M&M

543 Artikelen
142 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Closing Time | Retrouvailles Avec Le Froid

Ik was een keer op een Americana / alt country festivalletje, en daar trad op als vreemde eend in de bijt Baptiste W. Hamon. Als je ‘m alleen zag was er niets aan de hand, tot hij begon te zingen. Baptiste W. Hamon zingt namelijk in het Frans. En dat had ik, op een incidentele cajunband uit Quebec of New Orleans na, nog niet eerder gehoord.

Op z’n platen maakt hij een rustige indruk, maar live vond hij het helaas nodig om een lief, zoet walsje (Peut-être Que Nous Serions Heureux) in een hardrock versie te brengen. Gast, wie denk je daar een plezier mee te doen?

Closing Time | Winter Time Blues

Het is wat wel ‘ns de Engelse ziekte wordt genoemd: als wij de Engelse wijze van schrijven over zouden nemen. Niet de woorden aan elkaar, maar los. Dus geen Wintertime blues , maar ook: winter, time en blues.  Hoedanook, die blues heeft Michael Tomlinson tot in z’n shoes, want dat rijmt.

Toen ik dit filmpje beluisterde op youtube, sprong die aan het eind verder naar het volgende nummer van MF Tomlinson: Cloud. En dat heb ik ook helemaal beluisterd, want wat heeft Michael een prettige bariton, en wat brengt hij het rustig en verzorgd.

Foto: Foto': Maria Willems (met toestemming)

Kunst op Zondag | Herfst in de Polder

Het blad is rot
De boom wordt kaal
De lucht betrekt
Het blad is geel
De lucht wordt grijs
Het licht gaat aan
De kou trekt op
Het huis is kil
De vorst zet in
De wind die jaagt
Het oog dat traant
De regen striemt
De grond is nat
De modder zuigt
Het water kolkt
Het bloed staat stil
Het hart klopt traag
De mist hangt laag
De meeuw die krijst
De rook verstikt
De stem verstomt
De onrust jaagt
Het blad is zwart
Het graf ligt klaar

Closing Time | While You Were Sleeping

 Elvis Perkins is een singersongwriter die in februari 2007 zijn debuutalbum uitbracht. Het openingsnummer van die plaat is While You Were Sleeping.

 Daarna ging de carriere van Elvis Perkins door. Hij schreef nog meer liedjes, liet zijn baard staan, bracht een nieuwe elpee uit, liet zijn haar groeien, ging op tournee naar Euopa, knipte zijn haar weer kort, schoor zijn baard weer af, maar een mooier liedje dan While You Were Sleeping, heeft hij nooit meer gemaakt.

Foto: Maria Willems (met toestemming)

Recensie  | Een wagon vol duivels van Anton Valens

RECENSIE - Er is een nieuw boek van Anton Valens, zijn laatste, het verscheen postuum, Anton Valens overleed verleden jaar november. Hij werd maar 57 jaar oud, kanker. En Anton Valens was een goede schrijver, die een bijzondere plek had in de Nederlandse letteren, En hij liet een fijn oeuvre achter na, waar nu nog een nieuwe titel aan is toegevoegd. Dat was zijn wens: publiceren na mijn overlijden.

Anton Valens was een erg veelzijdig mens, en dat las je terug in zijn boeken. Hij was kunstenaar en docent, hij had gewerkt in de thuiszorg (Meester in de hygiëne) en hij had de volkstuin verzorgd en onderhouden van een bevriend stel (Het Compost circulatieplan) hij had gewerkt op een kotter (Vis).

En met Het boek Ont, schreef hij een van de meest geestige boeken die ik gelezen heb. En dat terwijl het thema, het onderwerp zo treurig is: de hoofdpersoon, zelf niet de meest maatschappelijk geslaagde persoon, richt een zelfhulpgroep op Man&Post, waarin deelnemers elkaars post openmaken. ‘gedeelde post is halve post’. En er zitten wat pijnlijke brieven tussen.

Valens heeft een bijzondere stijl die de zon kan laten schijnen over deze treurigheid. Hij kan mededogen oproepen, en hij beschikt over subtiele humor. Er zijn typische Valens’ zinnen: beetje ouderwets Nederlands, veel oog voor details.

Quote du Jour | Daar telt je geld of wie je bent niet meer mee.

De avondzon valt over straten en pleinen,De gouden zon zakt in de stad.En mensen die moe in hun huizen verdwijnen,Ze hebben de dag weer gehad.De neonreclame die knipoogt langs ramen,Het motregent zachtjes op straat.De stad lijkt gestorven, toch klinkt er muziek uit een deur die nog wijd open staat.
Daar in dat kleine cafe aan de haven,Daar zijn de mensen gelijk en tevree.Daar in dat kleine cafe aan de haven,Daar telt je geld of wie je bent niet meer mee.

Closing Time | Tunes

Tunes. Vandaag hebben we tunes, themesongs. Listige dingen wel, ze haken zich vast in je geheugen als de bel van Pavlov: het begint! Het gaat beginnen. Na de tune begint het. Want dat is de volgorde, eerst de aankondiging, dan weer een aflevering van de serie.

En het is raar om later het liedje te horen los van de serie. Of je wordt er juist erg overvallen door nostalgie: je hoort het liedje, en je hebt er gelijk beelden bij.

Foto: Maria Willems (met toestemming)

Dirkswoud en de glanzende eikel  

COLUMN -  ‘Valt u niets op? Ik heb de David van Michelangelo verbeterd, vervolmaakt.’ Beeldhouwer, kunstenaar Yne van Engelen, gevestigd in de voormalige smederij aan de Oosterzijde, heeft net een laken wegtrokken waardoor de David in zijn volle glorie voor ons staat. ‘U denkt dat ik een grapje maak, dat u naar een kopie zit te kijken. Maar er is een verschil. U kent het origineel toch? U ziet het niet? Ik zal u een eindje op weg helpen. Wie was David? Hij vocht tegen de reus Goliath en hij was Koning van Israel, we worden al warm. Dus wat was David? Ja. Koning, maar ik bedoelde dat andere, juist, jood. En wat kenmerkt joodse mannen? Ze zijn besneden. En nou is het typische dat Michelangelo zijn David niet besneden had, hij heeft een  voorhuid van massief marmer. En mijn David heeft dus geen voorhuid. Je kijkt gewoon naar de eikel, daar kun je de hand op leggen. Maar daar kom ik zo meteen op. En ik heb het nieuwe geslacht van David royaal gemodelleerd naar mijn eigen, uh, deel, want Michelangelo was wel erg zuinig.’

Yne van Engelen is kunstenaar, maar ook vader van een puberdochter die een opvallende verschijning is in Dirkswoud met haar paars en roze geverfd haar. ‘Sanne is een schat met een goed geweten maar ook zo ijzerenheinig als wat. Er bestaat alleen wit of zwart voor haar, niets er tussenin. Nu heeft ze dat klimaatgedoe in haar kop, ze zit helemaal vast, haha, vast, aan haar standpunt. En ze is allergisch voor hypocrisie. Neem nou de D66 wethouder Van Ginkel. Die heeft een affiche van de Klimaatmars voor haar raam aan de Noordervaart hangen, maar ondertussen vliegt mevrouw wel doodleuk naar Florida en Japan, en weer terug natuurlijk. Ik heb Sanne met moeite kunnen weerhouden van een vastlijmactie aan de Tesla van mevrouw Van Ginkel. ‘Een Tesla heeft wel een uitlaat, die bevindt zich alleen ergens anders’, is haar argument dan.  Het klimaat en de acties geven nogal wat spanningen in huis, zult u begrijpen. En daarom ben ik op mijn beurt bezig met een actie die moet leiden tot ontspanning, thuis en in de maatschappij, nou vooruit, te beginnen in Dirkswoud.’

Poetry du Jour | De verminkte, koude bruidegoms van Rusland

De naar Georgië uitgeweken Russische dichteres Daria Serenko, schreef een bitter en macaber prozagedicht, gepubliceerd in The New York Review of books, over de soldaten van het Russische leger, de gesneuvelden, die retour teruggaan in een kist, naar hun bruiden die nu hun weduwen zijn: De Bruidegoms

 

And they are horrifying, these bridegrooms. They are not just blue and reeking like an abattoir, they also have individual injuries: the guts of one are hanging loose, half the face of another is baked together and runny, yet another is missing both legs.

Closing Time | Burning

Waarom zou je zoeken naar een eigen geluid als dat geluid al bestond in de jaren zestig? Je hoef alleen maar het stof eraf te blazen, wat aanpassen aan de eigen tijd, wat moderniseringen, elektronica, en voila, lekkere nostalgische soul die niet zou misstaan in een James Bond film. Een genrestukje van de Yeah Yeah Yeahs, maar aanstekelijk gedaan.

Closing Time | Seashore (Live at Melkweg ADE)

De zee

De zee kun je horen
met de handen voor je oren,
in een kokkel, in een mosterdpotje,
of aan zee.

-Judith Herzberg-

Dat is mooi verwoord door Judith Herzberg. Alleen nu had haar gedicht uitgebreid kunnen worden met een nieuwe laatste regel: de zee kun je ook horen in de Melkweg tijdens het Amsterdam Dance Event.

Maar dan hoor je eigenlijk niet de echte zee. De golven die je hoort komen uit de modulaire analoge synthesizer, de Buchla 200e van de Amerikaanse elektronische muziek pionier Suzanne Ciani. Pionier? Ja, mevrouw is inmiddels al 76 jaar. Normaal staat ze in haar eentje op het podium achter de knoppen, schuifjes  en de stekkertjes en de plugjes, maar nu staat er een groot orkest: strijkers, harp, blazers, vleugel, vibrafoon en het slagwerk, plus een dirigent: Simon Dobson.

Closing Time | Lulpraat

Het moest er een keer van komen. Jules Deelder had zijn onovertroffen Kutgedicht. Die ode, die lawine van synoniemen, dat lofdicht op het vrouwelijk geslachtsorgaan.

De Vlaamse dichter Andy Fierens heeft een tegenhanger (haha: hanger) daarvan gemaakt: Lulpraat. Hier brengt hij het met een net koor op de achtergrond, het blijft wel poëzie tenslotte.

Vorige Volgende