Overzicht

M&M

543 Artikelen
142 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Closing Time | I’d Rather Go Blind

, door

Op een zonnige zondag in september, bezochten M&M de buitenexpositie/expeditie Into Nature in het veengebied geklemd tussen Bargerveen en de Duitse grens.

Kaartverkoop en tevens startpunt van de kunstroute was een tent bij natuurijsbaan De Döörlopers in Weiteveen. ‘Als jullie aan het eind van de middag hier weer terugkomen, dan is er live-muziek, een zangeres’, zei de dame van de kaartverkoop, ‘en kunnen jullie nog een drankje drinken, jullie zijn welkom.’

Closing Time | Wicked World

, door

Het is al een tijd terug dat ik die doos met daarin die zes cd’s van Daniel Johnston kocht: Story of an artist. Oude muziekopnames met ruis en brom, getik – lofi. Een box voor de liefhebber. En dat ben ik.

Ik dacht dat ik zo in 1992 voor het eerst de muziek van Daniel Johnston hoorde. En ik was op slag fan. En dus kocht ik de cd’s Fun, Fear Yourself en Artistic Vice. En ik heb hem één keer zien optreden. Helaas was hij toen niet in goede doen: hij was veel te dik, had last van een hevige tremor, er ontbrak een tand in zijn gebit, zijn joggingbroek zakte af en hij had last van speekselvloed en niet elke song klonk zoals die behoorde te klinken. Gedurende de set liep er publiek weg, werd er verontwaardigd gesist (het was een festival, men wist misschien niet wie men te horen zou krijgen), maar wat was ik blij dat ik erbij was. Een Daniel Johnston op een mindere dag is nog altijd beter dan haast welke andere singer/songwriter ook.

Closing Time | Green Grass

, door

Nog een keer Tom Tom Waits? Die was er gisteren ook al? Ja, maar toen is Tom Waits tekort gedaan door mij. Dat was een beet je van ‘grote stappen, snel thuis’, sorry Tom. De man heeft zo’n machtig oeuvre en zo’n zwerm trouwe fans, dat het niet bij één liedje kon blijven.  Dus keek ik op de musicmeter waar de Tom Waits liefhebbers hun lijstjes met favoriete nummers op een rijtje hebben gezet. En dat bleek dus een erg tijdrovende (maar erg interessante)  link te zijn: want ik heb het merendeel van de songs beluisterd.

Closing Time | Just The Right Bullets

, door

In 2006 bracht Tom Waits een 3 c-delige box uit, getiteld Orphans. Elke cd had zijn eigen karakter/sfeer. De cd Brawlers is ruig, Bawlers is de rustige van de drie en Bastards heeft, de naam geeft het al wat weg, de wat excentrieke liedjes; o.a. een cover van Daniel Johnston.

De box werd min of meer in de markt gezet als het Magnum Opus van Tom Waits. Ideaal  cadeau natuurlijk. Mooi ook als je van Tom Waits houdt – maar het is misschien ook wel wat veel eigenlijk. Persoonlijk had ik al genoeg aan de cd The Black Rider uit 1993. Die plaat heeft een vaudeville karakter en is wat minder weerbarstig. Just The Right Bullets is afkomstig van The Black Rider, en is dus voorzien van een kermismelodietje ergens in het midden van de song.

Closing Time | Alabama

, door

Op 15 september1963 verloren vier Afro-Amerikaanse meisjes: Addie Mae Collins (14), Cynthia Wesley (14), Carole Robertson (14) en Carol Denise McNair (11) hun leven door een bomaanslag door de Klu Klux Klan. Die aanslag staat bekend als de 16th Street Baptist Church Bombing. Onder de trap bij de kerk waren door de Klu Klux Klan 19 staven dynamiet aangebracht. De ontploffing leidde tot vier doden en vele gewonden onder de kerkgangers.

Closing Time | Everything I Have

, door

Waar ken ik die band Siskiyou ook alweer van? In een vpro-radio boekenprogramma van een aantal jaren terug, was er af en toe een break, tussen de voorlezende schrijvers en dichters door, of tussen de interviews. Dan werd er weer een liedje van een obscuur bandje aangekondigd waar ik nog nooit van gehoord had. Daar ken ik dus Sikiyou van. Een Canadese band met een eigenzinnig geluid. Met een eigen kijk op hoe percussie moet klinken. En hoe blazers moeten klinken. Iets tussen folk, country en pop in. Geen rockband in ieder geval. Je vraagt je wel af hoe zoiets live zou klinken: zouden ze al die lui in de zaal die, met een drankje in de hand, met elkaar luidkeels de week doornemen, kunnen overstemmen?

Foto: Maria Willems (cc)

Kunst op Zondag | Een dagje op het strand

, door

Je was een dagje op het strand geweest. Het zat erop, je ging weer weg.
Pakte je spullen bij mekaar, klopte het zand eraf en keek het stuiven na.
Het was avond. De dag was voorbij en jij keek terug.
Er was alleen maar zand. Er was alleen maar zee. Het was genoeg.
Het was ochtend en al vroeg heet. Het strand, daar kwam een meisje aan.
Ze liep langs de vloedlijn, haar ogen al wandelend gericht in haar boek.
Verwacht je niet, brevieren op het strand. En ook niet die non van verderop.
In haar habijt, kruis om haar nek, kapje om haar hoofd, vol ornaat.
Op haar klapstoel, met in haar hand een opvoedboek,
ze bleek leidster van een groep. Zit daar totaal op haar gemak.
Boeken op het strand was het helemaal dit jaar, leek wel,
de jongen verderop, die was in dinosauriërs verdiept.
En er was natuurlijk je eigen boek. Je was nu toch al op de helft.
Het boek knarste van het zand en zout maar las wel lekker weg.
Je was toch wat bezorgd: het was de laatste van je vakantiestapel.
Bij de souvenirkiosk trok een jongetje aan de jurk van z’n moeder,
zij trok gelijk verschrikt terug: het was een straplessjurk.
En daar loopt, volledig wit geschminkt met zonnebrand,
je buurjongetje, petje op, zoontje van bezorgde ouders.
Een dagje op het strand, je bent bruin, je bent verbrand.

Closing Time | Iron

, door

Woodkid is een Fransoos: Yoann Lemoine. Dat wist ik niet. En dat het min of meer een éénmansproject was, dat wist ik ook niet. Ik ken het liedje Iron alleen via de radio. En vandaag heb dus voor de eerste keer de video gezien.

Die video, tsja, dat is een mix van de vroege Erwin Olaf, wat Scandinavische mistige mystiek, wat Tolkien-elementen en wat verdwaalde hardrock symbolen: primitief uitgedoste krijgers, vuur, wolven met blikkerende tanden, roofvogels, tatoeages, banieren, helmen met horens en witte paarden met wapperende manen. Het is allemaal een beetje too much. Van mensen die niet weten hoe je suptiel spelt. Laat ik het zo zeggen: als ik op de video was afgegaan, zonder geluid, dan was dit beslist geen Closing Time geworden.

https://www.youtube.com/watch?v=ti00McglYqo

Closing Time | Hey Now

, door

Afgelopen zomer, om precies te zijn, op woensdagmiddag 28 juli, bezochten M&M Kunstenfestival Watou (dat is in België op de grens waar West Vlaanderen raakt aan Frankrijk), de locatie Boomkwekerij ‘t  Graafschap waar een video werd vertoond.  En ik wist eerlijk gezegd niet wat ik zag of waar ik naar het kijken was. Geen paniek, dat overkomt mij wel vaker als ik naar kunst kijk, ik heb geen achtergrond of opleiding in die sector, dus ik dacht: als ik thuis ben, dan zoek ik wel uit waar die video over ging. En wat ik dus allemaal gemist heb.

Closing Time | Old Man Bones

, door

Overal waar te voor staat is niet goed, behalve in te koop, te huur, te geef, te paard, te water, te hooi en te gras, te pas, te vuur & te zwaard, tehuis, te gek, tegoed, tevreden en Peter te Bos. Peter te Bos is de zanger van de klassieker Rosie, (ach, wat een prachtig liedje blijft dat toch).

Peter te Bos is de zanger en liedjesschrijver van Claw Boys Claw, een Nederlandse band die al bestaat sinds 1983. En bands komen en bands gaan, maar Claw Boys Claw blijft kennelijk bestaan, want zo luister ik zondagmiddag naar de wekelijkse hitlijst op pinguinradio, en daar staan de Claw Boys genoteerd met Old Man Bones op nummer 14. Of eigenlijk moet ik zeggen, op nummer min veertien, want zo werkt het daar. En Old Man Bones klinkt niet stoffig of belegen, Old Man Bones klinkt nu en lekker rauw. (Mooi artwork, trouwens).

Closing Time | In The Wake Of Poseidon

, door

King Crimson, vast een hele goeie band, maar ik heb er geen platen van en ben er niet mee opgegroeid. Hun oeuvre ken ik niet, eigenlijk ken ik maar twee nummers van hen: Starless en In The Wake Of Poseidon.  Die hoorde ik wel ‘ns als ik bij een vriend op bezoek kwam, nee, die hoorde ik altijd als ik bij die vriend op bezoek kwam. Een Fan. Obsessief. En ik was na een tijdje ook in staat om de hoes van de elpee Red van een afstand te herkennen: ojee, daar kwam Starless weer aan.

Closing Time | I’ll Have Mercy

, door

Een donkere soul-zangeres met een band die bestaat uit witte muzikanten. En de muziek is een combinatie van soul, roots, country en gospel. Phantom Limb  komt uit Bristol, Engeland.

Van de cd The Pines was dit één van mijn favorieten, zo gloedvol: die zang, die gitaar, dat orgel! En wat mij dan nu zo bezighoudt: als zo’n band gestopt is, uit elkaar is, wat gebeurt er dan met al die liedjes die ze gemaakt hebben en achterlaten? Wat is hun lot? Waar blijven die? Blijven die dan verweesd achter? Horen die nooit meer applaus? En zal er daarna ook nooit meer dat gemeende ‘thank you’ klinken van zangeres Yolanda Quartey?

Vorige Volgende