Het Amerikaanse ministerie voor Justitie klaagt diverse politiebureaus aan wegens discriminatie. De toelatingsexamens zouden vrouwen en zwarte Amerikanen onrechtmatig benadelen. Critici vrezen echter dat de standaarden hierdoor omlaag worden bijgesteld.
De koele jazz van Chet Baker zou een prima muzikaal decor vormen voor een noir detective, vermoed ik zo. Morsige onderzoekers en afstandelijke fatale dames ontmoeten elkaar in halfverlichte, rokerige café’s om ondanks de vlotte praatjes samen alleen te zijn.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Op het eerste gezicht is dit een idyllisch plaatje. Een vrouw, in een uitgestrekt grasveld in Maine in de herfst. Maar onder de oppervlakte schuilt een verhaal van leed en doorzettingsvermogen.
Andrew Wyeth (1917-2009) is een van de bekendere schilders in de Amerikaanse realistische school. Zijn bijna fotorealistische werken roepen nog altijd bewondering op. Zo schrijft portretschilder Eduardo Fernandes over zijn eerbiedwaardige collega:
[Wyeths] werk heeft een mystieke kwaliteit die ik erg aangrijpend vind. Ik geloof dat hij een wonderbaar cinematisch oog had, dat een verhaal vertelt van stilte en ruimte, van tijd die voorbijgaat, en van leven en dood zelf.
Christina’s World is wellicht het beroemdste schilderij van Wyeth. Een pastoraal plaatje, dat een schijnbaar jonge vrouw halfliggend in een landschap toont. De compositie en kleuren geven het landschapsgezicht een mysterieuze sfeer, die zowel licht onheilspellend aandoet als nostalgie wekt.
Het doet denken aan idyllische voorstellingen zoals we die wel vaker voorkomen in de schilderkunst, zo’n jonge vrouw, liggend in een veld in de buitenlucht. Wanneer we beter kijken zien de handen er echter knoestig uit. En de kleur van haar vlees oogt ook niet zo gezond.
Wyeth schildert hier dan ook een vrouw met een progressieve spierziekte, die er de voorkeur aan gaf om over de grond te kruipen boven het gebruik van een rolstoel. Anna Christina Olson was een buurtgenote rond het zomerverblijf van Wyeth en diens vrouw, en de schilder maakte verscheidene portretten van haar. Ze was ook een stuk ouder dan de vrouw lijkt op het schilderij: Wyeth liet zijn eigen, jongere vrouw poseren voor het werk.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Shotgun is een hit uit 1965 geschreven door Junior Walker, die het lied hier zingt met The All Stars. Het stond wekenlang op één in de Amerikaanse R&B-parade.
Er is ook nog een versie waarin Buddy & Stacey en The Upsetters het liedje vertolken voor het programma Night Train, met een jonge Jimi Hendrix als achtergrondmuzikant.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Met Crime of the Century (1974) beleefde de symfonische rockgroep Supertramp hun doorbraak. We herkennen natuurlijk allemaal hits als ‘Dreamer’ en ‘School’.
Toch staan er meer prima nummers op het album, zoals het lied waaraan de plaat haar naam te danken heeft.
Tina Boleti begon in Londen te knutselen met elektronische muziek tijdens de COVID-lockdown van 2020, “om haar demonen uit te werpen”.
Haar debuut-EP Metropolis (2021) stond vol duistere elektronische muziek, hierop volgde al gauw de plaat Crime Seen (2022). En nu is daar Wasted Reflektions, waarop Boleti experimenteert met meer melodische zang.
Herrie, maar lekkere herrie, zo zou ik The Velveteers omschrijven. Ze hebben goed naar hun voorgangers in de jaren ’70 en ’90 geluisterd, zo te horen.
Geven ze zelf ook toe, maar de Velveteers willen niet klinken als een band uit het verleden. “Ons doel is altijd geweest om te klinken als een mix van alles”.
Jonathan Bree is een singer-songwriter uit Nieuw-Zeeland die per ongeluk doorbrak met dit nummer, dat inmiddels 35 miljoen weergaven op Youtube heeft.
Voor het concept van Spandex maskers en een jaren ’60-sfeer lijkt de regisseur leentjebuur te hebben gespeeld bij Sia’s Cheap Thrills.
Ik heb er hier al wel eens eerder op gewezen, maar Juliette Lewis is niet enkel een verdienstelijk actrice. Ze kan ook nog een overtuigend potje rocken.
Nouhad Haddad (geb. 1934) is een Libanese zangeres van Aramese afkomst en een van de beroemdste zangeressen van het Midden-Oosten. Ze heeft tientallen miljoenen platen verkocht en kreeg de medaille van het Legioen van Eer van de Franse president Macron.
Hier bezingt ze haar geboortestad, Beiroet.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.