Jorn

Wat ooit begon als een barbecue voor vrienden is inmiddels uitgegroeid tot een alleraardigst en bescheiden festivalletje en dat moet vooral zo blijven ook. Afgelopen zaterdag vond het zesde Sleazefest plaats op het ADM terrein dat deze keer haar poorten wagewijd had opengezet voor duizend man. Oprichters van dit festival zijn de inmiddels steeds populairder wordende leden van zZz die nog niet zo lang geleden een succesvolle tour door de Verenigde Staten maakten. Ook dit jaar stond het Sleazefest weer borg voor uitgebalanceerd programma van oude en nieuwe invloeden binnen de garagarock. Dit jaar zelfs alweer met meer bands uit het buitenland. Nu is het zo dat uw verslaggever niet alle optredens even intensief heeft gevolgd, maar het is aardig om de links op de sleaze website eens goed af te struinen.

Het festival kwam eigenlijk pas echt op gang toen the Babies hun opwachting maakten op het podium. Dit drietal uit Kroatië is bezig met een bescheiden Europese tournee om het tweede album Not coming Home te promoten en deed dit op geslaagde wijze. Opgezweept door eenvoudige maar strakke drumritmes wisten ze een overtuigende show neer te zetten die hun komst naar de lage landen zeker wist te rechtvaardigen.

Je hebt van die debuutsingles die je volledig voor zich weten te winnen en waarbij je zonder lang dralen naar de platenzaak rent om meteen het debuutalbum te kopen. Dit overkwam mij zo’n drie jaar gelden met Attack of the Ghost Riders van de debuut-ep Whip it On van the Raveonettes. Een gruizige rock & roll single die je meenam naar de tijd van de bokkenrijders en die dankzij de bezwerende vocalen van het Deense duo Sune Rose Wagner (zanger/gitarist) en Sharin Foo (zangeres/bassiste). Met singles als Veronica Fever, Chains en Beat City werd duidelijk dat er hier een unieke band het levenslicht had gezien. Alle songs waren geschreven in Bes mineur, hetgeen een donker geluid teweegbracht dat je op zijn minst een ‘unheimisch’ gevoel bezorgde. Niet langer dan drie minuten en niet meer dan drie akkoorden was het credo van de band die daarmee een eerbetoon gaf aan the Ramones. Reikhalzend keek ik uit naar het eerste volwaardige album.

Rose Wagner en Foo begrepen dat hun verblijf in Kopenhagen weinig zoden aan de dijk zou zetten en het duo verkaste naar Londen om zich volledig aan het eerste album te wijden. Dat verscheen enkele maanden later in de vorm van Chain Gang of Love, wederom een album waarbij men zich hield aan hetzelfde credo en dat dit keer was geschreven in Bes majeur, een toonzetting die lichter van aard is en minder mysterieus klinkt dan die in mineur. Het album was ook een stuk rustiger dan de Ep; Rose Wagner’s voorliefde voor beatpop en jaren ’50 rythym & blues kwam bovendrijven. Het resultaat was enigszins teleurstellend, de liedjes vervielen meer in zwijmelarij en ook de magie van de samenzang leek te zijn uitgewerkt. Wel toonde de band aan over een grote veelzijdigheid te beschikken. Deze werd echter niet door iedereen gewaardeerd.

Thievery Corporation – Cosmic Game

Als we met z’n allen eens wat vaker naar Thievery Corporation zouden luisteren, zou het de mensheid een stuk beter vergaan. Een na

Je hoeft tegenwoordig nauwelijks de deur meer uit om festivals als Eurosonic bij te wonen. Dit sympathieke festival begon ooit als Euroslag als het kleine broertje van Noorderslag en draagt sinds 1999 de huidige naam nadat het zich had aangesloten bij het netwerk van Europese radiostations dat op zoek gaat naar nieuw talent binnen Europa. In Nederland wordt deze rol uiteraard vervuld door de Vpro en op 3voor12 is een compleet overzicht te vinden van live-registraties van dat festival dat vorige week donderdag op verschillende lokaties in Groningen plaatsvond. Eurosonic vormt een graadmeter voor nieuwe bands en eerdere edities zorgden voor de definitieve doorbraak van bands als the Libertines, Kaizers Orchestra, British Seapower en Franz Ferdinand.

Dit jaar heeft men een compilatie-cd uitgebracht onder de titel Eurosonic Festival Sampler 2005. Als deze cd als graadmeter moet worden gezien voor vernieuwing in de muziek komen we er enigszins bekaaid vanaf. Afgezien van Mugison die subtiel gebruik maakt van elektronica om zijn bezwerende liefdesverklaring te ondersteunen en de verfrissende The Coral-achtige klanken van Beatsteaks zijn de zogenaamde liedjesschrijvers erg laf te noemen omdat ze allen de voor hen al bewandelde paden inslaan. De hiphop van Iricas Alanas en Linea 77 werken aanstekelijk dankzij hun dansbare benadering gemixt met agressieve zang die nergens ontspoort.