Hoewel je de vijfenveertigjarige carrière van jazzlegende Miles Davis sowieso geen recht kunt doen, is hier een concert uit zijn elektronische periode.
Wel even doorspoelen, want ze beginnen pas vanaf vijf-en-een-halve minuut te spelen.
Onder fans wordt er steeds weer gediscussieerd over de vraag wiens stem het geluid van Black Sabbath het meest recht doet: Ozzy Osbourne, Ian Gillan (van Deep Purple-faam) of Ronnie James Dio.
Hun ‘satanische’ imago ten spijt, is Heaven and Hell eigenlijk een minipreek, zij het niet aan de hand van de bijbel maar van het tarotspel, waarin Dio de toehoorder vraagt wat voor mens deze wil zijn en deze wat levenslessen voorhoudt.
Toen Ozzy Osbourne in 1979 uit Black Sabbath geflikkerd werd, moest hij natuurlijk wat om zijn imago als de rockprins der duisternis hoog te houden.
Een ballade aan het adres van Aleister Crowley, de invloedrijkste duivelskunstenaar van de twintigste eeuw, hielp een stuk in de richting.
Drieëndertig jaar later klinkt het allemaal behoorlijk tam, gedateerd, en vallen de glampakjes bepaald niet schokkend of duister te noemen. Neemt niet weg dat Osbourne, gitarist Randy Rhoads en drummer Tommy Aldridge onder heavy metal-fans nog altijd worden vereerd.
De zegeningen van de privatisering: TNT sluit vestigingen en ontslaat honderden vaste medewerkers, en die kunnen vervolgens via uitzend- en freelanceconstructies weer aan het werk voor… TNT.
Die beschuldiging uit vakbond Abvakabo FNV. TNT zegt zich niet te herkennen in dit beeld en er alles aan te doen om werknemers elders in het bedrijf onder te brengen, aldus het Algemeen Dagblad.
Bezorgers bevestigen het verhaal. ‘Bij ten minste één depot gaat dit zo en zijn tien TNT-medewerkers met behoud van uitkering aan de slag gegaan. Er werken nu nog steeds meerdere mensen op die basis.’
De IJslandse Björk Guðmundsdóttir groeide uit van een avant-garde rockzangeresje in de jaren tachtig tot een internationale superster.
Hier vinden we haar in een kleine, intieme setting. Ook fijn.
In truth, it is racism that is the forbidden subject. If you object to that evil, you are “politically correct”, an oppressor and a threat to free speech. Missiles are fired at those of us who speak up. Some internet abuse is worse than being spat at. I am told by some leading lights that preference for one’s own sort is “natural” and that minorities have been spoilt by having protective laws and “special privileges”.
Loreena McKennit is zo eigenzinnig dat ze haar eigen platenlabel heeft, Quinlan Road. Haar stijl wordt beïnvloed door folk, keltische, middeleeuwse en zoals hierboven blijkt, arabische muziektradities.
Bovenstaande registratie is van de DVD Nights from the Alhambra (2007)
Dead Can Dance valt lastig in een muziekstroming onder te brengen.
De in 1981 opgerichte band rond het Australische koppel Lisa Gerrard en Brendan Perry verbindt moeiteloos muzikale elementen uit de vier windrichtingen en diverse tijdperken.
Bovenstaande clip komt van de DVD en bijbehorende plaat Toward the Within.
Jaja, Riders on the Storm, Light my Fire en zelfs People are Strange komen nog wel eens voorbij op de radio, maar wist u dat The Doors veel meer te bieden hadden?
Ik kwam Crystal Ship destijds tegen op een schandelijk ondergewaardeerd coveralbum van Duran Duran, en was meteen verkocht.
U kent Patti Smith waarschijnlijk beter dan u denkt. Wie herkent ‘Because the Night‘ niet, dat ze samen met Bruce Springsteen schreef?
De inmiddels 67-jarige ‘hogepriesteres van de punk’ geldt als een van de invloedrijkste artiesten in de rockmuziek. Nummers als ‘Pissing in a River’ weten echter ook een jonger publiek aan te spreken:
In 1870 publiceert Leopold von Sacher-Masoch zijn novelle Venus im Pelz, over een erotische relatie tussen de masochist Severin en zijn meesteres Wanda.
Niet alleen zou het werk via Psychopathologia Sexualis (1886) van gerechtsarts Richard Kraft-Ebbing zijn doorwerking hebben in de psychologie; de vertelling werd ook een icoon van het fetisjisme, waar tal van populair-culturele uitingen op zijn gebaseerd.
Zoals dit nummer van de Velvet Underground, hier uitgevoerd door bandlid John Cale.
Alan Wilder was jarenlang toetsenist bij New Wave band Depeche Mode. In 1995 verliet hij de groep om zich geheel aan zijn muziekproject Recoil te wijden.
Op het album Liquid werkt hij onder meer samen met spoken word-artieste Nichole Blackman. Dat levert duistere, sensuele en ritmisch meeslepende nummers op.
Van hetzelfde album, ook met Blackman, is het nummer ‘Breath Control’, over een vrouw die het machtsspel van het sadomasochisme ontdekt:
