Malawi is een van de armste landen ter wereld. Het land, ingeklemd tussen Tanzania, Mozambique en Zambia, is in de afgelopen jaren herhaaldelijk geteisterd door natuurrampen. De schade is op veel plaatsen nog niet hersteld. Nu verkeert het in een diepe financiële crisis. De Wereldbank constateert in een recent rapport dat de stijgende aflossingen op de staatsschuld – die al meer dan de helft van de binnenlandse inkomsten opslokken – de financiering verdringen voor ontwikkelingssectoren zoals gezondheidszorg, onderwijs, wegen en sociale bescherming. Voor een land dat al kampt met wijdverspreide armoede, zijn de gevolgen ernstig. Er is een torenhoge inflatie die brandstof en basaal voedsel voor velen onbetaalbaar maakt. Sinds 2014 ben ik in de Stichting QC Malawi betrokken bij hulp aan een organisatie die werkt op het platteland in de regio Mangochi, net ten zuiden van het Lake Malawi. De Window of Hope Foundation (WOHF) is opgericht door Mary Sibande, oorspronkelijk vroedvrouw, die zich het lot heeft aangetrokken van kinderen van wie de moeder bij de bevalling is overleden. De stichting steunt gezinnen van deze en andere verweesde kinderen zodat ze in hun eigen dorp kunnen blijven wonen en niet in een kindertehuis ver weg opgevangen hoeven te worden. Met een jaarlijkse financiële bijdrage maken Nederlandse adoptieouders het voor deze kinderen mogelijk naar school te gaan. Onderwijs geeft hen perspectief om te ontsnappen aan de voortdurende armoede. Jaarlijks brengen medewerkers van de WOHF een bezoek aan de kinderen en brengen zij verslag uit van hun vorderingen op school. Hun laatste rapport laat de gevolgen van de verslechterende situatie in Malawi zien. Er zijn grote problemen in de landbouw, o.a. door onbetaalbare kunstmest. Dat raakt uiteraard de voedselvoorziening. Er is geen werk meer voor dagloners, een belangrijke inkomstenbron van de armste gezinnen. En kinderen ondervinden de gevolgen van al deze problemen., zo schrijven de rapporteurs. Sommige jonge meisjes verlaten noodgedwongen de school om te trouwen. Mary Sibande concludeert aan het eind van het rapport dat het in het belang van de kinderen is om de huidige steun voor schoolbezoek te verbreden tot steun aan de dorpen waar de schoolkinderen wonen. De situatie in de dorpen verhindert kinderen soms om de school te bezoeken. Het ontbreken van een waterput kan betekenen dat een kind water dagelijks ver weg water moet gaan halen en daardoor geen tijd heeft om naar school te gaan. Ondervoeding kan ook een rem op schoolbezoek zijn, zeker als de kinderen uren moeten lopen naar school. Het ontbreken van sanitaire voorzieningen zorgt daarnaast voor een snelle verspreiding van besmettelijke ziektes. De Stichting QC Malawi heeft nu besloten een extra inzameling te houden voor steun aan de dorpen waar de kinderen van de adoptieouders wonen. Voor de aanleg van waterputten, latrines en andere noodzakelijke voorzieningen. Bij deze wil ik alle lezers van Sargasso oproepen deze actie te steunen met een gift op op rekeningnummer NL 10INGB0004256879 t.n.v. Stichting Quality Centre in Utrecht. Onder vermelding van 'Kidsproject-extra'. Namens Mary en haar mensen in Mangochi bij voorbaat onze hartelijke dank!
Het is Frans, maar muzikaal en esthetisch onmiskenbaar geïnspireerd door Americana. ‘Wees dapper, Josephine’, neemt de minnares en later echtgenote van Napoleon Bonaparte als uitgangspunt voor een oproep om authentiek in het leven te staan, zonder beslommeringen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Na de verschrikkelijke aanslag in Sydney voltrok zich een bekend patroon. Rouw, solidariteit, scherpe woorden over veiligheid. Terecht ook. Geweld tegen Joodse instellingen en individuen is geen abstract probleem maar een concrete dreiging, en wie dat bagatelliseert is moreel failliet. Maar vrijwel onmiddellijk gebeurde er ook iets anders, inmiddels bijna even bekend. De aanslagen werden niet alleen veroordeeld, ze werden ingezet. Als bewijsstuk in een breder betoog over Israël, over kritiek daarop, en over wie er volgens sommigen schuld draagt aan de onveiligheid van Joden wereldwijd.
De logica was eenvoudig en werd door lokale Joodse leiders, waaronder rabbijnen in Sydney, publiek uitgesproken. Kritiek op Israël voedt antisemitisme en protesten tegen de oorlog in Gaza creëren een klimaat waarin aanslagen als die in Sydney mogelijk worden. Wie Israël bekritiseert, zo luidde de impliciete boodschap, draagt indirect verantwoordelijkheid voor geweld tegen Joden elders. Dezelfde rabbijnen die deze kritiek uitten steunen tegelijk openlijk wat Israël in Gaza en op de Westoever doet.
De eenrichtingsdefinitie van gevaar
Opvallend is wat in deze redenering als gevaarlijk wordt gezien en wat niet. Kritiek op Israël zou Joden in gevaar brengen. Openlijke steun aan Israël, ook wanneer die steun onvoorwaardelijk is en expliciet wordt gegeven terwijl dat land massaal Palestijnse burgers doodt, hele steden vernietigt en humanitaire hulp blokkeert, zou dat niet doen.
COLUMN - Bij mij op het werk worden soms op het intranet columns gedeeld. Onderstaande vond ik dermate aardig dat ik ‘em graag met jullie deel, omdat hij volgens mij minstens zo interessant is voor ‘gewone’ inwoners van een gemeente, als voor ambtenaren. (Geplaatst maar niet geschreven door János – de auteur gaf aan dat de tekst gebruikt mag worden, maar hij er niet met zijn naam bij hoefde. Bij deze).
In het NRC van 27 september stond een stukje over het DOA-Dierenasiel in Amsterdam. Ze helpen daar jaarlijks 2000 dakloze dieren. Hond Tiny is een zogenaamde socialisatiehond, hij is in het asiel om te leren dat mensen ook leuk kunnen zijn. Iemand van het asiel zegt “Tiny heeft zijn hele leven bij iemand in een handtas gezeten. Hij snapt niet dat hij een hond is.”
Even los van dat sommige mensen dus denken dat honden voor in een handtas zijn; inwoners snappen niet altijd dat ze inwoners zijn. Huh?
Voordat ik bij de gemeente werkte wist ik wel dat de parkeerplek voor mijn huis niet van mij was, maar ik gebruikte de plek wel als ware die van mij. Ik wist wel dat het parkje in de buurt niet van mij was, maar ja ik woonde daar dus dat parkje was toch ook VAN MIJ. Ik stond er niet echt bij stil dat iemand anders eigenaar is van die parkeerplaats of dat park. In dit geval “iets” anders, namelijk: de gemeente. Dus als inwoner ben je wel een belangrijke partij in de openbare ruimte, maar niet de eigenaar van die openbare ruimte.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Door Karin van der Stoop.
COLUMN - Nemo, de Zwitserse winnaar van het Eurovisie Songfestival 2024, heeft zijn trofee teruggegeven. Geweldig! Eat that EBU! Er staat niet bij wat de Zwitserse omroep daar zelf van vindt, maar vooralsnog zijn er geen geluiden dat die het goede voorbeeld van Nederland, Spanje, Ierland, Slovenië en IJsland gaat volgen.
Het zou wat zijn als – vooral – de eerdere Oostenrijkse en Duitse winnaars ook een statement zouden maken. Dát zou nog eens een indringende boodschap zijn! Begrijp me niet verkeerd, ik vind niet dat Israëlische artiesten per definitie geboycot moeten worden, integendeel. Cultuur en muziek moeten verbindend zijn, maar het hangt er wel vanaf met welke boodschap ze optreden. En de EBU is helaas verzeild geraakt in een smerig geopolitiek spel.
Ik had trouwens helemaal geen herinnering aan die act van Nemo, maar die is best goed. En heerlijk queer, ik hoop zo dat ook dit jaar, ondanks alle perikelen, er weer veel van zulke acts zullen optreden. Gewoon om de VS van Donald Trump in het gezicht te pissen. In your face Donald, met je veiligheidsstrategie. Sodemieter op.
Bizar toch eigenlijk, dat mijn gedachtegang via het Eurovisie Songfestival, via de queer gemeenschap en de genocide in Israël in Amerika terecht komt…de wereld is gek geworden! Aan de andere kant…alles is verbonden… En laten we hopen dat de fascistische krachten die nu over de wereld glibberen gesmoord kunnen worden in glitter en glamour, en dat de zalige diversiteit van de mensheid zal zegevieren. Let’s break the code!
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Les Rita Mitsouko is een Franse band rond het duo Catherine Ringer en Fred Chichin, opgericht in 1979. Aanvankelijk traden ze op in kraakpanden, onder de naam Les Spratz.
‘C’est comme ça’, van hun tweede album The No Comprendo (1986), is waarschijnlijk hun bekendste liedje.
Na het overlijden van echtgenoot Chichin treed Ringer als solo-artiest op.
QUOTE - Tja. Qua ranzig seksisme en wangedrag zijn we de afgelopen jaren natuurlijk al het nodige gewend uit deze hoek, dus dit verbaast wat dat betreft niet echt:
In de laatste zin van het gedicht wordt nog een uitspraak gedaan over alle vrouwen. “Alle gekkigheid op een stokkie; we vinden jullie allemaal hartstikke leuke meiden, zolang jullie voor ons dispuutje je benen spreiden.” Volgens de besturen van de disputen ASC/AVSV bestaat het gedicht uit “overdreven en verzonnen humor”.
We zijn aanbeland bij een oude favoriet in mijn collectie; Jethro Tull. Ik had Locomotive Breath willen posten, maar Prediker is me een dikke 10 jaar terug al voor geweest. Zelf had ik een paar jaar later in een serie over drugs in de muziek ook al Songs From the Wood geplaatst, waarin ik dit nummer ook noem. Dan is dat de logische keus van de cd Original Masters.
Zat ik dus 2 dagen naar de chagrijnige kop van Billy Idol te kijken en te dubben welk nummer een CT’je verdient…toen dacht ik; fuck it, skip it, let’s do Jeff Healey! Daar heb ik wel 2 cd’s van, dus dat die ooit een plek in mijn hart had is evident. En terecht; lieve, blonde, blinde Jeff. Hij lijkt een beetje op een voormalig vriendje die ook gitaar speelt…of uh, die is nog steeds een vriend maar niet meer in romantische zin…never mind.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.