Kurt Cobain was nog niet zo heel lang dood toen Hole, de band van zijn echtgenote Courtney Love, optrad in Paradiso. Of beter: de band had daar eigenlijk een optreden zullen verzorgen maar liet op zich wachten. Het voorprogramma was allang klaar, er gebeurde weinig op het podium. Het viel me op hoe jong het publiek was en hoeveel jongens een vlasbaardje droegen. Net zoals hun overleden idool.
Uiteindelijk behaagde het de dames en heer van Hole om hun optreden te beginnen. Het eerste nummer was Plump. Ze speelden nog drie nummers en toen was het optreden alweer voorbij: iemand had vanaf het balkon iets naar het podium gegooid en dat was mevrouw Love allerminst bevallen, dus ze was over een versterker naar boven geklommen en stond daar op iemand in te meppen. Het gebeurde ongeveer vijf meter van me vandaan.
Ik stond erbij en keek ernaar. “Courtney! Courtney!” schreeuwde het publiek. Alsof het een ruzie was op een schoolplein, zou een van de kranten de volgende dag schrijven.
Ik geloof dat dat het verkeerde beeld is. Ruzies op schoolpleinen zijn vervelend maar horen er eigenlijk een beetje bij. Courtney Love moest daarentegen optreden voor een zaal vol te jonge mensen die daar vooral wat stonden te koketteren met de zelfkant. Mensen die alleen in haar waren geïnteresseerd omdat ze hen dichter bij Kurt Cobain zou brengen. Ik ben geen psychologie maar voor zo’n publiek moeten optreden lijkt me niet de beste manier om de zelfmoord van je man te verwerken.
Terwijl Facehugger voor een naprogramma zorgde, bedacht ik dat ik met Courtney Love vooral medelijden had en dat ik de kinderen vooral zielig vond. En Plump is een kwart eeuw na dato nog altijd een geweldig nummer.
Reacties (1)
Toch doodzonde dat Kurt er niet meer is.