De americana singer-songwriter Will Oldham en de allround muzikant Matt Sweeny hebben een aantal keer een gelegenheidscombinatie gevormd.
Op de plaat Superwolves spelen ze, verrassend, een song van zanger, acteur Ahmoudou Madassane en de song wordt mede uitgevoerd door Touareg gitarist Mdou Moctar. Je vraagt je af wie er op zo’n idee komt – en dat het dan zo goed blijkt te werken.
Nee, deze song gaat niet over de oorlog. Het is ook geen anti-oorlogsnummer. En ook geen protestsong. Het gaat over pijn. En over iemand die het pijn doet als hij weet dat de ander pijn lijdt. En het gaat over liefde. En over de mogelijkheid dat degene die pijn gedaan wordt, als de boel misgaat, altijd naar hem kan vluchten. Kom, geef me je hand, zegt hij. (Heeft het dan toch iets te maken met de actualiteit?)
Een liedje over de oorlog. Een melancholisch liedje. Zowel in tekst als in de muziek. En wat het moeilijk maakt, er zijn twee verschillende versies van. (Ik reken alle covers die er later van zijn gemaakt nu maar even niet mee). En beide versies zijn meer dan mooi.
Er is de Shipbuilding versie waar Costello op zingt, en waarin die weemoedige, zacht gespeelde trompetsolo, zit van Chet Baker.
Oekraïne, wat hebben ze met je gedaan?
Ze hebben je grenzen overschreden, je vlag vertrapt.
Ze hebben brand gesticht in je steden. Ze hebben je
kust beschoten, je steden ingenomen. Ze hebben
met hun tanks over jouw akkers gereden. Ze hebben
je mensen de schuilkelders ingejaagd. Ze hebben
je soldaten gedood. Ze hebben vluchtelingen
van je burgers gemaakt. Oekraïne, ze hebben
je beledigd, gekrenkt en beschimpt. Oekraïne,
ze hebben gespuugd op je grond en tegen je gelogen.
Oekraïne, ze hebben je bedrogen. Ze hebben je
land gestolen. Je bent geschonden.
Oekraïne, je hebt een vijand in je huis die overal
op schijt. In Kiev, Odessa, Lviv, Marioepol, Charkov,
Lutsk en Cherson, overal zijn de vuile afdrukken
van zijn klauwen. Oekraïne, je bent gewond, je bloedt,
je hebt pijn, je lijdt. Er wordt je een oorlog opgedrongen
door een dictator met waan die je land bezoedelt.
Er is geen stilte nu, er ontploffen mortieren, raketten.
De vijand kwam binnen, stichtte brand en bracht
de dood mee. Je verzet je, met hoop, met je hart,
met wanhoop en eensgezindheid. Ook als de nacht
valt en het donker wordt. En er nergens licht is.
Oekraïne, hou vol, houd moed.
En dan nemen de ontwikkelingen in Oekraïne een snelle en dramatische wending: het land wordt in no time volledig in een smerige oorlog getrokken en wordt overlopen door de Poetins troepen, inclusief de ranzige propaganda retoriek ‘de regering in Kiev is een bende drugsverslaafden en neonazi’s’. Hoe krijg je het verzonnen.
En dan denk je: een popsong met een grimmige tekst, een anti-oorlogslied, een niet mis te verstane aanklacht voor de Closing Time van vandaag. Of dan denk je, juist een song in mineur, omdat het zo’n droevige en treurige toestand is, al die vluchtelingen. En dan weet je het niet meer. En dan denk je, een neutraal liedje dan maar, met een vrolijke melodie? Met een niks-aan-de-hand-tekst. Kan dat dan wel? Is dat dan wel passend?
Mark Lanegan is overleden, hij is 57 jaar geworden. Zijn stem en de ruige grunge was een goeie combinatie. Ook deed zijn donkere rauwe stem het juist goed in duetten met frêle zangeressen zoals Isobel Campbel en P.J. Harvey.
Dit wat melancholieke, rustige nummer, One Way Street, (vast een metafoor voor het een of ander), vond ik persoonlijk een van zijn betere. Maar u kunt uw favoriete Mark Lannegan song hieronder kwijt. (One Way Street is te vinden op zijn soloplaat uit 2001, Field Songs.)
Hoe ik bij dit nummer kom? Oekraïne. Ook al mengen zich daar meer dan twee stammen in de propaganda en het ‘koude’ strijdgewoel. Dit nummer van Frankie Goes To Hollywood, komt uit het George Orwell-jaar 1984, en het zou nog vijf jaar duren voordat de Berlijnse Muur zou vallen.
In de video staan Reagan en Tsjernenko tegenover (en soms achter elkaar) in de ring. Het gevecht is behoorlijk straat. En het publiek wedt, filmt, fotografeert, schreeuwt, moedigt aan – en vecht aan het eind ook mee. Brrrrr.
Fijne, warme dansmuziek, bigband, rumba, mambo, lekkere blazers, dito percussie. Nostalgie uit zorgelozere tijden lijkt wel. De vader van Edmundo Ros kwam uit Schotland en zijn moeder uit Venuzuela, daar komen muzikale kinderen van. En als je ‘best of’ twee elpees beslaat, dan lag je toen kennelijk goed in de markt.
Zitten we alleen nog met die hoes. Die kan nu dus niet meer. Die hoespoes. Mooie dame, daar niet van. Maar. Trouw keek laatst terug op hoe de cover van Remco Camperts roman ‘Hoe ik mijn verjaardag vierde’, tot stand kwam. En hoe de modellen en de werkneemsters van uitgeverij De Bezige Bij er op terugkeken en hoe ze er nu over dachten.
Het fijne van af en toe een Closing Time schrijven is dat je onbeschaamd je eigen favoriet van dat moment naar voren kunt schuiven: ‘goh, wat ik deze week nou weer voor bijzonders tegenkwam.’ En dan plaats je ongegeneerd die nieuwe clip van je favoriete band. Heb jij tenminste een prettige avond.
Het Rotterdamse Lewsberg heeft een nieuwe single die bijna zes minuten duurt. Met een strakke drum en met een hypnotiserende, doordenderende gitaar. Six Hills heeft een hoog tempo, en doet natuurlijk denken aan The Velvet Underground.
Als een optreden begint met een spoken word, dan heeft het meestal gelijk mijn aandacht. Er wordt verteld, daar moet ik naar luisteren. Damon Locks mixt met zijn Black Monument Ensemble, jazz, gospel, soul, spoken word, black awareness tot een swingend geheel met veel zangers en zangeressen.
Groningen! Er gaat niets boven Groningen! Er gaat wel een boel onder Groningen: aardgas en aardbevingen. Gisteren en vandaag heb ik me vermaakt met de verzamelde columns Van de kansel, (‘verzamelde donderpreken’) van Nanne Tepper. Hij schreef ze destijds, eind jaren negentig, voor wat toen heette Nieuwsblad van het Noorden. Het boekje is net uit, Uitgeverij Kleine Uil, 22, 50 euro. Enkele columns zijn wat gedateerd geraakt omdat ze verwijzen naar de actualiteit van toen. (Wie weet er nu nog wie Ronald Koeman is?)
Als There Goes The Sun, niet gespeeld was door The Oblomovs, dan had ik die song waarschijnlijk nooit gehoord. U moet weten, Oblomov, van Gontsjarov, is een van mijn favoriete boeken aller tijden. Naast Money van van Martin Amis.
Ik heb sowieso een zwak voor de Russen, de oude, de klassieke Russen. En ik heb me de afgelopen decennia door die hele Russische Bibliotheek van Van Oorschot heen gelezen. Plus ook nog ‘ns die boeken die niet in die canon zijn opgenomen. En van al die boeken heeft Oblomov (genoemd naar de hoofdpersoon) een speciaal plekje. Ik heb het boek drie keer gelezen. Met wat jaren er tussen is dat. En elke keer leef ik helemaal mee met de held en zijn lot. En ik ken het verhaal, ik ken de afloop, en elke keer lees ik dan toch een andere boek.