Overzicht

P.J. Cokema

1.333 Artikelen
178 Waanlinks
2.629 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
P.J. Cokema is het pseudoniem van Peter de Jonge. Hoewel geen fervent voorstander van pseudoniemen, toch deze internet-identiteit aangenomen, omdat er erg veel Peter de Jonges op het world wide web te vinden zijn.

Tot juli 2018 werkzaam geweest in de dak- en thuislozenopvang. Blogt sinds 9 januari 2006 op zijn eigen website Peterspagina (voorheen Codes, keuzes en maakbaarheid). Onder het pseudoniem P.J. Cokema voegde hij zich in 2008 als gastlogger bij GeenCommentaar, waar hij in mei 2011 toetrad tot de vaste groep redacteurs.

Na de fusie met Sargasso verzorgde hij sinds oktober 2011 de wekelijkse rubriek Kunst op Zondag, nu nog 1 tot 2 keer per maand. Daarnaast zijn binnenlands bestuur en de gezondheidszorg de belangrijkste aandachtsgebieden voor zijn artikelen.

Tevens initiatiefnemer van de Blogparel (tot 2014), de blogprijs voor stukjes die lezers eerst doen lachen en vervolgens tot nadenken stemmen.
Foto: Dave_S. (cc)

Sargassolijst – Beste Nederpop | De Uitslag

, door

Met enige griep gerelateerde vertraging kunnen we de Sargassolijst Beste Nederpop bekend maken.

De aanleiding (in dit artikel) was de constatering dat Nederlandse bands en artiesten buitengewoon goed gewaardeerd worden in het buitenland. Dat zagen we niet terug in eerdere Sargasso muzieklijsten. De lijst Muzikale grootheden bijvoorbeeld, telde 244 titels, waarvan niet meer dan 5 (2%) Nederlandse producties waren.

De lijst Meest inspirerende muziek had 641 titels met een 7% aandeel Nederlandse bands en artiesten was. De Niet-top2000-muziek-top2000 was gevuld met 1221 titels en telde 4,3% Nederlandse producties. Opvallend: bij muziek waarmee men mensen horendol gek dacht te kunnen krijgen, was het aandeel Nederlands een stuk hoger: Martelmuziek, 160 titels, 19% NL productie.

Dat allemaal terzijde. Nu kunnen we dus een Sargassolijst presenteren met 100% Nederlandse artiesten.

Een paar opmerkingen vooraf nog:

We kregen een vriendelijke tip de lijst in te delen naar categorieën (beste band, beste muzieksoort, etc.). Omdat niet alle inzenders dat toepasten, hebben we dat achterwege gelaten. De door de inzenders vermelde categorie staat nu achter de naam van de ingezonden band/artiest en liedje.

Eigentijdse of vergrijsde lijst?

Collega-redacteur Joost zag veel bijdragen binnenkomen uit vervlogen tijden en vroeg zich af: “Zijn we een stelletje oude lullen of niet?” Hij miste ‘nieuwe’ artiesten zoals Froukje, Babs, Merol, Sophie Straat, Wende, Aafke Romeijn, Maria Iskariot en Hang Youth.

Closing Time | StipsGoulding

, door

Vanmorgen was Robert Jan Stips de aanleiding weer eens een Sargasso lijst te openen, waar u uw favoriete Nederpop muziek met ons kunt delen.

Robert Jan Stips speelde, onder andere,  in roemruchte bands als Supersister, Golden Earring, Sweet D’Buster en de Nits. Een veelzijdig muzikant, die veel plezier haalt uit samenwerken met de meest uiteenlopende artiesten (o.a. Bart Chabot, Freek de Jonge).

Begin januari kwam ‘Love is all you need’ uit, de eerste single uit van StipsGoulding, de samenwerking tussen Stips en zangeres Jane Goulding. Ze werken aan een album dat ergens in mei moet uitkomen.

Foto: Dave_S. (cc)

Sargassolijst – Beste Nederpop

, door

Afgelopen week was op NPO Start de documentaire Robert Jan Stips, De Tovenaar van de Nederpop (2019) op herhaling. In die documentaire verhaalt Robert Jan Stips over hoe de band Supersister, zo’n twintig jaar na hun laatste concert uitgenodigd werd in Amerika om op te treden voor een internationaal publiek. Stips was blij verrast dat, terwijl hij allang met ander werk bezig was, het oude Supersister al die jaren nog zo werd gewaardeerd.

Het is een van de anekdotes waar je uit op zou kunnen maken dat sommige Nederlandse popmuziek in het buitenland meer wordt gewaardeerd dan hier te lande. Bekend zijn de anekdotes over Hans Bouwens, die als George Baker wereldberoemd werd met ‘Little Green Bag’ en ‘Una Paloma Blanca’.

‘Little Green Bag’ werd internationaal populair toen het in 1992 de intromuziek werd van de film ‘Reservoir Dogs’  en een nummer-1 hit werd in Japanse hitparade nadat het in een Japanse whiskyreclame te horen was.

En natuurlijk de ‘Venus’ van Shocking Blue, dat hoog op internationale hitlijsten scoorde. Evenals ‘Radar Love’ van de Golden Earring, een bandje waar Robert Jan Stips ook nog een aantal jaren in mee toerde (onder andere  in de VS). Tegenwoordig zijn het vooral DJ’s die het internationaal goed doen.

Foto: Martin Pettitt (cc)

Een jaar, een vraag

, door

Uitgever en publicist John Brockman lanceerde in 1998 de ‘Annual Question’ (‘vraag van het jaar’) waarop wetenschappers, schrijvers, kunstenaars en ondernemers hun licht lieten schijnen. In 2018 stopte Brockman er mee. Hij was door zijn vragen heen en stelde nog één laatste vraag.

In die twintig jaar leidden Brockman’s vragen tot ruim 2950 essays. Geschreven door mensen als Hans Ulrich Obrist (curator Serpentine Gallery, London), Brian Eno (componist, musicus), Alan Alda (acteur bekend van de tv-serie Mash, regisseur, schrijver), John Markoff (journalist, Pulitzer Prize-winnaar, The New York Times). Mike Godwin (advocaat, schrijver, jawel, van de Wet van Godwin) tot een groot aantal wetenchappers als Daniel C. Dennett (filosoof), Helen Fisher (biologisch antropoloog), Leonard Susskind (theoretisch natuurkundige), Richard Dawkins (evolutionair bioloog) en Jared Diamond (fysioloog en evolutionair bioloog).

Bij Sargasso schreven over dit inspirerende project bij Kunst op Zondag en ter gelegenheid van Brockman’s laatste vraag.

De essays verschenen bij Edge, de website die Brockman in het leven had geroepen als online versie van ‘The Reality Club’ en bedoeld om ‘The Third Culture’ aan het woord te laten. Die ‘derde cultuur’ bloeide op uit de botsing tussen de bèta’s en alfa’s en gamma’s.  Ofwel de nerds [1] en de softies [2].

De Reality Club kwam bijeen n Chinese restaurants, kunstenaarslofts, investeringsbanken, balzalen, musea, huiskamers en elders. De leden van de club voerden pittige discussies over hun werk en ideeën: “Het kenmerk van de Reality Club is een rigoureus en soms onbeleefd (maar niet ad hominem) discours”.

Foto: IOM - UN Migration (cc)

De vogelverschrikker en de Internationale Dag van de Migrant

, door

COLUMN - In het eerste halfjaar van 2024 vestigden zich 12 duizend mensen minder in Nederland, dan in dezelfde periode vorig jaar. Dit komt doordat de immigratie met ruim 11 duizend is afgenomen en de emigratie met bijna duizend is toegenomen (CBS).

Wat ging daaraan vooraf? De Tweede Kamerverkiezingen van 22 november 2023. Die leidden tot de aanstelling van vogelverschrikker Wilders en zijn even charmante als weerzinwekkende assistente Faber.

Er kwam werkelijk niets uit hun handen en het wachten is nog steeds op een coherent en effectief beleid. Daar kunnen we nog langer op wachten, want Wilders riep ‘boe!’ en migranten schrokken zich de pestpokken. Faber riep: “Ik ga u verrassen, het komt helemaal goed” en wég bleven die 11 duizend mensen.

Je kunt dus wel nagaan waarom Wilders en Faber vandaag, op de internationale dag van de migrant, op tafel staan te dansen.

Deze dag is bedoeld om aandacht te vestigen op de schaduwkanten van migratie en hoe die zouden kunnen worden weggewerkt. Dat gaat over de bijna 70.000 migranten die sinds 2014 gestorven of vermist geraakt zijn langs land- en zeeroutes.

En dat niet alleen: het gaat ook over arbeidsmigranten die omkomen tijdens hun werk (herinnert zich Qatar nog?). Ook in Nederland.

Foto: Ian Burt (cc)

Toespraak van het jaar

, door

COLUMN - De toespraak van het jaar komt uit 2023. Nu zit u natuurlijk meteen met de vingers boven het toetsenbord(je) om mij van die existentiële vragen voor de voeten te werpen als ‘Het spoor bijster P.J.?’ Of: ‘Vergeten dat we weer een jaartje verder zijn Cokema?‘

Nee lieve lezer, hier is geen sprake van een simpele tikfout of een verstoord besef van werkelijkheid in het algemeen, het tijdsbesef in het bijzonder. Het gaat hierom:

Een actualisaris heeft geen makkelijke taak. Amper heeft de tijdbeschrijfster genoteerd wat er hier geschiedde, of nu voltrekt zich weer een ander fenomeen dat nodig de analen in moet. En dus is het bij het nakende eindejaar eigenlijk onbegonnen werk een overzichtelijke terugblik op 2024 samen te stellen. Er gebeurt zo veel, dat het NOS jaaroverzicht bijna even lang als het jaar zelf zou moeten duren om recht te doen aan alle hoogte- en dieptepunten.

Wie hinder ondervinden van snel opeenvolgende ‘gebeurtenissen van groot belang’, zijn de actualisarissen van de komische soort. U kent ze (hopelijk nog) wel: cabaretiers met een dosis engagement in het pakket. Een uitstervende soort, hetgeen mede verklaart waarom de wereld aan chagrijn ten onder gaat.

Als deze ambachtslieden een voorstelling in elkaar timmeren, gaan ze er zo’n twee jaar mee het land in. Om een voorbeeld te geven van wat er dan kan gebeuren: in 2023 brengt een cabaretier een aardige grap over hoe het land tot aan het eind der tijden aan Mark Rutte geketend zou blijven, Bedenkt die gladjanus (Rutte, niet de cabaretier) ineens dat het wel mooi is geweest, blaast zijn laatste kabinet op en verkast naar de Navo, want als je meer wilt verkloten dan alleen Nederland, moet je natuurlijk bij de trans-atlantische weermacht zijn.

Foto: Plenaire zaal Tweede Kamer, foto Dassenman, CC BY 4.0 via Wikimedia Commons.

Incomplete Tweede Kamer

, door

COLUMN, DATA - Nu Pieter Omtzigt weer aan het werk is en de vacante Kamerzetels van NSC-leden Hertzberger en Zeedijk ingenomen zijn door Sander van Waveren en Willem Koops, kan de Tweede Kamer weer op volle sterkte de regering contoleren.

Dat valt tegen. Gisteren bijvoorbeeld, waren 130 van de 150 Kamerleden aanwezig. Dat wil zeggen, ze waren ergens in het gebouw. Bij het toch niet onbelangrijke debat over het rapport van de Staatscommissie Demografische Ontwikkelingen 2050 waren alleen de 14 woordvoerders aanwezig.

Andere Kamerleden zaten bij verschillende commissievergaderingen. We nemen aan dat de rest  aan het werk was in de fractiekamers of elders in het gebouw in gesprek met lobbyisten of vertegenwoordigers van (een deel van) het volk.

Maar waar waren de overige twintig Kamerleden dan? Het volk heeft immers gesproken en gezegd dat er op de 150 zetels ook daadwerkelijk 150 mensen horen te zitten.
En zo geschiedde. Op de eerste zitting van de gekozen Kamer. Ze waren allemaal aanwezig om beëdigd te worden. Daarna is de Tweede Kamer geen enkele keer voltallig aanwezig geweest.

Naast de werkbezoeken in binnen- en buitenland waren er de nodige griepjes en snotverkoudigheden, zwangerschaps- en ouderschapsverloven en een enkele burn-out en operatieve maagverkleining.

Foto: Screenshot Tweede Kamer Debat Direct Wilders interrumpeert Schoof 13 november 2024

Schoof, de marionet van Wilders

, door

COLUMN - Wie regeert: Schoof of Wilders? Naar het antwoord op die vraag wordt gezocht vanaf het moment dat Dick Schoof minister-president werd.

Volgens de pers

De Correspondent wist op 2 juli al: Wilders is dan geen premier, hij heeft alle touwtjes in handen.

Het AD blikte op 5 juli terug op het allereerste Kamerdebat met het kersverse kabinet. Wilder had Schoof weggezet als ‘slappe hap’.  Oud-Kamervoorzitter Wim Deetman zei (CDA) zei: “Het was een krachtmeting tussen Wilders en de premier: wie is de baas? De indruk in het debat is gewekt dat Wilders nu de dienst uitmaakt.”

Maar als RTL Nieuws op 7 juli vraagt: “Als Geert Wilders en Dick Schoof tegelijkertijd bellen, wie nemen de PVV-ministers uit het nieuwe kabinet dan als eerste op?”, dan beweren de PVV’ers eerst Schoof te zullen aanhoren. De premier is dus de baas, concludeert RTL hieruit.

In o.a. de Gelderlander (28 september) wordt een tweet van Wilders geciteerd: “Schoof is absoluut niet de baas, dat is de Tweede Kamer.”
Wilders doelde daarmee op een interview in het AD, waarin Schoof reageerde op speculaties dat Wilders in feite de dienst uitmaakt. De minister-president zei: “,Als premier ben je de baas” en “Nou ja, de baas… je bent premier. Dus je bepaalt wat het kabinet doet, en niemand anders.’’

Foto: beeld Kids Rights Org. Nila Ibrahimi, winnaar Childrens Peace Prize 2024

De jeugd heeft, hier en nu, de toekomst

, door

Gisteren kreeg Nila Ibrahimi de Internationale Kindervredesprijs uitgereikt in de Nieuwe Kerk in Amsterdam, voor haar inzet voor de rechten van meisjes in Afghanistan.

In maart 2021 vaardigde het directoraat onderwijs van de hoofdstad Kabul een verbod uit voor meisjes van 12 jaar en ouder om te zingen in het openbaar en bij publieke evenementen. De toen 14-jarige Nila Ibrahimi nam uit protest een liedje op dat via de #IAmMySong movement al snel viraal ging.

Mede dankzij de ophef die ontstond werd op last van het ministerie van Onderwijs het verbod ingetrokken. Nog geen half jaar later namen de Taliban de macht over. Nila Ibrahimi en haar familie ontvluchtten Afghanistan.

In 2023 was zij een van de oprichters van HerStory, dat een veilig platform wil zijn waar Afghaanse meisjes hun verhalen kunnen delen.

Het was de twintigste keer dat de prijs is uitgereikt door of de KidsRights Foundation. In 2005 ging voor de eerste keer de prijs naar de Zuid-Afrikaanse Nkosi Johnson. Postuum want in 2001 overleed hij op 12-jarige leeftijd aan aids, de ziekte waarmee hij was geboren. Samen met zijn pleegmoeder streed hij voor de rechten van kinderen met hiv/aids, die als paria weerden behandeld.

Foto: Bernard Spragg. NZ (cc)

Kunst op Zondag | Een streep in het zand

, door

Het had zo mooi kunnen zijn: een staatssecretaris die, beter laat dan nooit, beseft hoe onverbeterlijk racistisch, xenofoob en discriminerend bepaalde leden van het kabinet zijn en om die reden opstapt.

Met mijn stap trek ik een streep in het zand voor mij als persoon, zei ze ter toelichting van haar besluit.

Minder mooi is dat de staatssecretaris volgens de officiële verklaring (15 november) en streep in het zand trekt omdat ze genoeg heeft van de polariserende omgangsvormen. Ik bedoel, dat is ook mooi, maar daarmee zijn niet de racistische, xenofobe en discriminerende uitlatingen benoemd die in de ministerraad zijn gebezigd.

Nog niet zo heel erg lang geleden, 1 november,  zei een andere NSC-staatssecretaris ook een streep in het zand te zetten en stapte eveneens op. Hij voelde zich enorm gepiepeld door de grootste coalitiepartner, die instemde met een motie die een gedetailleerde openbaarmaking van zijn zakelijke belangen eiste.

Het verschil tussen de ene de andere met de streep in het zand? In die van 1 november werd wel wat duidelijker en concreter benoemd waarom de staatssecretaris in het zand ging spelen.

Het is allemaal van een lelijkheid, dat we broodnodig weer een KoZ nodig hebben. Er zijn immers zoveel strepen in het zand van schonere klasse.

Foto: Persconferentie na de ministerraad, 25-10-2024 schermafbeelding Youtube.

Wie vist de dragende motivering uit de prullenbak?

, door

COLUMN - Het kabinet wil grip krijgen op migratie. Dat kon minister-president Schoof niet vaak genoeg  benadrukken in de persconferentie van gisteren. We citeren:

– We moeten weer grip krijgen op migratie.
– In verschillende fases pakken we het onhoudbare asielsysteem aan, en dat leidt uiteindelijk tot grip op immigratie.
– Het is het samenhangende pakket van maatregelen, wat uiteindelijk ertoe moet leiden dat we grip krijgen op migratie.
– We weten dat we hiermee grip krijgen op die migratie.
– We zijn ervan overtuigd dat we hiermee grip krijgen op migratie.
– Dan zullen we gaan zien dat we grip krijgen op die migratie, dat die instroom omlaag gaat, dat die terugkeer meer resultaat oplevert en de procedures worden versneld.
– Het is een samenhangend pakket waarvan we overtuigd zijn dat het die grip oplevert.

En de enige ‘dragende motivering’ die Schoof prijs gaf luidde:

Het totaalpakket zal uiteindelijk leiden tot minder kosten in de asielketen, en dat is buitengewoon belangrijk, want als u de begroting en meerjarige begroting heeft gezien, dan ziet u dat daar ook de budgetten fors omlaaggaan, dus des te meer reden om te zorgen dat je grip krijgt door de migratie

Schoof in traditie Balkenende – Rutte

Foto: tongeron91 (cc)

Beirut

, door

Hoeveel herdenkingen moeten er volgen voor er geen nieuwe meer bijkomen?

Vandaag wordt dus herdacht hoe Israëlische burgers op een verschrikkelijke manier te grazen werden genomen door zich ‘strijders’ noemende Hamas fanaten.

Nu zijn we een jaar verder. ‘Verder’, niet te verwarren met ‘vooruit’.

Nog steeds zijn Israëlische gijzelaars, al dan niet levend, ergens verborgen in handen van Hamas.  Als ze al niet zijn omgekomen bij de Israëlische bombardement die nagenoeg heel Gaza ondertussen hebben verwoest.

En nu is Libanon aan de beurt om Israëls wraak voor 7 oktober 2023 te ondergaan. Hoe lang dat gaat duren? Onvoorspelbaar. Wat volgt? Onvoorspelbaar.

Onvoorstelbaar: dat een 12-jarig jongetje muziek componeert waarin de puinhopen van Beirut doorklinken en dat jaren later als beroemde trompettist over heel de wereld ten gehore brengt.
Onvoorstelbaar maar waar: ‘Beirut’ is de jeugdherinnering van Ibrahim Maalouf. Geboren in 1980 in Beirut, vluchtte met zijn ouders naar Parijs en ontwikkelde zich tot een van ’s werelds beste jazz trompettisten.

Onvoorstelbaar: dat die muziek in Libanon, of Gaza, ooit in vrede zal worden gespeeld als herinnering aan puinhopen die nooit meer zullen terugkeren.

Hoop: dat, om verder te kunnen, mensen overstijgen wat ze is aangedaan, wat ze zijn verloren, wat het ze heeft gekost. En dat bij herdenking muziek zal klinken die herinnert aan….

Volgende