M&M

543 Artikelen
142 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Closing Time | Antarctica Starts Here

Je moet er maar opkomen en je moet het maar durven, een heel nummer fluisterend zingen. John Cale deed het. En met een geheimzinnige, bezwerende, breekbare sfeer als resultaat. Dat, als je de plaat thuis beluistert, dat je dan steeds, ssst, moet zeggen tegen huisgenoten, stil nou, hoor je niet dan John Cale aan het zingen is, wees nou rustig, dit gaat ergens over. Vast over iets droevigs, iets pijnlijks, iets ergs, moet je niet doorheen gaan lopen te kletsen. Dan gaat het kapot. Dus nee, leg die chips nou even weg. En die krant ook, dat geritsel,  je kunt ‘m toch ook op de tablet lezen? Waar zijn je pantoffels? En je kunt die piepjes van je telefoon toch uitzetten? Luister nou even naar John Cale, ssst, daar beroert hij weer een toets.

Closing Time | Hesitation Blues

Nou had ik zo rondom de TK21 verkiezingen al wel een paar keer het logo van die nieuwe politieke partij JA21 gezien (ik heb even opgezocht waar die afkorting voor staat, die staat dus voor JuisteAntwoord (*naar adem hapt* en *headdesk doet*, en ik denk dan, gast, wat was de vraag dan?) en dus niet, zoals ik dus aannam voor Joost en Annabel. Maar ik had een andere associatie, ik dacht: Jefferson Airplane. Die hippieband die op Woodstock gespeeld heeft. Met Grace Slick op zang. En ze waren natuurlijk hele erge hippies, maar ze hadden ook een groot talent voor de blues, zo wit als ze waren. En dat is op dit soepele bluesje goed te horen, zonder Grace Slick en alleen Jorma Kaukonen op gitaar en Jack Cassady op bas.

Closing Time | Ladyflash

Wel ‘ns een hele plaat van The Go! Team achter mekaar beluisterd? Dat is amper te doen toch? Uitputtend zoveel energie, uitbundigheid, geestdrift en vrolijkheid. Plus, de band heeft ook nog ‘ns twee drummers. Dus, als je een keer niet vooruit te branden bent, zet het debuut  Thunder, Lightning, Strike maar ‘ns op. Misschien moet The Go! Team gedoseerd beluisterd worden, één nummer per dag. En als de zang misschien wat te veel wordt, er is ook een instrumental op die plaat. Doet me erg denken aan een tune van het een of ander Friendship Update.

Foto: c.c. Maria Willems (met toestemming)

‘Ik werp mij ver van dat’

COLUMN - De opkomst voor de verkiezing van TK21 was erg hoog geweest, ‘86% preciseerde verslaggever Tom de Vroeg van De Dirkswoudenaer, ‘en dat is exact 2% hoger dan de vorige verkiezingen. Ik onthoud dat soort feitjes, heb ik altijd paraat, komt mijn autisme toch nog mooi van pas. In de supermarkt Tinselboer aan de Zuidervaart is het wel ‘ns lastig, dan wil ik de boel rechtzetten en de zogenaamde ‘weesproducten’, artikelen die door klanten in hun mandje zijn meegenomen en op weg naar de kassa, om hen moverende redenen, zomaar ergens weer in een schap geplaatst. Ik breng ze dan weer terug naar de plek waar ze horen. Vooral bij bederfelijke producten is dat van belang.’

Er was in Dirkswoud dit keer maar één stemlokaal, de Sint Clarakerk waar pastoor Engelbertus de Zeeuw de stembus aanstampt. ‘Dirkswoud is voor het overgrote deel Rooms-Katholiek (76% stemt CDA, aldus Tom de Vroeg). Die kiezers zetten keurig hun klompen bij de deur voordat ze de kerk in gingen. Ze hadden dit keer een probleem: de uitgang was, vanwege corona, niet de ingang. Dus iedereen ging op kousenvoeten weer om de kerk heen om hun klompen op te halen, hahaha. Veel jonge Dirkswoudenaren hebben op die anti-racistische partij gestemd. En daarna gingen ze snorren tekenen op de verkiezingsborden aan de Noorder- en Zuidervaart.’

Closing Time | All Together Now

De politiek commentator, Willem Breedveld van Trouw, vond dat er gevierd moest worden dat we mogen stemmen.  En die vrijheid werd dan gevierd  met taart, of op zijn minst een gebakje. Het vieren van de democratie met taart, een leuke traditie, ook al doe ik dat zelf niet. De verkiezingen hebben in ieder geval een boel partijen in de Tweede Kamer opgeleverd. In een column van Marcel van Roosmalen hoorde ik dat na de formatie alle ellende gewoon weer verder gaat, en dat de kiezers toch weer teleurgesteld zullen worden. Maar het gaat nu even om het dansen op de tafel, de vreugde om die ene nieuwe zetel. En dat rode potlood dat je mee naar huis mocht nemen. En daar hoort een vrolijk liedje bij met een passende tekst.

Closing Time | Nescio

De Boekenweek 2021 wordt in verband met corona verplaatst naar de zomer. Van 6 tot en met 14 maart was er dus geen Boekenweek. En dus tot besluit van die boekenweek die er niet was, een paar citaten uit het kleine oeuvre van Nescio. Maar is er ooit iets beters geschreven dan dat? Uit dat oeuvre een paar citaten.

Jongens waren we – maar aardige jongens. Al zeg ik ’t zelf.

Closing Time | Voetbalknieën

Sinds Amanda Gorman haar gedicht las bij de inauguratie van Joe Biden, was er een lichte opleving in de belangstelling voor poëzie. In het bijzonder de gesproken variant, niet de gedichten uit die dunne bundeltjes met die saaie voorkanten. De Spoken Word variant dus. En die komt in verschillende soorten. Alleen de stem, of de stem begeleid door ritme zoals Anne Clark en John Cooper Clarke  en de variant dat je zegt, ja, eerlijk gezegd vind ik het weer gewoon een popband: Linton Kwesi Johnson. En je hebt de popdichters. In Nederland had je natuurlijk Bart Chabot, die op het podium stond met alleen zijn lichaam en stem. En er was Ton Lebbink die een culthitje (1981) had met Voetbalknieën. Gesproken tekst met een strak ritme eronder. Verleden jaar verscheen, door crowdfunding, op initiatief van Leonor Faber-Jonker, een uitgave van het werk van Ton Lebbink: de elpee Luchtkastelen (met daarop natuurlijk Voetbalknieën) en een bundel met gedichten van hem.

Closing Time | La Tribu Des Trompettes

Mijn ouders hadden toen ik jong was, een bescheiden rijtje elpees. Vrolijke of amusements muziek was niet zo vanzelfsprekend in dat protestantse milieu. Er was klassiek, Ravel, Handel, Grieg en Chopin. En er was een dubbelelpee met de grootste Franse chansons. Ik denk dat ik ze nog allemaal kan meezingen. Er was een plaat van Garfunkel & Simon, En er was die plaat van Gilbert O’Sullivan. En echt, Nothing Rhymed blijf ik nog steeds een prachtnummer vinden, qua tekst en qua muziek. Er was die plaat van het Christelijk Mannenkoor Vroomshoop. En er was die plaat waar die slanke vrouw in een strak zwart latex of leren pak op de hoes stond. Met een trompet in haar hand. Die plaat was van Herb Albert & The Tijuana Brass. En die zette ik vaak op. Om die trompet. Daar is denk ik mijn fascinatie voor de blazers begonnen. Retecommerciële muziek natuurlijk, maar o zo aanstekelijk gebracht. Instrumentale muziek, aftikken en blazen. Dansmuziek van toen.

Foto: Maria Willems (eigen foto – met toestemming) copyright ok. Gecheckt 13-10-2022

Kunst op Zondag | Corona, het eerste jaar

De groenbak moet aan de weg gezet

Coronaviruscrisis of niet,
de lente staat ondertussen
wel mooi voor de deur.
En het leven gaat, met ons
of zonder ons,
toch gewoon door. Wie weet
blijven, uiteindelijk,
alleen, de pissebedden,
over als hoeder van onze tuin,
ik kan me er geen
voorstelling van maken.
Daar vliegt al een vlinder,
daar groent al wat, en hier ook al,
en daar gaat al een bloem uit z’n bol.
Dus, schat, of je vanavond wel gewoon
even de groenbak aan de weg zet.

Foto’s maart-mei 2020

 20 maart 2020 - Maria Willems (eigen foto - met toestemming) groenbak   

   

     

   

   

   

       

Foto’s juni – september

  

   

   

  25 september 2020 - Maria Willems (eigen foto - met toestemming) groenbak

   

Foto’s oktober 2020 – maart 2021

   

   

  5-3-2021  27 februari 2021 - Maria Willems (eigen foto - met toestemming) groenbak

Closing Time | Help Somebody

Koop je een cd, stop je ‘m thuis in je cd-speler, en dan zie je dat-ie maar net over de 30 minuten gaat. Tien songs, dertig minuten. Dat zal dan wel een beetje wave muziek zijn, beetje vlot poppy, klopt dat? Beetje jaren tachtig ook toevallig? Ja, dat klopt. Maar voel ik me dan ook lichtelijk bekocht? Want voor hetzelfde geld had ik nou een plaat van 69 minuten beluisterd, toch? Nee, gelukkig niet, want het is een plaat met frisse pop waar ik vrolijk van word. En het helpt natuurlijk dat ik een nostalgicus ben. En RVG (Romy Vager Group) heeft met Ferral, want zo heet die cd, een leuke plaat gemaakt. ‘Help Somebody’ is op die plaat precies het vijfde nummer. Dat nummer met die prachtige lichte gitaar. Maar vlak beslist die andere 9 nummers niet uit, ik had al zo’n moeite met kiezen.

Cosing Time | She Is A Goddes On A Highway

Mercury Rev. Daar heb ik al tijden niks meer van gehoord, (dat ligt aan mij en niet aan hen) maar eind jaren negentig luisterde ik vaak naar die plaat van hen: Deserters Song. En She Is A Goddes On A Highway was misschien wel de favoriet. Vanwege die cadans van dat nummer en die ijle zang van Jonathan Donahue. En het melancholieke karakter van de song: And I know it ain’t gonna last. Op wiki lees ik nu dat deze song notabene haast vergeten was, hij werd teruggevonden op een oud cassettebandje en belandde gelukkig alsnog op de plaat. De single Goddes On A Highway, heeft nog een Nederlands tintje: Anton Corbijn heeft de zwart/wit videoclip gefilmd.

Closing Time | The Great Gig In The Sky

Dat kun je soms hebben, dat je denkt: woorden, wie heeft ze nodig, vandaag even niet. Vandaag doen we het zonder woorden, alleen klanken. Woorden leiden alleen maar af. Zit je weer met een betekenis, of interpretatie. The Great Gig In The Sky wordt natuurlijk gemaakt door de zang van Clare Torry. Er bestaan verschillende versies over hoe dit nummer precies tot stand is gekomen, maar feit is wel dat het improvisatie was. Ze kwam in de studio en vroeg wat de bedoeling was. Maar er was niks klaar, er was geen tekst uitgeschreven. Doe maar wat. En dat deed ze. En het was gelijk raak.

Vorige Volgende