Blijven knokken

‘Godverdomme man, na tien kilometer was ik al gelost. En ik zei nog tegen Merijn Zeeman, de ploegleider van ons, ik zei: godverr Merijn het heeft geen zin meer zo. En Merijn zei: nee, godverdomme Kenny je blijft knokken.’

Kenny van Hummel. Nederlander. Sprinter van de bescheiden Skill-Shimano formatie, uitgenodigd op een wildcard voor deze tour, liet het allemaal even los gisteren na de finish. Het decorumverlies was tijdelijk: ‘Sorry voor de taal die ik er zo uitgooi hoor, maar ik ben helemaal naar de kloten.’

Dat is een understatement. Zelden zag ik een coureur zo totaal verrot over de streep komen als Kenny van Hummel. Zijn gezicht was grijs van ellende. De camera keek dwars door hem heen, de gruizige botten lagen op het asfalt. Het Zwitserse skidorp Verbier, eindplaats van de etappe, bijna drie kwartier na Alberto Contador.

Met een laatste gebaar van afschuw en woede, met zijn laatste restje kracht, tilde van Hummel op de meet zijn voorwiel op, en smeet het ding erover. Hij grimaste. Wie in zijn ogen keek, zag een combinatie van haat, ellende en verbetenheid. Kenny de ijzervreter. Hij bolde uit. Hij werd opgevangen door een verzorger. Hij boog voorover, verborg zijn gezicht in zijn zongebronsde armen.

Huilde hij? Ik vermoed van wel. Hij was kapot, gruizig, groggy. Uitputting had nooit een ander gezicht dan de bruine krullen die nu voor Kenny’s holle ogen hingen. Hij veegde zijn zweet (en tranen?) af in een handdoekje en zette het op een vloeken. Dat had hij de hele dag in zijn hoofd gedaan. ‘Godverdomme’, zei hij. ‘Godverdomme.’

Deze dag, deze verschrikkelijke dag. In het eerste uur reed het pak 48 kilometer. Kenny had ze zien wegrijden, steeds verder, tot ze waren verdwenen. Hij had de ruggetjes zien krommen, tiktaktiktak de heuvel op. Kenny kon niet meer, de poten blokkeerden. Hij hoopte dat er nog een paar zouden lossen, dan konden ze in een groepje rijden. Dat gebeurde niet.

‘Het heeft geen zin zo’, telegrafeerde Kenny naar de auto. Na tien kilometer gelost, op een parcours van 207, met een finish bergop. Zinloos. Onmogelijk. Onbestaanbaar. Maar de ploegleider is onverbiddelijk. ‘Blijf knokken, godverdomme.’ En dus stroopt van Hummel zijn mouwen op. En hij vindt zijn benen terug. Ze zitten onder zijn kloten. Twee kloten, twee benen. En zolang die er nog onder zitten, is Kenny van Hummel nog niet geklopt. En dus begint hij te rammen.

Machinaal. Hij dronk, hij at, en hij ramde. Waarschijnlijk gelooft hij er zelf niet in. En Zeeman ook niet. Maar hij deed het. Beulen. Malen. Harken. Stampen. Walsen. Rammen.

Zou hij gehoord hebben van de wind in de vallei, op naar de klim? De straffe wind mee, die het jagende peloton in constante golven van snelheid voortjoeg – een dolgeworden meute, na een week relatieve rust op jacht naar een omwenteling in het het vastgeroeste klassement?

Zou hij geweten hebben van de sprint bergop van de Saxoploeg, Voigt, Sörensen (N) en Sörensen (CA)? Zou hij geweten hebben van de demarrage van de beste klimmer in deze Tour, zes kilometer onder de top van acht kilometer lange klim?

Eenzaam, alleen een verlaten worstelde Kenny van Hummel dwars door Zwitserland. Hij beukte, hij ramde, hij veegde dikke klodders snot uit zijn gezicht. En hij reed door, en door, en door. Hier en door hoorde hij in de verte, een echo uit een alternatief universum een Nederlander roepen: ‘Kom op Hummeltje.’ Hij verdween in zijn mantra. ‘Godverdomme, knokken. Knok dan klootzak, godverdomme. Deze teringtour gaat je niet kraken lamzak. Rammen. Godverdomme.’

Dit was geen mens meer die hier bovenkwam, een zwerm cameramensen, fotografen, en journalisten aantrekkend waar Lance Armstrong mee had kunnen wedijveren. Dit was geen mens mee, dit was een uitgemergelde, tot op het bot afgebotte beukmachine, gek van pijn en opgefokt van zijn scheldmantra. Een hele dag onbeschrijflijke pijn. En hij doet het zichzelf aan. De kop, die verschrikkelijke teringkop van hem. Waarom kon hij niet gewoon breken, zoals die twintig andere jongens die al waren afgestapt? Maar hij brak niet. En hij had het gehaald.

En hij kon de kracht niet meer vinden om zich opgelucht te voelen. Opgelucht? Waarom dan? Omdat hij nóg een week gemarteld mag worden door wind, zon en hooggebergte? Omdat hij er nog bij hoort? Kenny van Hummel was helemaal niet blij dat hij er was, hij voelde alleen maar pijn. Snerpende, martelende pijn. Zijn longen brandden, zijn benen voelden afgeknepen, in zijn buik rommelde een gruwelijke knot steken. Buiten adem, buiten zinnen.

Hij verborg zijn hoofd in een handdoek en voelde een verwarrende cocktail van wanhoop en opluchting. Morgen rustdag. Rustdag. Rustdag. Niets doen. Liggen. Eten. Het zuur uit de poten laten wegmasseren. Misschien, heel misschien even losfietsen. Wat een ellende is dit toch. Overmorgen de twee Bernards. Overmorgen weer sterven. Godverdomme.

Kenny van Hummel vloekt ons stijf