Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Srebrenica: wie 1 mens redt…

7 juli 2011 , 12:00 , door Gastauteur

Een bijdrage van GB van Publiekrecht & Politiek.

Het verhaal van deze zaak is van twee kanten te vertellen. Vanaf een kant het verhaal van Mustafic, de elektricien die al een tijdje voor Dutchbat werkte. Hij was niet officieel in dienst, maar gedetacheerd door de gemeente van Srebrenica. Na de val van Srebrenica vluchten hij en zijn gezinnetje naar het kantoortje op de compound ‘waar hij gewoonlijk werkt.’ Langzaam wordt hem en de Nederlandse blauwhelmen duidelijk dat het echt gruwelijk aan het misgaan is. Er komen verhalen van martelingen, berichten van lijken en het geluid van schoten ‘op executietempo’. Bijna iedereen is al van de compound af. Als de Dutchbatters het vege lijf proberen te redden wil Mustafic het zijne erbij voegen. Maar hij is geen VN-personeel, heeft geen pas, staat niet op lijst en moet dus van de compound af; in de armen van wat nu een sukkelige clown in Scheveningen lijkt, maar die nog altijd is wat hij toen werd: een massamoordernaar. Hij draagt de eerste verantwoordelijkheid. Maar viel er voor Mustafic echt niets te regelen? Pasje maken, plekje in de vrachtwagen? Voor wie het verhaal zo leest en zich een taak als rechter indenkt is het snel duidelijk: onrechtmatig.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Mars en het vruchtbare misverstand

6 juli 2011 , 19:00 , door Gastauteur

Deze gastbijdrage is geschreven door Patrick van der Hijden en is ook te lezen op zijn website.

In 1992 verzorgde Edy de Jongh, emeritus hoogleraar kunstgeschiedenis, de Huizinga-lezing. Inderdaad, genoemd naar de wonderlijk-geniale historicus van voor de oorlog. De titel was: Kunst en het vruchtbare misverstand. Ik heb de tekst vandaag maar eens herlezen. Want kunst en misverstanden: ze horen deze zomer bij elkaar als namiddaghitte en stortregens.

Wat is het misverstand volgens De Jongh?

‘… het met grote stelligheid beweren dat elk waardevol kunstwerk ons toeroept ons leven te veranderen, zelfs te suggereren dat het ons leven verandert, in plaats van te zeggen: zou moeten veranderen, zal veel mensen in ieder geval een eindweegs meeslepen. Het is een strategie, maar een strategie die misschien niet altijd even bewust wordt toegepast. In strikte zin is de bewering onwaar en dus kweekgrond voor misverstand, evenwel dat soort misverstand, dat mijns inzien de kwalificatie ‘vruchtbaar’ verdient, omdat het aanstekelijk werkt, de muze doet dansen en helpt het culturele vuur brandend te houden. Wie er hogere verwachtingen van heeft, mag hopen dat de vandalen zich inderdaad ooit nog eens door schoonheid uit het veld laten slaan. Erg nabij lijkt dat ogenblik niet.’

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De afkickpraktijken van Narconon

6 juli 2011 , 13:00 , door Gastauteur

Een bijdrage van Karin Spaink, ook te lezen op haar site.

Bij nogal wat afkickcentra op religieuze grondslag blijkt de zorg een rommeltje te zijn: er is amper professionele begeleiding en de omstandigheden zijn er erbarmelijk. Reden waarom de Inspectie voor de Gezondheidszorg nu aankondigt in zulke klinieken verrassingsbezoeken te gaan brengen. (Nooit aankondigen zoiets: gewoon doen!) Mijn tip voor de Inspectie: ga vooral eens langs bij Narconon, prominent onderdeel van Scientology.

Bij Narconon worden verslaafden niet begeleid door medisch personeel; er wordt gewerkt met door henzelf – lees: door Scientology – opgeleid personeel. De organisatie meent zich aan medische vereisten te kunnen onttrekken door haar programma ‘sociaal-educatief’ te noemen. Maar wie enigszins bekend is met verslavingszorg, weet dat afkicken gepaard gaat met zware fysieke klachten: stuiterende bloeddruk, paniekaanvallen, krampen, soms zelfs stuipen. En die weet ook dat verslaafden gewoonlijk sowieso al een belazerde conditie hebben.

Een cruciaal onderdeel van Narconons afkickprogramma is dat cliënten elke dag twee tot vijf uur de sauna bezoeken, een regime dat wel zes weken kan duren. Het doel? ‘De onzuiverheden te lozen en via de poriën uit het lichaam te laten verdwijnen’. Bij afkicken is saunabezoek bepaald riskant: hoge bloeddruk en zo. Overigens is de theorie dat je ‘onzuiverheden’ kunt uitzweten, gebaseerd op een middeleeuwse fysiologie. Verslaving is geen koorts.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

India unplugged: decentrale zonne-elektriciteit

6 juli 2011 , 12:30 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Hans Verbeek.

In India krijgen duizenden huizen hun eerste elektriciteit, zonder dat ze op het centrale elektriciteitsnet worden aangesloten. Kleine bedrijven en hulpprogramma’s leveren zonnepanelen aan de armen op het platteland buiten de gevestigde elektriciteitsmaatschappijen om. De armen zijn met een zonnepaneel en elektrisch licht beter af dan met petroleumlampjes.

In 40 procent van de huishoudens op het platteland van India ontbreekt elektriciteit en op een derde van de 30 miljoen landbouwbedrijven draaien waterpompen op gesubsidieerde diesel. “Dit is er een enorme markt met veel potentieel”, zegt Santosh Kamath, directeur van adviesbureau KPMG in India . “Decentrale zonne-installaties maken een snelle groei door en kunnen misschien een groter gebied bestrijken dan het centrale elektriciteitsnet.”

Ondanks decennia van forse economische groei, heeft een kwart van de 1,2 miljard Indiërs geen elektriciteit. Sommigen gebruiken koeienmest als brandstof, maar de meesten gebruiken petroleum. De hoge olieprijs en lokale tekorten drijven de prijs daarvan op tot recordhoogte.

Wanneer deze mensen voor zonne-energie kiezen, doen ze dat niet om fossiele brandstoffen te besparen, of om de klimaatverandering te stoppen. Voor hen is zonnecel-technologie een elegante en snelle energiebron voor lampen, verwarmingstoestellen, waterzuiveraars en pompen.

Klanten met lage inkomens hebben nogal wat hulp nodig voordat ze deze technologie verkrijgen. Hulp met het openen van hun eerste bankrekening en het onderhandelen over de lening en hulp met de kleine lettertjes in de contracten. Om nieuwe klanten te vinden, moeten agenten van Selco Solar Light Pvt. Ltd. langs de deuren in afgelegen nederzettingen, rivieren oversteken, bergen beklimmen en door moerassen waden. Maar het verkooppraatje leidt tot een nieuw contract.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een vuist tegen uitwisselen passagiersgegevens

6 juli 2011 , 08:00 , door Gastauteur

Een gastbijdrage van Judith Sargentini, lid van het Europarlement (GroenLinks).

Hoe ver kun je gaan met het uitwisselen van passagiersgegevens onder het mom van veiligheid? We voerden maandagavond een debat hierover in het Europees Parlement. Er ligt op dit moment een ontwerpafspraak van de Europese Commissie met Australië voor een nieuwe overeenkomst over Passenger Name Records (PNR) en er wordt gesproken over een verdergaande PNR-overeenkomst met de Verenigde Staten.

Ik heb, samen met mijn collega’s van de Europese Groenen daar grote bezwaren bij: De gegevens zouden vijf tot vijftien jaar bewaard moeten worden en profiling (het bepalen of iemand een risico vormt op basis van zijn kenmerken, bijvoorbeeld halal eten) wordt niet verboden. Los daarvan is de noodzakelijkheid van de maatregelen niet aangetoond.

Grote vraag blijft nu: Kan en wil het Europees Parlement een vuist maken en de privacy van vliegtuigpassagiers beschermen?

Ik vind PNR niet proportioneel: de inbreuk op de privacy staat niet in verhouding tot het nut van het uitwisselen van gegevens. Helemaal niet als blijkt dat de verantwoordelijke Eurocommissaris Malmström niet eens kan aantonen dat het uitwisselen van de PNR-data ook daadwerkelijk helpt om de veiligheid te verbeteren.

Inmiddels hebben ook verschillende andere instanties, waaronder de juridische diensten van de Europese Commissie en de Raad van Ministers, het Europees Grondrechtenagentschap en de Europese Dataprotectieautoriteit al laten weten dat ze bezwaren hebben tegen deze PNR-overeenkomsten. Ook het strenge Duitse hooggerechtshof zal de PNR-overeenkomst niet zomaar laten passeren als we die vergelijken met eerdere beslissingen over grondrechten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Derde generatie

5 juli 2011 , 14:00 , door Gastauteur

DATA - Een gastbijdrage van Flip Vandyke. Lees meer op zijn weblog, Landgenoten of Buitenlui?

De PVV kreeg vorige week veel aandacht met de uitspraak van Wilders in De Telegraaf dat hij vond dat de zgn. ‘derde generatie’ niet tot de autochtonen moet worden gerekend, maar tot de allochtonen. Op Nu.nl weidde PVV-Tweedekamerlid Joram van Klaveren, die kennelijk belast is met de uitwerking van dit voorstel, nog wat nader over dit idee uit.

Hoon was zijn deel, want hoeveel generaties denkt de PVV die etikettering eigenlijk vol te houden; wordt met deze verruiming niet een groot deel van de autochtonen ineens tot ‘allochtoon’ bestempeld; en wanneer geldt iemand dan wel of niet als ‘allochtoon’? Smalend werd de vergelijking getrokken met de Neurenberger Rassenwetten. Dat lijkt een goedkope sneer, maar zo gek is die vergelijking nu ook weer niet, gezien de absurde constructies waarmee iemand als ‘allochtoon’ wordt geclassificeerd. Bovendien dringt de vraag zich op hoe koosjer de motieven van de PVV zijn in deze. Gaat het er niet vooral om, allochtonen in het verdachtenbankje te houden?

Afgelopen maandag reageerde Van Klaveren op de kritiek met een artikel op het fanblog van dit Kabinet: De Dagelijkse Standaard. Op zijn verweer valt echter wel het een en ’t ander af te dingen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het is niet altijd de schuld van Shell

4 juli 2011 , 08:00 , door Gastauteur

Een gastbijdrage van Emmanuel Mayah. Hij is ook te lezen in de laatste aflevering van Zam Afrika Magazine.

Oliemaatschappijen die actief zijn in de Nigerdelta hebben geen van alle een goed imago. Ze staan bekend als vervuilende graaiers, zonder ethisch besef. Inwoners van de Nigerdelta zijn in de loop der jaren echter steeds meer tot de conclusie gekomen dat het gevaar uit een andere hoek komt. Veelzeggend is een gebeurtenis in Omoku, een poosje geleden. Omoku is een van de duizenden straatarme stadjes in de olierijke Nigerdelta. Agip, de oliemaatschappij in de regio, besloot op een goede dag om Omoku een gratis aansluiting op het elektriciteitsnetwerk aan te bieden. Agip had een eigen centrale die veel te veel stroom produceerde, en Omoku verkeerde nog min of meer in het stenen tijdperk. Het resultaat overtrof de stoutste verwachtingen.

Nieuwe bedrijfjes sprongen als paddenstoelen uit de grond. De werkgelegenheid groeide als kool – mensen stroomden van heinde en verre naar Omoku, dat binnen een paar maanden veranderde van een slaperig dorp in een regionaal centrum.

Niet veel later was het uit met de pret. Een groepje hoge regeringsambtenaren besloot de stekker eruit te trekken en van het ene op het andere moment zat Omoku weer in het donker. Woedende inwoners gingen de straat op en er braken grootscheepse rellen uit – er moesten ordetroepen uit Port Harcourt worden ingevlogen om de situatie in Omoku onder controle te krijgen. Het licht bleef uit, en Omoku keerde terug naar de armoede.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Snoeien is goed, maar dan wel met liefde

1 juli 2011 , 21:00 , door Gastauteur

Een gastbijdrage van Arjo Klamer, hoogleraar Culturele Economie.

Deze week bleek dat de bezuinigingen op kunst en cultuur gewoon doorgaan. Daar zitten goede kanten aan. Een tuin bloeit als je zo nu en dan goed snoeit. De culturele sector is nu te afhankelijk van de overheid en wordt nu eindelijk gedwongen om zich veel zelfbewuster te richten op ons, potentiële liefhebbers. Maar snoeien op manier van staatssecretaris Zijlstra is onzorgvuldig en ronduit schadelijk voor de noodzakelijke aanwas. Ook het dedain waarmee de regering over de culturele sector spreekt, is schadelijk. Een goede tuinman heeft toch liefde voor zijn tuin?

In de podiumkunsten en in de beeldende kunsten is het aanbod te groot en de belangstelling te gering. De sector is ook te afhankelijk geworden van de financiering van de overheden. Typerend voor die afhankelijkheid zijn klagende reacties over een overheid die geen waardering heeft voor al het moois dat wordt gemaakt en die te weinig steun verleent. Dit zijn de reacties van het miskende kind. Ik wijzig de metafoor iets. De overheid wordt de ouder die moet zorgen voor het wel en wee van zijn kroost. De ouder moet zijn kroost waarderen, belonen en steunen. Maar de overheid is geen mens. De overheid kan niet waarderen. Als deze staatssecretaris zijn waardering uitspreekt, doet hij dat functioneel. Persoonlijk zal het hem een worst zijn wat de kunstensector doet. De overheid is een afstandelijk doorgeefluik. Je hoeft de overheid niet te bedanken voor haar steun. Voor een warme waardering is het beter om zelfbewust en zeker van het waardevolle van jouw kunsten af te stappen op ons, potentiële liefhebbers, om onze waardering te krijgen en om ons betrokken te maken. Onze waardering is per slot van rekening echt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Rekruteer piraten voor kustwacht

1 juli 2011 , 16:00 , door Gastauteur

Een gastbijdrage van Kassim Mohammed. Hij is ook te lezen in de laatste aflevering van Zam Afrika Magazine.

Wanneer beseft de internationale gemeenschap dat het sturen van marineschepen het Somalische piratenprobleem niet zal oplossen? In april voerde de Nederlandse marine een landing uit op de Somalische kust om de bemanning van een Iraanse visserboot te bevrijden. Tijdens de operatie werden zestien Somalische piraten gevangen genomen. Twee daarvan kwamen om het leven, wat tot enige controverse leidde. Het doel van de marine is toch om piraten levend te vangen? Een operatie kan natuurlijk wel eens uit de hand lopen, maar er blijft een vreemd luchtje aan deze zaak hangen.

Tot verontwaardiging van veel Somaliërs wierpen de Nederlandse mariniers de lichamen van de twee omgekomen piraten zonder pardon in zee. Het was te heet om ze te bewaren, verklaarde een woordvoerder achteraf, en bovendien was de kans dat de nabestaanden konden worden opgespoord te verwaarlozen. De nabestaanden, die niet veel later zonder veel problemen door de pers waren opgespoord, waren niet onder de indruk van deze verklaring. Maar het signaal van de Nederlandse marine was wel duidelijk aangekomen: de internationale gemeenschap heeft er geen problemen mee om Somaliërs te behandelen als uitschot van de allerlaagste soort. De regel dat elke misdadiger recht heeft op een eerlijk proces geldt blijkbaar niet zodra de Somalische landsgrenzen worden overschreden. Marinecodes gelden blijkbaar voor iedereen, behalve voor Somaliërs.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dappere Nieuwe Wereld

28 juni 2011 , 19:00 , door Gastauteur

Een bijdrage van Rita Poppen.

Wat zijn de grote thema’s voor de komende jaren? Welke problemen moeten worden aangepakt? En in welke richting moeten we zoeken naar de oplossingen? In Dappere nieuwe wereld komen negentien jonge denkers aan het woord. Ze filosoferen over de grote uitdagingen die ons land te wachten staan. Het boek bevat interessante analyses van onze huidige maatschappij, waarbij vaak teruggegrepen wordt op de nationale en mondiale economische geschiedenis. Antwoorden worden gezocht in het verenigd Europa, modern bestuur en zingeving, maar soms komt een auteur met praktische aanbevelingen, zoals minder overheidsbemoeienis of individuele budgetten voor opleiding en vorming.

Alle bijdragen zijn lezenswaardig, al blijft er van het ene verhaal meer hangen dan van het andere. Het essay van Koen Debeuf heeft indruk gemaakt. Hij zet Nederland in het perspectief van een buitenstaander. Als geboren Vlaming bracht hij zijn jeugd door in Nederland. In die tijd was Nederland een gidsland. Hij ontkracht de mythe dat democratie tegenwoordig enkel een joods-christelijke aangelegenheid is. Hij pleit voor meer open economie en samenleving, meer nadruk op individualisme in plaats van tribalisme, en niet minder, maar meer Europa

De bijdrage van Thierry Baudet is een eye-opener. Hij beschrijft het probleem van partij-oligarchie: belangrijke posities worden bezet door mensen die goed liggen bij de lijsttrekkers. ‘Nooit worden mensen benoemd die geen partijlid zijn of zich binnen de partij als buitenstaander hebben gemanifesteerd’. In de politiek valt er niets meer te debatteren. Zijn oplossing: ‘maak het aantal voorkeursstemmen dat parlementariërs hebben verkregen dwingend voor hun positie op de lijst’. Ook stelt hij voor om gemeenten zelf hun verkiezingen te laten regelen, zodat wordt voorkomen dat landelijke politiek de locale verkiezingen domineren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

More evidence that tanning is the new smoking

27 juni 2011 , 23:15 , door Gastauteur

Hier weer een bijdrage die we overnemen van Osocio. Deze site volgt wereldwijd “social advertising and non-profit campaigns”.

The anti-tanning ads just keep coming.

This one is from an Ottawa agency:

Do you think that this jarring, but absurdist, approach will reach youth and denormalize tanning?

What’s interesting about any cause, when it’s in its early phases of social marketing, is that so many different approaches are tested until one sticks. Let’s hope that someone hits upon the magic formula before another generation ends up with skin cancer — not to mention looking like the cast from Jersey Shore.

Advertiser:

Canadian Dermatology Association
Agency:
McMillan (Ottawa, Canada)
Additional credits:
Creative Director: Jake Volt
Copywriters: Christine Caruso, Ian Driscoll, Jared Young
Directors: Graham Rapsey and Jared Young

Editing: Casey Tourangeau
SFX: Andrew Bowser
Source:
YouTube

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

From Damascus with Love: bloggen in een totalitaire staat

26 juni 2011 , 10:00 , door Gastauteur

Deze gastbijdrage werd geschreven door Sami Hamwi en Daniel Nassar. Het stuk werd overgenomen van het blog Gay Middle East

Begin juni werd duidelijk dat het blog ‘A Gay Girl in Damascus’ nep was, en dat een Amerikaanse heteroseksuele man, Tom MacMaster, er achter zat. Twee Syrische LGBT-activisten leggen in een eerste reactie uit waarom de hoax zo’n kwalijke zaak is:

Sami Hamwi, van de Syrië-afdeling van Gay Middle East:

Bloggen is al meer dan acht jaar bij wet verboden in Syrië. Toen het internet opbloeide, begonnen veel Syriërs ruimten op het internet en blogs op te zoeken om persoonlijke gedachten, poëzie, korte verhalen en dergelijke te schrijven zonder zich bewust te zijn van dat verbod, maar ze bleven veilig zolang de autoriteiten alleen politieke en mensenrechtenblogs in de gaten hielden. LGBT bloggers kunnen alleen veilig blijven zolang hun blogs bedoeld zijn voor roddel en amusement, maar ze zouden wel eens hele andere problemen kunnen krijgen zodra ze nieuws rapporteren of zich bezighouden met homorechtenactivisme. Zodra een willekeurig blog aandacht begint te trekken, begint de kwelling van bemoeienissen door de overheden.

De Syrische politie reageert op oppositie, activisten, journalisten, bloggers, enzovoorts vooral met twee methoden, en soms voegen ze daar een derde aan toe om degenen te intimideren die “minder schadelijk” worden geacht. Om tal van redenen zal ik het woord ‘subject’ hieronder gebruiken om te verwijzen naar mensen die het Syrische regime op de korrel neemt.