Baxter Dury, Dury, Dury, waar ken ik die naam van. Toch niet toevallig familie van Ian Dury? Het is zijn zoon. En hij was al in 1977 te zien als vijfjarige op die LP hoes van New Boots And Panties!! Naast zijn vader, Ian Dury. Baxter staat links, Ian rechts. Die foto is gemaakt voor de Ondergoed & Lingeriewinkel Axfords. Voor de fans: 306, Vauxhaull Bridge Road, Westminster, London.
Ah, een liedje met een rustig begin.
-Nee, het blijft een rustig liedje, helemaal.
Dus er komt niet over vier maten een beat onder?
-Nee.
En die gitaar barst ook niet uit in verscheurende solo? En er komt ook geen piano die met het liedje op de loop gaat?
-Ook niet. Het blijft zo met dat rustige ritme en die kalme zang. In de laatste minuut komt er wel een heel licht drummetje onder, haast kwastjes, maar dat is het.
Is het een band uit Duitsland?
–Zwitsers.
Beetje gipsy, zou ik zeggen, alsof het een tango wil worden. Ingehouden hartstocht hoor ik, en een beetje pijn.
-Leidenschaft, heet dat ook zo mooi in het Duits: hartstocht en lijden gevat in één woord.
Ja, ik hoor het. Sterkte meiden.
Gorki was een Belgische band die stopte met bestaan toen de zanger Luc de Vos overleed in 2014. De band liet in ieder geval één klassieker achter: Mia. In 2003, 2004, en 2005 stond Gorki met Mia op 1 in de De Tijdloze van Studio Brussel.
Meskerem Mees is een jonge Vlaamse singer songwriter die solo optreedt met haar gitaar of samen met de celliste Febe Lazou. Zij schrijft haar eigen liedjes maar ze kan ook moeiteloos, lijkt het wel, covers zich eigen maken. Dus hierboven was haar versie, in het Engels, van Mia en hieronder covert zij Nina Simone.
Ja okay, ik was jong, ik had waarschijnlijk voor de eerste keer alcohol gedronken, en ik had gel in mijn haar gedaan, en ik had misschien, heel misschien, een trekje of twee, drie hoogstens dan hoor mam, genomen van dat jointje en ik had dat giletje van mijn oudere broer, zonder te vragen, geleend – stond wel stoer, vond ik zo voor de spiegel. Gelijk even die dansmoves geoefend. De mouwen van mijn shirt had ik opgerold tot mijn ellenboog, stond ook wel stoer, hoopte ik. Dat hoedje moest het afmaken. Dan zou ze vast wel met me gaan dansen op dat reggae-liedje van Joan Armatrading op dat feest. En daarna zoenen. Was de planning. Hey, Rosie. Gaaf nummer blijf dat toch.
Art Brut, heet dat in de kunstwereld, ongeschoolde, primitieve kunst. Kunst met ruwe randjes, beetje kinderlijk op het doek gebracht, gemaakt door outsiders, autodidacten die zich weinig aantrekken van de regels, de mode of de trends: ze doen precies wat ze zelf willen. En dat kunnen ze heel gedreven, volhardend en hartstochtelijk doen. En zo kunnen ze soms behoorlijk afwijken van wat gangbaar is. Soms wordt hun werk dan ook ‘gek’ gevonden. Niet zelden dat er een psychische stoornis is bij de maker. Of een sociale. Maar dan wel een die kunst oplevert. Even voor de duidelijkheid, voordat ik mensen kwets: ik hou er van, van Art Brut. Van die primaire kleuren, van die kinderlijke beelden, van die tot in de hoekjes volgekrabbelde tekeningen, fascinerend.
Zoiets blijft toch een vreemde gewaarwording, dat iets er anders uitziet dan je verwacht. Ik dacht dus een mannenstem te horen, dat timbre, een stem van kleur, gokte ik. En dat lome ritme doet me denken aan Ben Harper, en dan zijn er nog die twee rond elkaar draaiende gitaren. Wat voor bandje is dit? En dan blijkt dat de muziek wordt gemaakt door Kids with Buns: Amber Piddington en Marie Van Uytvanck. En dat zijn twee jonge Vlaamse vrouwen met knotjes, helemaal wit.
De LP Bass Culture van de dubdichter Linton Kwesi Johnson, is bij mij toch vooral blijven hangen vanwege….. de hoes. Die hoes met dat mannetje dat de trap afloopt heeft bij mij jarenlang in het trapportaal gehangen. Dus dagelijks passeerde ik de hoes van die subtiele reggaeplaat met die rake lyrics. LKJ schreef zijn teksten tegen het decor van Thatcher, rassenrellen, discriminatie, armoede, (jeugd-) werkeloosheid. Enkele van zijn nummers zijn politiek, aanklachten bijvoorbeeld tegen het geweldadig optreden van de politie wat het leven kostte van Blair Peach.
Je heet Alex Turner en je hebt je eigen hippe young loud and snotty bandje The Artic Monkeys, en dan besluit je samen met Miles Kane een project te beginnen The Last Shadow Puppets, waarin je barokke jarenzestigpop met omineuze strijkpartijen maakt. Een genrestukje dus, historiserende pop-noir, maar erg weelderig en romantisch gespeeld. Liedjes vol zwoele dreiging en theatrale onheilspellende Ennio Morricone muziek. En als het dan toch over films gaat, dit nummer zou niet misstaan in een James Bond film.
Sargasso is een blog gemaakt door mensen. Door levende mensen met een hart. En dan ook nog met het hart kloppend op de juiste plek, tikje links. Enfin, voor muziek zou dat eigenlijk niet uit hoeven maken, links, rechts, waar dat hart ook klopt. Muziek vindt immers rechtsreeks zijn weg naar het hart. Sargasso heeft ook nog ‘ns oog voor de reageerder. Die gaat hier niet kopje onder in de zee van comments. Dus als er een lijst is met de beste live albums ever, en Niels (reactie #13), brengt daar zijn voorkeur voor de band All Them Witches naar voren, dan worden daar ter redactie gelijk de beste americana angehauchte Closing Timers ingeseind met de boodschap: kennen wij die band? Was er toen iemand van ons, van jullie bij in Brussel waar die live-opname is gemaakt? En hebben wij ooit een Closing Time gehad met All Them Witches? En zo nee, daar moet dan rap verandering in gebracht worden. Niels, bedankt, deze is voor jou.
Uitslag: Sargasso lijst beste live albums
pluim alleen
waar is je riet
pluim alleen
op de haarlesedijk
en pluim zegt
met vastberaden blik
niets krijgt mij hier weg
de rest wel
mij niet
pluim recht z’n ruggetje
tegen de noordooster
en de gure vrieskou
en pluim zegt
ga toch weg
zie je niet
dat ik het druk heb
met overblijven
het is de rest niet gelukt
mij wel
ik zei dag pluim
en liep de dijk af
en dacht
potdomme zo’n pluim alleen
daar moesten er meer van zijn
In de vroege zomer van 2002 had ik besloten vanuit Nederland naar Kassel te fietsen, alleen. En ik moest natuurlijk op zoek naar een soundtrack bij die sportieve prestatie. Ik had toen van alles bij me qua muziek, maar bij één plaat ging ik toen steeds als vanzelf in een hogere versnelling. Dat was Is This It van The Strokes. Die was redelijk nieuw toen. Ik kon geen genoeg krijgen van die jengelende gitaar en die snerende, wat verveelde zang. En op die plaat had ik dan een favoriet: Trying Your Luck. En op het geluid van die melancholische gitaar zoefde ik door de bloeiende koolzaadvelden en langs de Weser: Trying Your Luck