Afgelopen zomer, om precies te zijn, op woensdagmiddag 28 juli, bezochten M&M Kunstenfestival Watou (dat is in België op de grens waar West Vlaanderen raakt aan Frankrijk), de locatie Boomkwekerij ‘t Graafschap waar een video werd vertoond. En ik wist eerlijk gezegd niet wat ik zag of waar ik naar het kijken was. Geen paniek, dat overkomt mij wel vaker als ik naar kunst kijk, ik heb geen achtergrond of opleiding in die sector, dus ik dacht: als ik thuis ben, dan zoek ik wel uit waar die video over ging. En wat ik dus allemaal gemist heb.
Ik zat dus in die schuur van Boomkwekerij ’t Graafschap, en ik bleek naar Ultramarine, te hebben gekeken. Een project van de kunstenaar Vincent Meessen. Ultramarine is een film geprojecteerd op over elkaar gedrapeerde lappen blauw (ultramarine) textiel die aan de muur hingen. De Afro-Amerikaanse dichter Gylan Kain bespreekt de gelaagde betekenis van deze kleur in relatie tot overzeese gebieden. Tijdens het gesproken woord van Gylan Kain improviseert Lander Gyselinck ritmisch op zijn drumstel. De film duurde ongeveer veertig minuten, en bleef boeien.
En, zoals ik mezelf beloofd had, en nieuwsgierig was ik sowieso, thuis zou ik het uitzoeken. En me verdiepen in de achtergrond van The Last Poets. Dus toen ik thuis was heb ik de roman De Laatste Dichters van Christine Otten gekocht. Maar. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Want allemachtig, het boek telt 447 pagina’s, en dat had wel de helft korter gekund.
En ook al steken op de achterflap van het boek de NRC, de OOR, de Haagsche Courant en de Groene Amsterdammer hun lof niet onder stoelen of banken: ‘Een waanzinnig boek, aanwinst en originele roman, geen geringe prestatie, krachtig geschreven, gedurfd gecomponeerde roman, betoverende leeservaring.’ Ik dacht er toch iets anders over. De Laatste Dichters is in feite de geschiedenis van een bandje. En toen, al lezende, had ik een associatie: de boeken die Bart Chabot over Herman Brood heeft geschreven. Daar staat ook alles in. Alles. Herman doet dit. Herman doet dat. En dat wordt allemaal opgeschreven. Maar. Is dat automatisch interessant voor de lezer?
We lezen over het opgroeien van de leden van The Last Poets. Dus lezen we over de eerste kusjes, de eerste seksuele ervaringen, de drugs, de drank, de mishandelingen, de gebroken gezinnen, de armoede, het geweld op de straat, de bendes, de pistolen, de gevangenis, de ruzies onderling in de band, het geld, de concurrentie en de status: wie eigent zich de bandnaam toe?
Het boek leest wel vlot weg, maar is tegelijk geen aaanrader omdat het veel van hetzelfde is. En het gaat maar door. Interessanter is misschien om nog naar twee klassiekers van The Last Poets te kijken of te luisteren. Waarschuwing: in onderstaande clips wordt wel vaak het beladen N- woord gebruikt. Beide nummers komen uit 1970.
En zo: