COLUMN - Op de tienjarige Simon na, hebben de kinderen uit onze groep in het weekend van alles te doen. De een gaat naar familie, de ander heeft een voetbalwedstrijd of gaat bij vriendjes spelen.
Simon is nog niet zo lang op onze groep. Zijn vader woont in het buitenland. Zijn moeder heeft hem volgens Simon seksueel misbruikt. Doordat ze borderline heeft en haar familie geen contact meer met haar wil, heeft Simon vrijwel geen sociaal netwerk.
Na vier keer van huis te zijn weggelopen, weigerde hij de vijfde keer pertinent terug naar huis te gaan. Via een crisisopvanggroep komt hij bij ons terecht. Hij staat op de wachtlijst voor een pleeggezin, maar er is nog geen goede match gevonden. Omdat er geen geschikte school in de buurt is, gaat hij met taxivervoer naar zijn oude school voor speciaal basisonderwijs.
Zijn klasgenootjes wonen niet op fietsafstand. Dus met hen afspreken is lastig. Om Simon wegwijs in de buurt te maken, ga ik een stuk met hem fietsen. De kinderboerderij een dorp verderop lijkt hem wel wat. Simon maakt er een sport van om daar zo snel mogelijk aan te komen, dus van praten komt weinig. Af en toe stoppen we omdat hij eenden of een nijlgans ziet.
Zo’n dertig minuten later arriveren we. De kinderboerderij ziet er beangstigend dicht uit. En inderdaad, er hangt een bordje: ‘Zondag en maandag gesloten’.
