M&M

543 Artikelen
142 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Poetry du Jour | Gedichten om te lezen in het donker (gratis)

Gedichten om te Lezen in het Donker – gratis download

De dichter Martijn Benders, bekend van onder andere de bundels Karevanserai, Nachtefteling, Wat koop ik voor jouw donkerwilde machten, Willem en de customized bundel Wôld, Wôld, Wôld! heeft een nieuwe, en die is als gratis, e-book, soort van,  te downloaden. Is dat nou niet een aardige geste in deze donkere dagen en nachten?

Om Martijn Benders zelf te citeren: Voor mensen die geen geld hebben voor boeken dankzij de huidige Energie-heist bied ik mijn nieuwe bundel Gedichten om te Lezen in het Donker gratis als anonieme download aan.

Closing Time | Respect The Meat

America burns too much oil’

Een gloedvolle soulsong met daarin een millieu-aanklacht tegen Amerika, dan kan deze Closing Time vast wel in de lopende klimaatreeks Moeder Aarde.
Had ik eindelijk een favoriete televisie serie, houdt-ie na vier seizoenen ermee op. Terwijl allerlei andere series, die niet half zo geestig zijn, tot in den treure op de televisie te zien zijn.

My Name Is Earl was mijn favoriet destijds vanwege de humor, natuurlijk. En ook vanwege de personages. Die onnozele broer van Earl, Randy, die (ex-) vrouw van Earl, Joy, haar nieuwe geliefde: Darnell, en Catalina met haar charmante accent. Allemaal personages om van te houden. Maar wat Earl ook bijzonder maakte was de aandacht die binnen de serie was voor mensen met een beperking, een handicap, een rugzakje. Die hadden volwaardige rollen in de afleveringen, zoals een prostituee, of een vrouw met een kunstbeen.

Foto: Maria Willems (cc)

Duurzame December

COLUMN - Een van onze redacteuren had een ‘december-challenge’ geopperd: geen onnodige en onduurzame cadeaus kopen in deze maand, geen geld besteden aan kerstkleding of kerstversiering. Moeder Aarde gaat al rap genoeg naar de kloten, dus we hoeven haar echt niet daarbij een extra handje te helpen. Dat was zo’n beetje het idee daarachter, er wordt al genoeg verspild, dus wat extra waakzaamheid, juist in de feestmaand, kan geen kwaad. Immers, er zijn nogal wat feestdagen c.q. gelduitgeef windows in deze maand: Sinterklaas, Eerste- en Tweede Kerstdag en Oudjaarsavond en -nacht. En dan hebben we ook nog een WK-Voetbaltoernooi, wat kost dat aan kaasblokjes, bier, oranje-attributen en kleding?

Voordat er geteld en gemeten gaat worden, is het natuurlijk wel belangrijk om een nulmeting te doen: wie ben ik, hoe is mijn uitgavenpatroon normaal, wat geef ik waar uit?

Wij zijn samen, om te beginnen, anderhalf modaal, geen kinderen. Dat scheelt al met Sinterklaas: geen extra uitgaven op 5 december.

De vaste bonnetjes die elke week in het digitale kasboek belanden zijn van Dirk, Jumbo, de regionale groenteboer op de zaterdagmarkt, en de Turkse kruidenier hier om de hoek, de echte bakker (een heel Waldkorn is nu 3 euro 85) en het Kruidvat.

Foto: Maria Willems (cc)

Kunst op Zondag | Ballade van de laatste spreker

Ik ben de laatste spreker van het congres
u kent me wel, ik ben degene die u ophoudt.
Ik ben de laatste horde,
ik ben de sta-in-de-weg voor het eind.
Ik weet, uw gedachten dwalen af naar zometeen,
als ik uitgesproken ben. Dan wacht u het eten,
de drank, de dans, en wie weet, de wijven,
maar dit laatste uur moet u nog bij mij blijven,
ik ben de laatste spreker van vandaag.

Ik ben de tarter van uw geduld en verlangen.
Ik reik tot aan de grenzen van wat u hebben kunt.
Ik start mijn powerpoint voor u.
Ik maak u murw met mijn quotes,
wacht, u had nog een vraag?

Ik ben de laatste spreker van vandaag.
Niemand die me graag ziet komen,
maar een moet er immers de laatste zijn.
En ik ben dat graag.

Ik ben gewend aan uw geroezemoes
Ik zie uw geloken ogen en het gevinger van uw mobiel.
Ik zie het gesmiespel met uw buurman,
ik zie u draaien en verzitten.

Maar eens weet ik u als publiek doodstil en ademloos aan mijn voeten.
Als ik aan uw groeve of aan uw baar sta.
En dat u dan weet: na de laatste spreker
wacht mij het vuur en de wormen, en de peilloze eeuwigheid.
En dat u dan niets, maar dan ook niets liever heeft,
dan dat u mijn woord, tot in het oneindige hoort.

Closing Time | Excuse Me Mr. (Acoustic)

Protestsongs. Lastig onderwerp voor mij. Waarom? Niet omdat ik niet van het protest ben. Of niet omdat ik me zelden opwind over iets, of kwaad maak of me ergens aan erger, of mijn tanden knars over een irritant personage (hetzij privé, hetzij anderszins), nee, ik ben het er ook vaak niet mee eens. En Poetin moet gewoon dood natuurlijk en alle auto’s moeten vanaf morgen op pindakaas rijden, en die sukkels die hun McDonalds verpakkingstroep in de berm flikkeren mogen natuurlijk een gevoelig bedragje overmaken als ze betrapt worden – maar. Op de een of andere manier is het uiting geven van het onbehagen tegen deze wantoestanden middels een liedje, altijd, bij mij tenminste, een heikel punt.

Closing Time | Electricity

 Mensen vragen me wel ‘ns, M&M, simpel en geniaal, kan dat samengaan?’ En dan antwoord ik: ‘Zeker, luister maar ‘ns naar Electricity van Orchestral Manoeuvres in the Dark. Een puntig, aanstekelijk elektropop-niemendalletje, lijkt het, totdat je die tekst, uit 1979, leest.’

Andy McCluskey and Paul Humphreys schreven dit nummer toen ze 16 jaar oud waren. Toen wisten ze al: zonne-energie is de toekomst.

 

Our one source of energy
The ultimate discovery
Electric blue for me
Never more to be free

Electricity
Nuclear and HEP*
Come fuels from the sea
Wasted electricity

Our one source energy
Electricity

All we need is to learn to save
And if a man would throw away

It doesn’t change the city cost
The alternative is only one
The final source of energy
Solar electricity

Electricity
Electricity
Electricity
Electricity
Electricity

Closing Time | The Oil Song

Als Schoolgirl was ik fan van Steve Forbert. In het kader van de serie Moeder Aarde hier op Sargasso- Closing Time heb ik van hem The Oil Song opgediept.

Steve zingt hier, in 1980,  over vier olierampen:

  • Aangespoeld aan de kust van Delaware in mei 1978 door een ontplofte tanker bij een raffinaderij.
  • De Argo Merchant die op 15 december 1976 aan de grond liep bij Nantucket
  • Het olieplatform Ixtoc dat ontplofte in de Golf van Mexico op 3 juli 1979
  • De Amoco Cadiz die bij Bretagne aan de grond liep op 16 maart 1978
Foto: Maria Willems (met toestemming)

Kunst op Zondag | Victory Boogie Woogie

M&M zijn een lang weekend weg geweest en hebben daarin drie musea bezocht. Tikje veel misschien voor een weekend, maar het weer was niet best: het was koud, het waaide, het regende en we verbleven aan de kust. Dus het strand en de duinen moesten maar wachten tot de zomer.

En omdat we mens zijn, hebben we ook de Ethiopiër, de Thai, de Libanees de Indonesiër aangedaan, maar dat terzijde. Alhoewel, dat Indonesisch restaurant speelt nog een kleine rol in dit verhaal. Ik kom daar nog op terug.

Dus je bent een weekend weg en je bezoekt drie musea, met daarin de vaste collecties en verschillende nieuwe tentoonstellingen wat levert dat dan op om over naar huis te schrijven? Wat, een stukje over maar één schilderij? Ja, maar wel een schilderij dat uit 574 vlakjes bestaat.

Ik heb het uiteraard over de Victory Boogie Woogie van Piet Mondriaan. Dat schilderij waar 25 jaar geleden zoveel gedoe over was. De Nederlandse staat had het aangeschaft voor 82 miljoen gulden. En de staatsecretaris van cultuur, Rick van der Ploeg, kon nog zo blij roepen dat het een Nachtwacht van de twintigste eeuw was,  men vond toen dat toch wel erg veel geld voor een onaf schilderij.

Closing Time | Nature’s Way

Spirit is in de Closing Times al een keer eerder voorbij gekomen, dat betrof toen een jeugdherinnering, een mooie. Nu dus Spirit klimaat-gerelaleerd. Maar het kan verkeren, nu gaat het over de opwarming van de aarde en hoe we kunnen afspreken om die maar anderhalve graad te laten zijn, als het lukt, toen, Nature’s Way is uit 1978, was een temperatuurdaling (amerika) juist het schrikbeeld, we zouden doodvriezen.

De zang en de gitaar zijn van Randy California.
Zijn stiefvader, Ed Cassidy is op drums.

Quote du Jour | Never Mind

Minister Conny Helder van Sport, reisde namens Nederland af naar Qatar om daar het FiFa WK Voetbaltoernooi bij te wonen en, hopelijk, wat te lobbyen over gas en olie,  en wat issues ter tafel te brengen: mensenrechten, de werkomstandigheden van de migrantwerkers en om het Onelove regenboog speldje te dragen. Ze sprak  met de Qatarese minister van arbeid, Dr. Ali bin Samikh Al Marri, en met Soltan bin Saad Al-Muraikhi, minister van staat voor Buitenlandse Zaken. Met hem sprak ze over mensenrechten en energie.

Closing Time | The Wind Cries Mary

 Vandaag, 27 november 2022, zou Johnny Allen Hendrix 80 jaar zijn geworden – als hij niet was overleden op 18 september 1970.

En als je bedenkt dat Hendrix een generatiegenoot was van, bijvoorbeeld,  Bob Dylan en Mick Jagger, dan vraag je je toch af welke platen hij nog had kunnen maken, en hoe zijn carrière zou zijn verlopen.

Wat een geluid was dat ook: die gitaar, die drums, die bas en die zang. Zouden die 10 (11?) jongeren op de grond, daar in die studio in Stockholm, hebben beseft waar ze naar aan het kijken waren?

Closing Time | Vamos A La Playa

De Koude Oorlog, wie kent ‘m nog? Spanningen tussen Oost en West, met altijd op de achtergrond die nucleaire dreiging. Was het niet met een atoombom, dan wel met een Waterstofbom. En dan kon je naar een schuilkelder, of onder je bureau zitten of een jodiumpil slikken. Of dansen op de vrolijke klanken van het Italiaanse disco-duo Righeira.
-Italiaans?
Italiaans.
-Maar ik hoor toch echt Spaans.
Dat klopt.
Het duo was Italiaans maar de producer en componist, Carmeo la Bionda, vond Spaans wat exotischer klinken, vandaar.
-Maar ik dacht dat het een zomerhitje was, een niemendalletje.
Nee, ze zongen over dat de bom gevallen was. Dat er overal straling was. En dat er geen vissen meer zouden zijn. En dat de zee fluorescerend zou stralen.
-Brrr, gezellig.
Wist je trouwens, dat er ooit 3 atoombommen gevallen zijn op Spanje?
-Echt?
Echt.
-Wanneer was dat dan?
17 januari 1966, bij Palomares, aan de zuidwest kust van Spanje. Het was een ongeluk. Een Amerikaanse B-52 bommenwerper, met vier bommen aan boord, kwam, hoog in de lucht, tijdens het bijtanken, in botsing met het tankvliegtuig. Het toestel stortte naar beneden. Twee atoombommen zijn daarbij ontploft. En zeven bemanningsleden vonden daarbij de dood. Het stralingsniveau in het gebied rond Palomares, ligt nog altijd hoger dan de omgeving. Het gebied daar is een verboden zone.
En wist je dat de schrijvers van dit vakantiehitje niet van deze gebeurtenis op de hoogte waren?
-Het toeval neemt soms vreemde afslagen.

Vorige Volgende