bundels: Karevanserai, Wat koop ik voor jouw donkerwilde machten, Willem en de gepersonificeerde bundel, Wôld Wôld Wôld. Maar ondertussen is hij alweer vele uitgaven verder. Ook was, en is, Martijn Benders actief op het internet. Hij heeft zeer interessante blogs gepubliceerd, maar doekte ze met hetzelfde gemak ook weer op om daarna met een nieuwe site te beginnen. Ik heb ooit bij hem geïnformeerd of hij het goed vond dat ik hem nomineerde voor de Blogparel met een van zijn stukjes, maar dat wilde hij toen niet.
Reacties (5)
Groenewegen?
Ja, en grapjes over Pogačar mogen ook niet.
And now for something completely different.
Voor wie het toch wat ritmischer, dan wel melodieuzer wil: Deze cover kwam gisteravond laat op Pinguin World voorbijgeshuffled en ik vond het wel de moeite die kleine ontdekking te delen.
https://www.youtube.com/watch?v=bf1xpE5Yi0k
Een psychedelische cumbiaversie van Für Elise door Los Destellos uit Peru. Die blijkbaar door een dochter van een van hen weer zijn heropgericht.
Ja, leuk, helemaal tot aan het eind beluisterd. En stilzitten is dan moeilijk.
Gister bij het stofzuigen, in de auto en net ook weer bij het wieden van de oprit: telkens weer die zin door mijn hoofd: Dííít is een miepliedjuh… Gelardeerd met een beeld van een Bargeld met piekhaar.
Oorwurm. Dat heeft die Benders dan toch maar weer voor elkaar gekregen.