Een gastbijdrage van Frans Kuijpers, eerder verschenen op zijn weblog 'Ballonnendoorprikker'. We gaan even wat jaren terug in de tijd. Om precies te zijn naar de Somalische hoofdstad Mogadishu in oktober 1993. Amerikaanse soldaten wilden twee naaste handlangers van Mohamed Farrah Aidid, de leider van een opstandelingengroep gevangennemen. Gevangennemen voor het aanvallen en doden van soldaten van de Verenigde Naties. Die poging liep gierend uit de hand en leidt tot veel slachtoffers. Black Hawk Down is de enigszins geromantiseerde verfilming van deze gebeurtenis. De Amerikaanse verliezen en vooral het in de straten tonen van gedode Amerikaanse soldaten, leidde tot grote verontwaardiging. Ik moest hieraan denken bij het zien van de berichtgeving over de dood van Hamasleider Sinwar. Dat de dood van een vijand tot vreugde leidt in het kamp van de tegenstander, daar kan ik me nog wel iets bij voorstellen. Dus ook bij de blijdschap van de aanhangers van Aidid met de dood van de Amerikaanse soldaten. De verontwaardiging over het tonen van de lichamen van die soldaten als een soort trofee, die kon ik ook heel goed begrijpen. Zoiets doe je niet. Een dode vijand is, net als een gevangen soldaat, een mens die je met respect behandelt. Ik moest hieraan denken omdat je met een beetje zoeken, een heel klein beetje want je kunt ze al op de site van de NOS vinden, zie je beelden van de laatste seconden van Sinwar en foto’s van zijn ontzielde lichaam. Sinwar zal gruwelijke zaken hebben gedaan. Zaken waarvoor hij straf verdient. Filmpjes van zijn dood en foto’s van zijn lichaam als een soort trofee tonen aan de wereld is een teken van gebrek aan beschaving. Je verontwaardiging uitspreken over het ene, het als een trofee tonen van gedode Amerikaanse soldaten of het voor de camera onthoofden van mensen zoals ISIS geregeld deed en dan vol trots beelden van een dode vijand tonen lijkt mij te getuigen van een dubbele moraal. Die dubbele moraal gaat nog verder. Volgens de Amerikaanse president Biden laat dit zien: “dat geen enkele terrorist ter wereld kan ontsnappen aan gerechtigheid,” en was het: “een goede dag voor Israël, de Verenigde Staten en de wereld.” Nu is het niet aan mij om namens welk land dan ook een dag te recenseren. Wat wel aan mij is, is mijn verbazing uit te spreken over deze uitspraak. Sterker nog, om uit te spreken dat dit een hele slechte dag is, omdat er van gerechtigheid geen sprake is. Van gerechtigheid is sprake als iemand die van gruwelijke misdaden wordt verdacht, voor de rechter wordt gebracht en vervolgens een eerlijk proces krijgt. Dat is gerechtigheid. Het doden van Sinwar, net als van vele andere kopstukken van Hamas en Hezbollah is geen gerechtigheid, het is wraak. Het is oog om oog. Het enige waar dit toe leidt, en daarmee zijn we al een heel eind op weg, is dat iedereen blind wordt. Blind van woede. Dergelijke uitspraken doen afbreuk aan een rechtstaat waarvan de leiders ze uitspreken. Belangrijker, ze doen afbreuk aan het imago van de rechtstaat in het algemeen. Die lijkt er immers alleen te zijn als het ‘ons’ uitkomt.
“I fuckin’ nailed it!”, roept Red Hot Chili Peppers-drummer Chad Smith na deze spontane improvisatie op The Kill van 30 Seconds to Mars.
“Wat was dit? My Chemical Romance of zo? Een of ander emo-ding…” Blijkt het de band van Jared Leto te zijn.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Ik zeg het nog maar een keer: Israel is bezig een genocide in een genocide te plegen. In Noord-Gaza is een soort van huis tot huis campagne gaande. Israëlische soldaten plaatsen hoeveelheden explosieven in huizen (of de resten daarvan) die ze vervolgens met alles wat erin is opblazen. Ook hebben ze robots die dat werk doen en explosieven aanbrengen. Mensen proberen te vluchten.
Er was ook een bloedstollende geluidsopname van een gesprek dat een familie in Jabalia voerde met civiele hupverleners. Kunnen jullie ons helpen, vroegen ze, sommigen van ons zijn gewond en kunnen niet zelf lopen. De hulpverleners zeiden dat ze, hoewel ze heel dichtbij waren, niet konden komen. Het was te gevaarlijk. Ze raadden de familie – van tien personen – aan de gewonde mensen te ondersteunen en vooral een witte vlag mee te nemen. Dat zou de familie proberen. Ze gingen op weg. Het gesprek eindigde echter abrupt met een uitroep: ”Oh God…”
Zoals ik al eerder schreef, mensen die zich op straat wagen zijn een mogelijk doelwit van quadcopters en scherpschutters, Ze kunnen echter ook worden getroffen door bommen of artilleriebeschietingen. Maar ze moeten zich wel vertonen, want er zij al sinds begin oktober, meer dan twee weken, geen transporten meer binnengekomen in Noord-Gaza. Israël laat geen enkel hulpkonvooi meer door. Twee dagen geleden werden zodoende tien mensen gedood die op hun beurt stonden te wachten bij een keuken die nog voedsel distribueerde. Ook het zoeken naar water kan dodelijk eindigen. Deze morgen waren er al weer 17 slachtoffers in Noord-Gaza, in de afgelopen 24 uur waren dat er 65.
Het Amerikaanse ministerie voor Justitie klaagt diverse politiebureaus aan wegens discriminatie. De toelatingsexamens zouden vrouwen en zwarte Amerikanen onrechtmatig benadelen. Critici vrezen echter dat de standaarden hierdoor omlaag worden bijgesteld.
De regering Biden heeft diversiteit hoog in het vaandel staan. ‘Equity’ is daarbij het toverwoord. Equity mikt net als equality op gelijkberechtiging en gelijke kansen, maar legt net even andere accenten: het wegnemen van barrières, het herstellen van historisch onrecht, en het gelijkmaken van het speelveld. Dat klinkt natuurlijk allemaal redelijk en nobel, maar in de praktijk leest men het welslagen van dit streven af aan een gelijkheid van uitkomsten.
Vraag is of dat ook mogelijk is zonder dat de kwaliteit in het geding komt. Je kunt wel willen dat kansarme jongeren ook de mogelijkheid hebben om dokter of ingenieur te worden, maar als je de exameneisen gestaag naar beneden bijstelt omdat bepaalde etnische groepen om allerlei redenen kwalitatief minder onderwijs krijgen, leidt dat tot brokken.
Desalniettemin gaat het Amerikaanse Ministerie van Justitie voortvarend te werk bij het bestrijden van vermeend onrecht op de arbeidsmarkt. Zo heeft ze de afgelopen tijd politiebureaus in verscheidene steden blafbrieven gestuurd, omdat hun toelatingsexamens zouden discrimineren. De meeste afdelingen geven dan toe. Gemeenten hebben geen zin in kostbare juridische procedures.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Gisteren overleed Paul Di’Anno, die bekendheid verwierf als vroege zanger van Iron Maiden (1978-1981). Di’Anno werd 66 jaar oud. De zanger trad al geruime tijd op in een rolstoel als gevolg van gezondheidsklachten.
De Britse zanger – die eigenlijk Paul Andrews heette – kon er zelf wel om lachen. “Ik ben nu net zo kort van stuk als Bruce Dickinson”, grapte hij wel eens. Ook noemde hij zich de Stephen Hawking van de metal.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Actrice Scarlett Johansson heeft gewoon twee studioalbums en vier EP’s op haar naam staan. Daarnaast vertolkte ze de lead in de muzikale animatiefilm Sing, over een zingend stekelvarken dat in een muziekcompetitie terechtkomt.
Hier geeft ze een lang niet onaardige versie van Boys Don’t Cry (van The Cure) ten beste.
Volgens de legendarische muziekproducent Rick Rubin was het trio Run DMC voor hip hop wat de Beatles waren voor Rock & Roll. ‘Run’s House’ stamt van hun vierde studioalbum, Tougher than Leather (1986).
De koele jazz van Chet Baker zou een prima muzikaal decor vormen voor een noir detective, vermoed ik zo. Morsige onderzoekers en afstandelijke fatale dames ontmoeten elkaar in halfverlichte, rokerige café’s om ondanks de vlotte praatjes samen alleen te zijn.
Shotgun is een hit uit 1965 geschreven door Junior Walker, die het lied hier zingt met The All Stars. Het stond wekenlang op één in de Amerikaanse R&B-parade.
Er is ook nog een versie waarin Buddy & Stacey en The Upsetters het liedje vertolken voor het programma Night Train, met een jonge Jimi Hendrix als achtergrondmuzikant.
Met Crime of the Century (1974) beleefde de symfonische rockgroep Supertramp hun doorbraak. We herkennen natuurlijk allemaal hits als ‘Dreamer’ en ‘School’.
Toch staan er meer prima nummers op het album, zoals het lied waaraan de plaat haar naam te danken heeft.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.