GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag komt P.J. Cokema, zoals beloofd, nog terug op zijn gastlog van vorige week maandag. Ik had beloofd op het gastlogje van vorige week maandag terug te komen. Uiteraard met de bedoeling een boeiend overzicht van alle creatieve vondsten te presenteren, die Nederland zouden doen schitteren in de internationale schijnwerpers. Op de vraag met welk klimaatvriendelijk en schoon idee Nederland die glansrol kon vervullen, kwam slechts één reactie. Het artikel was ook gelinkt op Nujij.nl en daar reageerden toch nog vier lezers. Deze ongewoon lage respons kan klimaat-moeheid zijn, of een totaal gebrek aan innoverend denken. Ik hou het er voorlopig maar op dat de lezer van GC de internationale schijnwerpers liever niet op dit land gericht zien. Ook niet als er een goed ideetje wordt gelanceerd. Zo trots op Nederland is men hier blijkbaar niet. Het kan ook zijn dat men gedacht heeft dat internationale belangstelling nergens voor nodig is, omdat het op milieu- en klimaatgebied al erg goed gaat hier. Gewoon doorgaan en verder geen aandacht aan besteden. Dat kan aardig kloppen.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek)
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit kunnen stukjes zijn die we overnemen van andere weblogs, zoals dit stuk van JL, dat eerder verscheen op zijn eigen weblog.
Poen, pieken, cash. Gewoon wat woorden, zou je zeggen. Maar deze woorden herbergen een grote, onheilspellende psychologische kracht. Laat ze een paar keer door je mond rollen (geld moet immers rollen) en je wordt een compleet ander persoon. Alleen al nadenken over woorden die men associeert met geld schijnt ons terughoudender te maken om anderen te helpen. En het kan vreemder: het tastbaar in handen hebben van wat geld kan de steek van sociale afwijzing en zelfs fysieke pijn verlichten.
Dit alles is zeer merkwaardig wanneer je nagaat wat geld eigenlijk behoort te zijn. Voor economen is het niet meer dan een ruilmiddel dat het leven efficiënter maakt. Net als een hamer ons in staat stelt een spijker in een plank te slaan, stelt geld ons in staat markten te hebben die de prijs bepalen van praktisch alles, van een pak melk tot een Picasso. Echter: geld wakkert veel meer passie aan dan een hamer ooit zou kunnen. We kunnen er gewoonweg niet rationeel mee omgaan. Maar waarom niet? De realiteit is dat we niet rationeel zijn. In plaats van het te behandelen als een werktuig dat met objectieve precisie gebruikt dient te worden, staan we geld toe in eeuwenoude emotionele delen van ons brein te tappen, vaak met onvoorspelbare gevolgen.
Onze relatie met geld heeft vele verschillende facetten. Hoe meer we ontdekken over het effect dat geld op ons heeft, des te duidelijker komt boven water dat de hersenen van de ene persoon erop reageren als ware het een drug, terwijl het voor een ander als een vriend is. Sommige mensen lijken verslaafd aan het oppotten van iedere cent, terwijl anderen door het gat in hun hand naar de wereld kijken en onmogelijk kunnen sparen voor een appeltje voor de dorst. Een aantal studies suggereren zelfs dat onze zucht naar geld verweven is met onze hongergevoelens. Proefpersonen die honger hadden, waren veel minder geneigd geld te geven aan een goed doel dan proefpersonen die net hun buikje hadden rondgegeten. En omdat het hebben van een grote hoeveelheid geld betekent dat je meer spullen kunt kopen, staat het virtueel synoniem met status – zozeer dat het verliezen ervan kan leiden tot depressie en zelfmoord.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit kunnen stukjes zijn die we overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk uit de tweede categorie van Peter, dat reeds verscheen op zijn eigen weblog.
Het kabinet moet zoveel verantwoording afleggen, dat het een mirakel is dat het nog aan werken toekomt. Behalve in de vele spoeddebatjes en de debatten over de begroting, moet het kabinet ook jaarlijks een tussentijdse verantwoording afgeven. Dat vond vorige week plaats en Balkenende en Bos deelden mee dat het eigenlijk best wel goed ging.
In tegenstelling tot vorig jaar, toen de Algemene Rekenkamer de vloer aanveegde met de resultaten en transparantie van het beleid, zit het kabinet nu met 82 procent van de gestelde doelen op de goede weg. Vorig jaar was dat nog maar 44 procent. Bovendien was de haalbaarheid van de gestelde doelen deze keer voor bijna de volle honderd procent te meten. Vorig jaar wist de het kabinet slechts de helft van de voortgang inzichtelijk te maken, aldus de verantwoording van Balkenende. Hij meende het oordeel van de Algemene Rekenkamer dus met een gerust hart tegemoet te kunnen zien. En wat zegt de Algemene Rekenkamer nu?
Om te beginnen is de Rijksrekening goedgekeurd, ondanks de flinke kanttekening dat de 23 miljard euro die is gespendeerd aan de kredietcrisis als onrechtmatig is bestempeld. Het betreft hier de uitgaven om Fortis overeind te houden. Officieel had daar eerst uitvoerig met het parlement over gedebatteerd moeten worden. Daar was geen tijd voor, zo stelde het kabinet destijds, haast was geboden bij om grotere ongelukken te voorkomen. De Tweede Kamer nam daarmee genoegen en dus volstaat de Rekenkamer met een kanttekening. Waarmee ze eigenlijk zegt: als de Tweede Kamer niet op haar strepen staat, wie zijn wij dan om de boel af te keuren?
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
“Ik trek definitief een streep door privatisering. Weg ermee! Waarom? Omdat de maatschappelijke functie van Schiphol daarmee niet gediend is. We hebben nu de overheid als grootste aandeelhouder. Die is heel stabiel en ondersteunt ook primair onze maatschappelijke functie. Een beursgang was ook erg tegen de zin van onze belangrijkste klanten, de luchtvaartmaatschappijen. Dus niet naar de beurs gaan, levert intern ook veel meer rust op.”
Dat was wel even een verrassing bij het opslaan van de Volkskrant vanochtend. De nieuwe Schipholbaas Jos Nijhuis ziet niets in privatisering van de luchthaven. Dat is namelijk nationale infrastructuur en die moet je niet aan de kapitalistische horden overlaten. Hij heeft natuurlijk gelijk. Nationale infrastructuur, helemaal als er sprake is van een monopolist, moet bezit van de gemeenschap blijven (overigens is Schiphol al deels eigendom van de Franse staat).
Tegelijkertijd houdt Nijhuis echter wel belangstelling voor andermans nationale infrastructuur. Hij zou bijvoorbeeld best het vliegveld van Beijing willen hebben, en Schiphol houdt belangen in de vliegvelden van Parijs en New York. Daarmee kan de luchthaven allicht een trend zetten: ook Nederlandse staatsbedrijven gaan proberen in het buitenland strategische belangen te verwerven, waar tot nu toe vooral buitenlandse staatbedrijven in Nederland shoppen.
Donderdagochtend in de file, op BNR het bericht dat frauduleuze praktijken aan het licht waren gekomen bij diverse opbouwprojecten in Kosovo. Miljoenen (ja, miljoenen) euro’s waren over de balk gesmeten en het geld was van de EU afkomstig. Schandalig natuurlijk en in de uitzending mocht één of andere brabbelende VVD-europarlementarier een flink aantal minuten zijn ongenoegen uiten. In een warrig verhaal waarin hij wel z’n best deed om zo boos mogelijk te klinken en te doen voorkomen dat hij keiharde maatregelen wilde nemen, kwam hij uiteindelijk niet veel verder dan dat hij een motie zou indienen om inzage te eisen in de boeken van de VN, die het geld voor de EU had uitgegeven, en die motie zou het waarschijnlijk niet halen. Of zoiets.
De Volkskrant deed de zaak nog eens dunnetjes over met een groot bericht op de voorpagina. Zowel linkse kerk als zakelijk Nederland kan het niet ontgaan zijn: Europa is een geldverspillend rotinstituut.
Tijdens dezelfde file kwam nog een ander berichtje langs. Het was een erg kort itempje, misschien maximaal dertig seconden maar de strekking was: Commissaris Neelie gaat weer eens iets aanpakken. Ook de Volkskrant besteedde er aandacht aan, ergens op de economiepagina, helemaal onderaan, in een stuk met minder woorden dan een gemiddeld sms’je. Kroes gaat namelijk de beëindigingskosten van telefoongesprekken verminderen (.pdf). En als je nu denkt dat dit het einde van de Brusselse pietluttigheid is: het zijn zelfs alleen maar de terminatiekosten bij gesprekken tussen vast en mobiel! En het wordt onder andere gedaan om, alle socialisten moeten maar even onder de tafel schuilen, de marktwerking en concurrentie te versterken.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“Rabobank, a wonderfully dull bank in the Netherlands, is the only bank in the world that can still boast a AAA rating from Standard & Poor?s.”
The Economist maakt de winst- en verliesrekening van de bankencrisis op, met een opmerkelijke winnaar.
Als het slecht gaat met een bedrijf, dan kan je een aantal dingen doen. Nieuwe markten aanboren, bijvoorbeeld. Of je kan meer reclame gaan maken voor je producten, of een efficiënter productieproces gebruiken. Een andere optie is het bezuinigen op arbeidskosten. Dat kan door mensen te ontslaan, of door de lonen te verlagen.
Dat laatste lijkt nu op grote schaal te gebeuren in de VS. Maar zoals econonoom Paul Krugman betoogt in de New York Times kan dat heel gevaarlijk zijn. De professor economie aan de universiteit Princeton stelt dat zoiets voor individuele bedrijven een uitkomst kan zijn, maar niet voor een economie als geheel. Het concept is namelijk gebaseerd op het idee dat de omgeving van het bedrijf dat aan loonsverlaging doet niet al te zeer zal veranderen: oftewel dat de totale vraag dus ongeveer hetzelfde zal blijven. Bij verminderde productiekosten betekent dat dus dat de producten goedkoper op de markt gezet kunnen worden, en dat je een groter deel van de totale vraag kan pakken.
Echter, in het huidige economische klimaat blijft de totale vraag niet hetzelfde. Omdat de concurrentie (en de rest van het land) ook de lonen verlaagt, zal de koopkracht in het algemeen ook afnemen, en dus de vraag naar je producten. En voila, je hebt een neerwaartse spiraal die het land en de wereld nog dieper de recessie in kan storten.
“Economen monetariseren tot de dood er op volgt. Wat ze niet in geld kunnen uitdrukken, vegen ze van tafel omdat het zogenaamd geen onderdeel uit zou maken van de economie. Maar in de economie draait het om welvaart. Dat is een heel ruim begrip.”
Econoom Arnold Heertje haalt hard uit naar zijn vakgenoten.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.